Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών. Του Του Φέλιξ.

 

Τώρα που το ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη πήρε την Ελιά της κεντροαριστεράς την οποία έφαγε ο δάκος Βενιζέλος, θυμήθηκα ένα τηλεφώνημα το οποίο μου είχε γίνει πριν από μήνες. Στο τηλεφώνημα αυτό ο συνομιλητής μου, ο οποίος ποτέ δεν μου έχει μεταφέρει κάτι που δεν έχει επαληθευτεί, επέμενε πως όλα είναι έτοιμα στην Ελλάδα για να δημιουργηθεί ένα κεντροαριστερό κόμμα (όπως θα έλεγαν ότι είναι οι ιδρυτές του), με αρχηγό τον Σταύρο Θεοδωράκη. Το σενάριο ήταν πολύ τραβηγμένο για να το πιστέψω. Nα αφήσει τώρα ο Σταύρος Θεοδωράκης το σακίδιο με το οποίο περιφέρεται στις αποστολές του στο Κέντρο της Αθήνας για να ηγηθεί κόμματος; Γιατί;
Και να που ο Θεοδωράκης θα αφήσει και το σακίδιο και το Mega και το Protagon, για να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή του Κώστα Σημίτη. Πριν προλάβω να τα επεξεργαστώ όλα αυτά, και κυρίως το γεγονός ότι η ανακοίνωση του νέου κόμματος έγινε μέσα από τις σελίδες του ΒΗΜΑΤΟΣ, ακόμη και η ονοματοδοσία, το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. «Θυμάσαι που στα έλεγα;» μου είπε ο φίλος που το είχε προαναγγείλει. «Θυμάμαι» είπα και αφέθηκα στην ιστορία του την οποία θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Δεν παίρνω όρκο για το πόσο αληθινή είναι αλλά ούτε και όταν μου λεγε για το Σταύρο πριν μήνες έπαιρνα.
Το προηγούμενο καλοκαίρι λοιπόν, ο Κώστας Σημίτης, φαίνεται ότι είχε αναρρώσει από μια πολιτική κατάθλιψη, την οποία είχε εξομολογηθεί σε όλους. Ο πρωην πρωθυπουργός δεν μπορούσε να ανεχθεί πως η κοινή γνώμη τον είχε απαξιώσει θεωρώντας τον τη διακυβέρνηση της διαφθοράς. Έτσι άρχισε τις συναντήσεις για να πάρει την πολιτική ρεβάνς. Οι συνομιλητές του ήταν κατά καιρούς ο Βενιζέλος, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, ο Γιώργος Φλωρίδης, ο Πέτρος Ευθυμίου, ο Αντρέας Λοβέρδος και ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Πολιτικά του παιδιά όλοι τους, τον άκουσαν να τους επικρίνει γιατί σπαράσσονταν για την διαδοχή ενός ανύπαρκτου ΠΑΣΟΚ.
Την ίδια εποχή ο Βενιζέλος, μόλις είχε πάρει στα χέρια του μια κρυφή δημοσκόπηση, η οποία περιείχε απαντήσεις για το πόσο αρεστός ήταν ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Οι απαντήσεις δεν ήταν και τόσο κολακευτικές και συμπυκνώνονταν σε κάτι που είπε κάποιος από τους συνεργάτες του σε μία συνάντηση «αν δώσουμε σε έναν άνθρωπο να πάει με μια σημαία του ΠΑΣΟΚ από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια, δεν θα φτάσει ούτε στην Κλαυθμώνος».
Έτσι ο Βενιζέλος,θεώρησε πως πρέπει να συμπαραταχθεί με τις παραινέσεις του Σημίτη. Θα δημιουργούσαν λοιπόν ένα νέο φορέα, στον οποίο θα φορούσαν και μια νέα ταυτότητα. Ο Σημίτης πρότεινε να μην είναι κανένας από τους συνομιλητές του επικεφαλής της κίνησης και επέμενε να τεθεί μπροστά ο Τάσος Γιαννίτσης. Ο προτεινόμενος θεωρήθηκε όμως «μη επικοινωνιακός». Την μεγαλύτερη αντίδραση εμφάνισαν οι Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Χρυσοχοίδης, οι οποίοι οραματίζονταν έναν οποιοδήποτε νέο χώρο αλλά ο καθένας με τον εαυτό του αρχηγό. Έπεσαν πολλά ονόματα στο τραπέζι προκειμένου να υπάρξει μια συμφωνία αλλά όλα συναντούσαν αντιδράσεις. Ήταν τότε που ένας από αυτούς πρότεινε «να τεθεί επικεφαλής, ο Σταύρος Θεοδωράκης». Οι υπόλοιποι γέλασαν και παρά την συμπάθεια που είχαν όλοι τους στο δημοσιογράφο, το θεώρησαν σχεδόν ως ανέκδοτο. Δεν γινόταν να παραγκωνίσουν τη δράση τους και τις φιλοδοξίες τους για να κάνουν αρχηγός «ένα παιδί από την Αγία Βαρβάρα που τέλειωσε το Λύκειο και έγινε γνωστός επειδή τον ακολουθούσε μια κάμερα».
Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν χωρίς αποτέλεσμα. Προσεγγίστηκε και ο Φώτης Κουβέλης,ο οποίος ενημερώθηκε για τη νέα κίνηση,την οποία και φάνηκε να αποδέχεται. Τότε προτάθηκε να ηγηθεί ο Γιάννης Μπουτάρης. Ο Μπουτάρης όμως αρνήθηκε με δημόσια δήλωση τη συμμετοχή του σε ένα τέτοιο σχήμα.
Ενώ ο Σημίτης αναζητούσε σε ποιόν θα δώσει το δαχτυλίδι, ο Βενιζέλος συνέχισε τις επαφές με τον Φώτη Κουβέλη με τον οποίο έδειχνε να συμφωνεί σε όλα. Μέχρι και το ρίξουν τον Σαμαρά τον Νοέμβριο. Υπήρξαν όμως τα γεγονότα με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μεσούσης της κρίσης, ο Βενιζέλος θεώρησε πως πρέπει να πάει με το Σαμαρά. Όχι μόνο του είπε τι σκόπευε να κάνει ο Κουβέλης, αλλά τον άδειασε και δημόσια, εξοργίζοντάς τον. Ο Κουβέλης έφυγε από την κυβέρνηση και εμφάνισε αλλεργία στο όνομα και την εικόνα του Βενιζέλου.
Το σχέδιο για μια μετάβαση της εξουσίας από τον Σαμαρά σε μια ομάδα Σημίτη που θα είχε την στήριξη των εκδοτών ναυάγησε. Οι εκδότες όμως επέμεναν πως η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ένας απ αυτούς «την εποχή του Κώστα δεν είχαμε προβλήματα και οι δουλειές πήγαιναν μια χαρά».
Έτσι η ΕΛΙΑ προχώρησε ως πρωτοβουλία και άρχισε να κοσμεί τα ποτήρια του μαρτίνι του πολιτικού συστήματος. Ο Βενιζέλος συνέχισε να δείχνει και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα, ώσπου προχώρησε στην υπεράσπιση του σταυρού στις εκλογές χωρίς να τους ενημερώσει. Οι 58 το αντιλήφθηκαν (και καλά έκαναν) ως προσπάθεια να μείνουν έξω και να καρπωθεί ό,τι συμβαίνει ο Βενιζέλος. Η προσπάθειά τους να διατηρήσουν ένα υποτυπώδες σαβουάρ βιβρ απέναντι στον Βενιζέλο δεν ευοδώθηκε. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετατράπηκε από δάκος της ΕΛΙΑΣ σε δράκο που την έφαγε.
Η ιστορία αυτή μάλλον δεν έχει σχέση με την απόφαση του Σταυρου Θεοδωράκη να πολιτευτεί. Απλώς έτυχε να έχει τις ίδιες ανησυχίες και προφανώς απογοητευμένος που ο χώρος σπαράσσεται πήρε την μεγάλη απόφαση.Έτυχε αυτή την απόφαση να την δημοσιοποιήσει πρώτο το ΒΗΜΑ, γιατί οι συντάκτες του συχνάζουν στο μαγαζί του Σταύρου και κάτι θα πήρε το αυτί τους. Έτσι αφήνει να τον παρασύρει το Ποτάμι της λαϊκής ανάγκης. Ελπίζω να προσέχει μόνο να μην βρέξει την τσάντα. Και την κάμερα.

koutipandoras.gr

Ορθή επανάληψη. Του Κώστα Βαξεβάνη.

 

Ένα άρθρο το οποίο γράφτηκε πριν από τρία περίπου χρόνια για τη δημοσιογραφία που ασκεί ο Σταύρος Θεοδωράκης μοιάζει να ναι πιο επίκαιρο από ποτέ και να ταιριάζει και στην πολιτική που θέλει να ασκήσει.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη που είχε δημοσιευτεί το 2011:
«Υπάρχει μια δημοσιογραφία που δεν είναι ούτε μάχιμη, ούτε κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις πως τα παίρνει, αλλά ούτε πως ματώνει για όσα πρέπει να ματώνει η δημοσιογραφία. Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του κυρίου Βενιζέλου. Σαγηνευτικές, με ροή, σε στρέφουν στον θαυμασμό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί έγιναν και τι ήθελαν να πουν. Είναι ένα είδος εξωτικής δημοσιογραφίας.
Σε αυτή την δημοσιογραφία, η Ελλάδα δεν πονάει, δεν έχει παραδοθεί στη διαφθορά, δεν είναι θύμα χρόνιων πολιτικών και ανέντιμων πολιτικών, αλλά παραπαίει ανάμεσα σε αόριστες ευθύνες λόγω έλλειψης κυρίως ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ που αν υπήρχε θα ήταν θαυματουργό. Σε αυτή τη δημοσιογραφία η κοινωνία και οι ανάγκες της, αντικαθίστανται από μια κοινωνική ευαισθησία που δεν έχει και κυρίως δεν ζητά ευθύνες.
Στο επίκεντρο αυτής της δημοσιογραφίας είναι όλα τα άσχημα φαινόμενα και οι συμπεριφορές αρκεί να μην χρειαστεί κάποιος, με όνομα και διεύθυνση, να φταίει. Αυτή η δημοσιογραφία στρέφει το βλέμμα στη διαφορετικότητα, στις καταπιεσμένες ομάδες, στο περιθώριο, έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό της, πως είναι ο ιεραπόστολος της καταπιεσμένης Ελλάδας. Μέχρι εκεί όμως. Δεν θα σταυρωθεί ποτέ. Και βέβαια δεν θα σταυρώσει κανένα.
Είναι μια δημοσιογραφία που αποτελεί την άλλη όψη του λαϊκισμού. Ίσως δεν παίζει τόσο με τα ένστικτα, αλλά παίζει εξίσου με το συναίσθημα. Αγιοποιώντας πάντα τον εαυτό της.
Υπάρχει μια δημοσιογραφία που είναι αποδεκτή και από αυτούς που φταίνε και από αυτούς που δεν φταίνε. Και τα έχει με όλους καλά γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. Συμπορεύεται με την εξουσία, δημιουργώντας πάντα την εντύπωση πως το κάνει από την μεγάλη της ανάγκη να την ελέγχει.
Υπάρχει μια ναρκισσιστική δημοσιογραφία, που αυτοθαυμάζεται, που αυτοϊκανοποιείται, αλλά δεν αυτοχρηματοδοτείται. Έχει πάντα σπόνσορα.
Είναι η δημοσιογραφία που φταίει εξίσου με την πουλημένη δημοσιογραφία για την κατάντια μας. Δεν είναι life style, αλλά εκπροσωπεί το life style της ιδεολογίας, της αναζήτησης και του προβληματισμού.
Δεν είναι άξεστη, δεν είναι τραχιά, δεν είναι ενοχλητική. Είναι παντός καιρού και έχει μόνο φίλους. Ένας φίλος μου την αποκαλεί bi-δημοσιογραφία. Νομίζω πως της πάει ο χαρακτηρισμός εξωτική. Γεμάτη με δημοσιογράφους που κάνουν τις πάπιες».

ΠΑΝΔΩΡΙΚΩΣ, koutipandoras.gr.

Γιατί οι ευρωεκλογές είναι δημοψήφισμα. Του Μάκη Ανδρονόπουλου.

 

Δέκα λόγοι που καθιστούν επιτακτική την ανάγκη για ταχεία απαλλαγή από το παλιό καθεστώς, ώστε να μην προλάβει να ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο

Αυτές οι ευρωεκλογές δεν είναι σαν τις άλλες της χαλαρής ψήφου. Είναι εκλογές δημοψήφισμα, γιατί με αυτές θα τεκμηριωθεί η διάσταση κυβέρνησης και εκλογικού σώματος και έτσι, με δημοκρατικές διαδικασίες θα οδηγηθούμε σε εθνικές εκλογές και στην ανάκτηση του ελέγχου των αποφάσεων για το μέλλον της κοινωνίας και της χώρας μας. Άλλωστε, γιατί δικαιούνται η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ να είναι στην ευρωβουλή; Τι έκαναν οι ευρωβουλευτές τους από τον Ιούλιο του 2009 που η πατρίδα χειμάζεται; Τι ερωτήσεις έκαναν; Τι επιπτώσεις είχαν στις εξελίξεις; Ποια απάντηση πήραν που έγινε θέμα στην Ελλάδα που φώτισε το αδιέξοδο; Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, η χώρα καταστρέφεται μαζί με τους ανθρώπους της. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Οι λόγοι είναι εκατοντάδες, χιλιάδες. Εδώ συγκεντρώνουμε δέκα στρατηγικής σημασίας λόγους για τους οποίους πρέπει να απαλλαγούμε από το παλιό καθεστώς. Για τους δημοκράτες μία λύση υπάρχει: εκλογές.
1.    Μη βιώσιμο χρέος: Το χρέος όταν ξέσπασε η κρίση ήταν 120% του ΑΕΠ και στο τέλος του 2013 ανήλθε στο 175,7% του ΑΕΠ και έφτασε τα 321,47 δισ. ευρώ, από 305,5 δισ. ευρώ που ήταν το 2012 (157,7%). Δηλαδή το 2013 αυξήθηκε κατά 16 δισ. ευρώ, από τα οποία τα 12 είναι λόγω της μείωσης του ΑΕΠ. Το 2014 έχουμε να πληρώσουμε 39,9 δισ. ευρώ. Μέχρι το 2018 θα πρέπει να αποπληρώσουμε το 23,3% του χρέους, ενώ το υπόλοιπο 76,7% λήγει μετά το 2019, δηλαδή μεταφέρεται έως το 2040 στα παιδιά μας. Οι δανειστές φιλοδοξούν το 2022 να πέσει το χρέος στο 120% του ΑΕΠ όσο δηλαδή στην αρχή της κρίσης και για να συμβεί αυτό, εκτός από την ιδιωτικοποίηση του κράτους και την ανθρωπιστική κρίση, πρέπει να «παράξουμε» και 4% πρωτογενές πλεόνασμα το χρόνο, ώστε το χρέος να είναι εξυπηρέτησιμο, αλλά όχι βιώσιμο.
2.    Το «εθνικό» σχέδιο της υποταγής: Καμία κυβέρνηση, ούτε του Γιώργου  Παπανδρέου, ούτε του Παπαδήμου, ούτε φυσικά των Σαμαρά-Βενιζέλου συνέταξε ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του χρέους και των μνημονίων και ανασυγκρότησης της χώρας και της κοινωνίας. Η άρνηση «κουρέματος» του χρέους από τη Γερμανία ισοδυναμεί με συνέχιση της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας και διεύρυνσή της. Το Ινστιτούτο Levy εκτιμά πως αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική, το 2015 το ελληνικό χρέος θα βρίσκεται στο 208% του ΑΕΠ. Η δεξαμενή σκέψης Bruegel εκτιμά ότι η χώρα θα χρειασθεί νέα χρηματοδότηση 40 δισ. ευρώ και ότι η έξοδός της στις αγορές δεν θα είναι εφικτή πριν το 2030! Ο Ντάιζελμπλουμ λέει τώρα πως ίσως δεν χρειαστεί χρηματοδότηση, όπως ισχυρίζεται άλλωστε και η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ο Σόρος λέει πως οι Γερμανοί τα έκαναν μαντάρα στην Ελλάδα… Είναι προφανές ότι μας δουλεύουν ή δουλεύονται μεταξύ τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κρατήσουν τη χώρα σε καθεστώς χειραγώγησης και υφαρπαγής του πλούτου της, αλλά και να πληρώνονται τα χρέη.
3.     Το ασφαλιστικό καταρρέει:  Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ προβλέπει για το 2014, απώλειες εσόδων που θα φθάσουν τα 8 δισ. ευρώ, μόνο από την αύξηση της ανεργίας. Η επίσημη πρόβλεψη του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ για το τρέχον έτος τοποθετεί την πραγματική ανεργία στο 31,5% και τους άνεργους στα 1.575.000 άτομα. Η αύξηση της ανεργίας και η μείωση των μισθών στέρησαν από την κοινωνική ασφάλιση πόρους της τάξεως των 10,5 δισ. ευρώ μέσα σε ένα έτος, ενώ η εισφοροδιαφυγή από την αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, καθώς και από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, άλλα 8,5 δισ. ευρώ. (+1% ανεργία= -450 εκατ. έσοδα για το σύστημα). Οι δαπάνες του ΙΚΑ λόγω αυξημένης συνταξιοδότησης  αυξήθηκαν από 10,8 δισ. ευρώ σε 11,08 δισ. ευρώ μεταξύ 2011 και 2012.
4.    Τρία εκατομμύρια ανασφάλιστοι: Ο αποκλεισμός 3 περίπου εκατ. πολιτών από την πρόσβαση στα φάρμακα και τις υπηρεσίες υγείας δημιουργεί μείζον ανθρωπιστικό ζήτημα. Ο αριθμός των ανασφάλιστων Ελλήνων εκτινάχθηκε στα τέλη του 2013 στο 28% του συνολικού πληθυσμού. Οι γεννήσεις γίνονται πια χωρίς έλεγχο και διατυπώνονται φόβοι ότι θα επανεμφανιστούν διάφορα σύνδρομα στα νεογέννητα. Μία ανασφάλιστη έγκυος χρειάζεται 650 ευρώ για προγεννητικό έλεγχο, 650 ευρώ για φυσιολογικό τοκετό και 1.200 ευρώ για καισαρική, ενώ αντίστοιχα, ο βασικός εμβολιασμός ενός παιδιού κοστίζει 1.400 ευρώ. (Στοιχεία από την συνέντευξη των προέδρων των «Γιατρών του Κόσμου» από τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες: την Ελλάδα, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία).
5.    Η ανθρωπιστική κρίση: Το 1,5 εκατ. άνεργοι, το 60% των νέων χωρίς απασχόληση, τα 3 εκατ. ανασφάλιστων, η στέρηση τροφής σε χιλιάδες παιδιά, η στέρηση θέρμανσης και νερού σε χιλιάδες νοικοκυριά, οι χιλιάδες των αστέγων, οι 4000 αυτοκτονίες της κρίσης, η καταλήστευση των συντάξεων, η υφαρπαγή των ομολόγων από τα ταμεία και τους ιδιώτες, το αλκοόλ και τα φθηνά ναρκωτικά, η απειλή της απώλειας της στέγης, η διάλυση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, ο ανηλεής συστηματικός από το 2007 βομβαρδισμός της κοινωνίας με αρνητικά μηνύματα (αδυναμία του κράτους με πυρκαγιές, σκάνδαλα –υποκλοπές, δομημένα, Ζαχόπουλος, Λαυρεντιάδης, ΤΤ ,ΜΚΟ-, μνημόνια, διαφθορά  κ.ο.κ.), η εγκατάλειψη της χώρας από 150.000 υψηλής κατάρτισης επιστήμονες, η επίσης ανελέητη λοιδορία των Ελλήνων αποτελούν τα χαρακτηριστικά μιας μεταμοντέρνας εξόντωσης ενός υπερήφανου λαού, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν και τα συστατικά ενός εύφλεκτου υλικού, η έκρηξη του οποίου καλό θα ήταν να αποφευχθεί.
6.    Τράπεζες, βιομηχανία παραγωγής «μαύρου κεφαλαίου»:  Οι τράπεζες αποτελούν το ποιο προβληματικό κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας. Κατασκεύασαν τη φούσκα του χρηματιστηρίου με τα ψευδή και σκανδαλωδώς υπερτιμημένα Ενημερωτικά Δελτία, προσυπέγραψαν αποτιμήσεις που ήταν απολύτως πλασματικές και συνέβαλαν καθοριστικά στη συγκρότηση του τεράστιου «μαύρου κεφαλαίου» που διέφθειρε και μαγάρισε τα πάντα. Δεν χρηματοδότησαν την παραγωγική ανάπτυξη και «έδεσαν» την κοινωνία στα καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια.  Ευθύνονται και για την υπερχρέωση του κράτους, αφού δάνειζαν αντι-οικονομικά τις κυβερνήσεις χωρίς ουσιαστικό έλεγχο της δυνατότητας του κράτους. Σήμερα, υπολογίζεται ότι έχουν πάρει από το κράτος ζεστό χρήμα και εγγυήσεις της τάξεως των 240 δισ. ευρώ από το 2008. Σήμερα οι τράπεζες ανήκουν στο κράτος κατά 85-94%, αλλά διοικούνται από τους κατασκευαστές του εθνικού μας κραχ, όμως η κυβέρνηση επιδιώκει έναντι ευτελούς τιμήματος, κατώτερου των 41+5  δισ. ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης, να τις δώσουν ξανά στους ιδιώτες (δηλαδή, στις ξένες τράπεζες που θα ελέγξουν τα πάντα). Ήδη οι διοικήσεις των τραπεζών πουλάνε τα δάνεια σε ξένα distress funds… Είναι προφανές ότι οι τράπεζες δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν σε αυτή τη φάση για λόγους οικονομικούς και αναπτυξιακούς. Αυτό μπορεί να γίνει αργότερα, ώστε το κράτος να ρεφάρει και να επιλέξει αξιόπιστους στρατηγικούς εταίρους, όχι επαγγελματίες κερδοσκόπους …
7.    Το ξεπούλημα του Ελληνικού: Η επικείμενη πώληση του Ελληνικού έναντι συμβολικού τιμήματος 500 εκατ. ευρώ ισοδυναμεί με παράδοση εθνικού εδάφους, όχι μόνο για το τίμημα, αλλά και για τους όρους (θα πληρώνουμε εμείς κάθε καθυστέρηση, κάθε πρόβλημα στις ανεξέλεγκτες δραστηριότητες των ξένων επενδυτών). Το Ελληνικό των 5500 στρεμμάτων συγκρίνεται με το Μονακό των 1950 στρεμμάτων που παράγει 6,6 δισ. δολάρια το χρόνο (καθηγητής Δημ. Μάρδας). Οι αναπτυξιακές δυνατότητες με την πώλησή του μαζί με τις αθλητικές εγκαταστάσεις και όλο το παραλιακό μέτωπο θα χαθούν, ενώ θα αφαιρεθεί από τον αθηναϊκό λαό η πρόσβαση στον αθλητισμό και στη θάλασσα…
8.    Το ξεπούλημα των υδάτων και της ΔΕΗ: Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ ισοδυναμούν με την παράδοση καίριων συστατικών της έννοιας του κράτους στους ιδιώτες και στα ξένα συμφέροντα. Κράτος είναι μια κοινωνική σύμβαση που παρέχει υγεία, παιδεία, ασφάλεια και εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα (πρόσβαση στο νερό, το ρεύμα, τη δημοκρατία κλπ). Οι ιδιωτικοποιήσεις υδάτων όπου έγιναν, μετά την αποτυχία τους, επαναγοράζονται (Les Eaux de Paris)… Σε ότι αφορά το ρεύμα, όλοι θυμόμαστε τι έγινε στην Καλιφόρνια…
9.    Φυσικό αέριο και πετρέλαια στο στόχαστρο: Εννοείται ότι τελικός στόχος των μεγάλων δυνάμεων είναι η υφαρπαγή του εν δυνάμει εθνικού πλούτου του φυσικού αερίου και του πετρελαίου. Ποιος Έλληνας πιστεύει ότι ο πάλαι ποτέ αντιμνημονιακός Σαμαράς και ο καθ΄ έξιν  αυτοθαυμαζόμενος Βενιζέλος μπορούν να διαφυλάξουν υπέρ ημών αυτόν τον πλούτο;
10.    Η δημοκρατία στα σκουπίδια: Είναι εμφανές σε όλο και περισσότερους, αν όχι στους πάντες, ότι η δημοκρατία «είναι» κατ΄ επίφαση. Κανένας δημοκρατικός θεσμός δεν λειτουργεί και η χώρα διοικείται με αυταρχισμό, με προεδρικά διατάγματα και με μνημόνια που παραβιάζουν το σύνταγμα και τις διεθνείς συνθήκες. Τα ΜΜΕ παίζουν ένα έθλιο ρόλο τρομοκράτησης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Τα υπόλοιπα τα κάνει η αστυνομία. Η δικαιοσύνη λειτουργεί ύποπτα σαν εκκρεμές, έχει απολέσει την ουσία της και είναι έκθετη στα μάτια του λαού. Κάθε μέρα που περνάει η δημοκρατία χάνει έδαφος …
Είναι σαφές κατόπιν όλων αυτών ότι τα σχέδια της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-δανειστών δεν πρέπει να ολοκληρωθούν γιατί η κατάσταση θα είναι δραματικά δύσκολο να ανατραπεί. Δεν πρέπει να προλάβουν να υπογράψουν με τους δανειστές, ούτε να παραδώσουν ότι έχει απομείνει. Η τελευταία ευκαιρία είναι οι ευρωεκλογές-δημοψήφισμα για να ακολουθήσουν εθνικές εκλογές επανάκτησης της χώρας.

koutipandoras.gr

Τα χρόνια της Άνεργης Ανάκαμψης. Του Μισδανίτη Θανάση.

 

Η έκθεση του Οικονομικού Ινστιτούτου Levy έρχεται σε μια περίοδο όπου αρκετοί διεθνείς οργανισμοί (ILO, CITI-Group, World Bank) στα συμπεράσματα των εκθέσεων τους συγκλίνουν στο ότι οι πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης μπορεί να βελτιώνουν κάποια μακροοικονομικά μεγέθη που αφορούν στο έλλειμμα ή το εμπορικό ισοζύγιο, ενώ την ίδια στιγμή έχουν αρνητική επίπτωση στο χρέος και στην απασχόληση. Ο πρόεδρος του ILO χαρακτήρισε τη σημερινή περίοδο της παγκόσμιας Οικονομίας ως περίοδο Άνεργης Ανάκαμψης.
Η έκθεση του Οικονομικού Ινστιτούτου Levy έχει αξία λόγω του ότι οι παραδοχές που κάνει αφορούν την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας μέσω της δημιουργίας απασχόλησης καθώς προτείνονται πολιτικές τύπου «σοκ». Οι πολιτικές αυτές θα είχαν τη δυνατότητα να σπάσουν τον φαύλο κύκλο της αποεπένδυσης και της ύφεσης, και βρίσκονται στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Η θεμελιώδης παραδοχή των ερευνητών βασίζεται στο ότι η κρατική παρέμβαση είναι επιβεβλημένη, καθώς το αόρατο χέρι της αγοράς τείνει να φέρει την οικονομία σε ένα νέο σημείο ισορροπίας με μειωμένη παραγωγή και τεράστια ανεργία. Σε αυτό το νέο σημείο ισορροπίας οι επιχειρήσεις ανακτούν τα υψηλά ποσοστά κερδοφορίας τους αποσπώντας μεγαλύτερη υπεραξία από την εργασία. Την ίδια στιγμή που ο παράγοντας εργασία ευτελίζεται και παίρνει πλέον πλήρως ελαστικά χαρακτηριστικά.
Φυσικά η παρέμβαση του κράτους δεν αποτελεί πανάκεια δεδομένου του ότι και τα χρόνια της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών το κράτος επί της ουσίας διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για τη ζοφερή πραγματικότητα την οποία καλείται να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία. Η παρέμβαση πρέπει να έχει πρόσημο, σφιχτά πλαίσια, σαφείς ρητούς ενδιάμεσους στόχους αλλά και απώτερο σκοπό. Είναι απαραίτητο λοιπόν να εντάσσεται σε μια συνολική προοπτική και οι παρεμβάσεις να μην είναι αποσπασματικές προς χάριν δημιουργίας εντυπώσεων.
Ίσως το πλέον ενδιαφέρον εύρημα του Ινστιτούτου Levy σε συνδυασμό με το προτεινόμενο μείγμα πολιτικής που εντοπίσαμε στην έκθεση και περιέχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι οι εξωτερικότητες και οι θετικές συνέργειες που θα δημιουργούνταν από την δημιουργία 550.000 θέσεων εργασίας μέσω του συνδυασμού ευρωπαϊκών και κρατικών κονδυλίων. Στο βαθμό που οι θέσεις αυτές θα ήταν πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης και θα αμείβονταν με έναν αξιοπρεπή μισθό, θα δημιουργούσαν ακόμα 135.000 θέσεις εργασίας μέσω της τόνωσης της ενεργού ζήτησης, μέσα σε μόλις έναν χρόνο.
Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και η στόχευση αυτής της πρότασης είναι ότι έξοδος από την κρίση χωρίς διάσωση της κοινωνίας δεν μπορεί να επέλθει, ότι προτεραιότητα για μια ταξικά προσανατολισμένη κυβέρνηση είναι η ευημερία των εργαζομένων και όχι η αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Ότι η αποπληρωμή τόκων στους πιστωτές αλλά και η εξυπηρέτηση του καθεαυτού Δημοσίου Χρέους δεν μπορεί να προηγείται από την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών της κοινωνίας. Και αυτά λόγω του ότι στον πυρήνα του αξιακού χάρτη των ριζοσπαστικών φιλοσοφικών ρευμάτων σκέψης και πολιτικής η εργασία, η επιβίωση και η ευημερία δεν μπορούν να αποτελούν ευκαιρία για λίγους αλλά είναι δικαίωμα των πολλών.

avgi.gr

Το ιστορικό του ελληνικού δημόσιου χρέους. Του Σταθάκη Γιώργου.

 

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Προέκυψε από την επέκταση του κράτους. Το χρέος είχε παραμείνει μεταπολεμικά μικρό, μόλις στο 20% του ΑΕΠ την περίοδο 1944-1974. Η Ν.Δ. προέβη σε μαζικές κρατικοποιήσεις την περίοδο 1974-1981, εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Το ΠΑΣΟΚ προσέθεσε το κοινωνικό κράτος. Και οι δύο επέκτειναν τη δημόσια διοίκηση. Η αύξηση των δημοσίων δαπανών την περίοδο 1974-1990 διαμόρφωσε ένα κρατικό σύστημα κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα με τα γνωστά "τέσσερα δεκάρια", δηλαδή με τη δημόσια διοίκηση, την υγεία, τις συντάξεις και την παιδεία - άμυνα να απορροφούν κάθε μία κατηγορία περίπου το 10% του ΑΕΠ.
Το σύστημα των εσόδων προσαρμόστηκε ανάλογα. Η έμμεση φορολογία και η φορολογία των μισθωτών προσέγγισε τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, ενώ χαρακτηριστική παρέμεινε η υστέρηση εσόδων από τη φορολόγηση επιχειρηματικών ομάδων και ελεύθερων επαγγελματιών, λόγω της φοροδιαφυγής και της φοροασυλίας. Έτσι τα έσοδα σταθεροποιήθηκαν στο 38% του ΑΕΠ.
Για τον λόγο αυτό, επί 30 χρόνια, η χώρα είχε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, τους οποίους κάλυπτε ο δημόσιος δανεισμός. Ταυτόχρονα, είχε διαδοχικά σταθεροποιητικά προγράμματα (1985-1987, 1990-1993, 1996-2000, 2004-2006), κατά κανόνα αποτυχημένα, καθώς επιχειρούσαν περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων στους ήδη φορολογούμενους αναπαράγοντας το διαχρονικό πρόβλημα.
Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από το 20% του ΑΕΠ το 1980 στο 110% το 1993 και εκεί σταθεροποιήθηκε για όλη την περίοδο 1993-2009. Καθώς ήταν περίοδος γρήγορης οικονομικής ανόδου, ο συνεχιζόμενος δανεισμός με τα χαμηλά επιτόκια αποτέλεσε μόνιμη πρακτική όλων των κυβερνήσεων. Καθώς το χρέος το αναχρηματοδοτούσε το νέο χρέος, η αύξηση ή απομείωση του χρέους εξαρτιόταν αποκλειστικά από τη σχέση του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας με το επιτόκιο δανεισμού. Το χρέος σταδιακά μεταβλήθηκε από το εσωτερικό σε διεθνές. Σε κάθε περίπτωση είχε τη μορφή της έκδοσης ομολόγων που αγόραζαν τράπεζες, ιδιώτες και θεσμικοί επενδυτές.
Η κρίση εμφανίστηκε με την παύση αναχρηματοδότησης του ελληνικού χρέους από τις αγορές, όταν αυτές διέγνωσαν ότι η Ε.Ε. αντιμετώπιζε την κρίση ως "εθνική υπόθεση" των κρατών μελών. Οι διαδοχικές κρίσεις των χωρών της περιφέρειας οδήγησαν στην επιλογή της δημιουργίας ενός έκτακτου μηχανισμού (EFSF), που θα διαμεσολαβούσε ανάμεσα στις αγορές και τις εθνικές οικονομίες δανειζόμενος με εγγυήσεις των ισχυρών οικονομιών και θα απορροφούσε μέρος ή το σύνολο του χρέους που κατείχαν τράπεζες, ιδιώτες και θεσμικοί επενδυτές από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η πολιτική αυτή συνοδευόταν από εθνικά Μνημόνια, δηλαδή βίαιες προσαρμογές των δημόσιων οικονομικών, εσωτερική υποτίμηση μισθών και αξιών και μαζική εκποίηση δημόσιου πλούτου.
Στην περίπτωση της Ελλάδας το δημόσιο χρέος ήταν 300 δισ., σχεδόν όλο σε μορφή ομολόγων, πληρωτέο μεσοσταθμικά σε 7 χρόνια. Η πρώτη πράξη με την εκδήλωση της κρίσης όφειλε να είναι η αναδιάρθρωσή του. Αντίθετα, οι εταίροι επέλεξαν το διπλό σύστημα αναχρηματοδότηση του χρέους και Μνημόνιο. Αυτό έδινε χρόνο στις διεθνείς τράπεζες να εισπράττουν τα προς λήξη ομόλογα και να ξεφορτώνονται τα υπόλοιπα. Όταν έγινε το κούρεμα του ιδιωτικού χρέους κατά 50%, δηλαδή κατά 100 δισ., αυτό ελάχιστα βελτίωσε την κατάσταση. Το χρέος παρέμεινε στα 300 δισ. και με τη βαθιά ύφεση εκτινάχθηκε από το 120% στο 170% του ΑΕΠ.
Οι δύο αναδιαρθρώσεις που επακολούθησαν, η μείωση στα αρχικά υψηλά επιτόκια και η επέκταση της αποπληρωμής στα 30 χρόνια, έχουν διαμορφώσει σήμερα ένα σύστημα σταθερών ετήσιων πληρωμών περίπου 9 δισ. από το 2016 έως το 2046. Αντίθετα υπάρχει ένα μεγάλο ποσό προς πληρωμή το 2014-2016. Για την περίοδο 2014-2020 υποτίθεται ότι τα τοκοχρεολύσια θα τα πληρώνουν το πλεόνασμα του προϋπολογισμού και οι ιδιωτικοποιήσεις. Το πρώτο είναι αδύνατο, το δεύτερο είναι άνευ ποσοτικής σημασίας. Συνεπώς, το αδιέξοδο είναι πλήρες. Η επιμήκυνση από τα 30 στα 50 χρόνια και ο μηδενισμός των επιτοκίων βοηθούν, αλλά δεν αρκούν για να καταστήσουν το χρέος βιώσιμο. Θα απαιτηθεί νέο κούρεμα, προκειμένου να γίνει βιώσιμο. Και, κυρίως, επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η στρατηγική της νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους συνδέεται με την επιστροφή σε τροχιά ανάπτυξης και αυτό θα παραμείνει ίσως το πιο μεγάλο θέμα της μεταμνημονιακής στρατηγικής εξόδου από την κρίση.

 avgi.gr, 23.02.2014

Κλειστό κύκλωμα λογικής. Ή πως παγιδεύτηκε μια ολόκληρη χώρα από μια άψογα στημένη τηλε-οχλοκρατία.Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου.

 

Υπάρχει μια χρονική στιγμή στην μεταπολιτευτική Ελλάδα που είναι ακαθόριστη ημερολογιακά, αλλά ταυτόχρονα σαφής εννοιολογικά, ως το κρίσιμο σημείο μετά από το οποίο όλα άλλαξαν, άπαξ δια παντός, στην κοινωνία και στις αξίες αυτής της χώρας.
Αυτή είναι η στιγμή που ως μοναδικός μηχανισμός παραγωγής αφήγησης και νοήματος απέμεινε η ιδιωτική τηλεόραση, εκτοπίζοντας οτιδήποτε άλλο μπορεί να δημιουργούσε ήθη, έθιμα ή να διαμόρφωνε κοινή γνώμη στην ελληνική κοινωνία.
Σε αυτή την συγκεκριμένη στιγμή η νοοτροπία των πολιτών έκανε μια ιστορική στροφή κατά την οποία εδραιώθηκε μια νέα μαζική ψυχολογική ταυτότητα, πεισματικά αποκομμένη από κάθε προοπτική διαφορετικής εξέλιξης εκτός από εκείνην που υπαγορεύονταν από την ιδιωτική τηλεόραση.
Αναλυτικότερα, η απουσία εναλλακτικών πιθανοτήτων εξασφαλίστηκε απόλυτα επειδή οποιαδήποτε πνευματική, ηθική και αισθητική προσλαμβάνουσα αυτής της νέας νοοτροπίας ήταν ελεγμένη και εγκεκριμένη από ένα βαθιά συντηρητικό και αντιδραστικό σύστημα αξιών, κατ’ εικόνα και ομοίωση των αμετανόητων φασιστών και κυνικών κεφαλαιοκρατών που διοικούν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια.
Μέσω αυτού του ολοκληρωτικού μηχανισμού παγιώθηκε με κάθε λεπτομέρεια το τι συνιστά έναν αποδεκτό κοινωνικό χαρακτήρα, η διάπλαση του οποίου εν τέλει αποδείχθηκε μια πολύ εύκολη υπόθεση που εκτελέστηκε από δυο-τρεις εργολάβους και τους υπαλλήλους τους, όλοι τους άνθρωποι ορκισμένοι στο τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» - όπως εννοούν δηλαδή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αυτές τις έννοιες, δηλαδή εθνικισμός, θεοκρατία, πατριαρχία.
Επήλθε έτσι μια προϊούσα μέχρι νεκρικής ακαμψίας ακινησία της κριτικής σκέψης αφού οι πολιτικοκοινωνικές πεποιθήσεις των εργολάβων που υποδύονται τους καναλάρχες δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση, αντίθετα είναι ταγμένες στην υπηρεσία της συντήρησης πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων και στην διοίκηση μιας κοινωνίας αποτελούμενης από μια οικονομική ελίτ και την τηλεκατευθυνόμενη μάζα προς εκμετάλλευση.
Καθ’ υπαγόρευση λοιπόν της ιδιωτικής τηλεόρασης, ο μέσος έλληνας πολίτης έπαψε να αναζητάει κάτι καλύτερο από τα όσα ήδη έχουν χαρακτηριστεί ιερά και όσια στην συνείδηση του, αφού η ιδιωτική τηλεόραση ανακύκλωνε συνεχώς συντηρητικές αξίες και τρόπο σκέψης.
Ταυτόχρονα, σε σχέση με όσα τον ενοχλούν, η αντίδραση του τηλεθεατή περιορίστηκε στην ανώριμη και κυρίως αναποτελεσματική διαμαρτυρία μιας ανήλικης προσωπικότητας που δεν εννοεί να αναλάβει τις ευθύνες των επιλογών της αλλά προτιμάει να παραπονιέται στην εξουσία, από την οποία όμως δεν εννοεί να ανεξαρτητοποιηθεί, και ούτε τολμά να την αμφισβητήσει αποτελεσματικά.
Εκδηλώθηκε και νομιμοποιήθηκε λοιπόν στην Ελλάδα, από την καθολική πολιτισμική επιρροή της ιδιωτικής τηλεόρασης, σαν γενικευμένο πρότυπο πολίτη μια προσωπικότητα αυτάρεσκη, καθηλωμένη στα όσα πιστεύει ότι της αρμόζουν δικαιωματικά και αρνητική σε οποιαδήποτε αμφιβολία περί του συλλογικού της αλάθητου.
Όταν τελείωσε η τεχνητή ευμάρεια του δανεικού χρήματος που πλημμύριζε την Ελλάδα την δεκαετία του ’90, τότε που ανυποψίαστη η χώρα ζούσε τις τελευταίες μέρες της σύντομης αίγλης της ως ανεξάρτητο κράτος, τουλάχιστον γι’αυτό τον αιώνα, ακριβώς την ίδια εποχή η ιδιωτική τηλεόραση ρίζωνε ως πολιτισμικό καθεστώς στην χώρα, έχοντας ήδη ολοκληρώσει την εγκαθίδρυση της αγκυλωμένης αυτής προσωπικότητας ως πρότυπο.
Από την στιγμή που εδραιώθηκε, υπήρξε εξαιρετικά λεπτεπίλεπτη εκ μέρους της ιδιωτικής τηλεόρασης η καλλιέργεια της πνευματικής νωθρότητας που εξηγεί, επιτρέπει, αιτιολογεί, και εκλογικεύει την ύποπτη απάθεια, ή ακόμα και την μαζοχιστική συνέργεια, του Ελληνικού λαού προς την αποπλάνηση και τον βιασμό του από τους ηγέτες που επιλέγει για σωτήρες/δήμιους. Και είναι τόσο ενδελεχής αυτή η κατασκευή του ακαταλόγιστου ως άλλοθι ώστε να καθίσταται ύποπτος και προβληματικός ο καθαγιασμός της αφασίας του φερόμενου ως θύματος Ελληνικού λαού, αφού ταυτόχρονα εκτός από άβουλος και αποπλανηθείς, όποτε βολεύει, ο ίδιος λαός είναι και ψηφοφόρος, άρα δεν μπορεί να απαλλαγεί εύκολα από τις ευθύνες των επιλογών του, εφ’ όσον αυτές εγκαθιδρύουν τους τυράννους που υφιστάμεθα οι υπόλοιποι.
Αυτή η επίκτητη αλλά για κάποιο λόγο ιερή ηλιθιότητα του Ελληνικού λαού άλλες φορές παρουσιάζεται σαν παιδική αθωότητα, άλλες φορές ως έλλειψη παιδείας, άλλες φορές ως κάποιο σκοτεινό ψυχολογικό σύνδρομο αυτοθυματοποίησης.
Η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των προσεγγίσεων είναι ότι υποστηρίζουν με διάφορα επιχειρήματα το πόσο ανυπεράσπιστος είναι ο Ελληνικός λαός, το πόσο άμοιρος ευθυνών είναι απέναντι σε παγκόσμιες και ντόπιες συνωμοσίες που εξυφαίνουν πανούργοι εγκληματίες και διαβολικά κυκλώματα, πόσο εν τέλει ανίκανος είναι να υποστηρίξει τον αφελή εαυτό του.
Σίγουρα όμως, ακόμα όμως και αν δεν είναι κακοπροαίρετη η γενική ομολογία πως το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα είναι ανίκανο δικαιοπραξίας, δηλαδή αδυνατεί, για τους όποιους λόγους, να γνωρίζει, πόσο μάλλον να υποστηρίξει, το συμφέρον του, η διάγνωση αυτή δεν αναιρεί το γεγονός πως οι ανάπηροι πνευματικά τηλεθεατές-ψηφοφόροι είναι αυτοί που στελεχώνουν λίγο-πολύ από τους πελατειακούς-εκλογικούς κατάλογους των κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Επιγραμματικά, το ότι έχουν αποχαυνωθεί σε βαθμό λοβοτομής οι ψηφοφόροι που διαμορφώνουν συνείδηση μέσω ιδιωτικής τηλεόρασης δεν αναιρεί ότι είναι υπεύθυνοι της μοίρας των υπολοίπων.
Εν τέλει, όσοι έχουμε πλέον διαχωρίσει την θέση μας από το σύστημα αξιών που εκπροσωπεί η ιδιωτική τηλεόραση είμαστε όμηροι ενός άριστα στημένου παιχνιδιού: κάποιοι κεφαλαιοκράτες έχουν δημιουργήσει έναν όχλο που συντάσσεται και ελέγχεται ακριβώς όπως τα πειθήνια υποπόδια μιας παραθρησκευτικής αίρεσης.
Οι πιστοί αυτής της οργάνωσης, και εκτελεστές των σχεδίων της, αφ’ ενός εξαρτώνται επιβιωσιακά από τους κομματικούς διορισμούς που μοιράζουν οι ηγέτες τους, αφ’ ετέρου παραμένουν εγκλωβισμένοι εφ’ όρου ζωής στην εξάρτηση τους αυτή, αφού το μορφωτικό επίπεδο του υβριδίου ψηφοφόρου/πελάτη/δούλου/πιστού δεν επιτρέπεται να ξεπεράσει εκείνο ενός μέσου τηλεθεατή.
Νομοτελειακά, οι υπόλοιποι είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε το καθεστώς που αυτός ο εγκεφαλικά πλυμένος όχλος επιβάλλει για λογαριασμό εκείνων που θεωρεί σωτήρες του.
Θα τολμήσω να πω πως με μαθηματική ακρίβεια έχουν υπολογιστεί οι επιθυμητές τηλεθεάσεις από τους ιθύνοντες ώστε αυτοί να ισούνται με τους ψήφους που είναι απαραίτητοι ώστε να εκλεγεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση τυγχάνει να είναι αρεστή στους κεφαλαιοκράτες-καναλάρχες.
Εξ’ ου και δεν έχει καμία σημασία τι παίζει κάποιο από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, αφού ό,τι πολιτική άποψη και να προβάλλουν αυτή παράγεται από ήδη ρυθμισμένες και ελεγχόμενες δεξαμενές προκατασκευασμένης σκέψης.
Ακόμα και η όποια αντιπολίτευση παρεισφρήσει, οφείλει να αναγνωρίσει το υπάρχον καθεστώς ως νόμιμο αν θέλει να εμφανιστεί, αλλιώς δεν έχει καμία θέση επί της μικρής οθόνης.
Το αποτέλεσμα είναι να ακυρώνεται ο όποιος αντιπολιτευτικός λόγος με στρεψόδικα επιχειρήματα εκ μέρους του φαύλου καθεστώτος, επιχειρήματα του τύπου «αφού μας ψηφίσαν», τα οποία εσκεμμένα, και ταιριαστά για την τηλεόραση, επικαλούνται όρους δημοτικότητας και όχι δικαιοσύνης.
Δηλαδή η πολιτική ηγεσία νομιμοποιείται επειδή επιβάλλεται συνειδησιακά από την ιδιωτική τηλεόραση με τόσο επιστημονικό τρόπο που είναι ικανός να συγκεντρώσει πλειοψηφικό  αριθμό τηλεθεατών-ψηφοφόρων των οποίων τα κριτήρια ούτως ή άλλως έχουν διαμορφωθεί από την ίδια αυτή τηλεόραση.
Το επιχείρημα της πλειοψηφικής υπεροχής στις εκλογές λοιπόν είναι πια μια προκλητική ειρωνεία, αφού όποιος το χρησιμοποιεί δεν επικαλείται πλέον το κύρος δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, εφ’ όσον δεν μπορεί να είναι έγκυρη μια κυβέρνηση που εκλέγεται από θύματα εξαπάτησης ή δήθεν αγαθιάρηδες όπως θέλουν να παρουσιάζεται ο τηλε-όχλος ψηφοφόρων-ζόμπι.

Όμως, δεν μπορεί να παραμένουν αλώβητοι και υπεράνω κριτικής οι ηλίθιοι οπαδοί και θιασώτες τούτων των αχρείων τυράννων. Εκούσια ή ακούσια είναι συνεργοί αυτής της άθλιας συνωμοσίας, είτε είναι προσποιητό είτε αντικειμενικά υπαρκτό το ακαταλόγιστο που επικαλούνται. Εν τέλει, οι τηλε-ψηφοφόροι αποδεδειγμένα επιμένουν να δηλώνουν θύματα των ίδιων κακοποιών εδώ και δεκαετίες, αλλά, στην χώρα του ανάποδου, αυτό αντί να εκλαμβάνεται ως κατ’ εξακολούθηση συνέργεια με το έγκλημα, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα από «φιλολαϊκούς» σωτήρες που δηλώνουν με θράσος πως ο λαός αυτός, οι ψηφοφόροι του δηλαδή, στερούνται της ικανότητας να αμυνθούν ακόμα και απέναντι σε προφανείς κινδύνους, και εννοείται, χρειάζονται εκείνον ως προστάτη.
Όχι, ο Ελληνικός τηλε-όχλος δεν μπορεί να αθωώνεται διαρκώς σαν να είναι ένα καθυστερημένο παιδί ή κάποια αφελής νεανίσκη, ένα εύκολο θύμα στα χέρια ανώμαλων κακοποιών. Ακόμα, είναι στρεψοδικία το γεγονός πως όποιος τολμήσει και ζητήσει εξηγήσεις κατηγορείται ως ακόμα ένας θύτης που παρατείνει την κακοποίηση του τάχα μου αθώου αυτού λαού.
Εκτός από το νομικό δίκαιο, υπάρχει και το φυσικό. Αναπόφευκτα, όταν μια μερίδα της κοινωνίας συνωμοτεί, ή έστω άθελα της παρασύρεται, λόγω διανοητικής καθυστέρησης, και συνεργάζεται με εγκληματικές συμμορίες για να διαλύσει τους υπόλοιπους, επέρχονται αιματηρές συγκρούσεις.
Οι ψύχραιμοι και ορθολογικοί καθεστωτικοί δοκιμιογράφοι ας συγκρατήσουν τις πένες τους, πάντα πρόθυμες να καταδικάσουν την βία απ΄όπου και αν προέρχεται, λες και η βία είναι κάποιο φαινόμενο ανεξάρτητο κινήτρων ή αφύσικο, και ας σκεφτούν ότι:
Αυτή η αεροστεγώς ασφαλισμένη ατιμωρησία του όχλου αποτελούμενου από πολυχρηστικά υβρίδια τηλεθεατές/ψηφοφόρους/πελάτες, αυτή η προστασία από την πιθανότητα να επιρρίψει κανείς σε αυτόν τον πολύ συγκεκριμένο όχλο οποιαδήποτε ευθύνη, είναι ένα είδος συλλογικής αμνηστίας που πρόστυχα προσπαθεί να εξιλεώσει μια γενοκτονία εναντίον των υπόλοιπων.
Και είτε το θέλουμε, είτε όχι, η ανακύκλωση της εξουσίας μέσα από αυτό το σχήμα πρόκειται για μια περίπτωση φαύλου κύκλου που μόνο με βία μπορεί να σπάσει.
Αλλιώς, με βία θα συνεχίσει να επιβάλλεται.

koutipandoras.gr

Ήρθε η ώρα να σπάσεις τα δεσμά: Δεν μπορείς να αποποιείσαι την ατομική σου ευθύνη. Του Νικόλαου Τζαχρήστα.

Καθημερινά παρακολουθώντας τα μμε με τους φιλοξενούμενούς τους βλέπω ότι ανασύρονται ιδεοληψίες και ρητορικές από τις πιο μαύρες εποχές στην ιστορία της Ελλάδας, τον εμφύλιο πόλεμο. Ένας πόλεμος που εξυπηρέτησε καθαρά ξένα συμφέροντα. Ένας πόλεμος που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανέναν τρόπο από τους ιδεολογικούς απογόνους αυτών που συνεργάστηκαν πρώτα με τους γερμανούς και μετέπειτα με τους Βρετανούς. Στο 2014 δεν μπορεί να καλλιεργείται η προπαγάνδα του 1944 γιατί τώρα δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δεν ξέρει. Η φράση ανήκουμε στην δύση είναι θρασύτατη και πλέον δεν πουλάει. Για ποια δύση μιλάμε; Την δύση της σημερινής Γερμανίας; Την δύση της Βρετανίας η οποία σε έβαλε να σκοτώσεις τα αδέρφια σου; Την δύση της Αμερικής η οποία επέβαλε δικτατορία στην πατρίδα σου επειδή την ενόχλησε η άνοδος της αριστεράς, ή την Αμερική που έχει αιματοκυλίσει όλο τον πλανήτη για χάρη κάποιας οικονομικής ελίτ;
Βλέπω τον πρωθυπουργό της χώρας να λαμβάνει μέρος σε σκηνές από το παρελθόν. Από την μια να χαϊδεύει το χέρι μιας γιαγιούλας στην Κεφαλλονιά και από την άλλη να φιλάει τις εικόνες των αγίων στο Άγιο όρος. Η υποκρισία και το θράσος περισσεύουν σε αυτές τις σκηνές. Σε ποιο θεό μπορεί να πιστεύει κάποιος ο οποίος έχει δολοφονήσει κατά συρροή εκατομμύρια κόσμο; Σε ποιο θεό μπορεί να πιστεύει κάποιος που δημιουργεί μια δεξαμενή ανέργων για να την προωθήσει στους ξένους επενδυτές; Σε ποιο θεό πιστεύει κάποιος που έστειλε ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπους στην ανεργία, που πετσόκοψε τις συντάξεις αφού πρώτα πετσόκοψε τα ασφαλιστικά ταμεία, που είναι ο ηθικός αυτουργός τεσσάρων χιλιάδων και πλέον αυτοκτονιών, που βάζει τις κατασταλτικές δυνάμεις να χτυπάνε όσους αντιδρούν στην πολιτική του, σε κάποιον που κατέστρεψε επίτηδες ελληνικές βιομηχανίες και εταιρείες για να προσφέρει άφθονο επενδυτικό έδαφος στους ξένους επενδυτές; Ποιας γριούλας χαϊδεύει το χέρι; Εκείνης που της καταπάτησε την σύνταξη και την αξιοπρέπεια; Καλεί και τις κάμερες για να «τσιμπήσει» ο ταλαιπωρημένος πολίτης; Γίνεται κάποιος που πιστεύει σε θεό να χρησιμοποιεί εμφυλιοπολεμική ρητορική; Δεν ντρέπεται για όσα έχουν κάνει οι ιδεολογικοί του πρόγονοι στους ανθρώπους τις αριστεράς; Ένας άνθρωπος που πιστεύει σε θεό επικροτεί ρητορικές και πρακτικές του μίσους που έστειλαν στα έκτακτα στρατοδικεία της ντροπής και στα εκτελεστικά αποσπάσματα ανθρώπους που είχαν διαφορετική άποψη για την ζωή; Δηλαδή αν πίστευε στον διάβολο ο κύριος Σαμαράς τι θα έκανε περισσότερο από αυτά που ανέφερα πιο πάνω;
Στον αγώνα του κυρίου Σαμαρά για την εξυπηρέτηση των υπερεθνικών οικονομικών ελίτ έβαλε τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια, έβαλε τους ιερείς (τα μνημονιακά μέτρα δεν τους άγγιξαν καθόλου), έβαλε την ακροδεξιά που μέχρι πριν από λίγα χρόνια την είχε σε ένα ιδιόμορφο περιθώριο, δίνει αυξήσεις στους ένστολους για να τους έχει μαζί του στις δύσκολες περιόδους που έρχονται, χειραγωγεί την δικαιοσύνη και άλλα πολλά. Θέλεις και άλλα;
Το χειρότερο όμως από όλα τα παραπάνω είναι ο λόγος για τον οποίο γίνονται. Το μόνο που ακούω να κόπτονται οι μνημονιακοί είναι οι ξένες επενδύσεις. Γιατί όμως τόσο πολύ κόψιμο για τους ξένους επενδυτές; Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως. Ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και σε ξένους επενδυτές. Εσκεμμένη αχρήστευση δημοσίων οργανισμών (την διοίκηση αυτών ασκούσε η εκάστοτε κυβέρνηση μέσω των διευθύνοντων συμβούλων, όποιος θέλει ας πει το αντίθετο) οι οποίοι εν μέρη πάνε σε ξένους επενδυτές. Καταστροφή της ήδη σκάρτης οικονομίας με αποτέλεσμα μια δεξαμενή 1.500.000 εκατομυρίου μόνο των επισήμων ανέργων. Καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων που χρόνια ολόκληρα κατακτήθηκαν με αγώνα και αίμα. εκατομμυρίου των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του τζόγου των ομολόγων του δημοσίου που κουρεύτηκαν. Όλα αυτά συγκλίνουν στο να προετοιμαστεί το έδαφος για τους ξένους επενδυτές που θα έχουν μειωμένη φορολογία, πρώην δημόσιους οργανισμούς και δημόσια περιουσία που θα πουλιούνται σε αυτούς για πενταροδεκάρες, μεροκάματα Βουλγαρίας ή Πακιστάν (για αυτό φρόντισε η κυβέρνηση), εργασιακά δικαιώματα βγαλμένα από τον μεσαίωνα (και για αυτό φρόντισαν οι κυβερνήσεις) και μια τεράστια δεξαμενή ανέργων οι οποίοι εκ των πραγμάτων θα είναι αναγκασμένη να ζητά από τους επενδυτές εργασία για 300¤. Ποιος κυβερνητικός μίλησε για τις ντόπιες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αργοπεθαίνουν; Κανείς. Το μερίδιο του λέοντος στον προς τον εργασιακό μεσαίωνα που πηγαίνουμε θα το έχουν οι «ξένοι επενδυτές» και τα ντόπια μεγάλα συμφέροντα που δεν έχασαν ποτέ το «χάδι» είτε των πράσινων είτε των γαλάζιων κυβερνήσεων. Ο κύριος Σαμαράς είναι ένας σύγχρονος δουλέμπορος που μας υποβαθμίζει σκοπίμως για να γίνουμε η υπερπολύτιμη για τους ξένους επενδυτές φτηνή εργατική δύναμη χωρίς δικαιώματα υπό το πρίσμα της μόνιμης λόγω χρεωκοπίας επείγουσας κατάστασης. Και οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια είναι το διαβατήριό μας προς τον εργασιακό μεσαίωνα, σε μια χώρα που θα είναι το τσιφλίκι εκείνων που θα τους χρωστάμε και θα μας δανείζουν. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Η προπαγάνδα για την αριστερά, όπου ο αριστερός είναι άθεος (ενώ ο Σαμαράς κηρύττει τον λόγο του Χριστού), οι αριστεροί θα μας πάρουν τις περιουσίες (τις περιουσίες μας τις παίρνει το κράτος και οι τράπεζες), θα κάνουν την Ελλάδα άνδρο της ανομίας και των μεταναστών (τόσα χρόνια φύλαγαν πολύ καλά τα σύνορα και είχαν άριστη μεταναστευτική πολιτική, όσο για την ανομία ούτε κλέφτες υπάρχουν σήμερα γραβατοφορεμένοι ή μη και η Αθήνα είναι ο επίγειος παράδεισος σήμερα), οι αριστεροί είναι εθνικοί προδότες (το σκοπιανό δηλαδή το δημιούργησαν οι αριστεροί που κυβερνούν τόσα πολλά χρόνια όπως και το γκρίζο Αιγαίο). Είμαστε με τα καλά μας μωρέ; Αν είχαν λίγη τσίπα επάνω τους δεν θα ζητούσαν την ψήφο σου ξανά σε εκλογές. Μετά από το πλιάτσικο που έχουν κάνει δεκαετίες τώρα θα έπρεπε να παραιτηθούν και να πάνε στα σπίτια τους. Αν αυτή δεν είναι η αλήθεια τότε ποια είναι; Είναι αλήθεια αυτή που σου λέει η Τρέμη που είναι υπάλληλος του άκτωρα και της Ελληνικός χρυσός; Μόνο για να σε κάνουν να γελάς μπορείς να τους ακούς αυτούς. Δεν είναι δημοσιογράφοι αυτοί. Είναι τα γραφεία προπαγάνδας της κυβέρνησης για να σε φοβίσουν και να σε πείσουν ότι οι κλέφτες, οι ψεύτες και οι προδότες του λαού είναι η μόνη λύση. Όχι δεν είναι τα σκιάχτρα του παρελθόντος η λύση. Δεν γίνεται αυτοί που μας εξαπάτησαν με πολλούς τρόπους να είναι η λύση. Δεν γίνεται να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης σε αυτούς που θέλουν εσένα και τα παιδιά σου σκλάβους των «ξένων επενδυτών». Την λύση δεν θα στην πω εγώ, θα την βρεις μόνος σου γιατί έχεις αυτό το χρέος εκεί όπου κεντρικός πυρήνας της πολιτικής θα είναι ο άνθρωπος και όχι οι τράπεζες και οι οικονομικές ελίτ. Και η λύση δεν θα έρθει από τον καναπέ. Η λύση θα έρθει στον δρόμο χέρι χέρι με τους συνανθρώπους σου ενάντια στην σύγχρονη σκλαβιά, ενάντια στον θάνατο.

 koutipandoras.gr

Ο Μάιος και η άνοιξη. Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς.

 

Το Ευρωβαρόμετρο του Νοεμβρίου που έδωσε στη δημοσιότητα την Τρίτη η Κομισιόν, επιβεβαιώνοντας και άλλες σχετικές έρευνες, εμφανίζει τους Έλληνες ως τους πιο αρνητικούς πολίτες απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αρνητική εικόνα για την Ε.Ε. έχει το 54% στην Ελλάδα (28% ο μέσος όρος στην Ε.Ε.), 69% των Ελλήνων είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον της Ε.Ε. (28% των Ευρωπαίων), 72% λένε ότι η Ένωση πάει σε λάθος κατεύθυνση (έναντι 47% στην Ε.Ε.), 79% της καταλογίζουν την κύρια ευθύνη για τη λιτότητα (63% στην Ε.Ε.).
Είναι φανερό ότι η ταπεινωτική αντιμετώπιση της χώρας από την Ε.Ε. (που μην ξεχνάμε ότι είναι κατά τα δύο τρίτα η τρόικα, μέσω της Κομισιόν και της ΕΚΤ) έχει τροφοδοτήσει την οργή των πολιτών, αυξάνοντας τον αποκαλούμενο ευρωσκεπτικισμό.
Την ίδια στιγμή, οι μετρήσεις εμφανίζουν τους Έλληνες να εμπιστεύονται την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και το κοινό νόμισμα σε ποσοστό 62%, μεγαλύτερο από το μέσο ευρωπαϊκό που κυμαίνεται στο 52%.
Η αντίφαση αυτή μπορεί να εξηγηθεί, αν υπολογιστεί τόσο η ένταση της συζήτησης στην Ελλάδα γύρω από τους κινδύνους της αποβολής από την Ευρωζώνη, όσο και η γενική αίσθηση των πολιτών ότι το gr-exit δεν θα αποτελούσε τόσο ευτυχή λύση, ιδιαίτερα χωρίς άλλες προϋποθέσεις και στο περιβάλλον της γενικευμένης καταστροφής.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για αλλαγές στην Ευρώπη, δίνοντας έμφαση στην αναμενόμενη άνοδο της Αριστεράς στις Ευρωεκλογές και δηλώνοντας ότι αυτός ο Μάιος μπορεί και πρέπει να είναι των λαών.
Η αλήθεια είναι ότι η υποψηφιότητα Τσίπρα εκπέμπει θετικά μηνύματα, αλλά και ότι τα κόμματα της Αριστεράς αναμένεται να ανέβουν, συγκεντρώνοντας, σύμφωνα για παράδειγμα με τις μετρήσεις της έγκυρης ιστοσελίδας pollwatch2014, 7,5% και 56 έδρες έναντι 4,6% και 35 έδρες το 2009.
Φτάνει, όμως, μια άνοδος της Αριστεράς στις κάλπες για το Ευρωκοινοβούλιο και στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό γενικότερα ή είναι απαραίτητη μια ευρύτερη διαδικασία ριζικών αλλαγών σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό, βαθιά ιδεολογικό επίπεδο;
Για να το πούμε διαφορετικά, δεν φτάνει μόνο ο Μάιος αλλά χρειάζεται όλη η άνοιξη... Μια μεγάλη άνοιξη των λαών που δεν θα βάλει απλά ένα φρένο σε κάποιες πολιτικές λιτότητας αλλά θα πρέπει να σαρώσει το εποικοδόμημα που έχει στερεωθεί μέσα από δεκαετίες απόλυτης κυριαρχίας των τραπεζικών, χρηματιστηριακών, πολυεθνικών ομίλων.
Μια σύγκρουση με τις κυρίαρχες πολιτικές δεν μπορεί να είναι υγιεινός ανοιξιάτικος περίπατος. Οι αντιθέσεις και τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τόσο κρίσιμα που οι θιασώτες της τάξης και της ασφάλειας είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν το χάος, μέχρι και το διαμελισμό χωρών, προκειμένου να διατηρήσουν τον πολιτικό έλεγχο. Ο μύθος της Ουκρανίας μιλάει και για εμάς...

edromos.gr

Το τέλος του κόσμου "Των Νέων".Του Βασίλη Μουλόπουλου.

 

Και όμως. Πράγματι πλησιάζει το τέλος του κόσμου "Των Νέων". Το λέω επειδή η επίσημη εφημερίδα του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών κεντροδεξιοαριστερών τάσεων το συμπεραίνει από το γεγονός ότι ο Βύρων Πολύδωρας βγήκε προχθές στον ραδιοφωνικό σταθμό "Στο Κόκκινο".
Και για να τους σώσω από την ομαδική αυτοκτονία που απειλούν "αν υποψιαστούν ότι τα επίσημα μίντια της Κουμουνδούρου θα χρησιμοποιηθούν για να ξεπλύνουν τον Πολύδωρα του στρατηγού άνεμου και της ζαρντινιέρας", όπως γράφουν, τους διαβεβαιώνω ότι δεν θα συμβεί.
Τα επίσημα μίντια του ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζουν χωρίς αστερίσκους τις ομαδικές και τις ατομικές αυτοκτονίες απ' όπου κι αν προέρχονται. Από το Μνημόνιο, από την ανεργία, από τη φτώχεια, από ερωτική απογοήτευση, από πολιτική απογοήτευση. Αναμένω να πράξουν το αυτό και "Τα Νέα".
Όσο για το ξέπλυμα,  ας μην ανησυχούν. Δεν πρόκειται τα "επίσημα μίντια" του ΣΥΡΙΖΑ να ανταγωνιστούν σε αυτό "Τα Νέα". Δεν έχουν ούτε τη διάθεση, ούτε την κουλτούρα, ούτε τη μακρόχρονη τεχνογνωσία της απογευματινής εφημερίδας του ΔΟΛ. Αυτή παραμένει το απόλυτο μιντιακό απορρυπαντικό. Αυτό που ξεπλένει πιο άσπρα και από το άσπρο και πιο μαύρα από το μαύρο τους διάφορους πολιτικούς πάσης αποχρώσεως. Άσε που λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης δεν θέλουμε να στερήσουμε το ψωμί στους "άσπονδους συναδέλφους μας".
Ο ραδιοφωνικός σταθμό "Στο Κόκκινο" και η εφημερίδα "Αυγή" θα εξακολουθήσουν να δίνουν χώρο σε πολιτικούς όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και πέραν αυτής, πιστεύοντας με έργα, όχι μόνο με λόγια, στον πλουραλισμό της ενημέρωσης. Όσο και αν αυτό είναι έννοια δυσνόητη για "Τα Νέα". Γι' αυτό, επαναλαμβάνω, ας μην ανησυχούν. Δεν πρόκειται να τους κλέψουμε την πελατεία. Εξάλλου λόγω του πλουραλισμού του ξεπλύματος "Των Νέων" αυτή η πελατεία γίνεται όλο και μικρότερη. Είναι η Ιστορία συνάδελφοι, που αρνείται να τελειώσει.
Είναι ο κόσμος "Των Νέων" που τελειώνει.

 

πηγή: Αυγή.

Το κύμα της ανατροπής θα έρθει στις 25 Μαΐου. Συνέντευξη Αλέξη Τσίπρα στο "Βήμα της Κυριακής".

Ολόκληρη το κείμενο της συνέντευξης στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» (23.2.2014) και τον Παύλο Παπαδόπουλο.

• κ. Πρόεδρε, έχετε δηλώσει ότι θα υπάρξει κυβερνητική αλλαγή μέσα στο 2014. Γιατί είστε τόσο βέβαιος;

Είναι αδιανόητο να μην υπάρξει. Η κυβέρνηση έχει ως χρονικό όριο την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας στις αρχές του 2015.

• Χρειάζεστε 121 βουλευτές για να αποτρέψετε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει 71. Η συγκυβέρνηση θα μπορούσε να συμπληρώσει 180 και να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας …

Πρόκειται για ευσεβείς πόθους, οι οποίοι θα σβήσουν στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Ο Πρωθυπουργός θα κληθεί τότε να αποφασίσει αν θα πάρει το ρίσκο να κυβερνά μέχρι τη Προεδρική εκλογή χωρίς λαϊκή στήριξη και με διαρκή τη διακινδύνευση να τον αντικαταστήσουν ένα πρωί οι ίδιοι οι βουλευτές του ή να πάει σε εθνική κάλπη.

• Πολλοί εκτιμούν ότι η Νέα Δημοκρατία θα πάει καλά στις Περιφερειακές εκλογές…

Πού θα πάει καλά; Εκεί που έχει έναν ή εκεί που έχει δύο υποψηφίους;

• Ποιος είναι ο πήχης για εσάς;

Η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ στην ευρωκάλπη θα είναι το κριτήριο των πολιτικών εξελίξεων. Δεν υποτιμάμε τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Αλλά το κύμα της ανατροπής θα έρθει στις 25 Μαΐου. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι και στην κάλπη των περιφερειακών θα γίνουν συγκρίσεις. Εάν, μάλιστα, είμαστε παντού στο δεύτερο γύρο, τότε η κυβέρνηση θα πέσει η ίδια στην εκλογική παγίδα που προσπάθησε να στήσει με τη μετακίνηση της ημερομηνίας των εκλογών, αφού το κύμα της ανατροπής θα σαρώσει και τους περιφερειάρχες της.

• Είστε ο πρώτος διεκδικητής της πρωθυπουργίας που έχει γεννηθεί μετά την Μεταπολίτευση. Αισθάνεστε έτοιμος να κυβερνήσετε;

Ασφαλώς αισθάνομαι έτοιμος. Διεκδικώ την εντολή του ελληνικού λαού ως εκπρόσωπος μιας γενιάς που έχει ματώσει περισσότερο από κάθε άλλη από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν και ζητά όχι εκδίκηση, αλλά τη δυνατότητα να ανακάμψει.

• Κάποιοι επισημαίνουν ότι δεν έχετε διοικήσει υπουργείο…

Κατανοώ την αμφιβολία κάποιων, αλλά θα επισημάνω ότι αυτοί που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια δεν στερούνταν από εμπειρία διοίκησης. Αν πραγματικά θέλουμε να κόψουμε το νήμα με το παλιό κατεστημένο πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά έχοντας λευκή σελίδα.

• Τι θα γράψετε σε αυτή τη «λευκή σελίδα»;

Καταρχάς, πρέπει να παραδεχθείτε ότι η εκλογή μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια ιστορική τομή. Θα είναι μια Νέα Μεταπολίτευση στηριγμένη σε ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης.

• Ποιο θα είναι αυτό το νέο μοντέλο διακυβέρνησης;

Ολοκληρώνουμε ένα σχέδιο ουσιαστικής διοικητικής μεταρρύθμισης η οποία θα ξεκινά από το μοντέλο διακυβέρνησης. Ένα σχέδιο που απαντά στις ανάγκες της εποχής για μικρότερο και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα, για άρση των επικαλύψεων αρμοδιοτήτων, ισχυρό και αποτελεσματικό κέντρο διεύθυνσης κυβερνητικού έργου και διαχείρισης κρίσεων. Απαντά, όμως, ταυτόχρονα και στην ανάγκη περικοπής της σπατάλης στα υπουργεία, στην πάταξη της γραφειοκρατίας και στην ανάγκη εισαγωγής της έννοιας του κοινωνικού ελέγχου, της διαρκούς αξιολόγησης της παραγωγικότητας και της ποιότητας των παρεχόμενων στους πολίτες υπηρεσιών.

• Πόσο χρόνο θα χρειαστείτε για να υλοποιήσετε αυτή τη μεταρρύθμιση;

Έχουμε ήδη έτοιμες τις αναγκαίες νομοθετικές παρεμβάσεις και τα προεδρικά διατάγματα. Προτού ορκιστεί η κυβέρνηση θα υλοποιηθεί το νέο αυτό πρότυπο.

• Θα κερδίσετε την αυτοδυναμία;

Είμαι βέβαιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει την αυτοδυναμία.

• Με ποιους θα κυβερνήσετε;

Παρά το γεγονός ότι θα κερδίσουμε την αυτοδυναμία δεν θα συγκροτήσουμε μια κομματική «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», αλλά μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει ότι θα επιδιώξουμε πολιτικές συνεργασίες με προσωπικότητες και πολιτικές δυνάμεις πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύνθεση της κυβέρνησης θα αποτελείται από στελέχη της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από προσωπικότητες κύρους, εξωκοινοβουλευτικούς και εξειδικευμένους τεχνοκράτες. Και σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους που θα στελεχώσουν την κρατική μηχανή το αποφασιστικό κριτήριο είναι ο συνδυασμός της ικανότητας με την εντιμότητα. Η Αριστερά θα ενώσει τους Έλληνες. Οι κρίσεις χρέους είναι η δεύτερη πιο δύσκολη δοκιμασία μετά τους πολέμους και η ενότητα είναι όρος επιβίωσης και νίκης.

• Τι θα αλλάξει στην καθημερινότητα του πολίτη;

Υπάρχουν δύο πεδία άμεσων αλλαγών. Καταρχάς, θα εφαρμοστεί άμεσα ένα σχέδιο για την προστασία των μη προνομιούχων. Δεν θα υπάρξει συμπολίτης μας που δεν θα έχει τη δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας. Δεν θα υπάρξει συμπολίτης μας που θα βρίσκεται σε καθεστώς πείνας και εξαθλίωσης. Δεν θα υπάρχει συμπολίτης μας χωρίς δυνατότητα πρόσβασης στο ηλεκτρικό ρεύμα. Κι αυτό γιατί θα δημιουργηθούν άμεσα δομές που θα στηρίξουν τους ανήμπορους.

• Και το δεύτερο πεδίο των αλλαγών;

Θα σταματήσει αμέσως η αγωνία για νέα μέτρα λιτότητας. Θα επανέλθει ο κατώτατος μισθός στα προ Μνημονίου επίπεδα. Και θα υπάρξουν άμεσες παρεμβάσεις για τη διευκόλυνση και την ελάφρυνση αγροτών, μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών.

• Παρ’ όλα αυτά, λέγεται ότι σχεδιάζετε να φορολογήσετε ακόμα περισσότερο τους μικρομεσαίους και τους ελεύθερους επαγγελματίες …

Πρόκειται για σκόπιμη παρερμηνεία των θέσεών μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλλει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα ρίξει τα βάρη σε αυτούς που φοροδιαφεύγουν και στους έχοντες, ενώ θα ελαφρύνει αισθητά τα μεσαία και τα χαμηλά εισοδήματα. Παράλληλα, θα διασώσουμε το ΕΣΥ και τα νοσοκομεία. Θα στηρίξουμε τους λειτουργούς της υγείας, της εκπαίδευσης, της Δικαιοσύνης, τους επαγγελματίες των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Έχουν πληγεί από το Μνημόνιο οικονομικά και ηθικά. Η επούλωση των τραυμάτων είναι μείζονα προτεραιότητα.

• Έχετε δεσμευτεί ότι θα καταργήσετε το Μνημόνιο. Η κυβέρνηση απαντά πως την Άνοιξη βγαίνουμε από το Μνημόνιο. Τι συμβαίνει ακριβώς;

Το Μνημόνιο υλοποιήθηκε με νομοθετικές παρεμβάσεις που οδήγησαν σε παρέκκλιση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Αυτές τις παρεμβάσεις θα απαλείψουμε άμεσα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι το Εθνικό Σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση.

• Άρρηκτα συνδεδεμένη με την παραγωγική ανασυγκρότηση είναι η λειτουργία των τραπεζών. Σχεδιάζετε μια μεταρρύθμιση στη σχέση του κράτους με το τραπεζικό σύστημα;

Το κράτος έχει δανειστεί 50 δισεκατομμύρια ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Οι τράπεζες λοιπόν δεν μπορούν να εξακολουθούν να λειτουργούν χωρίς τον ουσιαστικό έλεγχο και την ευθύνη της ελληνικής πολιτείας. Θα αλλάξουμε άμεσα τον ισχύοντα νόμο για το ΤΧΣ, εξασφαλίζοντας το έλεγχο της διοίκησής του αλλά και τον ουσιαστικό, εποπτικό ρόλο της κυβέρνησης στα ΔΣ των τραπεζών. Δεν θα πράξουμε κάτι διαφορετικό από αυτό πού έπραξαν και σε άλλες χώρες όπου τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με δημόσιο χρήμα. Το ίδιο άλλωστε έγινε πρόσφατα και στις ΗΠΑ και στη Βρετανία.

• Έχετε αντιταχθεί και στην πώληση της δημόσιας περιουσίας. Είστε κρατιστής;

Εάν εφαρμοστεί το προωθούμενο μοντέλο της πλήρους εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, τότε η Ελλάδα θα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν θα διαθέτει καθόλου δημόσια περιουσία. Την ίδια στιγμή που το γερμανικό δημόσιο διατηρεί στρατηγική συμμετοχή σε επιχειρήσεις όπως Deutsche Telekom και η Deutsche Bank, εδώ μας λένε πουλήστε τα όλα. Άρα εδώ συμβαίνει ένα πείραμα…

• Τι είδους πείραμα;

Ένα πείραμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού που διαλύει κάθε έννοια δημόσιας σφαίρας. Επομένως, δεν είμαστε εμείς κρατιστές, αλλά αυτοί είναι «Ταλιμπάν των αγορών».

• Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το κυβερνητικό πρόγραμμα και ιδίως το πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών;

Ναι. Κυρίως, όμως, θα ξεκινήσει μια πορεία διαπραγμάτευσης για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση. Μόλις εκλεγούμε θα ζητήσω έκτακτη σύγκλιση Συνόδου Κορυφής της ΕΕ με θέμα την συλλογική και αλληλέγγυα αντιμετώπιση της κρίσης δημοσίου χρέους.

• Τι είναι αυτό που σας κάνει να πιστεύετε ότι θα σύρετε τις μεγάλες δυνάμεις σε μια Σύνοδο Κορυφής από την οποία θα βγείτε κερδισμένος;

Η Σύνοδος αυτή δεν θα είναι το τέλος της κρίσης. Θα είναι, όμως, η αφετηρία μιας καλά σχεδιασμένης και ψύχραιμης, αλλά ταυτόχρονα σκληρής και διεκδικητικής διαπραγμάτευσης.

• Σε μια ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση πρέπει να διαθέτεις «ισχυρά χαρτιά». Ποια είναι τα δικά σας;

Η Ευρώπη γνωρίζει ότι η Ελλάδα είναι ο ισχυρός ενεργειακός εταίρος του 2020. Γνωρίζουν οι υπόλοιποι εταίροι ότι η χώρα μας δεσπόζει στην ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη ενεργειακή ζώνη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που ξεκινά από το Ισραήλ, περνά από την Κύπρο και περιλαμβάνει το Αιγαίο, το Λιβυκό, το Ιόνιο.

• Το «κλειδί» της διαπραγμάτευσης είναι γεωπολιτικό;

Σε σημαντικό βαθμό, ναι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έκβαση της διαπραγμάτευσης συναρτάται με την ισχυρή γεωπολιτική και ενεργειακή δυναμική της χώρας. Στη μεγάλη διαπραγμάτευση προσερχόμαστε με όπλο το μέλλον. Η ευρωζώνη χρειάζεται την Ελλάδα εξίσου όσο η Ελλάδα χρειάζεται την ευρωζώνη. Διεκδικούμε τα αυτονόητα επειδή είμαστε έτοιμοι να συμβάλλουμε με πολύ περισσότερα στον σχεδιασμό για την Ευρώπη του 2020 και του 2030. Για να υπηρετήσουμε τον σκοπό αυτό χρειαζόμαστε τώρα ένα κράτος με επιρροή στη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και στη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Όλα συναρτώνται και συγκλίνουν σε μια νέα εθνική στρατηγική για την Ελλάδα.

• Η σπουδή για την επίλυση του Κυπριακού προφανώς συνδέεται με τους ενεργειακούς σχεδιασμούς. Ποια είναι θέση σας; Σχεδιάζετε να επισκεφτείτε την Κύπρο;

Είναι πιθανό να επισκεφτώ τη Λευκωσία. Συνομίλησα τηλεφωνικά με τον Πρόεδρο κ. Αναστασιάδη. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί λύση του Κυπριακού στην κατεύθυνση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, με μια κυριαρχία, χωρίς στρατούς κατοχής και τρίτες εγγυήτριες δυνάμεις. Ωστόσο, είμαι επιφυλακτικός γιατί η χρονική συγκυρία δεν είναι η ενδεδειγμένη, ούτε για την Κύπρο, ούτε για την Ελλάδα. Οι δύο χώρες βρίσκονται υπό την ασφυκτική πίεση ενός πολύ σκληρού προγράμματος προσαρμογής. Ελπίζω να μην φαντάζονται κάποιοι ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο πίεσης για άδικές επιλογές, διότι δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές.

• Παραμένει η Ελλάδα συστημική χώρα για την ευρωζώνη;

Στην κρίση του ευρώ όλοι μίλησαν για την Ελλάδα-συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη. Ωστόσο, το νόμισμα έχει δυο όψεις. Η Ελλάδα είναι συστημική χώρα από κάθε άποψη για την ευρωζώνη. Συστημική στον μακροπρόθεσμο πολιτικό, οικονομικό και ενεργειακό σχεδιασμό της Ευρώπης. Αλλά συστημική και σε ό,τι αφορά τη διατήρηση της ευαίσθητης ισορροπίας που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει το κοινό ευρωπαϊκό παρόν. Όλοι γνωρίζουν ότι μια πιθανή επίδειξη αδιαλλαξίας απέναντι στην Ελλάδα μπορεί να «ξυπνήσει» πολλά εν υπνώσει «ηφαίστεια χρέους» στην Ευρώπη. Δεν το θέλουμε. Και δεν απειλούμε ότι θα το προκαλέσουμε. Απαιτούμε όμως έμπρακτη αναγνώριση της ισοτιμίας μέσα από την αλληλεγγύη και τη συνεργασία.

• Ένα κλίμα σύγκρουσης με την Ευρώπη μπορεί να προκαλέσει φυγή καταθέσεων…

Η ελληνική κοινωνία έχει επιδείξει απίστευτη ωριμότητα και αυτοσυγκράτηση. Ιδιαίτερα τώρα που η πολιτική αλλαγή δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία αλλά ως απολύτως φυσιολογική, αναμενόμενη και προσδοκώμενη εξέλιξη. Αν όμως μιλάτε για φυγή των μεγάλων καταθετών, αυτοί έχουν ήδη αποχωρήσει. Βλέπετε αυτοί έχουν για πατρίδα τα κέρδη τους. Αν πάλι μιλάτε για τεχνητή κρίση, πιστεύω ότι θα είναι κοινή έγνοια με την ηγεσία της ΕΚΤ να την καταστείλουμε. Διότι γνωρίζει ότι μια εστία ανησυχίας σε ένα σημείο μιας νομισματικής Ένωσης μπορεί να επεκταθεί παντού σαν φωτιά σε πυκνό δάσος. Θυμίζω ότι η Ελλάδα είναι συμμέτοχος στην ΕΚΤ και «συνιδιοκτήτης» του κοινού νομίσματος. Κατά συνέπεια η ΕΚΤ δεν μπορεί παρά να διασφαλίσει όρους ομαλότητας για να εξελιχθεί μια οργανωμένη και διαφανή διαπραγμάτευση που έχει στόχο την ενίσχυση της συνοχής της ΟΝΕ.

• Είναι η συμμετοχή στην ευρωζώνη αδιαπραγμάτευτη για εσάς;

Δεν μπορεί από τη μία πλευρά να είμαι υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και από την άλλη να επιδιώκω την αποχώρηση από την ευρωζώνη. Η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας από τον ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με εντολή σκληρής διαπραγμάτευσης και απόρριψης λύσεων λιτότητας. Δεν θα προβούμε σε μονομερείς κινήσεις. Ούτε, όμως, θα διστάσουμε να τις κάνουμε αν τις επιβάλλει το εθνικό συμφέρον.

• Τι εννοείτε «μονομερείς κινήσεις»;

Αφορούν τη διαχείριση του χρέους. Εάν οι συνομιλίες οδηγήσουν στην απόρριψη κάθε συζήτησης για την περικοπή του χρέους, τότε θα διακόψουμε τις δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους, ακόμα και μονομερώς, αν χρειαστεί, για να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ωστόσο δεν πιστεύω, ότι αυτό θα συμβεί. Δεν θα φτάσουμε ως εκεί. Δεν συμφέρει άλλωστε κανέναν.

• Ποια είναι η αντίληψή σας για τη μεθοδολογία και την «τελετουργία» της ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων; Αποδέχεστε ότι δεν στηρίζονται στις επιδείξεις πυγμής;

Γνωρίζουμε αυτό που αγνοούν οι Πρωθυπουργοί των τελευταίων ετών: ότι οι συμμαχίες δεν οικοδομούνται «στο πόδι» στις Συνόδους Κορυφής. Διαμορφώνονται μέσα από τη γνώση των αντικρουόμενων συμφερόντων σε όλο το φάσμα των εθνικών επιδιώξεων. Επάνω στη γνώση αυτή χτίζονται διμερείς επαφές και εξελίσσονται συνομιλίες, οι οποίες διαμορφώνουν συγκλίσεις που καταλήγουν σε συμμαχίες και θετικές αποφάσεις στις Συνόδους Κορυφής. Γνωρίζουμε επίσης ότι είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί ένα θετικό σενάριο για την Ελλάδα με ένα σχέδιο που θα αφορά μόνο την Ελλάδα ως μια ιδιαίτερη εξαίρεση.

• Τότε πώς μπορεί να διαμορφωθεί μια «ελληνική λύση»;

Η «ελληνική λύση» θα ενταχθεί σε μια ευρύτερη «ευρωπαϊκή λύση». Η Ελλάδα πρέπει να συμβάλλει σε αυτή την «ευρωπαϊκή λύση» εάν θέλει να συνδιαμορφώσει και να εξασφαλίσει την «ελληνική λύση» που χρειάζεται.

• Όσοι ευρωπαίοι ψηφίσουν αριστερά κόμματα στις ευρωεκλογές θα ψηφίζουν αυτόματα και εσάς για την Προεδρία της Κομισιόν. Πιστεύετε ότι η υποψηφιότητά σας διευκολύνει ή δυσχεραίνει την αυριανή διαχείριση από εσάς του ελληνικού ζητήματος; Μήπως δεσμεύεστε στην υποστήριξη ανεφάρμοστων αριστερών θέσεων;

Οι αριστερές θέσεις μας είναι λογικές και εφαρμόσιμες. Η μεγάλη συμμαχία που οικοδομούμε ενάντια στη λιτότητα συνδέεται με τη συνειδητοποίηση του κοινού συμφέροντος πολλών χωρών υπέρ μιας άλλης οικονομικής πολιτικής. Θα είναι καταλυτική για τη διαμόρφωση μιας «ευρωπαϊκής λύσης» και ασφαλώς θα επηρεάσει θετικά την έκβαση της ελληνικής διαπραγμάτευσης. 

• Μα δεν είναι απόλυτα σαφές ότι η περικοπή διακρατικού χρέους είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο; Πώς θα ψηφιστεί από τα Κοινοβούλια των εταίρων;

Το ελληνικό χρέος, που μετά το PSI έχει μετατραπεί σε διακρατικό, στην πραγματικότητα έχει χρηματοδοτηθεί από τις αγορές που δανείζουν τον Μόνιμο Μηχανισμό. Οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν έχουν επιβαρυνθεί. Μόνο εγγυήσεις έχουν δοθεί. Τα νέα ελληνικά ομόλογα τελούν υπό διαπραγμάτευση στις παγκόσμιες αγορές δημιουργώντας διαρκώς κέρδη για τους διαπραγματευτές. Η διαδικασία της περικοπής τους κατά 40-60%, όπως προτείνει το ΔΝΤ, μπορεί να οργανωθεί με ασφάλεια, ενδεχομένως με τροποποιήσεις στον Μόνιμο Μηχανισμό και με πρωτοβουλίες της ΕΚΤ που θα ενισχύσουν συνολικά τη διεθνή πίστη στην ευρωζώνη. Το όφελος θα είναι τεράστιο για την Ευρώπη.

• Η Γερμανία δεν τα γνωρίζει όλα αυτά;

Η Γερμανία τα γνωρίζει όλα αυτά και γι’ αυτό έχει ήδη στα συρτάρια του υπουργείου οικονομικών το σχέδιο του κουρέματος του ελληνικού χρέους, δηλαδή το plan B για τη διαπραγμάτευση με τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό αποκάλυψε ο υφυπουργός του κου Σόιμπλε, Στέφεν Κάμπετερ, σε πρόσφατη ερώτηση βουλευτών του Die Linke. Ωστόσο δε πρόκειται να το υλοποιήσει αν δεν υπάρξει κάποιος να το διεκδικήσει.

• Η κυβέρνηση Σαμαρά ωστόσο επιμένει ότι το πρόγραμμα πετυχαίνει. Γιατί να χρειαστούν νέοι πειραματισμοί από εσάς;

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι το πρόγραμμα απέτυχε, αλλά έχει εγκλωβιστεί στη συνταγή της τρόικας. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που αργοπεθαίνει. Κοιτάξτε γύρω σας. Οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην εξαΰλωση της παραγωγικής δομής της χώρας.

• Μήπως είστε υπερβολικός;

Καθόλου. Η χώρα έχει 350.000 πτυχιούχους στο εξωτερικό. Έχει συνταξιούχους να πένονται. Έχει 1,5 εκατομμύριο ανέργους και 3 εκατομμύρια ανθρώπους έξω από το ασφαλιστικό σύστημα και χωρίς περίθαλψη. Κανείς δεν μπορεί να ανέχεται μια τέτοια πραγματικότητα. Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Θα έπρεπε να εφεύρουμε μία δύναμη που θα μπορούσε να συσπειρώσει τις υγιείς πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις σε ένα εθνικό σχέδιο σκληρής διαπραγμάτευσης για τη σωτηρία της χώρας.

• Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση παρουσιάζει υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα και έτσι πιστεύει ότι εκείνη θα εξασφαλίσει τη λύση για το χρέος και όχι εσείς. Θα την εξασφαλίσει;

Δεν ξέρω αν θα την εξασφαλίσει. Το εύχομαι. Αλλά το πλεόνασμα είναι λογιστικό. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής συμφωνίας να μην καταγραφούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους προς ιδιώτες που προσεγγίζουν το 1,5 δις. Αποφασίστηκε παράλληλα να καταγραφούν οι επιστροφές αποδόσεων των ομολόγων που διαθέτει η ΕΚΤ. Οι αριθμοί της τρόικας, όμως, είναι ανελέητοι και επιβεβαιώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

• Ποιοι αριθμοί της τρόικας επιβεβαιώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ;

Θα σας πω. Η Ελλάδα πρέπει μέχρι το 2020 να χρηματοδοτήσει τόκους και χρεολύσια που αγγίζουν τα 83 δισεκατομμύρια ευρώ. Το μεγαλύτερο μέρος τους, γύρω στα 61 δις προβλέπεται ότι θα προκύψει από τα πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία υπολογίζονται στο 3,5-4% του ΑΕΠ ετησίως. Αλλά αυτή η πρόβλεψη βρίσκεται απλά στην επικράτεια της επιστημονικής φαντασίας. Τα υπόλοιπα 22 υποτίθεται ότι θα προκύψουν από τις ιδιωτικοποιήσεις. Ωστόσο, ακόμα και η ρευστοποίηση των πάντων δεν θα εξασφαλίσει πάνω από 12-15 δις. Άρα, το σχέδιο για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού βρίσκεται στο … κενό. Και αυτό το κενό δεν μπορεί να καλυφθεί χωρίς μια νέα περικοπή χρέους. Δηλαδή, αυτό που λέμε εμείς.

• Μπορεί να καλυφθεί όμως και με ένα νέο «Μνημόνιο light» …

Η κυβέρνηση δεν διαθέτει την πολιτική νομιμοποίηση για να δεσμεύσει το λαό και τον τόπο με ένα νέο Μνημόνιο, ανεξάρτητα από την ονομασία του. Οφείλει να θέσει στην κρίση του ελληνικού λαού τις επιλογές και τις δεσμεύσεις της.

• Μήπως τελικά οι Έλληνες είμαστε επαίτες;

Δεν είμαστε επαίτες αλλά κυρίαρχη χώρα. Στην ΕΕ, στο κοινό μας σπίτι, έχουμε υποχρεώσεις, αλλά και δικαιώματα. Βρεθήκαμε σε μια δυσκολία αλλά δε θα χάσουμε την αξιοπρέπειά μας. Και θα υπενθυμίσω ότι δεν χρωστάμε μόνο εμείς στη Γερμανία. Χρωστά και η Γερμανία στην Ελλάδα. Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο δεν επεστράφη ποτέ. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν το διεκδίκησαν. Σήμερα οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος μιλούν μόνο για τις υποχρεώσεις της Ελλάδας έναντι τρίτων. Ποτέ για τις υποχρεώσεις τρίτων έναντι της Ελλάδας. Με την εκλογή της κυβέρνησης σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ, θα έρθει η ώρα να αποκατασταθεί αυτό το ιστορικό, ηθικό αλλά και απολύτως μετρήσιμο χρέος προς τον Ελληνικό λαό.

• Θεωρείτε ότι η οριστική επίλυση της κρίσης χρέους ισοδυναμεί με την επιστροφή στην ανάπτυξη;

Όχι αυτόματα, αλλά ανοίγει ο δρόμος. Πάντοτε η εκτόνωση μιας κρίσης χρέους σηματοδοτεί μια ελπιδοφόρο αναγέννηση για την οικονομία και την κοινωνία. Επιπλέον, είναι βέβαιο ότι θα συνοδευτεί και από ένα σοβαρό ευρωπαϊκό επενδυτικό πακέτο για την ανάπτυξη. Χρειάζεται όμως και σχέδιο για τη παραγωγική ανασυγκρότηση. Για στοχευμένες επενδύσεις στην βιοτεχνολογία, στις νέες τεχνολογίες, όπως και στη βαριά βιομηχανία. Οι Έλληνες πρέπει να είμαστε φιλόδοξοι. Αν έπρεπε να περιοριστούμε μόνο στα συγκριτικά πλεονεκτήματα τότε θα έπρεπε να παράγουμε μόνο σταφίδες, όπως κάναμε τον 19ο αιώνα.

• Αλήθεια, πού τοποθετείτε τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική σκηνή;

Ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να είναι η νέα δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς. Το ΕΑΜ ήταν πλειοψηφική δύναμη και η ΕΔΑ είχε πλειοψηφική δυναμική. Κατά τη Μεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ άντλησε από τη δεξαμενή της Εαμογενούς Αριστεράς. Τώρα το ΠΑΣΟΚ έκλεισε τον κύκλο του και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που επαναπατρίζει τους Αριστερούς στην Αριστερά. Εκφράζει όμως και τους πολίτες με πιο συντηρητικές επιλογές διότι τα μεσαία στρώματα έπαψαν πια να εκφράζονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

• Πολλοί Έλληνες αποδίδουν στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μια εντυπωσιακή εξοικείωση με τη διαφθορά. Μήπως όμως κι εσείς θα συμβιβαστείτε;

Εμείς δεν θα συμβιβαστούμε. Σκοπεύουμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες ρήξης. Άλλωστε, όλοι γνωριζόμαστε σε αυτή τη χώρα με τα ονοματεπώνυμά μας…

• Μιλώντας για ρήξεις, το 1982 το ΠΑΣΟΚ τόλμησε και θεσμοθέτησε τον πολιτικό γάμο ευθυγραμμίζοντας το ελληνικό με το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα θεσμοθετήσει τον πολιτικό γάμο ομοφύλων για να επιτύχει μια αντίστοιχη ευθυγράμμιση της Ελλάδας με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ;

Θα επιφέρουμε μια σειρά από θεσμικές τομές για την προάσπιση και τον εκσυγχρονισμό των ατομικών δικαιωμάτων. Αλλά όλα θα εξαρτηθούν και από τους πολιτικούς συσχετισμούς. Εάν διαθέτουμε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και για αλλαγές στο πεδίο των θεσμών, τότε αφού σταθεροποιηθεί η κοινωνική και οικονομική ζωή, ασφαλώς θα τις προωθήσουμε. 

Βήμα της Κυριακής

Πολιτικές συμμαχίες, διακυβέρνηση και λαϊκή δυναμική. Του Ταρπάγκου Ανέστη.

 

Η εκλογική απογείωση του ΣΥΡΙΖΑ στις κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις του Μαΐου - Ιουνίου 2012 ήταν αποτέλεσμα τριών θεμελιωδών παραγόντων:
 
α) Της οριστικής πολιτικής αποδόμησης και διάρρηξης του τριακονταετούς «κοινωνικού συμβολαίου» ανάμεσα στην πλειονότητα της εργατικής τάξης και στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία.
β) Του μεγαλειώδους πανεργατικού απεργιακού κινήματος (Μάιος 2010 - Νοέμβριος 2011), των συνεχόμενων πανελλαδικών κινητοποιήσεων, του κινήματος των πλατειών κ.λπ.
γ) Της ανάδειξης από την πλευρά της ριζοσπαστικής Αριστεράς της προοπτικής της πολιτικής αριστερής διακυβέρνησης, μιας ασυμφιλίωτης αντίθεσης προς τις νεοφιλελεύθερες μεταλλάξεις, της ενωτικής απεύθυνσης στις δυνάμεις της ελληνικής Αριστεράς.
Η συνδυασμένη επενέργεια αυτών των τριών κοινωνικο-πολιτικών παραγόντων επέφερε τον εξαπλασιασμό της εκλογικής επιρροής της ριζοσπαστικής Αριστεράς και την ανάδειξή της στη θέση διεκδίκησης της πολιτικής διακυβέρνησης της χώρας. Εντούτοις, αν αυτή η εξέλιξη - τομή στη μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία στάθηκε το «πρώτο άλμα» του ΣΥΡΙΖΑ, απέμενε η πραγματοποίηση του «δεύτερου άλματος» προς την κατάκτηση της πλειοψηφίας του λαϊκού κινήματος και την αντιστοίχισή της στο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Ωστόσο διαπιστώνεται ότι στον ενάμιση και πλέον χρόνο που μεσολάβησε από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση και μέχρι αυτή την αρχή του 2014 δεν καταγράφηκε ούτε η πλειοψηφική διεύρυνση της εκλογικής εμβέλειας της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ούτε η συνέχιση του πανεθνικού απεργιακού κινήματος. Βέβαια εκείνο που συνέβη ήταν το διπλό γεγονός: Αφενός της κατάκτησης της φαινομένης από όλες τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης εκλογικής πρωτοκαθεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ωστόσο εξ αιτίας των αντοχών της συντηρητικής παράταξης, αλλά και της σχετικής αναπαραγωγής των πολιτικών σχηματισμών της Κεντροαριστεράς, δεν διασφαλίζει την αναγκαία αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αφετέρου, μπορεί στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να επήλθε την τελευταία διετία μια ορισμένη «κόπωση», σε συνδυασμό με την επίδραση της αλματώδους μεγέθυνσης της ανεργίας, ωστόσο πραγματοποιήθηκαν επιμέρους εργατικές κινητοποιήσεις, οι οποίες, παρ' όλη τη μερικότητά τους, εξασφάλισαν ευρεία κλαδική συμμετοχή.
Απέναντι σ' αυτή την ούτως ειπείν «στόμωση» τόσο της ανόδου της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της σχετικής «στασιμότητας» των κινητοποιήσεων του λαϊκού παράγοντα, και με δεδομένη τη συνεχιζόμενη κοινωνική και οικονομική καταστροφή που επιφέρει το συνδυασμένο δίπολο «κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου - συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών», καίρια προβάλει η αναγκαιότητα και η προοπτική της κατάληψης της πολιτικής διακυβέρνησης από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με δεδομένη τώρα την απροθυμία των άλλων αριστερών δυνάμεων να συμπράξουν στο αναγκαίο ενωτικό αριστερό εγχείρημα διακυβέρνησης, η προσοχή στρέφεται στο «αναγκαστικό» βήμα της σύναψης συμμαχιών με δυνάμεις της Κεντροαριστεράς (οι οποίες όμως ενέχονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην ψήφιση και εφαρμογή των Μνημονίων) ή της ενσωμάτωσής τους στο πολιτικό τόξο του ΣΥΡΙΖΑ (η περίπτωση της περιφέρειας Πελοποννήσου είναι προφανώς η «κορυφή του παγόβουνου»).
Και προφανώς, προκειμένου να υπηρετηθεί ένας τέτοιος πολιτικός προσανατολισμός, επιχειρείται η λείανση των γωνιών της αριστερής ριζοσπαστικής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Έτσι π.χ. ενώ θεμελιακή επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, και με αυτό διεύρυνε την εκλογική του επιρροή, η κατάργηση των Μνημονίων και άρα των συνοδευτικών τους εφαρμοστικών νόμων, σήμερα γίνεται λόγος μόνον για την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού της ΕΓΣΣΕ. Ή με την αναγκαστική «προσαρμογή» στους κανόνες λειτουργίας της ζώνης του ευρώ και της υπερεθνικής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, τη στιγμή που αντικειμενικά τίθεται η αναγκαιότητα εναντίωσης στις ευρωπαϊκές Συνθήκες που δημιουργούν ασφυκτικούς όρους λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας και υπηρετούν τις ανάγκες υπέρβασης της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος των δυνάμεων της αστικής τάξης.
Ένας τέτοιος προσανατολισμός των πολιτικών συμμαχιών και άμβλυνσης της ριζοσπαστικότητας της κυβερνητικής πολιτικής προφανώς αδυνατεί να ανταποκριθεί με ολοκληρωμένο τρόπο στην ικανοποίηση των εκρηκτικών λαϊκών αναγκών, στην αναπτυξιακή ανάταξη της παραγωγικής δραστηριότητας, της σχετικής απαλλαγής από τον βρόχο του δημοσίου χρέους και της συνεχούς αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων κ.ά. και άρα να υπηρετήσει τη «σωτηρία» με σαφές ταξικό, εργατικό, λαϊκό, αριστερό πρόσημο. Κατά συνέπεια, επιτακτική προβάλλει η αναγκαιότητα δρομολόγησης του «δευτέρου άλματος» της ριζοσπαστικής Αριστεράς προς την πολιτική κατάκτηση της λαϊκής κοινωνικής και δημοκρατικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Και αυτό απαιτεί την «επιστροφή στις ρίζες» που γέννησαν το «πρώτο άλμα»: Δρομολόγηση μιας πολιτικής πορείας προς την οργάνωση και κινητοποίηση του λαϊκού εργατικού κινήματος (εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ανέργων, νεολαίας, συνταξιούχων κ.λπ.) με στόχο την ανατροπή μέσα από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της συγκυβέρνησης της κοινωνικής εγκληματικότητας. Μια τέτοια κατεύθυνση είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για την συνεχή παρουσία του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, για την στήριξη ενός αριστερού κυβερνητικού μεταβατικού προγράμματος, για την ηγεμονία στα λαϊκά στρώματα, για την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στον «λαό και στη Βουλή».

avgi.gr

Η νέα κρίση στην Αργεντινή: διδάγματα προς κάθε πλευρά. Τι ακριβώς συμβαίνει στην Αργεντινή και γιατί μας αφορά, αν μας αφορά; Του Πέτρου Σταύρου.

 

Η απάντηση είναι καταφατική, μας αφορά αυτό που συμβαίνει στην Αργεντινή, και μάλιστα πολύ. Μας αφορά γιατί η Αργεντινή χρησιμοποιείται εδώ και αρκετά χρόνια ως παράδειγμα ανεξάρτητης οικονομικής, νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής που αντέδρασε στις μεθοδεύσεις των διεθνών αγορών και των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και κατάφερε να αντιμετωπίσει και τελικά να βγει από την κρίση.

Τελευταία όμως και λόγω της πρόσφατης συναλλαγματικής (και όχι μόνο) κρίσης η Αργεντινή ξαναχρησιμοποιείται, από την αντίθετη πολιτική πλευρά, για να αποδειχθεί το ανέφικτο της αντίδρασης στα κελεύσματα της διεθνούς οικονομικής τάξης να παραδειγματίσει και να συμβουλέψει οικονομίες και πολιτικές, όπως αυτή της Ελλάδας, να μην σκεφτούν την όποια αντίδραση ενάντια στο δημοσιονομικό «ζουρλομανδύα» της λιτότητας. Το «μονοπάτι» για έξοδο από την κρίση είναι για άλλη μια φορά μονόδρομος και η όποια εναλλακτική η ετερόδοξη ή αριστερή η απλά κευνσιανή πρόταση αύξησης της ζήτησης δεν πρέπει να δοκιμαστεί γιατί πιθανά μας οδηγήσει εκτός ευρώ και στην κατάσταση της Αργεντινής. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα ένα–ένα:

Νομισματική «ανεξαρτησία»

Η Αργεντινή πέτυχε όντως πολλά πράγματα μετά την κρίση του 2001: Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, 7% και πάνω, μεγάλη μείωση της ανεργίας, από διψήφιο σε μονοψήφιο νούμερο, τριπλασιασμός των εξαγωγών, ισχυρή άνοδος του χρηματιστηριακού δείκτη, εισαγωγή κεφαλαίων κλπ. Όμως, λίγο πριν την πρόσφατη κρίση τα πράγματα είχαν διαφοροποιηθεί αρκετά. Διαβάζουμε από τις διεθνείς σελίδες της εφημερίδας «Εποχή» τα εξής: «...η οι­κο­νο­μία διέ­νυε ό­ντως έ­να δύ­σκο­λο μο­νο­πά­τι που χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν α­πό υ­ψη­λό πλη­θω­ρι­σμό, πτώ­ση των α­πο­θε­μά­των σε σκλη­ρό νό­μι­σμα, στα­δια­κή υ­πο­τί­μη­ση του νο­μί­σμα­τος και δη­μο­σιο­νο­μι­κό έλ­λειμ­μα που ε­ξυ­πη­ρε­τεί­το με έκ­δο­ση και­νούρ­γιου χρή­μα­τος. Ωστό­σο, οι α­ριθ­μοί δεν ή­ταν κα­θό­λου κα­κοί: το δη­μό­σιο και ι­διω­τι­κό χρέ­ος ή­ταν υ­πό έ­λεγ­χο, οι τρά­πε­ζες ή­ταν στα­θε­ρές, οι τι­μές των α­γα­θών προς ε­ξα­γω­γή ή­ταν υ­ψη­λές. Επί­σης, διε­θνή κε­φά­λαια εν­δια­φέ­ρο­νταν να α­γο­ρά­σουν ε­ται­ρίες και το χρη­μα­τι­στή­ριο εί­χε α­πο­γειω­θεί. Η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θού­σε να πε­ρά­σει τις α­πα­ραί­τη­τες δύ­σκο­λες α­πο­φά­σεις στη διά­δο­χό της με­τά τις ε­πό­με­νες προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές σε δύο χρό­νια. Οι α­ντί­πα­λοί της δεν δέ­χτη­καν την ε­πι­λο­γή για με­τά­θε­ση των α­πο­φά­σεων και α­παι­τού­σαν ά­με­ση υ­πο­τί­μη­ση του νο­μί­σμα­τος, πε­ριο­ρι­σμό των κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών -οι ο­ποίες ό­ντως γί­νο­νται με τύ­πω­ση και­νούρ­γιου χρή­μα­τος, με α­πο­τέ­λε­σμα να φου­σκώ­νει ο πλη­θω­ρι­σμός- και με­γά­λη μείω­ση των μι­σθών. Η σύ­γκρου­ση πε­ριο­ρί­στη­κε στο ζή­τη­μα των συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κών α­πο­θε­μά­των.

Η στρα­τη­γι­κή της κυ­βέρ­νη­σης για έ­λεγ­χο της α­γο­ράς συ­ναλ­λάγ­μα­τος κα­τέρ­ρευ­σε. Οι αρ­γε­ντι­νοί, α­πει­λού­με­νοι α­πό τον πο­λύ υ­ψη­λό πλη­θω­ρι­σμό και φο­βού­με­νοι την ε­περ­χό­με­νη με­γά­λη υ­πο­τί­μη­ση, τρέ­χουν να με­τα­τρέ­ψουν με κά­θε τρό­πο τα πέ­σος σε δο­λά­ρια. Οι ε­ξα­γω­γι­κές ε­ται­ρείες βγά­ζουν τα κέρ­δη τους στο ε­ξω­τε­ρι­κό. Τα α­πο­θέ­μα­τα λι­γο­στεύουν κά­θε μέ­ρα. Κα­θώς η Αργε­ντι­νή δεν μπο­ρεί να τυ­πώ­σει δο­λά­ρια εί­ναι υ­πο­χρεω­μέ­νη να δια­θέ­τει συ­νάλ­λαγ­μα σε αρ­κε­τή πο­σό­τη­τα για να κά­νει τις α­πα­ραί­τη­τες ει­σα­γω­γές. Η κυ­βέρ­νη­ση στην αρ­χή της κρί­σης δί­στα­σε να προ­βεί σε στή­ρι­ξη του πέ­σος. Όταν, ό­μως, στην αρ­χή του χρό­νου ο­ξύν­θη­κε η κα­τά­στα­ση α­να­γκά­στη­κε να το κά­νει για να μην κα­ταρ­ρεύ­σει ε­ντε­λώς η ι­σο­τι­μία. Έτσι, ό­μως, τα α­πο­θέ­μα­τα σε δο­λά­ρια λι­γο­στεύουν συ­νέ­χεια και η κυ­βέρ­νη­ση α­να­ζη­τεί με νέο δα­νει­σμό α­πε­γνω­σμέ­να συ­νάλ­λαγ­μα...» (Εφημερίδα Εποχή, «Η οικονομική κρίση επιστρέφει», 2.2.2014, Ομάδα Resistencias).

Το πολύ καλό κείμενο της ομάδας Resistencias μας δείχνει με εύγλωττο τρόπο πως ακόμα και μια ανταγωνιστική οικονομία στα μεγέθη της Αργεντινής είναι πολύ δύσκολο να κρατήσει την νομισματική της ανεξαρτησία (νομισματική ανεξαρτησία σημαίνει ότι στο νόμισμα της χώρας συγκεντρώνονται σημαντικοί βαθμοί ελευθερίας της γενικότερης οικονομικής πολιτικής) στο σημερινό διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στο μακροπρόθεσμο διάστημα. Αλλά αυτά, μέσα από το ρεπορτάζ της καθημερινής οικονομικής ζωής. Ας δούμε και λίγο τις πολιτικές και θεωρητικές εκδοχές του αδύνατου της νομισματικής κυριαρχίας στο παρόν διεθνές πλαίσιο. Στην ουσία, μια χώρα μπορεί να είναι νομισματικά, σχετικώς, ανεξάρτητη  μόνο αν είναι πολύ μεγάλη χώρα και το ποσοστό της παραγωγής της είναι σημαντικό μέσα στη παγκόσμια παραγωγή, και παράγει την πλειονότητα των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών που κυκλοφορούν στις διεθνείς αγορές (και κυρίως κεφαλαιουχικά αγαθά).  Η Αργεντινή είναι μια μεγάλη εξαγωγική δύναμη αλλά όχι τόσο μεγάλη που να την καθιστά και νομισματικά ανεξάρτητη.

Η υποτίμηση ως ο νομισματικός δρόμος προς την «ανταγωνιστικότητα» είναι δυνατόν να καταλήξει αλλού

Η Αργεντινή ήταν μέχρι τώρα η «αγαπημένη» χώρα των κεΰνσιανών και ορισμένων αριστερών οικονομολόγων, μιας και αφού χρεοκόπησε το 2001, διέσπασε τη πρόσδεση του νομίσματός της στο δολάριο, ανέλαβε με ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών και στις δημόσιες δαπάνες, και με την ανασύνταξη του εξαγωγικού της τομέα, που εκμεταλλεύτηκε μια ευνοϊκή περίοδο τιμών σε βασικά προϊόντα και πρώτες ύλες, να ανασυντάξει την οικονομία. Ας δούμε όμως καταρχήν κάποια ζητήματα των πολιτικών νομισματικής ανεξαρτησίας και υποτίμησης που ακολουθούν οι χώρες που στηρίζονται στον εξαγωγικό τομέα για να ανακάμψουν.

Μια χώρα, για να «ανέβει» θέσεις στην ανταγωνιστικότητα μέσω της υποτίμησης του νομίσματός της, είναι αναγκασμένη να προβεί σε πληθωριστικές πολιτικές. Η υποτίμηση του νομίσματος είναι πληθωριστική διότι επηρεάζει το κόστος (αυξάνεται λόγω ακριβότερων εισαγωγών) των παραγόμενων προϊόντων, και όχι το μέγεθος της ζήτησης ή του εισοδήματος. Όμως, η νομισματική υποτίμηση μπορεί να οδηγήσει και σε μείωση του παραγόμενου προϊόντος. Η κυβέρνηση της χώρας, για να αποφύγει μεγάλες πληθωριστικές πιέσεις, θα προτιμήσει ένα μείγμα πολιτικής που υποτιμά μεν το νόμισμα, αλλά παράλληλα αποφεύγει τα ελλείμματα και κυρίως μειώνει και τους μισθούς. Όσο οι μισθοί ανθίστανται σε μειώσεις, τόσο θα πρέπει να δεχτείς υψηλότερο πληθωρισμό. Νομίζουμε ότι αυτήν την μακροπρόθεσμη διάσταση της πολιτικής της νομισματικής υποτίμησης έρχεται να πληρώσει σήμερα η Αργεντινή. Και νομισματική υποτίμηση, και ένα είδος λιτότητας αρκετά σκληρής, και πληθωρισμός που «τρώει» τα εισοδήματα.

Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, πως το ΔΝΤ επιλέγει συχνά τη νομισματική υποτίμηση ως εργαλείο επιβολής της οικονομικής ανασυγκρότησης χρεωμένων χωρών (μαζί βέβαια με άλλα μέσα). Μια νομισματικά ανεξάρτητη χώρα, ακόμα και όταν έχει απομακρύνει το ΔΝΤ, εάν υπερχρησιμοποιήσει το εργαλείο της νομισματικής υποτίμησης είναι δυνατόν να εφαρμόσει στον εαυτό της ανάλογες πολιτικές με αυτές του ΔΝΤ. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως όταν το ΔΝΤ ήρθε (το φέρανε) στην Ελλάδα ακολούθησε ακριβώς την ίδια πολιτική μείωσης του κόστους, μόνο που επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα νομισματικής υποτίμησης αναγκαστικά ακολουθήθηκε ο δρόμος της εσωτερικής υποτίμησης.

Οι συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές της Αργεντινής στην παρούσα περίοδο

Όμως, η πυροδότηση της σημερινής κρίσης της Αργεντινής δεν προήλθε από ένα σοβαρό πρόβλημα ισοζυγίου πληρωμών. Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (http://www.tradingeconomics.com/argentina/current-account-to-gdp) βρίσκεται στο 0,4% (4% των εξαγωγών) του ΑΕΠ, όταν στην εποχή της κρίσης του 2001 είχε φτάσει και το 5% του ΑΕΠ (60% των εξαγωγών) της χώρας. Αν προσέξουμε καλύτερα θα δούμε μια ολόκληρη προσπάθεια που έχει ξεκινήσει από τα τέλη του 2013 με σκοπό την έξοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές χρήματος. Η υποτίμηση του νομίσματος κατά 20% ήταν από τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης. Η έναρξη των συνομιλιών στη «Λέσχη του Παρισιού» για την επανεξέταση του χρέους της Αργεντινής που δεν έχει αποπληρωθεί από τον καιρό της κρίσης του 2001 (το 60% του χρέους αυτού είναι σε τίτλους ευρωπαϊκών κρατών) ήταν και αυτή ενταγμένη στην ίδια λογική επανεξόδου της χώρας στις χρηματαγορές. Θα λέγαμε πως η σχετικά καλή επίδοση της χώρας στις εξαγωγές και η σημαντική βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» της, δεν επαρκεί για να αποκαταστήσει την ομαλή πρόσβαση στις κανονικές αγορές χρήματος και συναλλάγματος (γιατί μέχρι τώρα υπήρχε η πρόσβαση στις «σκιώδεις» αγορές). Η συνέχεια αυτών των πολιτικών είναι η επίδειξη «αξιόπιστου» οικονομικού μάνατζμεντ στα δημοσιονομικά, δηλαδή, ένα άλλο όνομα των πολιτικών λιτότητας (πολιτικές που ικανοποιούν τις επιθυμίες των αγορών χρήματος σύμφωνα με τον Walter Molano των Financial Times).

Ο τερματισμός της Αμερικάνικης πολιτικής της ποσοτικής χαλάρωσης και η ανάπτυξη της Κίνας

Η πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης είναι γνωστό πως ωφέλησε, μέχρι τώρα, τις τιμές των κεφαλαίων και των τίτλων του χρηματοπιστωτικού τομέα και όχι τις επενδύσεις σε πάγιο κεφάλαιο και την ανασύνταξη της βιομηχανικής βάσης. Σε αυτό το παιχνίδι ευνοήθηκαν και οι τιμές των βασικών πρώτων υλών και των τροφίμων, προϊόντων δηλαδή, που απαρτίζουν τον εξαγωγικό τομέα των αναπτυσσόμενων οικονομιών.

Είναι σαφές πως με την αναστροφή της πολιτικής της ποσοτικής χαλάρωσης, οι τιμές των εξαγώγιμων προϊόντων των αναπτυσσόμενων χωρών γνώρισαν κάποιες διακυμάνσεις που επηρέασαν όμως καθοριστικά τα ισοζύγια πληρωμών των χωρών αυτών και οδήγησαν τις αντίστοιχες κυβερνήσεις σε πολιτικές υποτίμησης του νομίσματος για να αντιστρέψουν τα διεθνή αρνητικά δεδομένα. Η χρηματοπιστωτική αναταραχή οδήγησε επίσης σε φυγή κεφαλαίων προς πιο ασφαλή χρηματοπιστωτικά περιβάλλοντα και νομίσματα.

Η Κίνα, επίσης, και λόγω των πολιτικών συγκράτησης της πιστωτικής επέκτασης του σκιώδους χρηματοπιστωτικού της τομέα σε επενδύσεις στις υποδομές και στην κατοικία, προσπαθεί να περιορίσει κάποια επίφοβα στοιχεία για την σταθερότητα του οικονομικού της συστήματος, με τελικό αποτέλεσμα, τον περιορισμό των εισαγωγών της από τις αναδυόμενες οικονομίες (http://thenextrecession.wordpress.com/2014/01/25/emerging-market-crisis).

Το αναπτυξιακό μοντέλο της Αργεντινής και η παγκόσμια οικονομία

Εκεί που κάνουν λάθος οι «αριστεροί» υποστηρικτές της νομισματικής ανεξαρτησίας είναι πως αυτή δεν υπάρχει, τουλάχιστον, στο βαθμό εκείνο που θα απαιτούσαν οι υψηλές προσδοκίες για αυτοδύναμη ανάπτυξη. Ναι μεν η κοπή χρήματος εξυπηρέτησε στο βραχυπρόθεσμο διάστημα κάποιες επεκτατικές πολιτικές αλλά στο μακροπρόθεσμο διάστημα η Αργεντινή έπρεπε να βγει στις αγορές χρήματος για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της παραγωγικής της βάσης. Επιπρόσθετα, η υποτίμηση του νομίσματος ως μόνιμη πολιτική ανταγωνιστικότητας καταλήγει στα ακριβώς αντίθετα αναπτυξιακά αποτελέσματα αλλά και σε σοβαρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς. Αν η πολιτική των νομισματικών υποτιμήσεων είχε αποτέλεσμα, τότε λογικά θα πρέπει να περιμένουμε αποτελέσματα και από τις πολιτικές των «εσωτερικών» υποτιμήσεων, οπότε η αντίσταση σε αυτές δεν έχει και τόσο νόημα. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι.

Από την άλλη, ούτε οι δεξιοί υποστηρικτές του δημοσιονομικού εξορθολογισμού και οι πολέμιοι του «λαϊκισμού» έχουν δίκιο. Το πρόβλημα του ισοζυγίου πληρωμών (που δεν είναι τόσο οξύ) και το πρόβλημα του νομίσματος (που δεν είναι το μόνο προβληματικό νόμισμα στην Λ. Αμερική, η Βραζιλία έχει το ίδιο πρόβλημα αλλά δεν κατέληξε σε έντονες κρισιακές καταστάσεις) δεν οφείλεται στα ανεξέλεγκτα δημοσιονομικά ελλείμματα της λαϊκίστικης κυβέρνησης αλλά μάλλον στη λειτουργία των διεθνών χρηματαγορών και στις ίδιες τις πολιτικές λιτότητας των μεγάλων δυτικών οικονομιών (Ευρώπη και Αμερική μετά το tapering).  

Το ουσιαστικό πρόβλημα της Αργεντινής είναι το παραγωγικό της μοντέλο που είναι πλήρως εξωστρεφές. Η εξωστρέφεια αυτή ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο με την απομάκρυνση της χώρας από τις διεθνείς αγορές χρήματος. Μια χώρα που βασίζεται στις εξαγωγές για τους πολύτιμους συναλλαγματικούς πόρους είναι ευάλωτη ακόμα και σε μικρές διακυμάνσεις τιμών και όγκων ζήτησης. Το πρόβλημα αυτό θέτει επί τάπητος το ζήτημα του επαναπροσδιορισμού των αναπτυξιακών πολιτικών.

Τις δεκαετίες του ΄50 και ΄60 η βασική εναλλακτική αναπτυξιακή πολιτική ήταν αυτή της υποκατάστασης των εισαγωγών. Αυτή η πολιτική βοήθησε αρκετές χώρες να αλλάξουν το παραγωγικό τους πρότυπο και να «πλασαριστούν» σε καλύτερες θέσεις στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Η Ιαπωνία και η Ν. Κορέα είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των πετυχημένων πολιτικών. Αργότερα, οι πολιτικές αυτές κατηγορήθηκαν ότι δημιούργησαν μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και μεγάλη υπερχρέωση (κυρίως στην Λατ. Αμερική). Όμως, πολύ περισσότερο έφταιγε η φιλελευθεροποίηση των χρηματαγορών, μετά το Breton woods, παρά οι παρεμβατικές αναπτυξιακές πολιτικές για την υπερχρέωση και την υπερχρηματοδότηση κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών τάξεων (δες και http://triplecrisis.com/is-import-substitution-still-possible).

Η ίδια ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται και στην Ελλάδα. Η έξοδος της χώρας από τις χρηματαγορές «ανέδειξε» την υπέρτατη αναγκαιότητα των εξαγώγιμων κλάδων. Το νέο ΕΣΠΑ διακηρύσσει ότι θα ενισχύσει τους ανταγωνιστικούς και εξαγώγιμους κλάδους. Οι νέοι δημοσιονομικοί προϋπολογισμοί δεν βασίζονται στην εσωτερική ζήτηση αλλά αναζητούν την εξωτερική ζήτηση για τα εξαγώγιμα προϊόντα. Που θα βρεθεί όμως αυτή η εξωτερική ζήτηση; Οι μεγάλες δυτικές οικονομίες εφαρμόζουν στον εαυτό τους πολιτικές λιτότητας και οι αναδυόμενες οικονομίες πλήττονται από τις αποφάσεις των δυτικών κυβερνήσεων και του αμερικάνικου tapering.

Ας δοκιμάσουμε να ξεχάσουμε προσωρινά τον όγκο των εξαγωγών και των εισαγωγών και ας αναρωτηθούμε: Τι θα βελτίωνε τη θέση της Αργεντινής αλλά και της Ελλάδας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας; Μα η ανάπτυξη νέων προϊόντων και νέων «βιομηχανιών» και όχι ο επηρεασμός του κόστους και των τιμών. Παλιά οι πολιτικές αυτές καλούνταν πολιτικές υποκατάστασης εισαγωγών. Σήμερα μπορούμε να τις ονομάσουμε «νέες βιομηχανικές πολιτικές» γιατί επιδιώκουν άλλο μείγμα παραγόμενου προϊόντος και όχι τόσο την υποκατάσταση των εισαγωγών (η διάσταση της υποκατάστασης των εισαγωγών είναι μερικό υποσύνολο της νέας αναπτυξιακής πολιτικής). Οι νέες βιομηχανικές πολιτικές θέλουν νέες παραγωγικές σχέσεις, νέα γνώση, άλλη πίστωση, και σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Άλλωστε, μακροπρόθεσμα πάντα, εισάγουμε αυτό που δεν παράγουμε. Αυτό είναι το κυρίαρχο παραγωγικό πρόβλημα ενώ οι τιμές ή το κόστος έρχονται δεύτερα ή τρίτα.  

πηγή : Rednotebook