"Αν είμαστε πραγματικοί Αριστεροί, δεν πρέπει να είμαστε απλοϊκοί. Να
είμαστε απλοί, όχι απλοϊκοί" συμβουλεύει ο Zιλ Γκαρνιέ, υπεύθυνος
Ευρωπαϊκής Πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας που συναντήσαμε
στο Alter Summit μετά την ολοκλήρωση της συνέλευσης για την Ακροδεξιά
στην οποία συμμετείχε. Θεωρεί την αντιφασιστική δράση επίκαιρη και πάλι
μετά τη δολοφονία του νεαρού αντιφασίστα από ακροδεξιούς στο Παρίσι,
τονίζει όμως πως η δράση αυτή πρέπει να είναι στοχευμένη, ενώ
αναρωτιέται: "Πού είναι σήμερα οι διανοούμενοι;" Ακόμη, εξηγεί γιατί
απογοήτευσε τους Γάλλους ο Φρανσουά Ολάντ. Από τη συζήτηση δεν θα
μπορούσε να λείπει και το μέλλον της Ευρώπης και οι ρητορικές εθνικής
αναδίπλωσης τις οποίες θεωρεί επίσης "απλοϊκές"...
Συνέντευξη στην ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ
* Ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου στην είδηση πως ακροδεξιοί δολοφόνησαν 18χρονο ακτιβιστή;
H αντίδραση του κόσμου ήταν τεράστια, θεωρώ πως αυτό συνέβη διότι ο κόσμος γνωρίζει πως όταν υπάρχουν ακροδεξιά κόμματα τα οποία είναι ισχυρά, σίγουρα θα υπάρξουν και ομάδες οι οποίες θα επιχειρήσουν να πάνε στα δεξιά αυτών των ομάδων, πάντα θα είναι έτσι. Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε στα δεξιά της το Εθνικό Μέτωπο. Αποδείχθηκε πως αυτό δεν ήταν αρκετό. Όταν ο κόσμος είναι ανασφαλής για το μέλλον του, όταν η οικονομική κατάστασή του δεν είναι σταθερή, όταν δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στην οικονομία, επιστρέφει πίσω στην εθνική ταυτότητά του, που επηρεάζεται καθολικά από την Ακροδεξιά. Είναι επίσης λυπηρό πως μερικές θέσεις του UMP, του κόμματος του Νικολά Σαρκοζί, κινούνται σε αυτό το κλίμα. Όμως η πλειοψηφία του κόσμου στη Γαλλία είτε βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τη δολοφονία είτε υποστήριξε σθεναρά όλους εκείνους που βγήκαν. Όλοι τους ήθελαν να δείξουν πως αυτές οι πρακτικές δεν γίνονται αποδεκτές στην Γαλλία.
* Είναι ξανά σημαντικό να λάβουμε "αντιφασιστική" δράση στην Ευρώπη;
Μετά και από τη σχετική θεματική συνέλευση στην οποία συμμετείχα στο Alter Summit, μπορώ με σιγουριά να πω πως είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους ο αντιφασισμός πρέπει να γίνει προτεραιότητα.
Πρώτον, σε περιόδους βαθιάς ύφεσης -το γνωρίζουμε από την Ιστορία- ο κόσμος που αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα εμπιστεύεται τις πιο απλές απαντήσεις. Και η Ακροδεξιά ειδικεύεται στις απλές απαντήσεις, συγκεκριμένα δεν έχει περίπλοκες απαντήσεις: "Nα διώξουμε τους μετανάστες και όλα θα λυθούν", "Η Ελλάδα για τους Έλληνες", "η Γαλλία για τους Γάλλους"... Όταν φοβάσαι, τέτοια θα είναι η απάντηση. Και γι' αυτό πρέπει να κάνουμε κάτι γνωρίζοντας όμως τι πρόσωπο έχει ο ναζισμός στην κάθε χώρα. Είναι σημαντικό να πούμε πως δεν εμφανίζεται παντού με το ίδιο πρόσωπο. Στη Γαλλία αυτές οι κινήσεις είναι πολύ μικρές και απόλυτα περιθωριοποιημένες, όμως δρουν βίαια, διότι η ατμόσφαιρα τους αφήνει χώρο.
Όπως σημείωσε και ο Βάλτερ Μπάιερ, επικεφαλής του δικτύου Transform!, πρέπει να δράσουμε αλλά και να στοχαστούμε, να επιχειρήσουμε να περιγράψουμε πλήρως την κατάσταση όπως διαμορφώνεται με την Ακροδεξιά στην κάθε χώρα για να την πολεμήσουμε. Επίσης, θεωρώ πως και ο ρόλος των σωματείων είναι εξαιρετικά σημαντικός. Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο γαλλικό συνδικάτο, το CGT, έφτιαξε ένα "μανιφέστο" το οποίο μοίρασε στα μέλη του, καλώντας τα "να αντιμετωπίζουν παντού τα ακροδεξιά φαινόμενα στους χώρους δουλειάς, ορθώνοντας το ανάστημά τους και εξηγώντας τη διαφωνία τους". Νομίζω πως αν κάνουμε το ίδιο και στα σχολεία, και αν διαφωνήσουμε ανοιχτά με τον ναζισμό, τον φασισμό, την ομοφοβία, τον ρατσισμό συλλογικά και ατομικά, τότε θα δούμε αποτελέσματα. Αν, για παράδειγμα, αρθρώσει κανείς ναζιστικό, ομοφοβικό, ρατσιστικό λόγο στο λεωφορείο, και σηκωθείς και πεις "Διαφωνώ μαζί σου, δεν θα σε πολεμήσω, απλά διαφωνώ", ο κόσμος θα αρχίσει να αναπνέει διαφορετικά.
Οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι άμεσες και να προέρχονται από βαθύ στοχασμό. Ωστόσο, έχω ένα ερώτημα: Πού είναι οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι; Πού είναι; Στη δεκαετία του '30, ομάδες διανοούμενων όρθωναν το ανάστημά τους στην Ισπανία, στη Γαλλία, παντού. Σήμερα πού είναι; Εύχομαι να εμφανιστούν στη Γαλλία, ειδικά μετά τη δολοφονία του Κλεμάν. Αν και πια δεν ξέρω αν η εμφάνισή τους θα έχει αποτέλεσμα, καθώς ο κόσμος της εργασίας έχει αποστασιοποιηθεί από αυτούς, δεν θεωρούν πως πια μοιράζονται κάποιο κοινό μαζί τους. Πρέπει, λοιπόν, όλοι μας να κάνουμε δουλειά σε όλα τα επίπεδα.
* Τι πρέπει να κάνει η Αριστερά;
Νομίζω πως πρέπει να προσφέρει εναλλακτική. Αυτό έχει γίνει βέβαια πιο δύσκολο απ' ό,τι στο παρελθόν, αλλά όπως είπε και στην ομιλία του ο Αλ. Τσίπρας, οι δυνάμεις της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας λένε πως "ναι μεν η Ευρώπη δεν είναι όπως θα τη θέλαμε, αλλά ας συνεχίσουμε έτσι". Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση. Ούτε απάντηση μπορεί να αποτελεί το "Όχι στην Ε.Ε." που λέει η Ακροδεξιά και μερίδα λαϊκιστών. Ο δικός μας δρόμος είναι δύσκολος αφού είμαστε Ευρωπαίοι, διαφωνούμε με την υπάρχουσα δομή και θέλουμε να φτιάξουμε μία νέα Ευρώπη, να την ξαναχτίσουμε. Και μέσα στην κρίση γίνεται ακόμη δυσκολότερο το να είναι κανείς πολύπλοκος...
* Μερίδα της Αριστεράς έχει ενσωματώσει το επιχείρημα του ευρωσκεπτικισμού και προτείνει έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Τι λέμε σε αυτούς;
Νομίζω πως σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτές οι φωνές αποτελούν μειονότητα. Επίσης καταλαβαίνω την ανάγκη να πουλήσεις το "όνειρο" πως αν πάμε σε εθνικό νόμισμα, στο μάρκο, στο φράγκο, στη δραχμή, όλα θα είναι καλύτερα. Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στη Βρετανία, που δεν είναι στο ευρώ, ή στη Δανία, θα δούμε πως εφαρμόζονται οι ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Δεν φταίει το νόμισμα, φταίνε οι πολιτικές. Αν έχεις δραχμή με τις ίδιες πολιτικές, η κατάσταση θα είναι η ίδια και χειρότερη, καθώς η αξία της δραχμής θα είναι χαμηλότατη. Πρέπει να πούμε στον κόσμο: "Προσέξτε, μπορεί να νομίζετε πως η έξοδος από το ευρώ είναι η απάντηση, όμως όχι μόνο δεν είναι, αλλά θα είναι και χειρότερα. Πρέπει όχι να υποστηρίξουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως είναι σήμερα, αλλά να αγωνιστούμε για την οικοδόμηση μιας άλλης". Ειλικρινά, νομίζω θα είναι δύσκολος ο αγώνας μας, οι απλοϊκές αναλύσεις έχουν την τιμητική τους στην κρίση. Αλλά αν είμαστε πραγματικοί Αριστεροί, δεν πρέπει να είμαστε απλοϊκοί. Να είμαστε απλοί, όχι απλοϊκοί.
* Ένας χρόνος και κάτι έχει περάσει από την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ. Πόσο σοσιαλιστής είναι τελικά;
Oύτε κατά διάνοια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι με τον κόσμο που τοποθετούνταν στην Αριστερά και τον ψήφισε και τώρα είναι πλήρως απογοητευμένος. Δεν είναι απογοητευμένοι επειδή απέτυχε να αλλάξει την Ευρώπη αλλά επειδή δεν προσπάθησε καν. Όταν είπε πως "Δεν υπάρχει εναλλακτική" επαναλαμβάνοντας τη θατσερική ρήση, απογοήτευσε πλήρως. Αν ένας πολιτικός σαν αυτόν, γιατί το να είναι κανείς πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας είναι σημαντικό χαρτί, δεν προσπαθεί καν, τότε ποιος θα προσπαθήσει; Εκεί είναι το πρόβλημα. Ίσως να εμπιστευθούν τη Λε Πεν την επόμενη φορά. Η Ακροδεξιά άλλωστε προσφέρεται να "προσπαθήσει". Το πρόβλημα που έχουν οι Αριστεροί ψηφοφόροι είναι πως ο Ολάντ δεν είναι θαρραλέος, δεν χρησιμοποίησε τη βοήθεια που θα του έδινε ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, οι οργανώσεις, τα σωματεία. Δεν ζήτησε τη βοήθεια της Αριστεράς. Δεν είπε αυτό που είπε ο Τσίπρας πριν τις εκλογές: "Ξέρω πως θα είναι δύσκολο, αλλά θα έχω εσάς, θα προσπαθήσουμε μαζί". Τελικά, ο Ολάντ συμφώνησε με τις ευρωπαϊκές ελίτ. Και συμφώνησε σε όλα...
avgi.gr
Συνέντευξη στην ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ
* Ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου στην είδηση πως ακροδεξιοί δολοφόνησαν 18χρονο ακτιβιστή;
H αντίδραση του κόσμου ήταν τεράστια, θεωρώ πως αυτό συνέβη διότι ο κόσμος γνωρίζει πως όταν υπάρχουν ακροδεξιά κόμματα τα οποία είναι ισχυρά, σίγουρα θα υπάρξουν και ομάδες οι οποίες θα επιχειρήσουν να πάνε στα δεξιά αυτών των ομάδων, πάντα θα είναι έτσι. Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε στα δεξιά της το Εθνικό Μέτωπο. Αποδείχθηκε πως αυτό δεν ήταν αρκετό. Όταν ο κόσμος είναι ανασφαλής για το μέλλον του, όταν η οικονομική κατάστασή του δεν είναι σταθερή, όταν δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στην οικονομία, επιστρέφει πίσω στην εθνική ταυτότητά του, που επηρεάζεται καθολικά από την Ακροδεξιά. Είναι επίσης λυπηρό πως μερικές θέσεις του UMP, του κόμματος του Νικολά Σαρκοζί, κινούνται σε αυτό το κλίμα. Όμως η πλειοψηφία του κόσμου στη Γαλλία είτε βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τη δολοφονία είτε υποστήριξε σθεναρά όλους εκείνους που βγήκαν. Όλοι τους ήθελαν να δείξουν πως αυτές οι πρακτικές δεν γίνονται αποδεκτές στην Γαλλία.
