Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία: 40 Χρόνια Μετά, Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα.

H προκήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για την 40ή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

  
Η εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, υπήρ­ξε η κο­ρυ­φαία στιγ­μή Αντί­στα­σης απέ­να­ντι στην επτά­χρο­νη δι­κτα­το­ρία. Εκεί­νες τις ημέ­ρες του Νο­εμ­βρί­ου του 1973, η φωνή του λαού και της νε­ο­λαί­ας για δη­μο­κρα­τία, εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία και αξιο­πρέ­πεια, έσπα­σε το κα­θε­στώς φόβου, το κλίμα ητ­το­πά­θειας και τους μη­χα­νι­σμούς πο­λι­τι­κού ελέγ­χου που είχε επι­βάλ­λει η χού­ντα. Χι­λιά­δες νέοι άν­θρω­ποι, φοι­τη­τές και ερ­γα­ζό­με­νοι, εκ­φρά­ζο­ντας το δη­μο­κρα­τι­κό αί­σθη­μα της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του λαού,  αψή­φη­σαν την αστυ­νο­μι­κή βία, τις ερ­πύ­στριες των τε­θω­ρα­κι­σμέ­νων και τις σφαί­ρες των πα­ρα­κρα­τι­κών. Η αι­μα­τη­ρή κα­τα­στο­λή της εξέ­γερ­σης άνοι­ξε τον δρόμο για την κα­τάρ­ρευ­ση του δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος.

Το Πο­λυ­τε­χνείο δεν μπαί­νει στα μου­σεία

Το Πο­λυ­τε­χνείο μπό­λια­σε με ρι­ζο­σπα­στι­σμό και αυ­το­πε­ποί­θη­ση τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα της Με­τα­πο­λί­τευ­σης, και έβγα­λε τον λαό στο δη­μο­κρα­τι­κό προ­σκή­νιο με το αί­σθη­μα του νι­κη­τή. Για αυτό είναι τόσοι πολ­λοί σή­με­ρα οι εκ­πρό­σω­ποι του πο­λι­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου που θα ήθε­λαν να ξε­μπλέ­ξουν μαζί του, που θα ήθε­λαν να δουν την επέ­τειο της 17ης Νο­έμ­βρη να εκ­φυλ­λί­ζε­ται σε μια τυ­πι­κού χα­ρα­κτή­ρα ανα­μνη­στι­κή γιορ­τή, που κα­τα­ριού­νται την Με­τα­πο­λί­τευ­ση ως συμ­φο­ρά για τον τόπο. Οι συμ­βο­λι­σμοί του Πο­λυ­τε­χνεί­ου δεν άρε­σαν ποτέ στην εξου­σία η οποία προ­τι­μά πά­ντο­τε να έχει απέ­να­ντί της έναν λαό βυ­θι­σμέ­νο στην πα­ραί­τη­ση και την απά­θεια, και μια νε­ο­λαία που κά­θε­ται φρό­νι­μα βου­λιά­ζο­ντας στην μοι­ρο­λα­τρία και την απαι­σιο­δο­ξία. Όμως αυτή την εξέ­γερ­ση δεν κα­τά­φε­ραν να την εξα­λεί­ψουν από την συλ­λο­γι­κή μνήμη, ούτε να την πε­ριο­ρί­σουν σε «κάδρο» μιας συ­γκε­κρι­μέ­νης ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου. Σα­ρά­ντα χρό­νια μετά το 1973, το Πο­λυ­τε­χνείο, συ­γκι­νεί και κι­νη­το­ποιεί, εκ­πέ­μπει ακόμα ολο­ζώ­ντα­νο του μή­νυ­μα του: Η υπο­τα­γή και η απά­θεια είναι ήττα. Ο κό­σμος αλ­λά­ζει με αγώ­νες.

Ο αγώ­νας του Σή­με­ρα: Να απε­λευ­θε­ρώ­σου­με την Ελ­λά­δα από τα δεσμά του Μνη­μο­νί­ου.

Σή­με­ρα η Ελ­λά­δα δια­νύ­ει τον τέ­ταρ­το χρόνο των Μνη­μο­νί­ων. Οι αρ­χι­κές υπο­σχέ­σεις για γρή­γο­ρη ανά­καμ­ψη και «έξοδο στις αγο­ρές» απο­δεί­χτη­καν ωμή εξα­πά­τη­ση. Η ει­κό­να που πα­ρου­σιά­ζει σή­με­ρα η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, είναι μια ει­κό­να αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής, πρω­το­φα­νής για χώρα που δεν βρί­σκε­ται σε πό­λε­μο. Το με­γα­λύ­τε­ρο τμήμα της κοι­νω­νί­ας – άνερ­γοι, ερ­γα­ζό­με­νοι, συ­ντα­ξιού­χοι - εξω­θεί­ται κάτω από τα όρια αξιο­πρε­πούς δια­βί­ω­σης. ΟΙ μι­κρές επι­χει­ρή­σεις αφα­νί­ζο­νται. Το σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης έχει κα­ταρ­ρεύ­σει. Η ανερ­γία είναι ανε­ξέ­λεγ­κτη. Η νε­ο­λαία με­τα­να­στεύ­ει μα­ζι­κά.  Όλα αυτά δεν είναι απο­τέ­λε­σμα των δο­μι­κών στρε­βλώ­σε­ων της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Είναι απο­τέ­λε­σμα του ίδιου του Μνη­μο­νί­ου και της εξα­να­γκα­στι­κής κα­τα­στρο­φι­κής λι­τό­τη­τας, που επι­βλή­θη­κε στην χώρα μας, για λό­γους «πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμού» και με την συ­ναί­νε­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων Πα­παν­δρέ­ου, Πα­πα­δή­μου και Σα­μα­ρά. Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι όσο η πο­λι­τι­κή των Μνη­μο­νί­ων απο­τυγ­χά­νει, τόσο η τρόι­κα και η κυ­βέρ­νη­ση, για να κα­λύ­ψουν την απο­τυ­χία, υιο­θε­τούν ακόμα σκλη­ρό­τε­ρα μέτρα.

Να υπε­ρα­σπι­στού­με τη Δη­μο­κρα­τία

Η κα­τά­στα­ση αυτή, δη­μιουρ­γεί ευ­θέ­ως και πρό­βλη­μα δη­μο­κρα­τί­ας. ΟΙ κοι­νο­βου­λευ­τι­κοί θε­σμοί υπο­βαθ­μί­ζο­νται. ΤΑ κα­το­χυ­ρω­μέ­να δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα αμ­φι­σβη­τού­νται πλέον ανοι­χτά. Όσοι δια­φω­νούν με το Μνη­μό­νιο και υιο­θε­τούν μορ­φές κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας, συ­κο­φα­ντού­νται και διώ­κο­νται ως εχθροί της κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης. Σή­με­ρα Η κυ­βέρ­νη­ση των Μνη­μο­νί­ων φλερ­τά­ρει πλέον ανοι­χτά με την ακρο­δε­ξιά ιδε­ο­λο­γία, ελ­πί­ζο­ντας ότι θα κα­τα­φέ­ρει έτσι να υψώ­σει ανά­χω­μα στην Αρι­στε­ρά. Η ξε­νο­φο­βία, ο κοι­νω­νι­κός συ­ντη­ρη­τι­σμός, η εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κή ρη­το­ρι­κή απο­τε­λούν πλέον επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία της Δε­ξιάς του Σα­μα­ρά, πίσω από την οποία σύ­ρε­ται το δια­λυ­μέ­νο από τα σκάν­δα­λα και την πο­λι­τι­κή ανα­ξιο­πι­στία ΠΑΣΟΚ του Βε­νι­ζέ­λου.

Ο κό­σμος αλ­λά­ζει με αγώ­νες

Η απά­ντη­ση στην βα­θειά οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή κρίση βρί­σκε­ται στο ση­με­ρι­νό νόημα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου. Ο κό­σμος αλ­λά­ζει με αγώ­νες. Η έξο­δος από την κρίση  είναι ρε­α­λι­στι­κή και εφι­κτή μόνο αν στο προ­σκή­νιο βρί­σκε­ται ένα μα­ζι­κό, δυ­να­μι­κό και πο­λύ­μορ­φο κί­νη­μα κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Ένα κί­νη­μα που θα συ­σπει­ρώ­σει την με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία πα­ντού: στους χώ­ρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές και την πε­ρι­φέ­ρεια, στα σχο­λεία και τα πα­νε­πι­στή­μια.
Σα­ρά­ντα χρό­νια μετά από το 1973, το Πο­λυ­τε­χνείο είναι εδώ για να μας υπεν­θυ­μί­ζει το νόημά του και να εμπνέ­ει τους αγώ­νες του σή­με­ρα: Για την ορι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση της χώρας από την θηλιά των Μνη­μο­νί­ων. Για την υπε­ρά­σπι­ση της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής και την προ­στα­σία των πιο αδύ­να­μων. Για έναν εναλ­λα­κτι­κό δρόμο ανά­πτυ­ξης, προς όφε­λος της κοι­νω­νί­ας και όχι του κε­φα­λαί­ου .
Ανά­γλυ­φη της κρι­σι­μό­τη­τας των στιγ­μών είναι η ει­κό­να που δια­μορ­φώ­θη­κε τις τε­λευ­ταί­ες ημέ­ρες. Η πα­ρά­νο­μη ει­σβο­λή και οι χει­ρο­πέ­δες στην πύλη της ΕΡΤ. Η εκ νέου και δω­ρε­άν πα­ρα­χώ­ρη­ση στους με­γα­λο­κα­να­λάρ­χες των ψη­φια­κών συ­χνο­τή­των. Οι νέες απο­λύ­σεις, οι νέοι φόροι και οι κα­τα­σχέ­σεις που προ­ε­τοι­μά­ζουν μαζί με τα στε­λέ­χη της τρόι­κας που επα­νήλ­θαν στην πιο ιταμή, αλα­ζο­νι­κή και επι­θε­τι­κή πα­ρου­σία τους στην Ελ­λά­δα, ως σύγ­χρο­νος Μολώχ που απαι­τεί συ­νε­χώς νέες θυ­σί­ες.
Και από την άλλη πλευ­ρά, η απά­ντη­ση της κοι­νω­νί­ας, ο ηρω­ι­κός και ελ­πι­δο­φό­ρος αγώ­νας των ερ­γα­ζο­μέ­νων της ΕΡΤ, των κα­θα­ρι­στριών, των κα­τοί­κων της Χαλ­κι­δι­κής, των πα­νε­πι­στη­μί­ων. Η πρό­τα­ση δυ­σπι­στί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που κα­τέ­δει­ξε πόσο ο βα­σι­λιάς είναι γυ­μνός, που εμ­φά­νι­σε ακόμη πιο αδύ­να­μη, πιο φο­βι­σμέ­νη και εκτε­θει­μέ­νη μπρο­στά στην οργή της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας της κοι­νω­νί­ας την κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά – Βε­νι­ζέ­λου.
Κά­νου­με τα Μνη­μό­νια Πα­ρελ­θόν – Ανοί­γου­με το δρόμο στην Ελ­πί­δα
Ήρθε η ώρα της ανα­τρο­πής

H προκήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για την 40ή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Η εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, υπήρ­ξε η κο­ρυ­φαία στιγ­μή Αντί­στα­σης απέ­να­ντι στην επτά­χρο­νη δι­κτα­το­ρία. Εκεί­νες τις ημέ­ρες του Νο­εμ­βρί­ου του 1973, η φωνή του λαού και της νε­ο­λαί­ας για δη­μο­κρα­τία, εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία και αξιο­πρέ­πεια, έσπα­σε το κα­θε­στώς φόβου, το κλίμα ητ­το­πά­θειας και τους μη­χα­νι­σμούς πο­λι­τι­κού ελέγ­χου που είχε επι­βάλ­λει η χού­ντα. Χι­λιά­δες νέοι άν­θρω­ποι, φοι­τη­τές και ερ­γα­ζό­με­νοι, εκ­φρά­ζο­ντας το δη­μο­κρα­τι­κό αί­σθη­μα της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του λαού,  αψή­φη­σαν την αστυ­νο­μι­κή βία, τις ερ­πύ­στριες των τε­θω­ρα­κι­σμέ­νων και τις σφαί­ρες των πα­ρα­κρα­τι­κών. Η αι­μα­τη­ρή κα­τα­στο­λή της εξέ­γερ­σης άνοι­ξε τον δρόμο για την κα­τάρ­ρευ­ση του δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος.
Το Πο­λυ­τε­χνείο δεν μπαί­νει στα μου­σεία
Το Πο­λυ­τε­χνείο μπό­λια­σε με ρι­ζο­σπα­στι­σμό και αυ­το­πε­ποί­θη­ση τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα της Με­τα­πο­λί­τευ­σης, και έβγα­λε τον λαό στο δη­μο­κρα­τι­κό προ­σκή­νιο με το αί­σθη­μα του νι­κη­τή. Για αυτό είναι τόσοι πολ­λοί σή­με­ρα οι εκ­πρό­σω­ποι του πο­λι­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου που θα ήθε­λαν να ξε­μπλέ­ξουν μαζί του, που θα ήθε­λαν να δουν την επέ­τειο της 17ης Νο­έμ­βρη να εκ­φυλ­λί­ζε­ται σε μια τυ­πι­κού χα­ρα­κτή­ρα ανα­μνη­στι­κή γιορ­τή, που κα­τα­ριού­νται την Με­τα­πο­λί­τευ­ση ως συμ­φο­ρά για τον τόπο. Οι συμ­βο­λι­σμοί του Πο­λυ­τε­χνεί­ου δεν άρε­σαν ποτέ στην εξου­σία η οποία προ­τι­μά πά­ντο­τε να έχει απέ­να­ντί της έναν λαό βυ­θι­σμέ­νο στην πα­ραί­τη­ση και την απά­θεια, και μια νε­ο­λαία που κά­θε­ται φρό­νι­μα βου­λιά­ζο­ντας στην μοι­ρο­λα­τρία και την απαι­σιο­δο­ξία. Όμως αυτή την εξέ­γερ­ση δεν κα­τά­φε­ραν να την εξα­λεί­ψουν από την συλ­λο­γι­κή μνήμη, ούτε να την πε­ριο­ρί­σουν σε «κάδρο» μιας συ­γκε­κρι­μέ­νης ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου. Σα­ρά­ντα χρό­νια μετά το 1973, το Πο­λυ­τε­χνείο, συ­γκι­νεί και κι­νη­το­ποιεί, εκ­πέ­μπει ακόμα ολο­ζώ­ντα­νο του μή­νυ­μα του: Η υπο­τα­γή και η απά­θεια είναι ήττα. Ο κό­σμος αλ­λά­ζει με αγώ­νες.
Ο αγώ­νας του Σή­με­ρα: Να απε­λευ­θε­ρώ­σου­με την Ελ­λά­δα από τα δεσμά του Μνη­μο­νί­ου.
Σή­με­ρα η Ελ­λά­δα δια­νύ­ει τον τέ­ταρ­το χρόνο των Μνη­μο­νί­ων. Οι αρ­χι­κές υπο­σχέ­σεις για γρή­γο­ρη ανά­καμ­ψη και «έξοδο στις αγο­ρές» απο­δεί­χτη­καν ωμή εξα­πά­τη­ση. Η ει­κό­να που πα­ρου­σιά­ζει σή­με­ρα η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, είναι μια ει­κό­να αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής, πρω­το­φα­νής για χώρα που δεν βρί­σκε­ται σε πό­λε­μο. Το με­γα­λύ­τε­ρο τμήμα της κοι­νω­νί­ας – άνερ­γοι, ερ­γα­ζό­με­νοι, συ­ντα­ξιού­χοι - εξω­θεί­ται κάτω από τα όρια αξιο­πρε­πούς δια­βί­ω­σης. ΟΙ μι­κρές επι­χει­ρή­σεις αφα­νί­ζο­νται. Το σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης έχει κα­ταρ­ρεύ­σει. Η ανερ­γία είναι ανε­ξέ­λεγ­κτη. Η νε­ο­λαία με­τα­να­στεύ­ει μα­ζι­κά.  Όλα αυτά δεν είναι απο­τέ­λε­σμα των δο­μι­κών στρε­βλώ­σε­ων της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Είναι απο­τέ­λε­σμα του ίδιου του Μνη­μο­νί­ου και της εξα­να­γκα­στι­κής κα­τα­στρο­φι­κής λι­τό­τη­τας, που επι­βλή­θη­κε στην χώρα μας, για λό­γους «πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμού» και με την συ­ναί­νε­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων Πα­παν­δρέ­ου, Πα­πα­δή­μου και Σα­μα­ρά. Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι όσο η πο­λι­τι­κή των Μνη­μο­νί­ων απο­τυγ­χά­νει, τόσο η τρόι­κα και η κυ­βέρ­νη­ση, για να κα­λύ­ψουν την απο­τυ­χία, υιο­θε­τούν ακόμα σκλη­ρό­τε­ρα μέτρα.
Να υπε­ρα­σπι­στού­με τη Δη­μο­κρα­τία
Η κα­τά­στα­ση αυτή, δη­μιουρ­γεί ευ­θέ­ως και πρό­βλη­μα δη­μο­κρα­τί­ας. ΟΙ κοι­νο­βου­λευ­τι­κοί θε­σμοί υπο­βαθ­μί­ζο­νται. ΤΑ κα­το­χυ­ρω­μέ­να δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα αμ­φι­σβη­τού­νται πλέον ανοι­χτά. Όσοι δια­φω­νούν με το Μνη­μό­νιο και υιο­θε­τούν μορ­φές κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας, συ­κο­φα­ντού­νται και διώ­κο­νται ως εχθροί της κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης. Σή­με­ρα Η κυ­βέρ­νη­ση των Μνη­μο­νί­ων φλερ­τά­ρει πλέον ανοι­χτά με την ακρο­δε­ξιά ιδε­ο­λο­γία, ελ­πί­ζο­ντας ότι θα κα­τα­φέ­ρει έτσι να υψώ­σει ανά­χω­μα στην Αρι­στε­ρά. Η ξε­νο­φο­βία, ο κοι­νω­νι­κός συ­ντη­ρη­τι­σμός, η εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κή ρη­το­ρι­κή απο­τε­λούν πλέον επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία της Δε­ξιάς του Σα­μα­ρά, πίσω από την οποία σύ­ρε­ται το δια­λυ­μέ­νο από τα σκάν­δα­λα και την πο­λι­τι­κή ανα­ξιο­πι­στία ΠΑΣΟΚ του Βε­νι­ζέ­λου.
Ο κό­σμος αλ­λά­ζει με αγώ­νες
Η απά­ντη­ση στην βα­θειά οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή κρίση βρί­σκε­ται στο ση­με­ρι­νό νόημα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου. Ο κό­σμος αλ­λά­ζει με αγώ­νες. Η έξο­δος από την κρίση  είναι ρε­α­λι­στι­κή και εφι­κτή μόνο αν στο προ­σκή­νιο βρί­σκε­ται ένα μα­ζι­κό, δυ­να­μι­κό και πο­λύ­μορ­φο κί­νη­μα κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Ένα κί­νη­μα που θα συ­σπει­ρώ­σει την με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία πα­ντού: στους χώ­ρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές και την πε­ρι­φέ­ρεια, στα σχο­λεία και τα πα­νε­πι­στή­μια.
Σα­ρά­ντα χρό­νια μετά από το 1973, το Πο­λυ­τε­χνείο είναι εδώ για να μας υπεν­θυ­μί­ζει το νόημά του και να εμπνέ­ει τους αγώ­νες του σή­με­ρα: Για την ορι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση της χώρας από την θηλιά των Μνη­μο­νί­ων. Για την υπε­ρά­σπι­ση της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής και την προ­στα­σία των πιο αδύ­να­μων. Για έναν εναλ­λα­κτι­κό δρόμο ανά­πτυ­ξης, προς όφε­λος της κοι­νω­νί­ας και όχι του κε­φα­λαί­ου .
Ανά­γλυ­φη της κρι­σι­μό­τη­τας των στιγ­μών είναι η ει­κό­να που δια­μορ­φώ­θη­κε τις τε­λευ­ταί­ες ημέ­ρες. Η πα­ρά­νο­μη ει­σβο­λή και οι χει­ρο­πέ­δες στην πύλη της ΕΡΤ. Η εκ νέου και δω­ρε­άν πα­ρα­χώ­ρη­ση στους με­γα­λο­κα­να­λάρ­χες των ψη­φια­κών συ­χνο­τή­των. Οι νέες απο­λύ­σεις, οι νέοι φόροι και οι κα­τα­σχέ­σεις που προ­ε­τοι­μά­ζουν μαζί με τα στε­λέ­χη της τρόι­κας που επα­νήλ­θαν στην πιο ιταμή, αλα­ζο­νι­κή και επι­θε­τι­κή πα­ρου­σία τους στην Ελ­λά­δα, ως σύγ­χρο­νος Μολώχ που απαι­τεί συ­νε­χώς νέες θυ­σί­ες.
Και από την άλλη πλευ­ρά, η απά­ντη­ση της κοι­νω­νί­ας, ο ηρω­ι­κός και ελ­πι­δο­φό­ρος αγώ­νας των ερ­γα­ζο­μέ­νων της ΕΡΤ, των κα­θα­ρι­στριών, των κα­τοί­κων της Χαλ­κι­δι­κής, των πα­νε­πι­στη­μί­ων. Η πρό­τα­ση δυ­σπι­στί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που κα­τέ­δει­ξε πόσο ο βα­σι­λιάς είναι γυ­μνός, που εμ­φά­νι­σε ακόμη πιο αδύ­να­μη, πιο φο­βι­σμέ­νη και εκτε­θει­μέ­νη μπρο­στά στην οργή της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας της κοι­νω­νί­ας την κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά – Βε­νι­ζέ­λου.
Κά­νου­με τα Μνη­μό­νια Πα­ρελ­θόν – Ανοί­γου­με το δρόμο στην Ελ­πί­δα
Ήρθε η ώρα της ανα­τρο­πής

- See more at: http://rproject.gr/article/psomi-paideia-eleytheria-40-hronia-meta-polytehneio-zei-stoys-agones-toy-simera#sthash.5AwKM7YD.dpuf

H προκήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για την 40ή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου - See more at: http://rproject.gr/article/psomi-paideia-eleytheria-40-hronia-meta-polytehneio-zei-stoys-agones-toy-simera#sthash.5AwKM7YD.dpuf

H προκήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για την 40ή επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου - See more at: http://rproject.gr/article/psomi-paideia-eleytheria-40-hronia-meta-polytehneio-zei-stoys-agones-toy-simera#sthash.5AwKM7YD.dpuf