Ανοιχτή επιστολή στον κ. Δένδια, από έναν Έλληνα τραγικής ποιότητας. Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦAΝΟΥ.

Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ και να σας καταθέσω το πολιτικό μου ποιόν, όχι τίποτε, να ξέρετε με τι ποιότητας άνθρωπο έχετε να κάνετε, είναι γνωστό ότι είστε επιλεκτικότατος και απαιτητικός.
Κατ’ αρχήν, αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι καταγόμαστε από δυο διαφορετικούς υπαρξιακούς γαλαξίες. Εγώ είμαι ένα γήινο δίποδο θηλαστικό, εσείς χαρακτηρίζεστε από λέξεις που ως μηνύσιμες θα παραμείνουν ανάλεκτες, μιας και δεν μου περισσεύουν πόροι για δικαστήρια.
Αναμενόμενο λοιπόν ότι δεν μοιραζόμαστε κανένα απολύτως κοινό όραμα, και δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή συγγενική πτυχή μεταξύ της κοσμοθεωρίας μου και της δικής σας.
Εσείς έχετε αναλάβει τον έλεγχο και την καταστολή,  διά της βίας, μιας κοινωνίας που έχει ριχτεί, εθελούσια ή/και λόγω μαζικής νοητικής στέρησης, στην αρένα για να παλέψει με τα λιοντάρια της τεχνοκρατίας και του αναρχοκαπιταλισμού.
Εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης και συγγραφέας αφοσιωμένος, ως οφείλω, στο να αμφισβητώ ό,τι εσείς εκπροσωπείτε και προστατεύετε. Ομολογώ πως σε μεγαλομανείς στιγμές επιτρέπω στον εαυτό μου να φαντασιώνει πως ίσως καταφέρνω, με τις λέξεις και τις εικόνες που δημιουργώ, να γρατζουνίσω το αστραφτερό, τεθωρακισμένο νοητικό φρούριο μέσα στο οποίο έχετε εγκλωβίσει τους υπνωτισμένους υπηκόους σας, εκείνους τους δύστυχους, αλλά και εν πολλοίς άξιους της μοίρας τους ανθρώπους που ακόμα νομίζουν ότι ο καπιταλισμός έχει μέλλον και πληρώνουν την παραίσθηση τους με την ίδια τους την ζωή, καταβάλλοντας αυτήν σε μηνιαίες, έντοκες δόσεις. Μετά συνέρχομαι και θυμάμαι πως για εσάς και τους όμοιους σας, από την στιγμή που δεν αποτελώ για εσάς ένοπλη απειλή, δεν δίνετε την παραμικρή σημασία ό,τι και αν λέω, οπότε θα φλυαρήσω με την άνεση μου.
Μην ανθυπομειδιάτε όμως ειρωνικά που μιλάω για το τέλος του καπιταλισμού, δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω σε αναρχικές ουτοπίες, κοmμουνιστικές κολεκτίβες ή ακόμα χειρότερα σε κάποια μελλοντική συνειδησιακή αφύπνιση της ανθρωπότητας και την συνεκδοχική απόρριψη της συσσώρευσης πλούτου μέσω της εκμετάλλευσης των αδύναμων.
Γνωρίζω καλά ούτως η άλλως πως η πίστη στη εξιδανίκευση της ανθρώπινης φύσης είναι ένα προπαγανδιστικό κατάλοιπο της Χριστιανικής θρησκείας, που αποκρύπτει τον ψυχαναγκασμό και άρα τον αυτοέλεγχο απέναντι στην όποια εξουσία ορίζει αυθαίρετα σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η πολυπόθητη τελειότητα της ψυχής: σε σκληρή εργασία, αυταπάρνηση, υπακοή και άλλα τέτοια αρεστά σε κάθε τύραννο.
Όχι, δεν είμαι ούτε από εκείνους τους ελάχιστους, αξιοθαύμαστους πλην –φευ!-  αθεράπευτα ρομαντικούς, σαν την Ουλρίκε Μάινχοφ, που είχαν το κουράγιο και την αποφασιστικότητα να απαντήσουν στο σύστημα που εκπροσωπείτε μιλώντας στην μοναδική γλώσσα που αυτό αντιλαμβάνεται, δηλαδή την ένοπλη βία και τον άτακτο πόλεμο.
Εννοείται βέβαια ότι θεωρώ γενναίες και άξιες τις προσωπικότητες σαν και αυτήν, που τόλμησαν να δώσουν ένα έμπρακτο τέλος στο δίλημμα που βασάνιζε την μετά-Ναζιστική Γερμανία, καθώς αυτή ολιγωρούσε να καθαρθεί από το μίασμα του τότε πρόσφατου παρελθόντος της, δήθεν παγιδευμένη μεταξύ ανεύθυνης λήθης και ένοχης συνείδησης, κάπως σαν την Ελλάδα σήμερα που κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως έχει ξεπέσει στο έλεος αδίστακτων Ναζιστών.
Επίσης όμως, σε αντίθεση με την Ουλρίκε, γνωρίζω πως ο οπλισμός, τα μέσα και η οργάνωση του στρατού που ηγείστε  ξεπερνάει τις δυνατότητες οποιασδήποτε τρομοκρατικής οργάνωσης, ή καλύτερα απελευθερωτικού στρατού, όπως προτιμώ να αποκαλώ τέτοιες ομάδες πρωτοβουλίας δράσης, μιας και ουδόλως τρομοκρατούμαι από αυτές, αντίθετα τις βλέπω με ιδιαίτερα φιλικό μάτι αφού πιστεύω ότι αξίζει ο κόπος τους να επιτίθενται στο σύστημα και στα καθίκια που το υπηρετούν, έστω και για συμβολικούς λόγους.
Όχι, όταν μιλάω για πτώση του καπιταλισμού υπαινίσσομαι την οριστική άνοδο και επιβολή του μοναδικού μέχρι σήμερα αληθινού του αντίπαλου και προαλειφόμενου διαδόχου, του Ναζισμού Νο 2, του τελειοποιημένου, σύγχρονου Ναζισμού, που αντί να παραληρεί για μπαρούφες περί φυλετικής καθαρότητας και άλλα φαιδρά, πάει κατευθείαν στο ψητό και μιλάει μόνο για χρήμα über alles. Είδατε που ανησυχούσατε άδικα για μια φρασούλα? Πάμε παρακάτω λοιπόν.
Ίσως απορείτε με το θράσος μου να σας απευθύνω, και δη δημοσίως, τον λόγο, εγώ, ένα περιθωριακό φτωχοτίποτα απέναντι σε κοτζάμ Υπουργό που φυλακίζει όποιον δεν γουστάρει για ψύλλου πήδημα. Δεν είναι όμως θράσος, είναι συνειδητή έλλειψη σεβασμού, αφού απλά δεν αναγνωρίζω στο πρόσωπο σας το κύρος της ηγεσίας του στρατού σας, υπό την έννοια ότι δεν αισθάνομαι πως αυτός εκπροσωπεί το σύνολο στο οποίο ανήκω, μιας και παρά τους παραπλανητικούς τίτλους και τις τελετουργικά χορογραφημένες δημόσιες παρεμβάσεις του, είναι κοινά αποδεκτό ότι πρόκειται περί ιδιωτικής ένοπλης δύναμης, χρηματοδοτούμενης μεν από τους πάντα γενναιόδωρους προς εγκληματίες  Έλληνες πολίτες, αλλά επί της ουσίας προστατεύοντας μόνο εκείνους τους ολιγάρχες – και τις πολιτικές τους μαριονέτες - που διαχειρίζονται τα δημόσια ταμεία για λογαριασμό των αφελών ή συνεργών ψηφοφόρων τους.
Αποκαλείται Ελληνικό δηλαδή το σώμα της εν Ελλάδα δρώσας αστυνομίας, όμως εγώ, και φυσικά κάθε νοήμων πολίτης αυτής της χώρας, δεν αναγνωρίζει σε αυτήν καμία εθνική ταυτότητα, αφού όλοι μας γνωρίζουμε ότι πρόκειται για τους ένστολους σωματοφύλακες των κ.κ.  Βαρδινογιάννη, Ψυχάρη, Μπόμπολα, Αλαφούζου και οποιουδήποτε άλλου είναι αρκετά ισχυρός ώστε να ασκεί τις κατάλληλες πιέσεις, ή έστω να λαδώνει τους κατάλληλους οπλαρχηγούς.
Πέρα λοιπόν από την κατάχρηση πολιτικής εξουσίας που ασκεί η ψευδό-Ελληνική αστυνομία ως φρουρά των διεφθαρμένων συμφερόντων της πλουτοκρατίας, υπάρχει βέβαια και η διαχείριση του υποκόσμου και της εγκληματικότητας. Καλύτερα όμως να μην ανοίξουμε το θέμα αυτό, μιας και θα πρέπει να συζητήσουμε για τις σχέσεις της ψευδό-ΕΛ.ΑΣ. με την Χρυσή Αυγή, και τα ποινικά παρακλάδια αυτών των σχέσεων, ένα θέμα που είναι εκτός από ευρέως γνωστό, και ιδιαίτερα ενοχλητικό, ακόμα και σε εσάς  – άραγε τι απέγινε η μήνυση που θα καταθέτατε εναντίον της Guardian για αυτά που κατήγγειλε περί αυτού του ζητήματος;
Αφού λοιπόν σας παρέθεσα το απαραίτητο πιστοποιητικό των κοινωνικών και πολιτικών μου φρονημάτων – ξέχασα να αναφέρω ότι είμαι άθεος, με συγχωρείτε  – ας προχωρήσω στο κύριο θέμα της επιστολής αυτής.
Και αυτό το θέμα, κύριε Δένδια, είναι η δήλωση σας περί τραγικής ποιότητας των μεταναστών που καταφθάνουν στην Ελλάδα.
Ας ξεκινήσουμε με την ορθολογική και ψύχραιμη προσέγγιση, που τόσο αρεστή είναι στους απολογητές, αγύρτες και γυρολόγους του αναρχοκαπιταλισμού, μιας και είναι αόρατη σε μικρόνοες η στρεψοδικία που ακροθιγώς περιπλανάται γύρω από την ψυχολογικοποίηση του ύφους του αντίπαλου λόγου.
Φορώντας λοιπόν για λίγο την κουκούλα του αποστασιοποιημένου τεχνοκράτη, σας ερωτώ: ποια ακριβώς διαδικασία εκτίμησης ικανοτήτων ακολουθείται από τους υφιστάμενους σας προκειμένου να διαπιστωθούν οι δεξιότητες και το μορφωτικό επίπεδο των μεταναστών στην Ελλάδα? Θέλετε να μου πείτε τι συμπεράσματα βγάλατε για την  κοινωνική χρησιμότητα του μετανάστη που βίασε με κλομπ ένας αξιωματικός σας; Ακόμα, καθώς συλλαμβάνετε μετανάστες και τους φυλακίζετε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους παραδίδετε και εγκύκλιο περί των εξετάσεων που πρόκειται να δώσουν σε αυτά ώστε να διαπιστωθούν οι ευχέρειες, τα ταλέντα και εν τέλει η αξία τους ως πολίτες;
Ξέρετε, με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η διαδικασία μέσα από την οποία εκτιμάτε την ποιότητα των όσων διεκδικούν το προνόμιο να βρίσκονται εντός Ελληνικών συνόρων, μιας και είμαι σίγουρος ότι δεν είστε ρατσιστής, και δεν αφορά μόνο στους μετανάστες το ISO εγγύησης ανθρώπινης ποιότητας, αλλά εξ ίσου και στους ιθαγενείς, ένας εκ των οποίων είμαι και εγώ. Επειδή, ας μην ξεχνάμε κε Δένδια, ότι ευπρόσδεκτοι και χρήσιμοι πολίτες, είτε μετανάστες, είτε ιθαγενείς, είναι μόνο εκείνοι που εξυπηρετούν τις ανάγκες της εγκληματικής πλουτοκρατίας που υπηρετείτε, ενώ γνωρίζουμε από εποχής Χίμλερ γνωρίζουμε τι οφείλει να κάνει κάποιος στην δική σας θέση για οποιεσδήποτε άλλες περιπτώσεις – ξέρετε, τις τραγικής ποιότητας περιπτώσεις, όπως γέρους, άρρωστους, πτωχούς τω πνεύματι, απλά αντιπαθητικούς.
Ως ελληνας πολίτης λοιπόν ανησυχώ, μιας και γνωρίζοντας το αξιακό σύστημα της κοσμοθεωρίας σας, συνειδητοποιώ ότι για εσάς είμαι ακόμα πιο τραγικής ποιότητας από τα μωρά που δολοφονούνται διά πνιγμού από  τον ιδιωτικό σας στρατό λόγω της έλλειψης διδακτορικού τους απ’ την Σορβόννη.
Ναι, κύριε Δένδια, το ομολογώ, είμαι ασυγχώρητα τραγικής ποιότητας Έλληνας για τα κριτήρια σας.
Ούτε το ελάχιστο δεν έχω σκοπό να κάνω για την Ελλάδα, δηλαδή ούτε καν θα αναπαραχθώ, προκειμένου να μην στελεχώσω με τους απογόνους μου την επόμενη γενιά δούλων προς εκμετάλλευση από το Ναζιστικό καθεστώς που χρήζει αχαρακτήριστους τύπους σαν και εσάς ως Εκτιμητές Ποιότητας Ανθρώπων. (Τώρα που το θυμήθηκα και στο Άουσβιτς υπήρχε τέτοια θέση Εκτιμητή Χρήσιμων Κρατουμένων, ο οποίος πρώτους έστελνε στους φούρνους, μα ποιους άλλους φυσικά, τους γνώριμους μας άχρηστους. Φυσικά υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ θαλάμου αερίων και βυθού του Αιγαίου, δεν προσπαθώ να συμψηφίσω, μην με παρεξηγείτε, έναν τυχαίο παραλληλισμό κάνω, εξάλλου αυτοί φορούσαν σβάστικα στο πέτο, οι δικοί σας φονιάδες πνίγουν μωρά με τον σταυρό στο χέρι, μιας και όπως και να το κάνουμε, πιο politically correct είναι οι φόνοι αθώων στο όνομα της Χριστιανοσύνης.)
Συνεχίζοντας την ανάλυση περί της τραγικής μου ποιότητας λοιπόν, σας ανακοινώνω πως ούτε επενδύσεις δεν πρόκειται να κάνω στην χώρα που λυμαίνεστε, μιας και είμαι φτωχομπινές, εσκεμμένα, επειδή δεν έχω την παραμικρή διάθεση να δουλέψω και να φορολογούμαι προκειμένου να αγοράζουν διαμερίσματα οι έκφυλοι απόγονοι των Ναζιστικών συμμοριών που κυβερνάνε τον τόπο. Αλλά και Κροίσος να ήμουν δεν θα επένδυα ποτέ σε μια κοινωνία σαν την Ελληνική, τόσο εκμαυλισμένη από αδίστακτους κοινωνιοπαθείς σαν και εσάς και τόσο διαβρωμένη από λούμπεν εγκληματίες σαν αυτούς που στελεχώνουν την Ναζιστική χούντα για την οποία εργάζεστε ως περήφανος Εκτιμητής Ποιότητας Ανθρώπων.
Αποκορύφωμα της τραγικής μου ποιότητας όμως είναι ότι είμαι εξαιρετικά μορφωμένος, κάτι που καθόλου, μα καθόλου δεν σας εξυπηρετεί, μιας και όταν αναφέρεστε σε επίπεδο ανθρώπων και Ευρωπαϊκή κουλτούρα, εσείς δεν εννοείτε την παιδεία, αλλά την εκπαίδευση στην τυφλή πειθαρχεία προς την εκάστοτε ντόπια μαφία διαχειρίζεται τα Ευρωπαϊκά κονδύλια από τα οποία επιβιώνει η σάπια ηγεσία της χώρας αυτής, η οποία μέχρι τελευταίου αποτελείται από κάτι γλοιώδεις, αμόρφωτους, ψυχοπαθείς μεσάζοντες μεταξύ των εθελόδουλων ημεδαπών αγροίκων και των ιδιοτελών ιμπεριαλιστών τοκογλύφων.
Νομίζω ότι με όλα τα προαναφερθέντα έχετε πειστεί για την τραγική μου ποιότητα κύριε Δένδια, και αν κάτι δεν σας πείθει από αυτά που προανέφερα, ας ρίξω και το τελευταίο χαρτί στο τραπέζι: είμαι ομοφυλόφιλος. Πείτε μου λοιπόν, από που φεύγει ο σκυλοπνίχτης για το Φαρμακοάουσβιτς παρακαλώ, και πόσο είναι το εισιτήριο, φτάνει ένα χρυσό δόντι ή να σας δώσω και κάτι ψιλά που είχα για την κονσέρβα του γάτου μου;
Με αηδία και μόνο στην ιδέα ότι αναπνέω τον ίδιο αέρα με καθάρματα σαν και σας,

Π.

 koutipandoras.gr

Διχασμός στην Ουκρανία, νέα διαίρεση στην Ευρώπη. Του Πάνου Τριγάζη

Η εσωτερική σύγκρουση στην Ουκρανία έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με πολλά αθώα θύματα και απρόβλεπτες συνέπειες. Οι δραματικές εξελίξεις δεν σηκώνουν απλουστεύσεις αλλά σφαιρική προσέγγιση.
Το βέβαιο είναι ότι η Ουκρανία αποτελεί πεδίο νέων ανταγωνισμών στην Ευρώπη ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ, αλλά και μεγάλες δυνάμεις στην ΕΕ. Η Ρωσία θεωρεί ότι έχει θεμιτά συμφέροντα στην Ουκρανία, της οποίας μεγάλο τμήμα κατοικείται από παραδοσιακά ρωσόφωνους πληθυσμούς, ιδιαίτερα η Κριμαία και άλλες περιοχές που έχουν ταυτιστεί με τη ρωσική ιστορία στη διάρκεια πολλών αιώνων.

Από την άλλη, η δυτική Ουκρανία είναι δυτικόστροφη και πολιτισμικά διαφοροποιημένη από την ανατολική. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια διχασμένη χώρα, με μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, κάτι που εκμεταλλεύονται οι μεγάλες δυνάμεις για τα παιχνίδια διεθνούς επιρροής που παίζουν.Η εσωτερική σύγκρουση στην Ουκρανία έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με πολλά αθώα θύματα και απρόβλεπτες συνέπειες. Οι δραματικές εξελίξεις δεν σηκώνουν απλουστεύσεις αλλά σφαιρική προσέγγιση.

Κατά την μετασοβιετική εποχή, οι σχέσεις Ουκρανίας – Ρωσίας πέρασαν πολλές δύσκολες φάσεις, ιδιαίτερα μετά την ουκρανική λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση». Το 2006, αρχές του χρόνου, είχε σημειωθεί ένταση Ρωσίας–Ουκρανίας για τις τιμές του φυσικού αερίου, με αποτέλεσμα η Ρωσία να διακόψει την ροή μέσω Ουκρανίας του σημαντικότατου αυτού ενεργειακού πόρου για την Δυτ. Ευρώπη. Ας σημειωθεί ότι το ¼ των προμηθειών της ΕΕ σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο προέρχονται από την Ρωσία. Η  Ουκρανία, στο πλαίσιο αυτό,  αποτελεί πανευρωπαϊκό ενεργειακό κόμβο, στοιχείο που θα μπορούσε να λειτουργήσει ενοποιητικά για την Ευρώπη.

Την Ουκρανία επιδιώκει να εντάξει στους κόλπους του και το ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της επέκτασής του προς ανατολάς. Αυτό γεννάει εύλογες και έντονες ανησυχίες στη Ρωσία, η οποία δεν θέλει το ΝΑΤΟ στα σύνορά της. Το άκρως ανησυχητικό συμπέρασμα είναι ότι το ουκρανικό μπορεί να αποτελέσει πηγή νέου διχασμού και αποσταθεροποίησης του συνόλου της Ευρώπης, με τη διαφορά ότι η γραμμή διαίρεσης, αυτή τη φορά, θα μετατεθεί ανατολικότερα.

Πανευρωπαϊκή συνεργασία

Ποια είναι η απάντηση στην Ουκρανική κρίση;  Σίγουρα δεν είναι  ο περιορισμός της ανεξαρτησίας της  και η επιστροφή της σε αυταρχικά μοντέλα διακυβέρνησης, ούτε οι νεοφιλελεύθεροι μονόδρομοι για την αντιμετώπιση των οξύτατων κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων. Σε ό,τι αφορά στη διεθνή θέση της χώρας, αυτή πρέπει να είναι μέσα σε μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, η οποία θα συμπεριλάβει μια νέα δομή για την πανευρωπαϊκή συνεργασία με τη συμμετοχή και της Ρωσίας.  Και τα θεμέλια για μια τέτοια δομή υπάρχουν. Είναι ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), που αποτελεί συνέχεια της ιστορικής διαδικασίας της ΔΑΣΕ (γνωστής και ως «Διαδικασίας του Ελσίνκι»).

Στο πλαίσιο αυτό, η Ουκρανία μπορεί να αποτελέσει παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας για όλη την Ευρώπη.

Ζητείται, λοιπόν, ένας «ιστορικός συμβιβασμός» για την Ουκρανία και το μέλλον της σε μια ειρηνική Ευρώπη.

Δυστυχώς, οι σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι τόσο μικρές και πίσω από τις εξελίξεις, που είναι πολύ αμφίβολο αν μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ούτε εμπνέονται από πανευρωπαϊκά οράματα, έχοντας αποδεχθεί την πρωτοκαθεδρία του ΝΑΤΟ (δηλαδή των ΗΠΑ) στα θέματα Ευρωπαϊκής Ασφάλειας, υποτιμώντας τον ρόλο του ΟΑΣΕ.

Άλλωστε, οι ηγεσίες αυτές, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης της Ελλάδας, φαίνεται να έχουν  χάσει επί της ουσίας τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό τους, αφού έχουν επιλέξει  τον νεοφιλελευθερισμό και τον ευρωατλαντισμό. Επιλογές που σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν την ενοποίηση της Ευρώπης, αλλά αντιθέτως συντελούν σε νέες διαιρέσεις στην ήπειρό μας, τόσο ανάμεσα σε Ανατολή-Δύση, Βορρά-Νότο, όσο και εντός των κοινωνιών των ευρωπαϊκών χωρών.
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ειρήνη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

tvxs.gr

Δημοκρατικό και πατριωτικό προσκλητήριο. Του Γιάννη Μπαλάφα.

 

Το 2014 ξεκινά με την ελπίδα να ξαναγεννιέται. Η μεγάλη πλειονότητα του λαού μας έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι από τις μνημονιακές κυβερνήσεις δεν έχει τίποτε καλό να περιμένει, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Γι’ αυτό, όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αρχίζουν να στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός ορατό πλέον μέσα στην κοινωνία, αλλά και στις μετρήσεις της κοινής γνώμης.
Αυτή η αισιόδοξη προοπτική δεν πρέπει να οδηγεί στον όποιο εφησυχασμό. Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές και εντολοδόχοι της αντιδρούν και θα αντιδρούν μέχρι τέλους με κάθε μέσο.
Για να αποκρούσει αυτές τις αντιδράσεις, αλλά και να υπερβεί τις τεράστιες αυριανές δυσκολίες για την ανασυγκρότηση της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, από σήμερα, οφείλει να επιδιώκει συστηματικά την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση του λαού, μια παλλαϊκή ουσιαστικά ενότητα.
Η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανταποκρινόμενη στο κεντρικό αυτό καθήκον, έχει απευθύνει ένα δημοκρατικό και πατριωτικό προσκλητήριο. Ένα προσκλητήριο προς όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που πιστεύουν στη δημοκρατία και ταυτόχρονα πονάνε τον τόπο τους και τους ανθρώπους του, ενάντια σε όσους επιβουλεύονται τη ζωή και την αξιοπρέπεια του λαού μας. Είναι ένα προσκλητήριο που δεν διαιρεί τους πολίτες σε δεξιούς και αριστερούς, αλλά τους ενώνει σε μια πλατιά κοινωνική συσπείρωση, αλλά και σε μια ισχυρή πολιτική συμμαχία.
Συσπείρωση και συμμαχία μαχητική, αντιμνημονιακή, λαϊκή, μέσα στην κοινωνία, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο.
Η συσπείρωση των κοινωνικών δυνάμεων, στην παρούσα συγκυρία, αποτελεί προτεραιότητα. Βασικά, η προσπάθεια είναι να βρεθούν στο ίδιο μετερίζι, με τις δράσεις τους, οι άνεργοι, οι μισθωτοί του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα (έμποροι, βιοτέχνες, επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι), δηλαδή οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται βάναυσα από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης - λιτότητας - υπερχρέωσης. Και ακόμη, δεν πρέπει να αποκλεισθεί η συμπόρευση, σε συγκεκριμένα ζητήματα, με ορισμένα τμήματα του επιχειρηματικού κόσμου, που δραστηριοποιούνται σε ιδιαίτερα ευαίσθητους τομείς της πραγματικής οικονομίας, μακριά από την παρασιτική διαπλοκή.
Η πολιτικοκοινωνική αντιπαράθεση στη χώρα μας, αλλά και πανευρωπαϊκά, είναι τόσο σκληρή, τα συμφέροντα που διακυβεύονται ως προς το αύριο των κοινωνιών μας τόσο μεγάλα, οι κυρίαρχες δυνάμεις τόσο αμείλικτες, που είναι εντελώς αναγκαία η μέγιστη δυνατή κοινωνική συσπείρωση. Εξάλλου το κοινωνικό μπλοκ που αδρά περιγράψαμε παραπάνω, πέρα από υφιστάμενες διαφορές, ενδιαφέρεται στο σύνολό του για την ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης, για τη στοιχειώδη ενίσχυση κατώτατων μισθών και συντάξεων και τη συνεπαγόμενη ενίσχυση της ζήτησης, για να μπει φρένο στα «λουκέτα» και την ανεργία, για να κινηθεί στοιχειωδώς η αγορά και η παραγωγή, για να διασωθεί το κοινωνικό κράτος κ.ο.κ. Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στην επίτευξη αυτής της κοινωνικής συσπείρωσης είναι αποφασιστικός.
Από το κοινωνικό μπλοκ της δημοκρατικής ανατροπής, είναι σκόπιμη η αναφορά σε δύο ομάδες, με βάση κριτήρια ηλικιακά.
Η πρώτη ομάδα είναι οι πολίτες άνω των 60-65 ετών, μια ηλικιακή ομάδα για την οποία, σε όλες τις μετρήσεις, η καταγραφή είναι ισχυρά μειοψηφική για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με το δημοκρατικό και πατριωτικό μήνυμά του, ο ΣΥΡΙΖΑ τούς καλεί να ξεπεράσουν τις αναστολές ή και τον φόβο που σπέρνει η κυβερνητική μαύρη προπαγάνδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους πάρει τα σπίτια (!), τις καταθέσεις (!) και θα τους ρημάξει στους φόρους (!). Τους καλεί, ξεπερνώντας διαιρέσεις του παρελθόντος, να συστρατευθούν στον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια.
Η δεύτερη ομάδα, στην οποία ιδιαίτερα απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η νέα γενιά, οι ηλικίες 20-30 ετών. Αναφερόμαστε στα νέα παιδιά που οι κυβερνητικές πολιτικές της λιτότητας των μνημονίων τα κρατάνε στην ανεργία και το περιθώριο ή τα αναγκάζουν να ζουν με 200-300 ευρώ τον μήνα ή τα στέλνουν μετανάστες ακόμη και στην Αυστραλία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εκπονήσει ένα πειστικό σχέδιο ανάκαμψης και ανάσχεσης της ανεργίας, ώστε να πείσει τους νέους αυτούς ανθρώπους ότι μπορούν να ζήσουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους.
Η κοινωνική συσπείρωση είναι η στέρεη βάση πάνω στην οποία θα στηριχθούν και οι πολιτικές συμμαχίες τις οποίες επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δυνάμεις στις οποίες απευθύνεται η αξιωματική αντιπολίτευση περιλαμβάνονται σε ένα πλατύ φάσμα, από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι την αριστερή σοσιαλδημοκρατία.
Είναι ενθαρρυντικό ότι, πέραν της Ακροδεξιάς, με δεδομένη την εξαίρεση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και παρά τον αυτοαποκλεισμό του ΚΚΕ, έχουν διαμορφωθεί, μέσα και έξω από τη Βουλή, πολιτικές συλλογικότητες, πολιτικές ομάδες, αλλά και προσωπικότητες που αντιμετωπίζουν θετικά την πολιτική συμπαράταξη με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη συμμετοχή σε ισότιμη βάση ορισμένων από τις παραπάνω δυνάμεις στην εκλογική εκστρατεία και στα ψηφοδέλτια νίκης του κόμματος, προσβλέπει στην ολόπλευρη μετεκλογική συνεργασία, με όλες αυτές τις δυνάμεις, αλλά και με άλλες που θα απελευθερώνει και θα κινητοποιεί η δυναμική της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να στηριχθεί μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και πατριωτικής ευθύνης και να ξαναγεννηθεί η ελπίδα στη χώρα μας.


* Ο Γιάννης Μπαλάφας είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.

topontiki.gr

Συνέντευξη του Αριστείδη Μπαλτά στο Βήμα : Δεν έχουμε το μαγικό ραβδάκι.

«Είναι μοναδική η στιγμή για τη δική μας Αριστερά» υποστηρίζει μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς, ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, πρόεδρος του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος εκτιμά ότι «υπάρχει μια ώθηση του κόμματος προς την κυβέρνηση όχι στη βάση ενός υπαρκτού κινήματος, αλλά στη βάση συμπύκνωσης των αντιθέσεων στο πολιτικό επίπεδο». Στη συνέντευξη που ακολουθεί συζητεί ακριβώς τις προοπτικές που διανοίγονται για την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία έχει «ωριμάσει βίαια», αλλά και τις δεσμευτικές προκλήσεις που ορθώνονται μπροστά της.

Κύριε Μπαλτά, έχει αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ποιοι αποτελούν την εκλογική του βάση;
«Το έχει αντιληφθεί από καιρό και το βλέπει να γίνεται πραγματικότητα όλο και πιο καθαρά. Η βάση του σε επίπεδο ψηφοφόρων κατ' αρχήν είναι περίπου όλα τα πληττόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και υπό αυτή την έννοια είναι εν δυνάμει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι ταυτόχρονα και έντιμοι πολίτες της χώρας. Ξέρουμε ότι η πλειοψηφία αυτή δεν είναι ομοιογενής, ούτε κοινωνικά ούτε ιδεολογικά, ούτε είναι ίδιες οι ιστορικές ή πολιτικές αναφορές της. Θεωρούμε, όμως, ότι στη βάση της συνεχιζόμενης κρίσης η πλειοψηφία αυτή ενοποιείται όλο και περισσότερο σε κάποια μίνιμουμ οικονομικά, κοινωνικά και θεσμικά αιτήματα, στο ότι πρέπει δηλαδή να ανακοπεί η ανεργία, να αποκατασταθούν οι ελάχιστοι μισθοί, να εκδημοκρατιστούν και πάλι οι εργασιακές σχέσεις, αλλά και να αποκατασταθεί και να διευρυνθεί η δημοκρατία στη χώρα, να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα στην Υγεία και την Παιδεία, να σταματήσει αυτή η πολιτική της λιτότητας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη».

Στη χώρα έχουν επιβληθεί περιορισμοί στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Μια μελλοντική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τι περιθώρια διαπραγμάτευσης έχει;
«Τα περιθώρια διαπραγμάτευσης δεν είναι μικρά. Θα έλεγα ότι είναι πολύ μεγαλύτερα απ' ό,τι ίσως φαίνεται. Ηδη η κυρία Μέρκελ αναγνώρισε ότι θα ήταν εξαιρετικά μεγάλο πρόβλημα αν ωθούνταν η Ελλάδα εκτός ευρώ, το ομολόγησε η ίδια. Τούτο σημαίνει ότι ακόμη και σήμερα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης είναι μεγάλα, ακριβώς επειδή υπάρχει αυτός ο μοχλός πίεσης προς την Ευρώπη συνολικά. Η δυσμενής κατάσταση του ευρωπαϊκού Νότου επεκτείνεται σταδιακά και στον Βορρά. Η Γαλλία είναι κι αυτή σε δύσκολη κατάσταση, η Γερμανία δεν θα αργήσει να δεχθεί και αυτή πλήγματα από την ίδια την πολιτική της. Παράλληλα εντείνεται, όπως βλέπουμε, και ο ευρωσκεπτικισμός από τα δεξιά. Η Μαρίν Λεπέν, επί παραδείγματι, ενισχύεται πολύ περισσότερο απ' ό,τι θα φανταζόταν κανείς πριν από λίγους μήνες. Επομένως η Ευρώπη, και πολιτικά μιλώντας, δεν είναι σε θέση να ασκήσει τους ακραίους εκβιασμούς που φημολογείται ότι μπορεί να ασκήσει».
Να δούμε το ζήτημα όσο το δυνατόν πιο πρακτικά και ρεαλιστικά. Θα πάτε στους δανειστές και θα τους ζητήσετε τι ακριβώς;
«Εμείς ζητούμε διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους, μια περίοδο χάριτος για την αποπληρωμή του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης, να μπορούμε δηλαδή να καλύπτουμε το εναπομείναν χρέος όσο θα αυξάνεται το ΑΕΠ μας. Δεν είναι τρελό αυτό, δεν είναι πρωτοφανές ούτε εξωφρενικό. Μια τέτοια συμφωνία έγινε και για τα χρέη της Γερμανίας το 1953. Παράλληλα λέμε ότι το όλο πρόβλημα του χρέους δεν είναι μονάχα ελληνικό, αλλά είναι συναρτημένο με τη δομή της ευρωζώνης και με την πολιτική λιτότητας που ακολουθείται σε όλες σχεδόν τις χώρες του κοινού νομίσματος. Το κύριο ζήτημα με το χρέος μας είναι θέμα πολιτικής, κατ' ουσίαν, διαπραγμάτευσης. Η κρίση βαθαίνει παρά τα φαινόμενα και όχι μόνο στην Ευρώπη - δεν είναι τυχαίο ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φαίνεται να διαφωνεί και δη ισχυρά με τη Γερμανία. Επικρατεί μια ανησυχία γενικότερη, παγκόσμιας εμβέλειας. Το σημαντικό είναι να εκμεταλλευθεί η χώρα τη συγκυρία προς όφελός της. Πρέπει να δούμε τα πράγματα στη δυναμική τους εξέλιξη».
Μήπως καλλιεργείτε υπερβολικές προσδοκίες στον κόσμο;
«Η εμπειρία που έχω κινούμενος στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ - με το δικό σας ερώτημα πολύ σαφές στο μυαλό μου και με μια αντίληψη που κινείται ακριβώς προς την κατεύθυνση που λέτε, ότι δηλαδή δεν πρέπει να καλλιεργούνται υψηλές προσδοκίες ούτε να μπούμε σε μια υποσχεσιολογία - έχει προκαλέσει εντύπωση και σε εμένα τον ίδιο. Ο κόσμος δεν περιμένει κάποια ακαριαία λύση, δεν περιμένει από τον ΣΥΡΙΖΑ να του λύσει τα προβλήματα με ένα μαγικό ραβδάκι. Περιμένει από τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει και να επιλύσει όσα μπορεί, όσο καλύτερα μπορεί. Για σήμερα. Από κει και πέρα, μέσα από νέες σχέσεις που οφείλουμε να δημιουργήσουμε - και ως προς αυτές οφείλουμε να έχουμε μεγάλες προσδοκίες - θα βρούμε και τις νέες λύσεις που απαιτούν οι καιροί».
Δηλαδή;
«Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Κάποιος φίλος μου κουβέντιαζε, πριν από μερικούς μήνες, με εφοριακούς σε μια επαρχιακή πόλη. Οι εφοριακοί τού εξηγούσαν ότι έχουν πολλά εσωτερικά προβλήματα και επιπλέον μια ψυχολογική δυσκολία: να πιέσουν τους ανθρώπους να πληρώσουν τους φόρους τους, έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι όντως δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Ταυτοχρόνως, του ανέφεραν το εξής εκπληκτικό: ότι οι ίδιοι που σήμερα δυσκολεύονται εξαιρετικά να πληρώσουν τους φόρους τους θα κάνουν τα πάντα για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους αν γίνει κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τότε θα ξέρουν ακριβώς το πού πάνε τα λεφτά τους. Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας, ένα νέο φρόνημα, που δεν μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα αυτήν τη στιγμή, επειδή έχουμε συνηθίσει οι φόροι μας να πηγαίνουν αλλού, μπαίνουν σε μαύρες τρύπες, βγαίνουν στο εξωτερικό κ.λπ. Αν καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις πρώτες πρωτοβουλίες της κυβέρνησής του, να δημιουργήσει και να εμπεδώσει την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει πραγματικά προς αυτήν την κατεύθυνση, πιστεύω ότι οι δυνάμεις που θα συστρατευθούν γύρω του θα είναι πολύ πιο ενεργές, πολύ πιο δημιουργικές από μια απλή ψήφο. Γιατί φοβόμαστε κι εμείς ότι αυτή η ψήφος που τώρα μοιάζει να κατευθύνεται ραγδαία προς τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποδειχθεί απλώς μια παθητική ψήφος. Αυτό το "άντε να δοκιμάσουμε κι εσάς, εφόσον δεν υπάρχει άλλος" δεν μας είναι αρκετό».
Συζητάτε σε κεντρικό επίπεδο το ενδεχόμενο να αποτελέσετε μια παρένθεση, σας έχει απασχολήσει αυτό;
«Βεβαίως. Η εκτίμησή μας είναι ότι σήμερα οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουν αρχίσει να προσαρμόζονται στο αναπόφευκτο ίσως ενδεχόμενο, για να μη λέμε μεγάλες κουβέντες, μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, αναπροσαρμόζουν και τις στρατηγικές τους. Η αναπροσαρμογή της στρατηγικής έχει δυο σκέλη σε αυτήν την περίπτωση. Αν γίνει τελικώς κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, η μια εκδοχή λέει ότι θα καταρρεύσει υπό το μέγεθος των προβλημάτων, άρα θα αποτελέσει μια σύντομη παρένθεση. Η δεύτερη, που μπορούμε να τη δούμε και παράλληλα με την πρώτη, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενσωματωθεί, θα κάνει δηλαδή λίγο - πολύ τα ίδια, θα αναγκαστεί να υποχωρήσει, να τα βρει με όποιους υποτίθεται ότι πρέπει να τα βρει και εν συνεχεία θα γίνει ακίνδυνος. Τότε, λέει η ίδια στρατηγική, θα αποκτήσουμε έναν νέο δικομματισμό, εν πολλοίς όμοιο με εκείνον που μας έφερε ώς εδώ. Και τα δυο αυτά ενδεχόμενα είναι υπαρκτοί κίνδυνοι. Η ελπίδα μου εδράζεται στην ωριμότητα και το φρόνημα του ελληνικού λαού, που έχει δείξει πολλές φορές στην ιστορία του. Ο φόβος μου, από την άλλη, είναι ότι μπορεί να μην αποδειχθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά αυτό είναι στο χέρι μας. Το βέβαιο είναι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει τομή στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Μπορούμε να υποσχεθούμε ότι θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε αλλά δεν γίνεται να εγγυηθούμε την επιτυχία προκαταβολικά. Το να πούμε κάτι τέτοιο θα ήταν ανέντιμο, όσο κι αν μοιάζει πως τέτοιες ανέξοδες προκαταβολικές εγγυήσεις μαζεύουν ψήφους. Αναλαμβάνουμε πλήρως την ευθύνη που μας αναλογεί με επίγνωση ότι δεν είμαστε αλάθητοι αλλά θνητοί και πεπερασμένοι. Ετσι, ναι, έχουμε πολλές και ζωογόνες ελπίδες».
 

πηγή: το Βήμα

Να νικήσουμε χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας. Του Πουλάκη Κώστα.

 

Από τους «κόκκινους» δημάρχους της δεκαετίας του 1930, όπως ο Μήτσος Παρτσαλίδης στην Καβάλα, και τους θεσμούς Λαϊκής Αυτοδιοίκησης της Ελεύθερης Ελλάδας, μέχρι τις επιτυχίες των υποψηφίων που προήλθαν ή στηρίχθηκαν από την ΕΔΑ στις δημοτικές εκλογές του 1954 σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις (λ.χ. οι Κατσώτας στην Αθήνα, Σαπουνάκης στον Πειραιά, Καρτάλης στον Βόλο), οι οποίες άνοιξαν τον δρόμο για τον εκλογικό θρίαμβο του 1958, η σχέση της Αριστεράς με την Αυτοδιοίκηση είναι διαχρονική. Η ίδια σχέση συνεχίστηκε και στη Μεταπολίτευση, όταν η παρουσία της Αριστεράς στους δήμους σηματοδότησε τη δημοκρατική κοινωνική δυναμική που αναπτύχθηκε και ανέδειξε μία σειρά από ιστορικές προσωπικότητες.
Η αυτοδιοικητική δράση έδωσε στην Αριστερά τη δυνατότητα να «ριζώσει» στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές, να διατηρήσει την επαφή της με τις μάζες στις πόλεις και στην ύπαιθρο, να παρουσιάσει το εναλλακτικό της όραμα για την πολιτική και τη διοίκηση και να αποδείξει ότι μπορεί να δίνει λύσεις στα «μικρά» και στα «μεγάλα».
Αντίστροφα, η παρουσία των δυνάμεων της Αριστεράς μπόλιασε την Αυτοδιοίκηση με αγωνιστική παράδοση, δημοκρατική ευαισθησία, κοινωνικό προσανατολισμό, που της επέτρεψε μέχρι και σήμερα να παραμείνει ένας από τους θεσμούς που οι πολίτες εμπιστεύονται περισσότερο, ακόμα και μέσα στη σημερινή γενική απαξίωση.
Αυτή την παράδοση καλούμαστε σήμερα να εμπλουτίσουμε, εντάσσοντας τις αυτοδιοικητικές εκλογές στο πλαίσιο των αγώνων της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα, για μία εναλλακτική διέξοδο από την κρίση, για μία κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας και προκοπής.
Για αυτή την κοινωνία, που ασφυκτιά και αγωνιά, που παραδίδεται απροστάτευτη στην ανεργία, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στη φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό, που στερείται την πρόσβαση ακόμα και στα στοιχειώδη, οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 θα αποτελέσουν ίσως την πρώτη μεγάλη ευκαιρία να στείλει ένα μήνυμα. Να φωνάξει «ώς εδώ!», να στείλει τα Μνημόνια και όσους τα υποστηρίζουν στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας και να θέσει τις βάσεις για μια ιστορική ανατροπή.
Αλλά και πέρα από το πολιτικό μήνυμα είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε τι θα σημάνει - συμβολικά και ουσιαστικά - η ανάδειξη δημάρχων και περιφερειαρχών της Αριστεράς. Οι δήμαρχοι και περιφερειάρχες που θα αναδειχθούν με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με εκείνους που θα πλαισιώσουν τις παρατάξεις μας, είναι αυτοί που θα πρωτοστατήσουν στις συλλογικές αντιστάσεις, θα υπερασπιστούν τους εργαζομένους, τους δημόσιους χώρους και τα κοινωνικά αγαθά, θα κάνουν πράξη την αλληλεγγύη.
Είναι εκείνοι που θα ανατρέψουν στην πράξη τον «Καλλικράτη» και θα διαμορφώσουν «από τα κάτω» τους νέους εκείνους αυτοδιοικητικούς θεσμούς που θα αγκαλιάσει και θα θεσπίσει και νομικά η κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι εκείνοι που θα διοικήσουν τους ΟΤΑ με πραγματική διαφάνεια και δημόσια λογοδοσία, με ουσιαστική συμμετοχή, συλλογικότητα και τοπική δημοκρατία, που θα υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στον νεοναζισμό και θα υπερασπιστούν τη δημοκρατία. Είναι αυτοί που θα αναλάβουν τον δημοκρατικό αναπτυξιακό σχεδιασμό σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο και θα γίνουν σύμμαχοι και συνοδοιπόροι μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην προσπάθεια για την κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την εμβάθυνση της δημοκρατίας.
Έχει λοιπόν πολλαπλή σημασία το «να νικήσουμε» στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Όχι για μας, όχι για να ικανοποιήσουμε κάποιον αυτάρεσκο εγωισμό ή κομματικό πατριωτισμό. Η νίκη των δυνάμεων της Αριστεράς, η ανατροπή του αυτοδιοικητικού χάρτη της χώρας θα στείλει σαφές πολιτικό μήνυμα, πυροδοτώντας εξελίξεις και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Θα δώσει κουράγιο στους πολίτες. Θα αποδείξει ότι η Αριστερά αναλαμβάνει την ιστορική ευθύνη που της αναλογεί, ακόμα και στα δύσκολα, όταν όλα καταρρέουν, ότι μπορεί να διοικήσει και να δώσει λύσεις ουσιαστικές και προς όφελος της κοινωνίας. Θα βοηθήσει στο να «ριζώσει» ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο νησί ή χωριό, να έρθει σε επαφή με το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Θα αποτελέσει το παράδειγμα, το «πρόπλασμα» και το αναγκαίο στήριγμα της κυβέρνησης της Αριστεράς, για την οποία αγωνιζόμαστε.
Ο δρόμος για τη νίκη αυτή δεν είναι, βέβαια, εύκολος. Είναι όμως ιστορικά μονόδρομος. Περνάει μέσα από τη «βίαιη ωρίμανσή» μας, από την υπέρβαση αντικειμενικών προβλημάτων, αλλά και υποκειμενικών προκαταλήψεων. Μέσα από τη σφυρηλάτηση ευρύτατων συσπειρώσεων, με όλους εκείνους τους ανθρώπους που συναποτελούν τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ», αυτούς που έγιναν «ο αέρας στα πανιά μας» πριν από ενάμιση χρόνο, αυτούς που στηρίζουν τις ελπίδες τους σε μας και στην ανατροπή που θα φέρει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Περνάει μέσα από την αναβάθμιση της παρουσίας μας σε όλα τα μικρά και μεγάλα τοπικά ζητήματα και την εξειδίκευση και εμβάθυνση του προγράμματός μας σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.
Ο δρόμος είναι αναμφίβολα δύσκολος, όχι όμως αδιάβατος. Και μπορούμε να τον διασχίσουμε με επιτυχία, χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας, χωρίς να παραβλέψουμε τις αξίες και την παράδοσή μας, με συλλογικότητα, κομματικότητα και το ήθος που έχει η Αριστερά. Πάνω απ' όλα, όμως, να τον διασχίσουμε με θάρρος και με εμπιστοσύνη στον κόσμο που μας στήριξε και μας στηρίζει. Με την πεποίθηση ότι μπορούμε να νικήσουμε, με το δικό μας πρόγραμμα, τις δικές μας θέσεις και τη δική μας ηθική. Και με τη συναίσθηση ότι τη νίκη αυτή τη χρωστάμε στον ίδιο τον λαό, στην ίδια την κοινωνία που αντέχει και ελπίζει.

avgi.gr

Η επιστολή Τσίπρα στους Ιταλούς αριστερούς.

"Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι,
Θα ήθελα καταρχάς να σας ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη και την τιμή που δείξατε σε μένα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΕΑ προτείνοντάς μου να ηγηθώ ενός ψηφοδελτίου στην Ιταλία.
Μια πρόταση που αποτελεί ηθική αναγνώριση για τους αγώνες μας από την αρχή της κρίσης στην Ελλάδα και την προσπάθειά μας για διεθνοποίηση του προβλήματος στον ευρωπαϊκό Νότο.
Μια πρόταση που συμπληρώνει αυτή του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την υποψηφιότητά μου για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Στην Ελλάδα, την Ιταλία και γενικότερα τον ευρωπαϊκό Νότο είμαστε μάρτυρες μιας χωρίς προηγούμενο κρίσης, που επιβλήθηκε διαμέσου μιας σκληρής λιτότητας που εκτίναξε σε ιστορικά επίπεδα την ανεργία, διέλυσε το κοινωνικό κράτος και ακύρωσε κατακτημένα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Αυτή η κρίση καταστρέφει ότι αγγίζει: την κοινωνία, την οικονομία, το περιβάλλον, τους ανθρώπους.
'Η Ευρώπη υπήρξε το βασίλειο της φαντασίας και της δημιουργίας. Το βασίλειο της τέχνης', μας δίδαξε ο Αντρέα Καμιλιέρι, για να καταλήξει σε 'ένα πραξικόπημα τραπεζιτών και κυβερνήσεων', όπως συμπλήρωσε ο Λουτσιάνο Γκαλίνο.
Αυτή την Ευρώπη καλούμαστε να ανατρέψουμε, ξεκινώντας από τις κάλπες της 25ης Μαΐου στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στοιχηματίζοντας στην ανοικοδόμηση μιας δημοκρατικής, κοινωνικής και αλληλέγγυας Ευρώπης.
Η πρότασή σας για μια ανοικτή και χωρίς αποκλεισμούς ενότητα της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και στην Ιταλία αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για να αλλάξουμε τις ισορροπίες στον ευρωπαϊκό Νότο και γενικότερα στην Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και εγώ προσωπικά υποστηρίζουμε ότι η ενότητα της Αριστεράς με τα κινήματα και τους πολίτες που πλήττονται από την κρίση αποτελούν την καλύτερη μαγιά για την ανατροπή. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να αλλάξουμε τα πράγματα.
Η πρότασή σας για τη δημιουργία ενός ανοικτού, δημοκρατικού και συμμετοχικού ψηφοδελτίου της ιταλικής Αριστεράς, των κινημάτων και της κοινωνίας των πολιτών στην Ιταλία ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου, με στόχο τη στήριξη της υποψηφιότητάς μου για την προεδρία της Κομισιόν, μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα ελπιδοφόρο και πετυχημένο εγχείρημα.
* Πρώτη προϋπόθεση η λίστα αυτή να συγκροτηθεί από τα κάτω, με πρωτοβουλία των κινημάτων, των διανοουμένων, της κοινωνίας των πολιτών.
* Δεύτερη προϋπόθεση, να μην αποκλείει κανέναν. Να καλεί σε συμμετοχή και υποστήριξη πρώτα από όλα τους απλούς πολίτες αλλά και όλες τις συλλογικότητες και τις οργανωμένες δυνάμεις που θα το θελήσουν.
* Τρίτη προϋπόθεση να έχει ειδικό και μόνο σκοπό την ενίσχυση της προσπάθειάς μας σε αυτές τις ευρωεκλογές, ώστε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στην Ευρώπη υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και σε βάρος των δυνάμεων του κεφαλαίου και των αγορών. Να υπερασπιστούμε την Ευρώπη των λαών, να βάλουμε φρένο στη λιτότητα που καταστρέφει την κοινωνική συνοχή, να διεκδικήσουμε ξανά τη δημοκρατία.
Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα μάς έχει διδάξει πως σε περιόδους κρίσης και κοινωνικής καταστροφής, όπως η σημερινή, αριστερό, ριζοσπαστικό, προοδευτικό είναι ότι ενώνει και όχι ό,τι διασπά.
Μόνο αν κάνουμε όλοι μαζί ένα βήμα πίσω, για να προχωρήσουμε όλοι μαζί πολλά βήματα μπροστά, θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τις ζωές των ανθρώπων.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο θα μπορούσε και η δική μου συμβολή να καταστεί χρήσιμη σε όλους μας, αλλά πάνω απ' όλα στους λαούς της Ιταλίας και της Ευρώπης.
Με αδελφικούς χαιρετισμούς
Αλέξης Τρίπρας
Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του ΚΕΑ"

Επιστολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και Υποψηφίου του ΚΕΑ για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Αλέξη Τσίπρα προς τον κ. Χέρμαν βαν Ρομπάι, Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

 


Αθήνα, 25 Ιανουαρίου 2014
Προς τον κ. Χέρμαν βαν Ρομπάι
Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
Κύριε Πρόεδρε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου,
Η απώλεια της ζωής  εκατοντάδων μεταναστών στις θάλασσες της Νότιας Ευρώπης συνεχίζεται με  αμείωτους  ρυθμούς.  Μετά το δράμα στη Λαμπεντούζα, εννέα παιδιά και τρεις μητέρες έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους, μόλις πριν από λίγες μέρες και στο Βόρειο Αιγαίο.
Ως σήμερα, οι πρωτοβουλίες που υπήρξαν από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) για  την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού στις χώρες προέλευσης δεν είχαν μετρήσιμα αποτελέσματα. Τα προγράμματα που σχεδιάστηκαν για την υλοποίηση της Διακήρυξης της Βαρκελώνης στην πράξη εγκαταλείφθηκαν, χωρίς να έχουν επιτύχει κανέναν από τους στόχους τους.  Σίγουρα δεν  επιτεύχθηκε  ο στόχος της βοήθειας στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και τμήματος της Μέσης Ανατολής για να βελτιώσουν τις οικονομίες τους και  να μειώσουν την ανεργία. Στόχος ο οποίος  θα μείωνε τον αριθμό των πολιτών τους που καταφεύγουν στην μετανάστευση προς την ΕΕ με κάθε νόμιμο ή παράνομο τρόπο.
Επιπλέον, οι πόλεμοι που είναι μία ακόμη από τις κύριες αίτιες των μεταναστευτικών ροών,  εντάθηκαν στην  ευρύτερη περιοχή της Μεσόγειου και της Μέσης Ανατολής και  αύξησαν αυτές τις ροές, πολλαπλασιάζοντας τις ανθρώπινες τραγωδίες  στη θάλασσα της Μεσογείου.
Σας θυμίζω ότι από το 1998  ως το 2013 τουλάχιστον  17.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους  στην προσπάθεια τους να μεταναστεύσουν στην ΕΕ. Τα  Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν 214 εκατομμύρια μετανάστες.   Δηλαδή, σχεδόν το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού.  Κατά συνέπεια,  δεν είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι θα σταματήσουμε το μεταναστευτικό ρεύμα, εκείνους δηλαδή που αναζητούν μια καλύτερη ζωή στις χώρες της ΕΕ, κτίζοντας όλο και πιο ψηλούς τοίχους.
Καμία δύναμη Frontex και κανένας φράκτης δεν μπορεί να σταματήσει ένα φαινόμενο το οποίο είναι, εν μέρει, αποτέλεσμα της κρίσης που επικρατεί στις χώρες απ’ όπου αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν. Ούτε θα το καταφέρουμε αυτό υιοθετώντας στο Νότο, κάτω από την πίεση των κυβερνήσεων χωρών του Βορρά της ΕΕ, όλο και πιο καταπιεστικές πολιτικές απέναντι στους μετανάστες.
Είναι ανάγκη, στο πλαίσιο αυτό, να υπάρξει άμεση επανεξέταση ολόκληρου του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ για την μετανάστευση και το άσυλο, στην κατεύθυνση της διασφάλισης της προστασίας των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό έδαφος.
Είναι απολύτως αναγκαίο  να σχεδιαστούν αμέσως αποτελεσματικά μέτρα για την διάσωση των μεταναστών στις ανοιχτές θάλασσες, για  τη δημιουργία κέντρων υποδοχής  στα σημεία εισόδου και την υιοθέτηση μιας νομικής διαδικασίας και ενός νέου νομικού πλαισίου, το όποιο θα ρυθμίζει αποτελεσματικά και δίκαια την πρόσβαση των μεταναστών σε όλες τις χώρες της ΕΕ με δίκαιο και αναλογικό τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη, στο μέτρο του δυνατού, και τις δικές τους επιθυμίες.
Είναι υποκριτικό  και ανήθικο  να γίνονται μεγαλόστομες δηλώσεις από ηγέτες των επί μέρους θεσμικών οργάνων της ΕΕ, κάθε φορά που έχουμε τραγικά συμβάντα, δηλώσεις,  οι  οποίες ξεχνιούνται αμέσως μετά την αποχώρηση των τηλεοπτικών συνεργείων από τους χώρους της τραγωδίας που επισκέπτονται αυτοί οι ηγέτες.
Οι φιλόδοξες διακηρύξεις, όταν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένες πράξεις και δεν μετασχηματίζονται σε πολιτικές, οι οποίες  έχουν την αναγκαία  χρηματοδότηση, γίνονται τροχοπέδη στην προσπάθεια των χωρών του Νότου της ΕΕ να αντιμετωπίσουν   αυτό το τεράστιο ανθρωπιστικό πρόβλημα.
Πιστεύω ότι η Ευρώπη έχει ιστορικό καθήκον να διαμορφώσει άμεσα μια συνολική πολιτική για το μεταναστευτικό, η όποια θα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα υπηρετεί τις ευρωπαϊκές  άξιες.
Κύριε Πρόεδρε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου,
Ύστερα από τα επαναλαμβανόμενα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στη Λαμπεντούζα και στο Φαρμακονήσι, σας ζητώ να αναλάβετε αμέσως την πρωτοβουλία, κατά το άρθρο 15, παρά 3 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για τη σύγκληση έκτακτου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το συντομότερο δυνατό, με αντικείμενο την αναθεώρηση του Κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 343/2003 (Δουβλίνο ΙΙ), σύμφωνα και με το άρθρο 80 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εφαρμογή «των αρχών της αλληλεγγύης και της δίκαιης κατανομής ευθυνών μεταξύ των κρατών μελών, μεταξύ άλλων και στο οικονομικό επίπεδο» στη μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ.
Επίσης, σας ζητώ η πρωτοβουλία σας να περιλάβει και την πρόβλεψη για επείγουσα διάθεση κονδυλίων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτού του ανθρωπιστικού προβλήματος που επιδεινώνεται διαρκώς, στο πλαίσιο της ρυθμίσεων για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών.
Με τιμή,
Αλέξης Τσίπρας
Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ
Υποψήφιος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς
για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
κοινοποιήσεις:
1.κ. Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο
Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
2.κ. Μάρτιν Σουλτς
Πρόεδρο τους Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Ινστιτούτο Πουλαντζά: Ο πόλεμος των παρακολουθήσεων. Βίντεο εκδήλωσης.

 

Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς πραγματοποίησε  εκδήλωση με θέμα:

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΩΝ
Ο ρόλος ατόμων και συλλογικοτήτων ενάντια στο ψηφιακό πανοπτικόν.

Τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014, στις 7.00 μ.μ., στον πολυχώρο Ανοιχτής Πόλης (Μέγαρο Ερμής) με ομιλητές τους:

Γιώργο Παπανικολάου (P2P Foundation, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο)
Αθηνά Καρατζογιάννη (University of Hull, παρέμβαση μέσω ίντερνετ)
Αντρέα Καρίτζη (Δρ. φιλοσοφίας, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ)

Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς διοργανώνει εκδήλωση με θέμα:
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΩΝ
Ο ρόλος ατόμων και συλλογικοτήτων ενάντια στο ψηφιακό πανοπτικόν
Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014, στις 7.00 μ.μ.
Πολυχώρος Ανοιχτής Πόλης (Μέγαρο Ερμής)
Πανεπιστημίου 56, Αθήνα, 1ος όροφος
  Ομιλητές

• Γιώργος Παπανικολάου (P2P Foundation, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο)
• Αθηνά Καρατζογιάννη (University of Hull, παρέμβαση μέσω ίντερνετ)
• Αντρέας Καρίτζης (Δρ. φιλοσοφίας, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ)

- See more at: http://left.gr/news/error-404-democracy-not-found-ekdilosi-toy-poylantza-gia-ton-polemo-ton-parakoloythiseon-ti#sthash.be3Ax1NJ.dpuf

Το κείμενο πρόσκλησης των διοργανωτών ανέφερε:

«Την ώρα που σε διεθνές επίπεδο διεξάγεται μια έντονη αντιπαράθεση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας στην εποχή των ψηφιακών τεχνολογιών και των big data, στην ελληνική δημόσια σφαίρα η σχετική συζήτηση παραμένει περιορισμένη. Στο πλαίσιο αυτό το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς διοργανώνει κύκλο εκδηλώσεων με γενικό τίτλο «Error 404 democracy not found».

Η εναρκτήρια εκδήλωση είναι αφιερωμένη στον πόλεμο των παρακολουθήσεων και στο ρόλο που παίζουν σήμερα πληροφοριοδότες από το εσωτερικό κρατικών υπηρεσιών (whistleblowers), όπως οι Σνόουντεν και Μάνινγκ. Απέναντι στις αποκαλύψεις τους, οι κυβερνήσεις απαντούν με σκληρές διώξεις, αμφισβήτηση ελευθεριών του τύπου και περιορισμό δικαιωμάτων των πολιτών. Παράλληλα, η τεχνολογική δυνατότητα συλλογής και επεξεργασίας τεράστιου όγκου δεδομένων (όχι μόνο από το κράτος, αλλά και από εμπορικές εταιρείες) δημιουργεί πλέον την ανάγκη θέσπισης νέων ρυθμίσεων προστασίας της ιδιωτικότητας και τροφοδοτεί νέες διεκδικήσεις.

Οι τρεις ομιλητές θα καταθέσουν τις εκτιμήσεις τους για τις διαστάσεις που παίρνει το παγκόσμιο πανοπτικόν, το πώς μπορούν οι κοινωνίες να προστατευθούν από αυτό, αλλά και την προσέγγιση των σχετικών προσπαθειών από αριστερή σκοπιά».

O πόλεμος των παρακολουθήσεων: To βίντεο έναρξης

 O πόλεμος των παρακολουθήσεων: Η ομιλία του Αντρέα Καρίτζη


* Δες και http://mandraleft.blogspot.gr/2014/01/blog-post_25.html

Η νέα ψηφιακή δημόσια σφαίρα, πρόκληση για την Αριστερά. Του Τσιμιτάκη Ματθαίου.

O Έντουαρντ Σνόουντεν, ο Άαρον Σβαρτς, η Τσέλσι Μάνινγκ κι ο Τζούλιαν Ασάντζ είναι τέσσερις μόνο από τους ήρωες, όπως τους αποκαλεί ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, ενός παγκόσμιου κινήματος για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην ψηφιακή εποχή. Οι αποκαλύψεις των WikiLeaks με τα σημειώματα των Αμερικανικών πρεσβειών ανά τον κόσμο, οι αποκαλύψεις του Σνόουντεν ότι ένας μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών μπορεί με το πάτημα ενός πλήκτρου να σκιαγραφήσει το προφίλ ενός υπόπτου με λεπτομέρεια τέτοια που καμιά υπηρεσία ασφαλείας ολοκληρωτικού καθεστώτος σε Ανατολή και Δύση δεν μπορούσε καν να φανταστεί μέχρι σήμερα, αλλά και ο ρομαντικός θάνατος του Άαρον Σβαρτς, προκειμένου να σπάσουν τα στεγανά των πνευματικών δικαιωμάτων που εγκλωβίζουν την υπεραξία της γνώσης μέσα στις καπιταλιστικές δομές της εκπαίδευσης και των εταιρειών που την εκμεταλλεύονται και να διαχυθούν ελεύθερα στην κοινωνία, σκιαγραφούν τη δυστοπία στην οποία μας έχει φέρει ανεπαίσθητα η ψηφιακή τεχνολογία, ως υλική δομή πραγμάτωσης του νεοφιλελευθερισμού.

Σε όλες τις περιπτώσεις, αυτό που φάνηκε είναι με ποιον τρόπο υπερβαίνονται σύνορα, νομοθεσίες και κάθε έννοια κοινωνικού-δημοκρατικού ελέγχου, υπέρ ενός συστήματος κρατικών (ή παρακρατικών) υπηρεσιών και πολυεθνικών που συνεργάζονται αγαστά για την παραγωγή κέρδους και πειθαρχίας. Δεν πρόκειται για την εικόνα ενός νέου παγκόσμιου ολοκληρωτισμού, όπως φαντάζονται διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, αλλά περισσότερο για την αντανάκλαση αυτού που ο Πουλαντζάς αποκαλούσε "αυταρχικό κρατισμό" πάνω σε έναν "αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό", όπως γράφει η Μαρία Φραγκάκη στα "Ενθέματα" ("Ξαναδιαβάζοντας τον Πουλαντζά", "Ενθέματα", 26-10-2013). Σκόρπια στοιχεία ολοκληρωτισμού μπορεί να αποκρυσταλλωθούν σε παρακρατικούς μηχανισμούς καθώς το κράτος ζητάει περισσότερες εξουσίες στο όνομα της ασφάλειας και έρχεται σε αντιπαράθεση με το λαϊκό κίνημα.
Το σχήμα αυτό είναι ωσεί παρόν στο Διαδίκτυο, όπου πολυεθνικές και υπηρεσίες ασφαλείας ρυθμίζουν το πεδίο της εκμετάλλευσης και επεξεργασίας μιας νέας πρώτης ύλης, που δεν είναι άλλη από τις επικοινωνίες μας, τα δεδομένα που παράγουμε και τις κοινωνικές μας σχέσεις. Το Διαδίκτυο, που δεν είναι απλώς η τεχνολογική αποκεντρωμένη και άκεντρη υποδομή, όπως συνηθίσαμε να το αντιμετωπίζουμε επί είκοσι χρόνια, αλλά η κοινωνική και οικονομική δομή μιας παγκόσμιας αγοράς, που ρυθμίζεται από αυτούς τους φορείς. Συχνά, όταν μιλάμε για το Διαδίκτυο, χρησιμοποιούμε το "Πανοπτικό" του Μπένθαμ που επικαλείται ο Φουκώ για να περιγράψει τις κοινωνίες της πειθαρχίας. Στο Διαδίκτυο όμως είμαστε απέναντι σε ένα πολυπρισματικό Πανοπτικό, το οποίο δεν είναι μόνο μηχανισμός επιτήρησης και ελέγχου, αλλά και μηχανισμός παραγωγής κέρδους.
Στη συζήτηση που οργάνωσε το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς την περασμένη Δευτέρα με τίτλο: "Ο πόλεμος των παρακολουθήσεων", ο Γιώργος Παπανικολάου, καθηγητής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και ψυχή του κινήματος P2P στην Ελλάδα, έδειξε πως οι αποκαλύψεις του Σνόουντεν μας έφεραν αντιμέτωπους με την κρυμμένη αλήθεια της εκτεταμένης επιτήρησης, που είναι ότι οι επιχειρήσεις νέας τεχνολογίας δεν εκμεταλλεύονται αποκλειστικά και για εμπορικούς σκοπούς μόνο τα προσωπικά δεδομένα μας, αλλά ανοίγουν "πίσω πόρτες" (δίνουν τα κλειδιά του κώδικα δηλαδή) σε υπηρεσίες όπως η NSA, οι οποίες, ήδη από τη δεκαετία του '90 και την πτώση του Τείχους, έχουν διακηρύξει τη νέα τους ψηφιακή δραστηριότητα. Με αυτή την έννοια, το οργανωμένο μαζικό κίνημα βρέθηκε πίσω από τις εξελίξεις, όμως οι μορφές αυτών των ακτιβιστών αφενός και τα νέα κινήματα που ξεπήδησαν σε όλο τον κόσμο αφετέρου (βλέπε τις αραβικές εξεγέρσεις) μας προσφέρουν ένα κρίσιμο σημείο εισόδου σε αυτές τις διεργασίες.
Ο Γιώργος Παπανικολάου έκανε ιδιαίτερη μνεία στην υπόθεση Τσαλικίδη, η οποία είναι ενταγμένη στο παγκόσμιο πρόβλημα της λειτουργίας των μυστικών υπηρεσιών, αλλά και στις άδειες λογισμικού που είναι ακριβώς το εργαλείο των εταιρειών για τη νομιμοποίηση αυτής της δραστηριότητας. Ο Παπανικολάου εξήρε τις αρχές του Ρίτσαρντ Στάλμαν και του Free software foundation, ενός πολιτικού φιλελεύθερου κινήματος το οποίο διακηρύσσει την ελευθερία του software από τις άδειες λογισμικού, και προέτρεψε την Αριστερά να υιοθετήσει την ατζέντα του στην πορεία προς μια αριστερή διακυβέρνηση.
Η Αθηνά Καρατζογιάννη, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Hull στη Μεγάλη Βρετανία, ενημέρωσε το κοινό για τη συζήτηση που γίνεται στον Αγγλοσαξονικό κόσμο (ΗΠΑ, Αυστραλία, Βρετανία) γύρω από το θέμα και την απογοήτευση που δημιούργησαν οι εξαγγελίες Ομπάμα για περιορισμό της δράσης των μυστικών υπηρεσιών, αφού επί της ουσίας η αμερικανική διοίκηση επιχειρεί να σκεπάσει το πρόβλημα και δεν προτίθεται να ενισχύσει τον δημοκρατικό έλεγχο της λειτουργίας τους ή να αλλάξει τη στόχευσή τους.
Ο Ανδρέας Καρίτζης, διδάκτωρ Φιλοσοφίας και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, έθεσε τις φιλοσοφικές βάσεις μέσα στις οποίες μπορεί να πλαισιώσει η Αριστερά μια παρέμβαση στο πεδίο. Από την αλλαγή των χωροχρονικών συντεταγμένων αυτής της μορφής επικοινωνίας που συγκροτείται διά της εκθετικά αυξανόμενης παραγωγής δεδομένων και πληροφοριών και συγκροτεί μια νέα δημόσια σφαίρα, η οποία με τη σειρά της αναιρεί τις παραδοσιακές διακρίσεις δημόσιου - ιδιωτικού, μέχρι τα ερωτήματα για την κατασκευή της υποκειμενικότητας στην ψηφιακή της εκδοχή (βλέπε τις εξεγέρσεις του 2011), η Αριστερά καλείται εκ των πραγμάτων να αναγνωρίσει και να εντάξει αυτή την οριζόντια, διαθεματική ατζέντα στον προγραμματικό και κινηματικό της λόγο. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Καρίτζης εξέθεσε μια σειρά παρεμβάσεων που συζητιούνται σήμερα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και αφορούν την οργάνωση της δημόσιας διοίκησης, την κατοχύρωση των άυλων κοινών αγαθών και την προστασία της ιδιωτικότητας. Κεντρικό στοιχείο του προβληματισμού του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μετασχηματισμός των τεχνολογιών επιτήρησης σε περιβάλλοντα συμμετοχής και ενίσχυσης του δημοκρατικού ελέγχου.

 * Δες και http://mandraleft.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4880.html

avgi.gr

Η ηθική νομιμοποίηση της τραγωδίας. Ο Σαμαράς το είχε πει. Του Μάριου Αραβαντινού.

 

Η τραγωδία του Φαρμακονησίου, δεν ήταν απλώς ένα ατυχές περιστατικό, αλλά κάτι το οποίο η Πολιτεία γνωρίζει, αποδέχεται και πιθανώς επιδιώκει. Οι δώδεκα νεκροί, μεταξύ των οποίων και εννέα παιδιά, είναι μερικοί ακόμη στους εκατοντάδες που τον τελευταίο χρόνο έχουν "χαθεί" στα νερά του ανατολικού Αιγαίου. Το γεγονός και μόνο ότι τα προηγούμενα χρόνια, με ίδιο αν όχι μεγαλύτερο κύμα προσφύγων θρηνούσαμε μερικές δεκάδες θυμάτων, ενώ σήμερα αυτά ξεπερνούν τα 100, δεν σημαίνει προφανώς ότι οι θάλασσες άλλαξαν, αλλά ότι η πολιτική που ακολουθείται -κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου- είναι εγκληματική. 

Μόλις χθες, ο υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης δήλωσε ότι ορισμένοι επιδιώκουν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα πολιτικό θέμα, εκμεταλλευόμενοι το θάνατο μερικών ακόμη προσφύγων, ενώ πριν από μερικούς μήνες ο Άδωνις Γεωργιάδης κοστολογούσε την ανθρώπινη ζωή, όταν με ερώτησή του στη Βουλή, αναρωτιόταν πόσο πληρώνουμε για να διασώσουμε εκείνους που εισέρχονται στη χώρα μας. Ο δε σύμβουλός του στο υπουργείο Υγείας και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, Θάνος Πλεύρης μιλώντας σε εκδήλωση του φασιστικού περιοδικού Patria, υποστήριζε με σθένος ότι δεν μπορεί να υφίσταται φύλαξη των συνόρων εάν δεν υπάρχουν απώλειες και συγκεκριμένα εάν δεν υπάρχουν νεκροί. 

Όλα αυτά δεν κρίνονται βεβαίως καταδικαστέα, ούτε αποδοκιμάζονται από τη Νέα Δημοκρατία, τον Πρωθυπουργό και το επιτελείο του. Φαίνεται μάλιστα πως και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς ενστερνίζεται τις παραπάνω απόψεις και μάλιστα περηφανεύεται γι' αυτές, σε σημείο που δεν δίστασε πριν από περίπου ενάμιση μήνα να δηλώσει, σε μια αποστροφή του λόγου του, ότι η κυβέρνησή του "χρησιμοποιεί τακτικές αποτροπής, οι οποίες απαγορεύονταν, ανοίγοντας νέους δρόμους για την Ελλάδα και την Ευρώπη". Η παραπάνω δήλωση έγινε στη Βουλή, κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2014, στις 7 του περασμένου Δεκεμβρίου και μπορεί καθένας να τη βρεί στην επίσημη σελίδα του πρωθυπουργού, στο διαδίκτυο. 

Διαβάστε τη δήλωσή του

"Μόνο τους τελευταίους μήνες πετύχαμε δύο μεγάλες αλλαγές στην ευρωπαϊκή ατζέντα: Βάλαμε -το επαναλαμβάνω, έχει σημασία- ως προτεραιότητα δικιά μας στην ατζέντα το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Και σας θυμίζω ότι μέχρι πριν λίγο, στους ευρωπαϊκούς θεσμούς δεν τολμούσαν καν να πουν τη λέξη λαθρομετανάστευση. Τώρα μαζί με άλλες χώρες του μεσογειακού Νότου, τη βάλαμε ως προτεραιότητα στην ατζέντα. Και με τακτικές "αποτροπής" επιπλέον, που μέχρι σήμερα επίσης απαγορεύονταν. Και με πολιτική μαζικών επαναπατρισμών.

Σας θυμίζω ακόμα, ότι βάλαμε στην ατζέντα της Ευρώπης τις θαλάσσιες πολιτικές – αυτό που λέμε «μπλε ανάπτυξη» – που συμπεριλαμβάνει και την ανάπτυξη των ενεργειακών κοιτασμάτων στην ΑΟΖ των κρατών-μελών. Κι έτσι δημιουργούμε σιγά-σιγά μιαν ομπρέλα στήριξης της ΑΟΖ, αλλά και πολιτικές διμερούς συνεργασίας με γειτονικές χώρες ή με άλλες χώρες τις περιοχής.

Ως πρόσφατα αυτά τα θέματα η Ελλάδα δεν τολμούσε να τα αγγίξει. Και τώρα αναδεικνύει συμμαχίες και τοπικές συνεργασίες που συνεχώς ενισχύουν, βελτιώνουν τη θέση της. Και η ελληνική Προεδρία τα έχει ήδη περιλάβει στην ατζέντα της -και επισήμως πλέον- ανοίγοντας νέους δρόμους και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη, αδιανόητους πριν λίγο καιρό".

Το μήνυμα του πρωθυπουργού είναι σαφές και αποδεικνύει ότι η σκληρή έως απάνθρωπη αντιμετώπιση των προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο παρά προϊόν της πολιτικής του. Όπως προϊόν της πολιτικής του είναι και η παραβίαση του διεθνούς δικαίου και η μετατροπή της συνθήκης της Γενεύης, η οποία προστατεύει τα δικαιώματα των προσφύγων, σε κουρελόχαρτο.

koutipandoras.gr, 24.01.2014

Ο καλός χριστιανός Σαμαράς. Του Κώστα βαξεβάνη.

Δεν ξέρω αν ο Θεός με τον οποίο συνομιλεί ο Σαμαράς του επέτρεψε να πνίξει 9 παιδάκια στο Φαρμακονήσι, αλλά τα έπνιξε. Λίγες μέρες μετά το μοίρασμα πιστοποιητικών χριστιανικών φρονημάτων από την κυβέρνηση, η θάλασσα ξέβρασε πτώματα. Ο ανεκδιήγητος Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, δήλωσε μάλιστα πως ο Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θέλει να χτυπήσει την ελληνική Προεδρία. «Ο Μουίζνιεκς και διάφοροι άλλοι θέλουν να προκαλέσουν πολιτικό θέμα στην Ελλάδα" αναφώνησε ο ευπατρίδης των Κολλεγίων, ατάραχος μπροστά στα πτώματα.
Μόλις πριν από ένα μήνα, είχαμε αποκαλύψει πως υπάρχει σαφής πολιτική εντολή να σκοτώνουν μετανάστες για να εμφανίσουν μια σκληρή στάση της Ελλάδας που θα είναι αποτρεπτική.
Δημοσιοποιήσαμε ηχητικό ντοκουμέντο με τον Αρχηγό της Αστυνομίας να προτρέπει "κάντε τους το βίο αβίωτο" και να χαρακτηρίζει τους μετανάστες συλλήβδην δολοφόνους και εγκληματίες. Δημοσιεύσαμε και μαρτυρίες μεταναστών που έλεγαν πως γίνεται αυτό που ακριβώς έγινε στο Φαρμακονήσι. Δηλαδή επαναπροωθούν τα σκάφη στην Τουρκία και όταν απαιτείται διάσωση, οι λιμενικοί ανάβουν τους προβολείς και παρακολουθούν τους πνιγμούς ακόμη και μικρών παιδιών.
Θυμάμαι το 1991, όταν οι επιλογές Σαμαρά άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία, που τα όπλα των αστυνομικών "εκπυρσοκροτούσαν" τυχαία σκοτώνοντας ανθρώπους. Χρόνια μετά, αστυνομικοί που δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος, εξομολογούνταν γι αυτό το έγκλημα που είχε βαφτιστεί εθνική επιλογή.
Αυτό που έγινε στο Φαρμακονήσι δεν μπορεί να κρυφτεί από πολιτικάντικες δηλώσεις. Είναι μια δολοφονία. Το λιμενικό ακόμη και αν υποστηρίζει πως ρυμούλκησε το σκάφος προς τα ελληνικά χωρικά ύδατα,έκανε κάτι που απαγορεύεται από το νόμο. Γιατί δεν επιβίβασε τα παιδιά στο ασφαλές και αβύθιστο σκάφος του λιμενικού; Αν η κυβέρνηση θέλει να αποδείξει πως όσα ισχυρίζεται είναι αλήθεια, ας δείξει το βίντεο που έχουν τραβήξει οι λιμενικοί. Γιατί ναι, τραβάνε βίντεο με κάθε μια από αυτές τις επιχειρήσεις, για να δείξουν πόσο αποτελεσματικοί είναι.
Μετά από μερικά χρόνια, κάποιοι λιμενικοί και αστυνομικοί, θα μιλήσουν γι’ αυτό το έγκλημα της χριστιανικής ομάδας του Σαμαρά που σκοτώνει ανθρώπους, βρέφη για να δείξει πόσο πατριωτισμό κρύβει. Θρασύδειλοι όσο και στα άλλα θέματα που διαχειρίζονται, αντί να πάνε στην Ευρώπη και να απαιτήσουν να αλλάξουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες που αναγκάζουν την Ελλάδα να σηκώνει όλο το βάρος των μεταναστών, σκοτώνουν ανθρώπους. Το ίδιο άλλωστε κάνουν και στην οικονομία.
Δεν το κάνουν μόνο για να δείξουν καλή συμπεριφορά στα αφεντικά, αλλά γιατί διακατέχονται από ρατσισμό.
Το επιφανές μέλος της κυβέρνησης Άδωνις Γεωργιάδης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο παρελθόν έχει ζητήσει να επανέλθουν τα ναρκοπέδια, όχι για να μην μπαίνουν εχθροί στη χώρα αλλά για να σκοτώνονται μετανάστες. Αυτό, σε μια εποχή που οι νάρκες καταργούνται ακόμη και ως πολεμικό υλικό.
Ο έτερος καππαδόκης και σύμβουλος του Άδωνη, Αθανάσιος Πλεύρης, είχε δηλώσει σε εκδήλωση του περιοδικού Patria, πως πρέπει να υπάρχουν νεκροί μετανάστες για να πάρουν το μήνυμα
Ο ανθρωπισμός της κυβέρνησης, όπως και ο πατριωτισμός της, είναι ένα μίγμα επιλεκτικής ανησυχίας για όσα επιτρέπει η ιδεοληψία και ο πολιτικός τους μεσαίωνας. Θρησκευόμενοι αλλά με συμφέρον, δημοκράτες αλλά ανεκτικοί μόνο αν συμφωνείς μαζί τους, Ευρωπαίοι αλλά μόνο για να κρύβονται. Μοιράζουν πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και πίστης όπως μοιράζουν δάνεια και μίζες σε πολιτικούς φίλους και νταβατζήδες.
Ούτε δημοκράτες είναι, ούτε πατριώτες ούτε Ευρωπαίοι. Αδίστακτοι απλώς, που σκοτώνουν παιδιά μεταναστών με την ίδια ευκολία που σκοτώνουν και παιδιά ελλήνων με τις πολιτικές τους.

 koutipandoras.gr ,  24.01.2014

Το ναυάγιο της κυβέρνησης μεταδίδεται ζωντανά.

Ένα κλισέ που επιβεβαιώνεται από τη ζωή είναι το γνωστό "Και δεξιοί και αδέξιοι". Και πραγματικά χρειάζεται τέχνη -ή μήπως πονηρία;- για να κατορθώνει μια κυβέρνηση με υπουργούς από το πιο βαθύ και σκοτεινό παρελθόν της Δεξιάς να τα κάνει τόσο μπάχαλο στον τομέα της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.
Ενδεικτικός ήταν ο σκαιός τρόπος με τον οποίο δίνει εντολές το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τον Χρ. Ξηρό. Άλλο τόσο η καταγγελία της κυβέρνησης από τον ΟΗΕ για τους νεκρούς πρόσφυγες στο Φαρμακονήσι. Οι σπαρακτικές διηγήσεις των διασωθέντων παγώνουν την Ελλάδα. Οι καταγγελίες υποδεικνύουν ότι ο θάνατος 12 ανθρώπων δεν έτυχε, αλλά... πέτυχε. Η υπερβολή της επικήρυξης των Χρ. Ξηρού και Ν. Μαζιώτη με το ιλιγγιώδες ποσό των 4 εκατ. ήρθε σαν κερασάκι να επιδαψιλεύσει στην κυβέρνηση την ανοικτή χλεύη των πολιτών.
Η κυβέρνηση ξεκίνησε εδώ και καιρό, και εντονότερα τις τελευταίες εβδομάδες, να παίζει το χαρτί του τρόμου. Το είχε κάνει και σε άλλες φάσεις, παίζοντας κυρίως με το μεταναστευτικό, σήμερα παίζει με την τρομοϋστερία. Το αν το σχεδίασε ή της συνέβη και το εκμεταλλεύεται δεν είναι σαφές, πάντως τα κανάλια της διαπλοκής είχαν την ευκαιρία να αφήσουν την πολιτική ατζέντα και να το ρίξουν στην τρομοκρατία και ευκαιρίας δοθείσης στην τρομοκράτηση του κόσμου.
Το γιατί συμφέρει το θάψιμο της πολιτικής ατζέντας είναι προφανές: Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, αλλά και ΔΗΜ.ΑΡ. έχουν βυθιστεί σε διαλυτική εσωτερική κρίση, οι αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα συνεχίζονται, η τρόικα έχει γυρίσει την πλάτη στους ντόπιους συνεταίρους της, ενώ χρέος και ανεργία σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Η άλλη όψη του νομίσματος όμως είναι ότι η τρομοϋστερία μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ στην κυβέρνηση καθώς οι πολίτες από τη μια δεν ξεχνούν τα προβλήματά τους -το χέρι του κ. Θεοχάρη στις τσέπες μας δεν το επιτρέπει- και από την άλλη συνειδητοποιούν ότι το ναυάγιο της κυβέρνησης είναι γενικευμένο και σε όλους τους τομείς.

Κύριο άρθρο της Αυγής  24.01.2014.

Κώστας Φιλίνης: Πρωτοπόρος της δράσης και της σκέψης. Του Φίλη Νίκου.

Ο Κώστας Φιλίνης έφυγε χθες πλήρης ημερών, γεμάτων ημερών, αφήνοντας πίσω του το παράδειγμα ενός πρωτοπόρου στη δράση, τη σκέψη και το αγωνιστικό ήθος της Αριστεράς.

• Αποχαιρετούμε μια ηγετική φυσιογνωμία της Αριστεράς, έναν οργανικό διανοούμενο του κινήματος, έναν άνθρωπο της “Αυγής”

Στρατεύτηκε στο κίνημα ήδη από τα εφηβικά του χρόνια, κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, ως φίλος της ομάδας Καρβούνη, και διήνυσε μια δύσκολη και σκληρή αγωνιστική πορεία περίπου 70 χρόνων, από τα οποία 24 χρόνια στη βαθιά παρανομία και τη φυλακή. Παρά την αποστέρηση της ελευθερίας του και της δυνατότητας να επικοινωνεί, διατήρησε τη φρεσκάδα, το οργανωτικό ταλέντο και την ακατάβλητη οργανωτικότητα του ΕΠΟΝίτη, την πνευματική περιέργεια του νέου. Και ταυτοχρόνως έδειχνε πάντοτε ενδιαφέρον για τους νέους και ό,τι νέο έφερνε η ζωή και η εξέλιξη της κοινωνίας.

Απλότητα και ικανότητα εκλαΐκευσης

Μέσα στη βαθιά παρανομία και τις φυλακές, μελετούσε και μετέφραζε κλασικούς, νέους διανοητές, αλλά και πιο άγνωστα για την εποχή του αναγνώσματα, όπως για την Κυβερνητική και τη Θεωρία των Παιγνίων. Κυρίως όμως μιλούσε με απλότητα για τα πιο σύνθετα επιστημονικά ή ιδεολογικά ζητήματα, οικοδομώντας την Αριστερά του επιχειρήματος, επιβεβαιώνοντας πόσο καθοριστική για την πολιτιστική εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας υπήρξε η προφορική μόρφωση, η από τα κάτω μόρφωση που υπηρέτησε η Αριστερά. Ο Φιλίνης είχε την αρετή της επιστημονικής απλότητας, γνώρισμα όλων εκείνων που κατέχουν σε βάθος τα αντικείμενα που πραγματεύονται.

Το δημοκρατικό ρεύμα στην Αριστερά

Υπήρξε αυθεντικός οργανικός διανοούμενος του κινήματος. Όχι υποτακτικός της κομματικής παιδείας, αλλά πνεύμα ανήσυχο, που αναζητούσε τον διάλογο με τα νέα ρεύματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ικανός να προσδίδει πολιτική αποτελεσματικότητα στην ιδεολογική ανάλυση, χωρίς να υποκύπτει στη μονοδιάστατη χρήση της θεωρίας. Βιώνοντας το μεταπολεμικό ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς, συνειδητοποίησε την αξία της δημοκρατίας υπό την τριπλή διάστασή της: δημοκρατία μέσα στο κόμμα, δημοκρατία στις σχέσεις του κόμματος με τα κινήματα και δημοκρατία στις σχέσεις του κόμματος με το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Όπως ο ίδιος έλεγε στα ύστερα χρόνια του, έψαχνε για το δημοκρατικό ρεύμα που υπήρχε, όχι πάντοτε ευδιάκριτα, στο κομμουνιστικό κίνημα της πατρίδας μας. Και ύφαινε συνάψεις ανάμεσα σε αγωνιστικές πορείες και πρόσωπα της ευρύτερης αριστερής και δημοκρατικής παράταξης.

Η διεύρυνση της πολιτικής, τα νέα κοινωνικά κινήματα, το σύγχρονο κόμμα

Έκφραση αυτής της τριπλής αξίωσης για δημοκρατία ήταν η καθημερινή συνεισφορά του στην ίδρυση και την εξέλιξη του ΚΚΕ Εσωτερικού. Έδωσε έμφαση στην οργάνωση της ΚΟΒ ως “κόμμα στον χώρο της” και αντιμετώπιζε το κόμμα ως συλλογικό διανοούμενο, που διεκδικούσε έμπρακτα την ιδεολογική ηγεμονία. Αργότερα, μίλησε για την ανάγκη μετάβασης από τον εργατισμό στα πολλαπλά νέα κοινωνικά κινήματα, μιλώντας πρώτος αυτός στη χώρα μας για τη διευρυμένη έννοια της πολιτικής και για τα νέα αντιαυταρχικά κοινωνικά κινήματα (το γυναικείο, το οικολογικό και με ιδιαίτερη αγωνία και πάλι για τα κινήματα της νεολαίας), καθώς και τη σχέση τους με το σύγχρονο πολιτικό κόμμα. Η ομιλία του στην εκδήλωση του ΚΜΑΣ (έκδοση Θεμέλιο 1982) αποτελεί τομή για τις θεωρητικές – πολιτικές αναζητήσεις στη χώρα μας. Με την πολύχρονη αγωνιστική δράση του διέθετε την ικανότητα να προκαλεί τομές μέσα στη συνέχεια του αριστερού κινήματος.

Από τον αντιδιπολισμό στον αριστερό ευρω-φεντεραλισμό

Λίγο νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 1980, μετά τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, ο Φιλίνης είχε μιλήσει για την ανάγκη αντιμετώπισης όχι μόνο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά και του διπολισμού, που αλληλοτροφοδοτούνταν. Η παρακολούθηση της αντιδημοκρατικής πορείας των κοινωνιών του υπαρκτού σοσιαλισμού, ήδη από την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία (1968), την οποία είχε καταδικάσει απερίφραστα μαζί με άλλους συντρόφους του, δεν του επέτρεπε να διαθέτει αυταπάτες για την ΕΣΣΔ, που, όπως είχε πει ο Μπερλινγκουέρ, μετά την εισβολή στο Αφγανιστάν, είχε χάσει την προωθητική δύναμή της. Και πάνω σ’ αυτή την οδυνηρή συνειδητοποίηση, ο Φιλίνης, σε ανταπόκριση προς τις επεξεργασίες του ευρωκομμουνισμού, υποστήριξε και εμβάθυνε τη στρατηγική της Ευρώπης ως πεδίου ταξικών αγώνων, υποστηρίζοντας μάλιστα και το σχέδιο Σπινέλι για τη συνταγματική – ομοσπονδιακή συγκρότησή της. Επρόκειτο για την ελπίδα της Ευρώπης, της αλληλεγγύης, των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που τόσο βάναυσα ποδοπάτησε η νεοφιλελεύθερη επέλαση του κεφαλαίου.

Από το “Κ” στο “Α”

Ο Φιλίνης, παλιός κομμουνιστής, με πολιτική οξυδέρκεια, θεωρητική σκευή, αλλά και γνώση των ευρωπαϊκών αριστερών διεργασιών, είχε πειστεί ότι οι εξελίξεις επέβαλλαν τη μετατροπή του ΚΚΕ Εσωτερικού σε αριστερό κόμμα. Πρόκειτια για την περιβόητη μάχη του “Κ”, που τελικώς εντάχθηκε πρωίμως στη μόνιμη πίεση, εδώ και στην Ευρώπη, για την αποϊδεολογικοποίηση της Αριστεράς. Η υπέρβαση του κομμουνιστικού χαρακτήρα, την οποία υποστήριξε ο Κ.Φ. με όρους αριστερούς – ιδεολογικούς και όχι τρέχοντες πολιτικούς, θα οδηγούσε, κατά τη γνώμη του, στη διατήρηση της ιδεολογικής – πολιτικής αυτονομίας του σύγχρονου κόμματος της Αριστεράς, με σαφείς κοινωνικές αναφορές, με δημοκρατική λειτουργία και πολιτικό σχέδιο. Το νήμα αυτών των σκέψεών του επανήλθε όταν, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον ΣΥΝ, ο νέος ΣΥΝ μετατράπηκε σε διάδοχο σχήμα του ανανεωτικού αριστερού ρεύματος. Και επέμεινε ο Κ.Φ. μέχρι τέλους στην ανάγκη ιδεολογικής – πολιτικής αυτονομίας του ΣΥΝ, ανοιχτός στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό, στο τελευταίο αυτοβιογραφικό σημείωμα που επιμελήθηκε ο ίδιος (2008) γράφει με προφανείς αποδέκτες ότι “είναι πάντα μέλος του ΣΥΝ”.

Έγραψα στην αρχή για τον αιώνιο ΕΠΟΝίτη. Έτσι τον γνωρίσαμε όλες οι γενιές που μπήκαν στο κίνημα μέσα από τον “Ρήγα”, αλλά και τα παιδιά του ΣΥΝ. Τον θυμόμαστε να μας ακούει, να μας συμβουλεύει χωρίς πατερναλισμό, να μας δείχνει δρόμους συνθέσεων, αλλά και να οργανώνει την αναγκαία δημοκρατική αντιπαράθεση, να ζει την εσωκομματική δημοκρατία, με αντιπαραθέσεις και συμφωνίες, ως αναγκαίο στοιχείο (ακόμη από την εποχή του Μαρξ, όπως έλεγε), με μοναδική έγνοια τη διαμόρφωση νέας συλλογικότητας.

Η στήριξη της “Αυγής”

Ήξερε πότε να φύγει από την πρώτη γραμμή των πολιτικών ευθυνών, παραμένοντας όμως σημαντικό κεφάλαιο, σύντροφος – δάσκαλος. Σε όλες τις στιγμές της αλλαγής ηγεσίας υποστήριξε τους νεότερους συντρόφους, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Τα τελευταία χρόνια της ενεργού παρουσίας του τα αφιέρωσε στην “Αυγή”, προσφέροντας με την απλότητα και το κύρος του δυνατότητες για να ξεπεράσει η εφημερίδα δυσκολίες και παγίδες. Επέμενε στην ανάγκη η “Αυγή” να συνεχίσει να εκδίδεται καθημερινά, υπηρετώντας τη γενική πολιτική του ΣΥΝ, όχι ως κομματικό όργανο, αλλά με δημοσιογραφική αυτοτέλεια. Και είχε συμβάλει στη διαμόρφωση τριών πυλώνων για τη συνέχιση της έκδοσης της εφημερίδας, κοντά στο κόμμα, τη συγκρότηση της συλλογικότητας των εργαζομένων και τους αναγνώστες.

***

Φεύγει σε μια στιγμή που η Αριστερά αναμετράται με την πρόκληση να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή με την πρόκληση να αποδείξει ότι οι θεωρητικές αναζητήσεις και οι δημοκρατικές αρχές της είναι χρήσιμες και αναγκαίες προϋποθέσεις για να αντιμετωπιστεί η κοινωνική – δημοκρατική καταστροφή και να ανοίξει ένας νέος δρόμος για τη χώρα.

 avgi.gr

Η τακτική του απελπισμένου. Του Καπάκου Σταύρου.

Γιατί η Νέα Δημοκρατία εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία, ενώ γνωρίζει, δεν μπορεί να μην γνωρίζει, πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τέτοιο θέμα;
Μια πρώτη απάντηση είναι ότι η Ν.Δ. παριστάνει τον τιμητή προκειμένου να μην απολογηθεί για τις ευθύνες των υπουργών της, οι υπηρεσίες των οποίων προΐστανται έχασαν τον Ξηρό μέσα από τα χέρια τους. Επινοεί τη σύγκρουση για να αποφύγει τα βασανιστικά ερωτήματα.
Μια δεύτερη απάντηση είναι ότι η Ν.Δ. μεταλλάσσεται και δεν έχει πλέον σχέση με την ιστορική φιλελεύθερη παράταξη. Η πολιτική σκλήρυνση είναι ήδη ισχυρή, αφού η Ν.Δ., ως κυβέρνηση, εφαρμόζει ένα πρόγραμμα - σοκ με κατακλυσμιαίες επιπτώσεις στους πολίτες. Και αν η πολιτική σκλήρυνση είναι δεδομένη γιατί θα μείνει πίσω στον ιδεολογικό τομέα, ιδιαίτερα τώρα που στον ηγετικό πυρήνα της βρίσκονται στελέχη τα οποία θέλγονται από -αν δεν έχουν- ακροδεξιές απόψεις. Συντηρεί, επομένως, ένα είδος "ιδεολογικού πολέμου" με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η επιλογή αυτή οδηγεί σε περιθωριοποίηση τις φιλελεύθερες αξίες τις οποίες υποτίθεται πως ευαγγελίζεται. Με τη στρατηγική της έντασης ο πολιτικός αντίπαλος μετατρέπεται σε εχθρό και η πολιτική αντιπαράθεση σε πόλεμο.
Μια τρίτη απάντηση είναι ότι ο συνασπισμός εξουσίας της Δεξιάς (σ.σ.: ο χαρακτηρισμός αυτός της αρμόζει με τέτοιου είδους επιλογές) αποδιαρθρώνεται κάτω από το βάρος των πολιτικών - σοκ, της διαφθοράς και της ατιμωρησίας. Η στρατηγική της έντασης και η δαιμονοποίηση του αντιπάλου έχει στόχο να αρθρώσει τείχη σε αυτήν την αποδιάρθρωση για να εμποδίσει την αλλαγή των συσχετισμών.
Ο "ιδεολογικός πόλεμος" είναι ένα από τα μέσα στα οποία καταφεύγουν τα κόμματα εξουσίας για να "ξυπνήσουν" τα συντηρητικά ανακλαστικά των νοικοκυραίων, αλλά και των μεσαίων στρωμάτων, που συνθλίβονται οικονομικά, προκειμένου να αποτρέψουν την πολιτική μετακίνησή τους. Συνήθως, όμως, όταν τα συντηρητικά κόμματα εξουσίας καταφεύγουν σε αυτό το "όπλο", έχουν εξαντλήσει τα λογικά τους επιχειρήματα και καταφεύγουν στην τακτική του απελπισμένου. Μπορεί να υπάρχουν στελέχη της Ν.Δ. τα οποία δεν το καταλαβαίνουν; Στο ΠΑΣΟΚ το κατάλαβαν αμέσως...
Αν τα στελέχη της Ν.Δ. είχαν επαφή με την πραγματικότητα έπρεπε να ξέρουν πως η τρομοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, είχε δυστυχώς επιρροή στην κοινωνική βάση όλων των κομμάτων. Η επιρροή αυτή υπερβαίνει τις επιδιώξεις και τις θέσεις των στελεχών των κομμάτων, που εμφανώς κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση. Η λογική του τιμωρού, αν και απευκταία, φαίνεται πως θέλγει ένα μικρό, αλλά όχι αμελητέο τμήμα της κοινωνίας. Ίσως επειδή μέχρι σήμερα βασίλευαν η διαφθορά και η ατιμωρησία. Η απάντηση στο πρόβλημα αυτό δεν είναι ούτε ο στρουθοκαμηλισμός ούτε ο αυταρχισμός ούτε η δαιμονοποίηση του αντιπάλου. Η απάντηση είναι η εμβάθυνση της δημοκρατίας.

Επί ΞΗΡΟΥ ακμής. Του Κώστα Βαξεβάνη.

O Χριστόδουλος Ξηρός, μπορεί να αποδειχθεί ένα αποτελεσματικό ρουλεμάν φόβου. Ακόμη και σε μια χώρα που οι πολίτες της μπορεί να θεωρούν πιο επικίνδυνους αυτούς που την κυβερνούν από έναν συνταξιούχο τρομοκράτη, ο Ξηρός μπορεί να παίξει το ρόλο που θέλουν. Η πολιτική ζωή μπαίνει επί Ξηρού ακμής. Ακολουθεί τις πληροφορίες της Αστυνομίας, τα αποτυπώματα του Χριστόδουλου, τις απειλές του, ακόμη και έναν πιθανό «τρομοκρατικό» γεροντοέρωτα. Δεν υποστηρίζω πως η απόδραση Ξηρού είναι απαραίτητα ένα στήσιμο της Αστυνομίας. Απλώς θεωρώ πως τέτοιες καταστάσεις (ποιός δεν θυμάται τις αποδράσεις Ρωχάμη;) είναι η χαρά του συστήματος. Είναι εύκολο αντί να φοβάσαι το Βενιζέλο να φοβάσαι τον Χριστόδουλο, αν Αστυνομία και κανάλια συνεργαστούν όπως συνηθίζουν.
Σκεφθείτε πηγαίνοντας προς τις εκλογές, πόσες χειροβομβίδες θα πετάει η κυβέρνηση, απειλώντας πως θα πετάξει μία ο Ξηρός.
Θα σημειώσω δύο σημεία της ομιλίας Ξηρού μπροστά στο τηλεοπτικό μήνυμα αλά Αλ Κάιντα. Την αναφορά του στην «άκρα Αριστερά», αυτόν τον περίεργο αρνητικό αυτοπροσδιορισμό που τον κατατάσσει οικειοθελώς στα άκρα και επαναφέρει τη θεωρία τον δύο άκρων και τη φράση «ραντεβού στα γουναράδικα» που αντί να αποδοθεί με την πραγματική του σημασία, επαναφέρεται στα κανάλια και πάλι ως ρήση του Σύριζα.
Αν ο Ξηρός δεν λειτουργεί προβοκατόρικα τότε έχει πολιτική ωριμότητα μικρού παιδιού. Κάθε φορά που θα γοητεύεται φτιάχνοντας μια νέα βιντεοπροκήρυξη, στου Μαξίμου θα ανοίγουν σαμπάνιες.
Με τόση βία και αίμα που προαναγγέλλουν τα ΜΜΕ για τον Ξηρό δημιουργούν γι' αυτόν μία εικόνα στην οποια θα αισθανθεί την ανάγκη ν' αντεπεξέλθει. Τόσο απλό.

 koutipandoras.gr, 21.01.2014.

Ανομία, «λεφτά υπάρχουν» και αντιευρωπαϊσμός. Του Κ. Πουλάκη.

 

Η ημερομηνία των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν αποτελούσε συνήθως αντικείμενο αντιπαράθεσης. Διαχρονικά, καθοριζόταν από το νόμο, τον οποίο, βέβαια, σεβόταν ο εκάστοτε Υπουργός. Η κατάσταση άλλαξε από τη στιγμή που η κυβέρνηση συνειδητοποίησε, βοηθούντων και των δημοσκοπικών ευρημάτων, ότι η συσσωρευμένη αγανάκτηση των πολιτών θα αποτυπωθεί σαφώς στις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές κάλπες – τις πρώτες που θα στηθούν μετά το 2012, οπότε ο κ. Σαμαράς εκλέχθηκε με σημαία την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, διαψεύδοντας απολύτως στη συνέχεια τις προσδοκίες όσων τον εμπιστεύθηκαν.

Η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, τα σκάνδαλα, το γενικευμένο αίσθημα αδικίας και απελπισίας έχει μετατρέψει τις επερχόμενες εκλογές σε «χειροβομβίδα» (για να δανειστούμε την πρωθυπουργική ρητορική…) στα χέρια των κυβερνητικών εταίρων. Γαντζωμένη, λοιπόν, στην εξουσία και προσηλωμένη μέχρι τέλους στο καταστροφικό της έργο, η κυβέρνηση αναζητά εναγωνίως τρόπους να πετάξει μακριά τη «χειροβομβίδα» που φοβάται ότι θα εκραγεί στα χέρια της. Εξάλλου, τα «παιχνίδια» με την ημερομηνία των εκλογών δεν είναι το πρώτο «κρούσμα». Προηγήθηκαν τα σενάρια αναβολής τους, καθώς και η απόπειρα αλλαγής του εκλογικού συστήματος.
Με δεδομένο ότι, όπως όλα δείχνουν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα, ενδεχομένως και με διαφορά, στις ευρωεκλογές, με τη μετάθεση των αυτοδιοικητικών εκλογών μία εβδομάδα νωρίτερα από το κανονικό (18/25 Μαΐου, αντί του 25 Μαΐου/1 Ιουνίου) η κυβέρνηση ελπίζει ότι :
• Οι πολίτες θα ψηφίσουν για δημάρχους και περιφερειάρχες «ανεπηρέαστοι» από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ότι οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχουν στο β’ γύρο «αέρα νίκης» απέναντι στους κυβερνητικούς υποψηφίους.
• Το κλίμα διαμαρτυρίας θα “εκτονωθεί” στις κάλπες του α' γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, θα το εισπράξουν οι κυβερνητικοί υποψήφιοι σε Δήμους και Περιφέρειες, ώστε να μειωθεί η αποδοκιμασία της κυβέρνησης στις ευρωεκλογές.
• Θα αυξηθεί η αποχή στις ευρωεκλογές, ώστε οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να μην φτάσουν καθόλου στην κάλπη και να περιοριστούν οι «διαρροές» προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Απέναντι σε τέτοιου είδους τακτικισμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ – και όχι μόνο – αντέδρασε εξαρχής, αφού η διεξαγωγή των εκλογών στις 18 και 25 Μαΐου :
• Είναι παράνομη. Σύμφωνα με τον «Καλλικράτη», με τις ευρωεκλογές πρέπει να συμπίπτει η εκλογή των δημοτικών, περιφερειακών κ.λπ,. συμβούλων, άρα ο πρώτος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών, αφού, ως γνωστόν, ο δεύτερος γύρος είναι δυνητικός και μόνο μεταξύ των επικεφαλής των δύο πρώτων συνδυασμών.
• Οδηγεί σε αδικαιολόγητη σπατάλη. Σε όλες τις πρόσφατες εκλογές, σε περισσότερο από το 1/3 των Δήμων δεν χρειαζόταν η διεξαγωγή επαναληπτικής εκλογής. Αντίθετα, η κυβερνητική επιμονή να στηθούν υποχρεωτικά σε όλη την Ελλάδα κάλπες και τις δύο Κυριακές, θα αυξήσει αδικαιολόγητα το κόστος της εκλογικής διαδικασίας, σε μία εποχή που ο ελληνικός λαός υποβάλλεται σε απαράδεκτες στερήσεις.
• Υποβαθμίζει τις ευρωεκλογές. Διαχρονικά ο β' γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών έχει πολύ μικρότερη συμμετοχή, αφού οι πολίτες έχουν ήδη “σταυρώσει” τους υποψηφίους συμβούλους της επιλογής τους, ενώ συχνά οι υποστηρικτές των μικρότερων συνδυασμών οδηγούνται επίσης στην αποχή. Μεθοδεύοντας, επομένως, τη σύμπτωσή τους με το β' γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, η κυβέρνηση υπονομεύει τη σημασία των ευρωεκλογών, τη στιγμή που στην ΕΕ λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις για την τύχη της χώρας και της Ευρώπης συνολικά.
Αναδεικνύονται, λοιπόν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ – χωρίς κανέναν ενδοιασμό, προκειμένου να εξυπηρετήσουν μικροκομματικές επιδιώξεις – σε κατεξοχήν δυνάμεις της ανομίας, του «λεφτά υπάρχουν» και του αντιευρωπαϊσμού.
Μάλιστα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, λέγεται ότι ο κ. Μιχελάκης ετοιμάζει τροπολογία για να αλλάξει νομοθετικά τις ημερομηνίες, προκειμένου να κάμψει τις αντιδράσεις. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την αιτιολογική έκθεση, όπου επιτέλους ο κ. Υπουργός θα υποχρεωθεί να εξηγήσει τι άλλο, εκτός της εκλογικής επιβίωσης της κυβέρνησής του, εξυπηρετεί αυτή η αλλαγή. Αλλά και την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, για το κόστος που θα έχει η τροπολογία για τον κρατικό προϋπολογισμό.
Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει όλες τις πολιτικές ή άλλες πρωτοβουλίες που θα απαιτηθεί, προκειμένου να ματαιώσει και αυτή την κυβερνητική «λαθροχειρία». Και σε αυτή μας την προσπάθεια θα έχουμε συμμάχους όλους όσους – ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης – σέβονται την Αυτοδιοίκηση και την ίδια τη Δημοκρατία.
O Kώστας Πουλάκης είναι Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, Υπεύθυνος για την Αυτοδιοίκηση

Κυριάκος Μητσοτάκης: Το βιογραφικό του ανθρώπου που ανέλαβε να "κόψει κεφάλια".

 

Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ο άνθρωπος που ανέλαβε να "κόψει κεφάλια" στο δημόσιο και να τα παρουσιάσει επί πινάκι στους Τροικανούς δανειστές μας, δήλωσε, με αφορμή και την... γεμάτη "ευρωπαικές αξίες" ανακοίνωση της ΝΔ περί του αθεϊσμού του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα, ότι δεν τον ενδιαφέρει αν είναι άθεος άλλα "πόσα ένσημα έχει κολλήσει στη ζωή του".
Προφανώς, ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να τονίσει ότι το σημαντικότερο όλων ειναι το πόσο παραγωγικός ειναι ένας άνθρωπος κι όχι το ποια ειναι τα θρησκευτικά του πιστεύω. Βέβαια, ο κ. Μητσοτάκης γνώριζε καλά την "φιλολογία" που έχει αναπτυχθεί, απο τα ίδια κέντρα που ζητούν ως άλλοι ταλιμπάν, πιστοποιητικά ορθόδοξης πίστης απο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για το "αν δούλεψε ποτέ ο Τσίπρας", άρα μπορεί το σχόλιο του να θεωρηθεί και ως αιχμή για την εργατικότητα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ας δούμε ποιος ειναι αυτός που μιλάει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε σίγουρα τη τύχη να απολαύσει ευκαιρίες μόρφωσης που ίσως να μην είχε ο κ. Τσίπρας ή η πλειονότητα των ελλήνων.
Γόνος μιας μεγάλης πολιτικής οικογένειας, πήγε στο Κολλέγιο Αθηνών κι όχι φυσικά στο Πολυκλαδικό των Αμπελοκήπων.
Μετά την αποφοίτηση του κι έχοντας το οικονομικό υπόβαθρο για να το καταφέρει, το 1986, έφυγε για να σπουδάσει στο Χάρβαρντ. Εκεί σπούδασε κοινωνικές επιστήμες και αποφοίτησε αποφοίτησε με την ανώτατη τιμητική διάκριση "summa cum laude". Τιμήθηκε επίσης με το έπαθλο "Hoopes", το ανώτατο βραβείο που απονέμεται σε φοιτητή για πτυχιακή εργασία, για την εκπόνηση της διατριβής του με θέμα την Αμερικανική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1977 - 1985.
Ο κ. Μητσοτάκης έμεινε στις ΗΠΑ μέχρι το 1990, χωρίς φυσικά να προκαλέσει οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια του που σε αντίθεση την πλειονότητα των ελλήνων στα τέλη της δεκαετίας του 80, είχε τη δυνατότητα να καλύπτει τις ανάγκες των πανάκριβων σπουδών του μικρότερου γιου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 1990 πήγε στο Λονδίνο όπου εργάστηκε για έναν χρόνο ως οικονομικός αναλυτής στην Chase Investment Bank.
Ένα χρόνο μετά επέστρεψε στην Ελλάδα προκειμένου να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Όχι φυσικά στον Έβρο, ούτε στην Λήμνο, ούτε καν στην Ρόδο. Φυσικά, εκείνη την εποχή, ακόμα και τώρα, οι γόνοι των πολιτικών και των μεγαλοεπιχειρηματιών άλλα κι όσων είχαν διασυνδέσεις με την εξουσία, πήγαιναν στην αεροπορία. Έτσι λοιπόν κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπηρέτησε στην  346 Μοίρα της 111 Πτέρυγας Μάχης στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας. Παραμένει άγνωστο αν τον είδαν ποτέ εκεί οι λοιποί σμηνίτες της σειράς του.
Ο κ. Μητσοτάκης πάντως μετά την αεροπορία, δεν βίωσε το άγχος των περισσοτέρων ελλήνων που έπρεπε να βγουν στην αγορά εργασίας. Το οικογενειακό και οικονομικό του background του έδινε το δικαίωμα να συνεχίσει τις σπουδές του. Κι αυτό έκανε πηγαίνοντας πάλι στις ΗΠΑ κι αυτή τη φορά στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ απο όπου απέκτησε τίτλο Masters στις Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις με ειδίκευση στα ζητήματα που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών του επιστρέφοντας στο Harvard από όπου και απέκτησε δεύτερο τίτλο Masters στην Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Harvard Business School του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.
Στην Ελλάδα επέστρεψε το 2000 και δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ για δουλειά. Διορίστηκε αμέσως στο δημόσιο. Κι όχι όπου κι όπου. Ανέλαβε τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στην εταιρεία "Εθνική Επιχειρηματική Συμμετοχών", του Ομίλου της Εθνικής Τράπεζας. Εκεί έμεινε έως το 2003 όταν αποφάσισε ότι εργάστηκε αρκετά στη ζωή του ώστε να διεκδικήσει τη ψήφο του ελληνικού λαού. Και πράγματι, ο ελληνικός λαός "τίμησε" την εργατικότητα του ψηφίζοντας τον και στέλνοντας τον στη Βουλή το 2004.
Λίγα χρόνια μετά, ο εργατικότατος Κυριάκος Μητσοτάκης ενεπλάκη στο σκάνδαλο Siemens όπου κατηγορήθηκε για χρηματισμό.
Tον Ιούνιο του 2008 βρέθηκαν στη κατοχή του Κ. Μητσοτάκη διάφορα τιμολόγια ηλεκτρονικού εξοπλισμού τα οποία φέρεται να εξοφλήθηκαν στις 2 Ιουνίου, μόλις μερικές ημέρες ύστερα απ'τη παρέμβαση εισαγγελέα στη εταιρία καθώς και τη κατάθεση μαρτύρων. Ο εξοπλισμός αφορούσε τηλεποικοινωνιακές και ηλεκτρονικές συσκευές. Η αξία του ξεπερνούσε τις 100.000 Ευρώ και η γνησιότητα των τιμολογίων επιβεβαιώθηκε, παρόλα αυτό ο Κ. Μητσοτάκης δήλωσε αθώος και ότι δεν εισέπραξε κανένα δώρο απ'τη SIEMENS.
Πέραν όλων των υπολοίπων, αποδεικνύεται ότι ο κ. Μητσοτάκης ο οποίος ειναι σήμερα 46 ετών, έχει σπουδάσει συνολικά 14 έτη σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και έχει εργαστεί στη ζωή του, άλλα τόσα, συνολικά δεκατέσσερα χρόνια εκ των οποίων τα δέκα ως βουλευτής ή υπουργός, τα τρία ως διορισμένος στο δημόσιο και ένα ως σύμβουλος τράπεζας στο Λονδίνο. 

koutipandoras.gr,

20 Ιανουαρίου 2014

Αντίθετες με το κοινοτικό κεκτημένο οι περικοπές σε υγεία - συντάξεις. Του Δαράτου Γιώργου.

 

Παραβιάζουν την κοινοτική συνθήκη (Συνθήκη της Λισσαβώνας), αλλά και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη οι περικοπές στην υγεία και τις συντάξεις που επέβαλαν τα Μνημόνια στην Ελλάδα και στις άλλες μνημονιακές χώρες. Αυτή την απερίφραστη καταδίκη των πολιτικών της τρόικας περιλαμβάνει το σχέδιο γνωμοδότησης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης διερεύνησης του καταστροφικού ρόλου της τρόικας στις τέσσερις μνημονιακές χώρες.
Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση που έχει συντάξει ο Ισπανός εισηγητής της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, Αλεχάνδρο Θέρκας, η οποία θα ενσωματωθεί στο τελικό πόρισμα της διερευνητικής Επιτροπής του Ευρ. Κοινοβουλίου, μέσα στην τελευταία τετραετία, στις μνημονιακές χώρες, χάθηκαν 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας.
Το σχέδιο γνωμοδότησης, αφού αναλύει τις καταστροφικές επιπτώσεις των πολιτικών της τρόικας, σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις των μνημονιακών χωρών, στην αγορά εργασίας, την ανεργία και τη φτώχεια, ζητάει από την Κομισιόν να προχωρήσει σε λεπτομερή καταγραφή των ζημιών που έχουν προκληθεί στα συστήματα κοινωνικής προστασίας, αλλά και να επιδιώξει με προτάσεις της την αποκατάστασή τους με τη χρησιμοποίηση και κοινοτικών κονδυλίων, καθώς και τη σταδιακή κατάργηση όλων αυτών των έκτακτων αντιλαϊκών μέτρων.
Ο Αλ. Θέρκας διαπιστώνει και καταγράφει στην εισήγησή του ότι «τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Κομισιόν και Eurogroup) "είναι απολύτως και πλήρως συνυπεύθυνα για τους όρους που επιβάλλονται στους λαούς των μνημονιακών χωρών στο πλαίσιο των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής και κατ' επέκταση και για τις καταστροφικές κοινωνικές συνέπειές τους».
Στο ίδιο κείμενο του σχεδίου γνωμοδότησης εκφράζεται η λύπη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επειδή το έθεσαν στο περιθώριο σε όλα τα στάδια του εγχειρήματος σταθεροποίησης των οικονομιών αυτών των χωρών. Επικρίνει επίσης το γεγονός πως όλα αυτά τα σταθεροποιητικά προγράμματα σχεδιάστηκαν χωρίς καμία πρόβλεψη των συνεπειών από την εφαρμογή τους με ειδικές μελέτες αντίκτυπου ή συντονισμού με τα διάφορα θεσμικά όργανα της Κοινότητας.

Οδήγησαν σε ιστορικό ρεκόρ ανεργίας

Συγκεκριμένα για τις επιπτώσεις των Μνημονίων στην απασχόληση υπογραμμίζει πως τα μέτρα που επιβλήθηκαν στις χώρες του Μνημονίου οδήγησαν σε δραματικά ποσοστά ανεργίας, ιστορικά υψηλά ποσοστά απώλειας θέσεων εργασίας και μεγάλη υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας.
Στο ίδιο κείμενο υπάρχει καταχωρημένη η μεγάλη ανησυχία των ευρωβουλευτών για τα πλήγματα που έχουν δεχθεί οι νέοι, στους οποίους εμφανίζονται τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, και χαρακτηρίζει την κατάσταση στην Ελλάδα «απελπιστική» επειδή ακριβώς το ποσοστό των άνεργων νέων της υπερβαίνει το 50%, ενώ στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία τα αντίστοιχα ποσοστά κυμαίνονται γύρω στο 30%.
Ο εισηγητής της γνωμοδότησης αυτής υπολόγισε πως η απώλεια των δύο εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στις τέσσερις μνημονιακές χώρες αντιστοιχεί στο 15% του συνολικού αριθμού των θέσεων εργασίας σ' αυτές, ποσοστό πρωτοφανές στα κοινοτικά χρονικά.
Την ανησυχία του εκφράζει ο εισηγητής της γνωμοδότησης διότι η οικονομική ενίσχυση (δανεισμός) των μνημονιακών χωρών από την τρόικα συνοδεύεται από όρους που απαιτούν πολλές και συγκεκριμένες περικοπές σε κρίσιμους τομείς του κοινωνικού κράτους, όπως αυτοί που στοχεύουν στην καταπολέμηση της φτώχειας, αφού έχουν οδηγήσει στη μείωση των συντάξεων, των βασικών παροχών στο πλαίσιο της ιατρικής και νοσοκομειακής περίθαλψης και στη συνταγογράφηση ζωτικών φαρμάκων, δράσεις που άπτονται της βασικής προστασίας των πιο ευπαθών ομάδων του πληθυσμού.
Άλλο βασικό ζήτημα στο οποίο αναφέρεται ο εισηγητής στη γνωμοδότησή του είναι ότι από τα στοιχεία της Κομισιόν για την περίοδο 2008-2012 αποδεικνύεται πως η ανισότητα ως προς την κατανομή του εισοδήματος αυξήθηκε στις τέσσερις μνημονιακές χώρες και παράλληλα αυξήθηκαν τα ποσοστά φτώχειας ακόμη και μεταξύ των εργαζομένων εξαιτίας των περικοπών των κοινωνικών παροχών, των επιδομάτων ανεργίας, αλλά και των μισθών, με πρόσχημα την ανάγκη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

Παραβίαση της Συνθήκης της Λισσαβώνας

Το σχέδιο γνωμοδότησης επισημαίνει τον σκανδαλώδη και παράνομο χαρακτήρα που έχουν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία τα μέτρα σχετικά με τη μεταρρύθμιση των συστημάτων υγείας και ιδιαιτέρως οι περικοπές των δαπανών για την υγεία, τις οποίες απαγορεύει το άρθρο 168 παρ. 7 της Συνθήκης της Λισσαβώνας.
Ο Ισπανός εισηγητής αναφέρεται και στην απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης που έχει ήδη κρίνει παράνομες και έχει καταδικάσει τις περικοπές στο δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδας και αποφαίνεται πως αυτές συνιστούν παράβαση του άρθρου 12 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη του 1961 και του άρθρου 4 του σχετικού πρωτοκόλλου του, μαζί με τη διαπίστωσή του ότι το γεγονός πως οι επίμαχες διατάξεις της εθνικής (εγχώριας) νομοθεσίας αποσκοπούν στην εκπλήρωση των απαιτήσεων άλλων νομικών υποχρεώσεων της χώρας δεν τις εξαιρεί από το πεδίο εφαρμογής των διατάξεων αυτού του Χάρτη.
Επίσης επικαλείται την έντονη κριτική που άσκησε η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ) στις ριζικές μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού συστήματος της Ελλάδας και αυτές οι επικρίσεις της συμπεριελήφθησαν στην ετήσια έκθεσή της του 2011.
Το σχέδιο γνωμοδότησης του Ευρ. Κοινοβουλίου καλεί την Κομισιόν να εκπονήσει λεπτομερή μελέτη των κοινωνικών και οικονομικών συνεπειών και επιπτώσεων από τα Προγράμματα Προσαρμογής στις μνημονιακές χώρες για να προσδιοριστεί με ακρίβεια τόσο η βραχυπρόθεσμη όσο και η μακροπρόθεσμη ζημιά που έχουν υποστεί τα συστήματα κοινωνικής προστασίας και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση της φτώχειας και τη διατήρηση ζωντανού και αποτελεσματικού κοινωνικού διαλόγου, τον οποίο η τρόικα έχει ουσιαστικά καταργήσει με τις ευλογίες των κυβερνήσεων.
Καλεί επίσης την Κομισιόν να ζητήσει από τη ΔΟΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης να συντάξουν εκθέσεις για την ενδεχόμενη ανάγκη λήψης διορθωτικών μέτρων και υιοθέτησης των κατάλληλων κινήτρων με στόχο να επιβληθεί η πλήρης συμμόρφωση των μνημονιακών χωρών στις διατάξεις του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη.
Τέλος, καλεί την Κομισιόν να διαθέσει πόρους όπου υπάρχει ανάγκη για την αποκατάσταση των προτύπων κοινωνικής προστασίας, τη μείωση των υψηλών ποσοστών φτώχειας και την επανέναρξη ενός γνήσιου κοινωνικού διαλόγου (εργαζόμενοι, εργοδότες, κράτος) με στόχο την εκπόνηση σε κάθε μνημονιακή χώρα ενός αξιόπιστου σχεδίου κοινωνικής ανάκαμψης.
Τέλος, ζητάει από τη Κομισιόν, την ΕΚΤ και το Eurogroup να αρχίσουν να καταργούν σταδιακά όλα τα έκτακτα μέτρα που έχουν επιβάλει στις μνημονιακές χώρες. Η ολομέλεια του Ευρ. Κοινοβουλίου αναμένεται να εγκρίνει τη σχετική έκθεση των πεπραγμένων της τρόικας στην τελευταία προ των ευρωεκλογών σύνοδό της τον προσεχή Απρίλιο.

avgi.gr