* Είναι ξανά σημαντικό να λάβουμε "αντιφασιστική" δράση στην Ευρώπη;
Μετά και από τη σχετική θεματική συνέλευση στην οποία συμμετείχα στο Alter Summit, μπορώ με σιγουριά να πω πως είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους ο αντιφασισμός πρέπει να γίνει προτεραιότητα.
Πρώτον, σε περιόδους βαθιάς ύφεσης -το γνωρίζουμε από την Ιστορία- ο κόσμος που αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα εμπιστεύεται τις πιο απλές απαντήσεις. Και η Ακροδεξιά ειδικεύεται στις απλές απαντήσεις, συγκεκριμένα δεν έχει περίπλοκες απαντήσεις: "Nα διώξουμε τους μετανάστες και όλα θα λυθούν", "Η Ελλάδα για τους Έλληνες", "η Γαλλία για τους Γάλλους"... Όταν φοβάσαι, τέτοια θα είναι η απάντηση. Και γι' αυτό πρέπει να κάνουμε κάτι γνωρίζοντας όμως τι πρόσωπο έχει ο ναζισμός στην κάθε χώρα. Είναι σημαντικό να πούμε πως δεν εμφανίζεται παντού με το ίδιο πρόσωπο. Στη Γαλλία αυτές οι κινήσεις είναι πολύ μικρές και απόλυτα περιθωριοποιημένες, όμως δρουν βίαια, διότι η ατμόσφαιρα τους αφήνει χώρο.
Όπως σημείωσε και ο Βάλτερ Μπάιερ, επικεφαλής του δικτύου Transform!, πρέπει να δράσουμε αλλά και να στοχαστούμε, να επιχειρήσουμε να περιγράψουμε πλήρως την κατάσταση όπως διαμορφώνεται με την Ακροδεξιά στην κάθε χώρα για να την πολεμήσουμε. Επίσης, θεωρώ πως και ο ρόλος των σωματείων είναι εξαιρετικά σημαντικός. Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο γαλλικό συνδικάτο, το CGT, έφτιαξε ένα "μανιφέστο" το οποίο μοίρασε στα μέλη του, καλώντας τα "να αντιμετωπίζουν παντού τα ακροδεξιά φαινόμενα στους χώρους δουλειάς, ορθώνοντας το ανάστημά τους και εξηγώντας τη διαφωνία τους". Νομίζω πως αν κάνουμε το ίδιο και στα σχολεία, και αν διαφωνήσουμε ανοιχτά με τον ναζισμό, τον φασισμό, την ομοφοβία, τον ρατσισμό συλλογικά και ατομικά, τότε θα δούμε αποτελέσματα. Αν, για παράδειγμα, αρθρώσει κανείς ναζιστικό, ομοφοβικό, ρατσιστικό λόγο στο λεωφορείο, και σηκωθείς και πεις "Διαφωνώ μαζί σου, δεν θα σε πολεμήσω, απλά διαφωνώ", ο κόσμος θα αρχίσει να αναπνέει διαφορετικά.
Οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι άμεσες και να προέρχονται από βαθύ στοχασμό. Ωστόσο, έχω ένα ερώτημα: Πού είναι οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι; Πού είναι; Στη δεκαετία του '30, ομάδες διανοούμενων όρθωναν το ανάστημά τους στην Ισπανία, στη Γαλλία, παντού. Σήμερα πού είναι; Εύχομαι να εμφανιστούν στη Γαλλία, ειδικά μετά τη δολοφονία του Κλεμάν. Αν και πια δεν ξέρω αν η εμφάνισή τους θα έχει αποτέλεσμα, καθώς ο κόσμος της εργασίας έχει αποστασιοποιηθεί από αυτούς, δεν θεωρούν πως πια μοιράζονται κάποιο κοινό μαζί τους. Πρέπει, λοιπόν, όλοι μας να κάνουμε δουλειά σε όλα τα επίπεδα.
* Τι πρέπει να κάνει η Αριστερά;
Νομίζω πως πρέπει να προσφέρει εναλλακτική. Αυτό έχει γίνει βέβαια πιο δύσκολο απ' ό,τι στο παρελθόν, αλλά όπως είπε και στην ομιλία του ο Αλ. Τσίπρας, οι δυνάμεις της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας λένε πως "ναι μεν η Ευρώπη δεν είναι όπως θα τη θέλαμε, αλλά ας συνεχίσουμε έτσι". Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση. Ούτε απάντηση μπορεί να αποτελεί το "Όχι στην Ε.Ε." που λέει η Ακροδεξιά και μερίδα λαϊκιστών. Ο δικός μας δρόμος είναι δύσκολος αφού είμαστε Ευρωπαίοι, διαφωνούμε με την υπάρχουσα δομή και θέλουμε να φτιάξουμε μία νέα Ευρώπη, να την ξαναχτίσουμε. Και μέσα στην κρίση γίνεται ακόμη δυσκολότερο το να είναι κανείς πολύπλοκος...
* Μερίδα της Αριστεράς έχει ενσωματώσει το επιχείρημα του ευρωσκεπτικισμού και προτείνει έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Τι λέμε σε αυτούς;
Νομίζω πως σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτές οι φωνές αποτελούν μειονότητα. Επίσης καταλαβαίνω την ανάγκη να πουλήσεις το "όνειρο" πως αν πάμε σε εθνικό νόμισμα, στο μάρκο, στο φράγκο, στη δραχμή, όλα θα είναι καλύτερα. Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στη Βρετανία, που δεν είναι στο ευρώ, ή στη Δανία, θα δούμε πως εφαρμόζονται οι ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Δεν φταίει το νόμισμα, φταίνε οι πολιτικές. Αν έχεις δραχμή με τις ίδιες πολιτικές, η κατάσταση θα είναι η ίδια και χειρότερη, καθώς η αξία της δραχμής θα είναι χαμηλότατη. Πρέπει να πούμε στον κόσμο: "Προσέξτε, μπορεί να νομίζετε πως η έξοδος από το ευρώ είναι η απάντηση, όμως όχι μόνο δεν είναι, αλλά θα είναι και χειρότερα. Πρέπει όχι να υποστηρίξουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως είναι σήμερα, αλλά να αγωνιστούμε για την οικοδόμηση μιας άλλης". Ειλικρινά, νομίζω θα είναι δύσκολος ο αγώνας μας, οι απλοϊκές αναλύσεις έχουν την τιμητική τους στην κρίση. Αλλά αν είμαστε πραγματικοί Αριστεροί, δεν πρέπει να είμαστε απλοϊκοί. Να είμαστε απλοί, όχι απλοϊκοί.
* Ένας χρόνος και κάτι έχει περάσει από την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ. Πόσο σοσιαλιστής είναι τελικά;
Oύτε κατά διάνοια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι με τον κόσμο που τοποθετούνταν στην Αριστερά και τον ψήφισε και τώρα είναι πλήρως απογοητευμένος. Δεν είναι απογοητευμένοι επειδή απέτυχε να αλλάξει την Ευρώπη αλλά επειδή δεν προσπάθησε καν. Όταν είπε πως "Δεν υπάρχει εναλλακτική" επαναλαμβάνοντας τη θατσερική ρήση, απογοήτευσε πλήρως. Αν ένας πολιτικός σαν αυτόν, γιατί το να είναι κανείς πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας είναι σημαντικό χαρτί, δεν προσπαθεί καν, τότε ποιος θα προσπαθήσει; Εκεί είναι το πρόβλημα. Ίσως να εμπιστευθούν τη Λε Πεν την επόμενη φορά. Η Ακροδεξιά άλλωστε προσφέρεται να "προσπαθήσει". Το πρόβλημα που έχουν οι Αριστεροί ψηφοφόροι είναι πως ο Ολάντ δεν είναι θαρραλέος, δεν χρησιμοποίησε τη βοήθεια που θα του έδινε ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, οι οργανώσεις, τα σωματεία. Δεν ζήτησε τη βοήθεια της Αριστεράς. Δεν είπε αυτό που είπε ο Τσίπρας πριν τις εκλογές: "Ξέρω πως θα είναι δύσκολο, αλλά θα έχω εσάς, θα προσπαθήσουμε μαζί". Τελικά, ο Ολάντ συμφώνησε με τις ευρωπαϊκές ελίτ. Και συμφώνησε σε όλα...
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου