Δεν χρειάζονται ιστορικά παραδείγματα για το τι παθαίνει αυτός που δεν σέβεται και δεν υπερασπίζεται όσα κέρδισε. Oύτε λόγιες ιστορίες για εκείνον που δεν αντέδρασε όταν έπαιρναν απ το σπίτι του τον Εβραίο, μετά τον τσιγγάνο και τον κομμουνιστή, ώσπου ήρθε η δική του σειρά αλλά δεν υπήρχε κανένας να διαμαρτυρηθεί γι αυτόν. Η κατάσταση που διαμορφώνεται για τον Τύπο και την ελευθερία του είναι δραματική. Δεν εννοώ των Τύπο που ζει με θαλασσοδάνεια, διαφημίσεις των τραπεζών ή κρυφές χορηγίες λαμόγιων που εμφανίζονται ως επιχειρηματίες έχοντας κατασπαράξει το κρατικό χρήμα. Μιλώ για τον Τύπο που έχει σκοπό να ενημερώνει,για τους δημοσιογράφους που έχουν τα κότσια να λένε και να υπερασπίζονται την αλήθεια.
Η συνάδελφος Πόπη Χριστοδουλίδου, δημοσίευσε στο blog της, ένα θέμα που αφορούσε την απόφαση του κυρίου Βαρβιτσιώτη του νεώτερου γόνου της σωτήριας οικογενειοκρατίας,να χρησιμοποιεί την επίλεκτη ομάδα των βατραχανθρώπων του Λιμενικού, σε φύλαξη στόχων ξηράς. Από επιχειρησιακή άποψη είναι μια επικίνδυνη απόφαση γιατί βάζει άντρες εκπαιδευμένους σε ειδικές συνθήκες δράσης,να διακινδυνεύουν σε ένα περιβάλλον για το οποίο δεν έχουν εκπαιδευτεί. Από άποψη οικονομίας,είναι μια σπατάλη χρημάτων και δυνάμεων,αφού βάζει «ακριβό υλικό» να σπαταλιέται σε επιχειρήσεις ρουτίνας.
Η Πόπη Χριστοδουλίδου, δημοσίευσε αυτή την απόφαση της Κυβέρνησης, δημοσιεύοντας το ίδιο το Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης με την υπουργική απόφαση. Η Κρατική Ασφάλεια, τηλεφώνησε στην δημοσιογράφο, την κάλεσε και της άσκησε δίωξη για δημοσιοποίηση απόρρητων στοιχείων. Εδώ πρόκειται για μια άλλη σπατάλη δυνάμεων,να βάζουν το κομμάτι της Αστυνομίας που ασχολείται με τη διαφύλαξη του Πολιτεύματος,να κυνηγάει δημοσιογράφους. Η προηγούμενη επιτυχία της Κρατικής Ασφάλειας,μετά από εντολές φυσικά,ήταν να συλλάβει εμένα με τη δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ.
Μία (ακόμη) δημοσιογράφος διώκεται,γιατί δημοσίευσε δημόσια έγγραφα, υποστηρίζοντας μάλιστα το δημόσιο συμφέρον. Το ΦΕΚ,για όποιον διατηρεί ψήγματα λογικής,και δεν τον έχει συνεπάρει η ενασχόληση με τη βαφή μαλλιών ή την Πάολα, είναι το πιο δημόσιο έγγραφο που υπάρχει. Αυτό δηλαδή που χρησιμοποιείται για να δημοσιεύονται πράγματα που αν δεν δημοσιευτούν δεν ισχύουν.
Για όσους δεν κατάλαβαν, η ελευθερία του Τύπου στη χώρα δεν ορίζεται πια ούτε από όσα έχουν κατακτηθεί, ούτε από το Σύνταγμα, ούτε από τις διεθνείς συμβάσεις. Την ορίζουν μπάτσοι (όχι αστυνομικοί) και την διαπραγματεύονται εισαγγελείς. Κυρίως όμως την κακοποιούν υπουργίσκοι, κακομαθημένα παιδιά της πολιτικής, ανόητοι που έγιναν αναγνωρίσιμοι από τα σοκάκια της Μυκόνου και πέρασαν απ τα μπαράκια του Κολωνακίου απέναντι, στη Βουλή. Όλο και περισσότερο η ελευθερία του Τύπου περιορίζεται από πολιτικά καπρίτσια και την προσπάθεια να οριστεί από αίθουσες δικαστηρίων.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους που έχουν λόγο σε ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης να αναδημοσιεύσουν το ρεπορτάζ της Πόπης Χριστοδουλίδου. Είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε αν δεν θέλουμε να αντικαταστήσουμε το κάδρο της Δημοκρατίας με αυτό του Δένδια και του Βαρβιτσιώτη.
Καλούμε και τα άλλα μέσα,αυτά που συνεχίζουν να δημοσιεύουν κώλους και τις στιχομυθίες του Αδώνιδος ως αντιπροσωπευτικά θέματα της Ελλάδας την οποία επιθυμούν,να κάνουν το ίδιο. Υπερασπίζονται έτσι και το δικό τους δικαίωμα να καταλάβουν κάποτε πως η δημοσιογραφία δεν είναι ούτε η ανοησία τους ούτε η είσπραξη. Αν έχουν λίγο φιλότιμο, ας το κάνουν. Αυτό σημαίνει συναδελφική αλληλεγγύη και όχι να κρύβουν την είδηση για τα θαλασσοδάνεια του Οικονομέα.
koutipandoras.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου