Πολιτική σταθερότητα

Άρθρο του Θοδωρή Δρίτσα, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Α΄ Πειραιά και Νησιών (από avgi.gr) 

 

Η δύναμη του δικομματικού συστήματος που κυβερνά την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν τόσο ή μόνο η ψηφοσυλλεκτική υπεροχή του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έναντι της Αριστεράς και, φυσικά, ο ασφυκτικός έλεγχος του κράτους, όσο η δυνατότητα απρόσκοπτης εναλλαγής των δύο κομμάτων στην κυβέρνηση χωρίς να αλλάζει τίποτα. Ή, καλύτερα, χωρίς να αλλάζει τίποτα στον κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό ισχύος. Γι' αυτό και ο δικομματισμός αναδείχθηκε σε πολιτική, αλλά και πολιτειακή επιλογή του αστισμού. Γι' αυτό τα δύο κόμματα θεωρήθηκαν, και όντως είναι, συστημικά.

Όμως, για την ηγεμονία δεν αρκεί μόνο η στήριξη από τους οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ισχυρούς. Απαιτείται, σε βαθμό μάλιστα απολύτως καθοριστικό, η λαϊκή συναίνεση, την οποία κανένα σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει επί μακρόν χωρίς να ικανοποιήσει κοινωνικά αιτήματα και χωρίς να καλύψει κοινωνικές ανάγκες.
Έτσι καλλιεργούνται και συγκροτούνται οι σχέσεις εκπροσώπησης, στο πεδίο ανάπτυξης των οποίων δοκιμάζεται και μετριέται η δημοκρατία, το βάθος της και η ποιότητά της. Είναι γι' αυτό που ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός τις θεωρεί «βαρίδια» και όποιος αναφέρεται σε αυτές καταγγέλλεται ως λαϊκιστής.
Η καπιταλιστική κρίση δεν αποδόμησε μόνο την ψηφοσυλλεκτική ισχύ των κομμάτων του δικομματισμού. Αυτή ήταν η συνέπεια. Κυρίως αποδόμησε τον σκληρό πυρήνα των σχέσεων εκπροσώπησης. Γι' αυτό και η κρίση τους είναι διαρκής και αξεπέραστη. Γι' αυτό και η -παρά ταύτα- παραμονή τους στην εξουσία συνιστά τεράστιο κίνδυνο για τη δημοκρατία.
Ναι, αυτή η κυβέρνηση είναι θνησιγενής. Ο πολιτικός της χρόνος έχει ήδη εξαντληθεί. Όποια συναίνεση εξασφαλίζει στηρίζεται μόνο στον φόβο και στον εκβιασμό. Αυτή δεν είναι σχέση εκπροσώπησης, είναι σχέση ακραίας χειραγώγησης και μάλιστα με επίγνωση της αποτυχίας της και των αδιεξόδων της. Κυβέρνηση πολλαπλά επικίνδυνη.
Όμως, αυτά δεν συνέβησαν τις τελευταίες μέρες. Υπήρχαν και πριν. Τώρα, όμως, με την κυβερνητική κρίση, αποκαλύφθηκαν πλήρως. Καταλύτης για αυτή την αποκάλυψη, η μεγαλειώδης αντίσταση των εργαζομένων της ΕΡΤ και το κοινωνικό κίνημα συμπαράστασης και διεκδίκησης που αναπτύσσεται.
Η κοινωνική αφύπνιση έγινε δυνατή χάρη στην αγωνιστική στάση των απολυμένων της ΕΡΤ, που κατέλαβαν τον χώρο και τον μετέτρεψαν σε χώρο αντίστασης. Αυτή η ίδια αγωνιστική στάση των εργαζομένων προκάλεσε την κρίση στην τρικομματική κυβέρνηση που εξελίσσεται σε πολιτική κρίση. Γι' αυτό θέλουν να ξεμπερδεύουν με την ΕΡΤ.
Αν και δεν πρέπει να τον υποτιμήσουμε, ο Σαμαράς, με την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα, είναι σε αδιέξοδο. Ο δικομματισμός ανέλαβε να σώσει το πολιτικό σύστημα, τραυματισμένος όσο ποτέ, αναξιόπιστος όσο ποτέ, καταρρακωμένος όσο ποτέ. Αλλά το ανέλαβε...
Τα μεγάλα λόγια του Βενιζέλου για ακύρωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, για επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων, για ανοιχτή ΕΡΤ ξεχάστηκαν. Οι αιτίες και οι ερμηνείες περισσότερες από μία. Αλλά η ομηρία προφανής. Και η συναίνεση στη σχεδιαζόμενη καταστολή εγγυημένη.
Η υπόθεση της ΕΡΤ ενεργοποίησε σημαντικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, ζωντανές ακόμα. Διανοούμενους, καλλιτέχνες, νεολαία, εργαζόμενους, την Αριστερά όλων των χρωμάτων. Την Ευρώπη της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού. Ο Σαμαράς έμεινε θλιβερά απομονωμένος με τους νεοναζιστές και τους σκοταδιστές.
Αλλά ας μην τον υποτιμήσουμε! Η πολιτική πυγμής είναι το μόνο όπλο που του έχει απομείνει. Ακολουθεί το κλείσιμο νοσοκομείων, η απόλυση εργαζομένων στους ΟΤΑ, στα ΕΑΣ, σε πολλές πρώην ΔΕΚΟ. Ακολουθούν πλειστηριασμοί κατοικι

Η δύναμη του δικομματικού συστήματος που κυβερνά την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν τόσο ή μόνο η ψηφοσυλλεκτική υπεροχή του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έναντι της Αριστεράς και, φυσικά, ο ασφυκτικός έλεγχος του κράτους, όσο η δυνατότητα απρόσκοπτης εναλλαγής των δύο κομμάτων στην κυβέρνηση χωρίς να αλλάζει τίποτα. Ή, καλύτερα, χωρίς να αλλάζει τίποτα στον κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό ισχύος. Γι' αυτό και ο δικομματισμός αναδείχθηκε σε πολιτική, αλλά και πολιτειακή επιλογή του αστισμού. Γι' αυτό τα δύο κόμματα θεωρήθηκαν, και όντως είναι, συστημικά.

Όμως, για την ηγεμονία δεν αρκεί μόνο η στήριξη από τους οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ισχυρούς. Απαιτείται, σε βαθμό μάλιστα απολύτως καθοριστικό, η λαϊκή συναίνεση, την οποία κανένα σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει επί μακρόν χωρίς να ικανοποιήσει κοινωνικά αιτήματα και χωρίς να καλύψει κοινωνικές ανάγκες.
Έτσι καλλιεργούνται και συγκροτούνται οι σχέσεις εκπροσώπησης, στο πεδίο ανάπτυξης των οποίων δοκιμάζεται και μετριέται η δημοκρατία, το βάθος της και η ποιότητά της. Είναι γι' αυτό που ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός τις θεωρεί «βαρίδια» και όποιος αναφέρεται σε αυτές καταγγέλλεται ως λαϊκιστής.
Η καπιταλιστική κρίση δεν αποδόμησε μόνο την ψηφοσυλλεκτική ισχύ των κομμάτων του δικομματισμού. Αυτή ήταν η συνέπεια. Κυρίως αποδόμησε τον σκληρό πυρήνα των σχέσεων εκπροσώπησης. Γι' αυτό και η κρίση τους είναι διαρκής και αξεπέραστη. Γι' αυτό και η -παρά ταύτα- παραμονή τους στην εξουσία συνιστά τεράστιο κίνδυνο για τη δημοκρατία.
Ναι, αυτή η κυβέρνηση είναι θνησιγενής. Ο πολιτικός της χρόνος έχει ήδη εξαντληθεί. Όποια συναίνεση εξασφαλίζει στηρίζεται μόνο στον φόβο και στον εκβιασμό. Αυτή δεν είναι σχέση εκπροσώπησης, είναι σχέση ακραίας χειραγώγησης και μάλιστα με επίγνωση της αποτυχίας της και των αδιεξόδων της. Κυβέρνηση πολλαπλά επικίνδυνη.
Όμως, αυτά δεν συνέβησαν τις τελευταίες μέρες. Υπήρχαν και πριν. Τώρα, όμως, με την κυβερνητική κρίση, αποκαλύφθηκαν πλήρως. Καταλύτης για αυτή την αποκάλυψη, η μεγαλειώδης αντίσταση των εργαζομένων της ΕΡΤ και το κοινωνικό κίνημα συμπαράστασης και διεκδίκησης που αναπτύσσεται.
Η κοινωνική αφύπνιση έγινε δυνατή χάρη στην αγωνιστική στάση των απολυμένων της ΕΡΤ, που κατέλαβαν τον χώρο και τον μετέτρεψαν σε χώρο αντίστασης. Αυτή η ίδια αγωνιστική στάση των εργαζομένων προκάλεσε την κρίση στην τρικομματική κυβέρνηση που εξελίσσεται σε πολιτική κρίση. Γι' αυτό θέλουν να ξεμπερδεύουν με την ΕΡΤ.
Αν και δεν πρέπει να τον υποτιμήσουμε, ο Σαμαράς, με την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα, είναι σε αδιέξοδο. Ο δικομματισμός ανέλαβε να σώσει το πολιτικό σύστημα, τραυματισμένος όσο ποτέ, αναξιόπιστος όσο ποτέ, καταρρακωμένος όσο ποτέ. Αλλά το ανέλαβε...
Τα μεγάλα λόγια του Βενιζέλου για ακύρωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, για επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων, για ανοιχτή ΕΡΤ ξεχάστηκαν. Οι αιτίες και οι ερμηνείες περισσότερες από μία. Αλλά η ομηρία προφανής. Και η συναίνεση στη σχεδιαζόμενη καταστολή εγγυημένη.
Η υπόθεση της ΕΡΤ ενεργοποίησε σημαντικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, ζωντανές ακόμα. Διανοούμενους, καλλιτέχνες, νεολαία, εργαζόμενους, την Αριστερά όλων των χρωμάτων. Την Ευρώπη της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού. Ο Σαμαράς έμεινε θλιβερά απομονωμένος με τους νεοναζιστές και τους σκοταδιστές.
Αλλά ας μην τον υποτιμήσουμε! Η πολιτική πυγμής είναι το μόνο όπλο που του έχει απομείνει. Ακολουθεί το κλείσιμο νοσοκομείων, η απόλυση εργαζομένων στους ΟΤΑ, στα ΕΑΣ, σε πολλές πρώην ΔΕΚΟ. Ακολουθούν πλειστηριασμοί κατοικιών. Ίσως και δήμευση καταθέσεων.
Η πολιτική κρίση δεν μπορεί να λυθεί από τη σημερινή Βουλή. Η κοινωνία πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο. Έχουμε να κάνουμε πολλά. Η πολιτική σταθερότητα απαιτεί δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Διαφορετικά είναι σκοτάδι...
Γι' αυτό και στις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πέφτουν βαριά καθήκοντα και ευθύνες. Η πιο μεγάλη πρόκληση, το πιο μεγάλο «στοίχημα» είναι η οικοδόμηση των νέων σχέσεων εκπροσώπησης, συμμετοχής και κοινωνικού ελέγχου. Αυτά πρέπει να σημαδέψουν την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά.
ών. Ίσως και δήμευση καταθέσεων.
Η πολιτική κρίση δεν μπορεί να λυθεί από τη σημερινή Βουλή. Η κοινωνία πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο. Έχουμε να κάνουμε πολλά. Η πολιτική σταθερότητα απαιτεί δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Διαφορετικά είναι σκοτάδι...
Γι' αυτό και στις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πέφτουν βαριά καθήκοντα και ευθύνες. Η πιο μεγάλη πρόκληση, το πιο μεγάλο «στοίχημα» είναι η οικοδόμηση των νέων σχέσεων εκπροσώπησης, συμμετοχής και κοινωνικού ελέγχου. Αυτά πρέπει να σημαδέψουν την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά.