Αναγκαία η παραγωγική ανασυγκρότηση - Αναπόφευκτη μια νέα ρύθμιση του χρέους. Συνέντευξη Γιάννη Δραγασάκη στην εφημερίδα "Η Θεσσαλία"

 

1) Τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες σχετικά με την «Χρυσή Αυγή» παρέχουν την εγγύηση ότι αποκαθίσταται ένα κλίμα εμπιστοσύνης στο κοινοβουλευτικό σύστημα; Ποια άλλα μέτρα, από νομοθετικής πλευράς, απομένει ακόμη να ληφθούν;

Η κινητοποίηση της κυβέρνησης για την εξάρθρωση της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση. Ωστόσο, παρότι όψιμα, τα μέτρα που ελήφθησαν, υπό την πίεση τόσο της εγχώριας και διεθνούς κοινής γνώμης όσο και της Αριστεράς και του αντιφασιστικού κινήματος, συνιστούν αναμφίβολα ένα θετικό βήμα.

Η αντιμετώπιση του νεοναζιστικού φαινομένου όμως δεν είναι θέμα µόνο διοικητικών και νομοθετικών μέτρων. Η ανάσχεση του νεοναζισμού είναι ένα πολυσύνθετο και πολυδιάστατο ζήτημα, που απαιτεί συγκεκριμένο σχέδιο δράσης σε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα: στο θεσμικό, το πολιτικό, το ιδεολογικό και το κοινωνικό.

Σε ό,τι αφορά το θεσμικό επίπεδο, έχει ήδη φανεί πως το κρίσιμο θέμα δεν ήταν ότι δεν επαρκεί το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο, αλλά ότι δεν εφαρμόζεται. Βεβαίως δεν είμαστε αντίθετοι στην ανάληψη πρόσθετων νομοθετικών πρωτοβουλιών. Τώρα όμως θα πρέπει να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες που έχουν κινηθεί και να τιμωρηθούν επιτέλους όσοι αποδεδειγμένα ευθύνονται για την τέλεση εγκληματικών πράξεων, πάντα με σεβασμό στο Σύνταγμα.

2) Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο τι πρέπει να γίνει για την ανάσχεση του νεοναζιστικού φαινομένου;

Καταρχάς όλοι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, που το προηγούμενο διάστημα αδράνησαν, ολιγώρησαν ή συνεργάστηκαν με την Χρυσή Αυγή, πρέπει να γίνουν αντικείμενο πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου. Από εκεί και πέρα, σε πολιτικό επίπεδο, η πάλη ενάντια στο φασισμό προϋποθέτει την πολιτική απομόνωση όσων έβλεπαν στη νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση έναν προνομιακό μελλοντικό σύμμαχο, προσβλέποντας ακόμη και σε μια μετεκλογική στήριξη και συνεργασία, καθώς και όσων μέχρι πρότινος επέμεναν στην ανιστόρητη όσο και επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων, που, αντί να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ, νομιμοποιεί και «ξεπλένει» τη Χρυσή Αυγή.

Σε ιδεολογικό επίπεδο, η αντιμετώπιση του ολοκληρωτισμού συναρτάται ευθέως με την καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, με τον αγώνα για την ανατροπή των αντιλήψεων εκείνων που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την ανάδυση του φασισμού. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται γνώση της ιστορίας, εγρήγορση, παίδευση και καλλιέργεια της κοινωνίας. Βασικό μας μέλημα θα πρέπει επομένως να είναι το πώς θα δημιουργήσουμε μια κοινωνία η οποία στη θέση του τυφλού ανταγωνισμού και του άκρατου ατομικισμού θα βάζει τις αξίες και τις αρχές της αλληλεγγύης, της συνεργατικότητας και της συλλογικότητας, το πώς θα διαμορφώσουμε ένα νέο κοινωνικό ήθος και ένα διαφορετικό πολιτικό πρόταγμα που να δίνει ελπίδα και προοπτική.

Σε κοινωνικό, τέλος, επίπεδο, η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι άμεσα συνυφασμένη με τον αγώνα για την ανατροπή των πολιτικών που σπέρνουν τη φτώχεια, διευρύνουν τις ανισότητες και τον κοινωνικό αποκλεισμό, αποδιαρθρώνουν την κοινωνία και την κάνουν εύκολη λεία για τους φασίστες. Στο σημείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η κινητοποίηση του κόσμου και ιδίως της νεολαίας.

3) Σίγουρα αποδοκιμάζεται και δεν βρίσκει πολλούς σύμφωνους στην ελληνική κοινωνία και στο πολιτικό περιβάλλον η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με τη θεωρία των «δύο άκρων». Ωστόσο, όμως, σε κάποιες περιπτώσεις, με την πολιτική του στάση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει να επιδοκιμάζει τις αντιδράσεις πολιτών, οργανώσεων ή άλλων ομάδων, που καταφεύγουν σε μορφές βίας. Πιστεύετε ότι μια μορφή βίαιης διαμαρτυρίας (όπως π.χ. από πλευράς των κατοίκων στις Σκουριές της Χαλκιδικής ή το κλείσιμο δρόμων απο απεργούς) μπορεί να έχει θετική αιτιολόγηση και να τυγχάνει πολιτικής υποστήριξης;

Καταρχήν οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η σχετική συζήτηση, που επιχειρεί να εξισώσει τις απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις πολιτών με την εγκληματική δράση των νεοναζιστών, δεν είναι αθώα. Στόχος της είναι αφενός ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας που υποφέρει, μέσω της συγκάλυψης των πραγματικών προβλημάτων, αφετέρου η κατασυκοφάντηση και ο εκφοβισμός της κοινωνίας που αντιστέκεται, μέσω της ποινικοποίησης των αντιδράσεων.

Δεύτερον, θα πρέπει να τονίσουμε ότι ακόμη και σε επί¬πε¬δο ποι¬νι¬κού δικαίου αναγνωρίζεται η νόμιμη βία. Η περί¬πτω¬ση της ά¬μυ¬νας α¬πο¬τε-λεί χαρακτηριστικό παράδειγ¬μα: όπως ακριβώς τα άτο¬μα έχουν δι-καίω¬μα να αμύνο¬νται, έ¬τσι και οι κοι¬νω¬νίες έ¬χουν έ¬να ανάλο¬γο δικαίωμα, όταν απειλούνται οι ίδιοι οι όροι αναπαραγωγής και επιβίωσής τους, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στην περίπτωση των πολιτών στις Σκουριές. Οι πολίτες αυτοί προασπίζονται, αντιδρώντας, δύο θεμελιώδη ατομικά τους δικαιώματα: το δικαίωμα στη ζωή και την εξέγερση ενάντια στην αδικία, στο όνομα εναλλακτικών δυνατοτήτων ανάπτυξης για την περιοχή, που ουδέποτε τέθηκαν προς συζήτηση.

4) Ως προς τις εξελίξεις στο οικονομικό πεδίο η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχουν ήδη δημιουργηθεί εκείνες οι προϋποθέσεις που θα οδηγήσουν εντός του 2014 στην ανάκαμψη, φέρνοντας μάλιστα ως παράδειγμα την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος στα τέλη του έτους.Απο την άλλη πλευρά, θα πρέπει να αναμένουμε και περαιτέρω μείωση του ελληνικού χρέους ή κάποια άλλη ευνοική για την Ελλάδα απόφαση;

Οι κυβερνητικές ανακοινώσεις υποκρύπτουν το τραγικό αδιέξοδο της πολιτικής που εφαρμόζεται. Προσπαθούν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Το πλεόνασμα επιδιώκεται με λογιστικά τρικ, συμπίεση των κοινωνικών δαπανών, περικοπή των δημοσίων επενδύσεων και άδικους φόρους. Τα νέα δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά κενά, για τα οποία γίνεται λόγος, συνδέονται με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την εξυπηρέτηση του παλαιού χρέους και από τις συνέπειες της συνεχιζόμενης ύφεσης στα δημόσια  έσοδα και τις τράπεζες. Άρα, είτε αλλαγή πολιτικής και «κούρεμα» του χρέους θα υπάρξει είτε κάποιο νέο πακέτο. Είναι προφανές ότι με την σημερινή κυβέρνηση βρισκόμαστε στον αστερισμό της δεύτερης εκδοχής, δηλαδή νέο πρόγραμμα, νέα, κοινωνικά αφόρητα, μέτρα της μιας ή της άλλης μορφής.
Σε ό,τι αφορά ειδικά το χρέος, μία νέα ρύθμισή του είναι αναπόφευκτη. Αυτό  όμως που συζητούν είναι είτε παράταση του χρόνου αποπληρωμής είτε  μείωση των επιτοκίων της πρώτης δανειακής σύμβασης και όχι η μείωση του χρέους. Ακόμη λοιπόν κι αν γίνει «κάτι», το χρέος θα παραμείνει αρκετά υψηλό, ώστε να εξακολουθήσει να λειτουργεί ως μοχλός πίεσης και  εκβιασμών.

5) Εξετάζοντας τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων διαπιστώνουμε ότι ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την ΝΔ, ωστόσο φαίνεται ότι δεν καταφέρνει να αποσπά εκείνα τα ποσοστά που όλοι θα ανέμεναν. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι δεν έχει πείσει μεγάλα τμήματα των ψηφοφόρων ή ότι έχουν διαψευσθεί από την πολιτική του;

Ως τώρα κυριάρχησε οργή και αγανάκτηση για το χθες: πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιοι και τι έφταιξε; Σήμερα τα ερωτήματα φορούν κυρίως στο μέλλον. Ο κόσμος, και κυρίως η νεολαία, συνειδητοποιεί ότι καμία ελπιδοφόρα προοπτική δεν μπορεί να υπάρξει στη βάση αυτής της πολιτικής, που δεν είναι βιώσιμη και που, αν δεν ανατραπεί, θα συνεχίσει να παράγει διαρκώς νέους αποκλεισμούς και νέα αδιέξοδα.

Για να βγούμε από το αδιέξοδο και να δημιουργήσουμε προοπτικές ευημερίας, χρειάζεται η μετάβαση σε ένα νέο υπόδειγμα, ένα νέο οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα τι είδους κοινωνία θέλουμε, με τι όρους παραγωγής και διανομής του πλούτου, και, ακόμη, ποια ανάπτυξη θέλουμε να έχουμε, με ποιους σκοπούς και ποια κίνητρα. Αυτός ο αναστοχασμός πάνω στους όρους του συλλογικού μας μέλλοντος κρύβει μέσα του μια δυναμική που μπορεί να οδηγήσει σε ένα ακόμη μεγαλύτερο άλμα του ΣΥΡΙΖΑ.

6) Η ανεργία αποτελεί ένα κρίσιμο για το μέλλον της χώρας ζήτημα.Πώς θα προκύψουν νέες θέσεις; Σε ποιους τομείς θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση ώστε να ξεκινήσει η πολυπόθητη ανάπτυξη;

Για μια κυβέρνηση της Αριστεράς κυρίαρχη θέση κατέχει, στον βραχύ χρόνο, η ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης με όλα τα διαθέσιμα μέσα. Παράλληλα, θα πρέπει να βρεθούν τρόποι αντιμετώπισης της κρίσης ρευστότητας ώστε να σώσουμε επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Όμως η  βιώσιμη και διαρκής μείωση της ανεργίας απαιτεί τη μετάβαση σε νέα παραγωγικά πρότυπα. Δεν είναι σωστό πως δεν έχουμε δυνατότητες.

Από τις ως τώρα επεξεργασίες και μελέτες βλέπουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να  γίνει ένα περιφερειακό κέντρο για την ανάπτυξη ενός νέου ενεργειακού μοντέλου με δράσεις εκπαιδευτικές, ερευνητικές, παραγωγικές κ.λπ., με  πυρήνα τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τις νέες τεχνολογίες. Μπορούμε,  επίσης, να γίνουμε βασικός ευρωπαϊκός πόλος παραγωγής διατροφικών  προϊόντων υψηλής ποιότητας. Ένα αγροτοδιατροφικό σύμπλεγμα ερευνητικών, εκπαιδευτικών και παραγωγικών δραστηριοτήτων μπορεί να  γίνει βασικός πυλώνας του νέου παραγωγικού μοντέλου. Τρίτον, πρέπει να επιχειρήσουμε σχεδιασμένα στους λεγόμενους «δημιουργικούς κλάδους»,  αξιοποιώντας τα ευρήματα διαφόρων επιστημών σε νέα πεδία εφαρμογής, με  στόχο νέα υλικά, νέα προϊόντα, νέες υπηρεσίες, νέες δραστηριότητες και  απασχολήσεις. Τέταρτον, η χώρα μας μπορεί να γίνει ένα διεθνές κέντρο  γραμμάτων, τεχνών και πολιτισμού. Όλα αυτά έχουν ένα κοινό στοιχείο:  απαιτούν βεβαίως χρηματοδοτήσεις, αλλά πάνω από όλα απαιτούν γνώση, δεξιότητες, δημιουργικότητα, μακρόπνοο σχέδιο και δημόσιες πολιτικές που  να διαμορφώνουν πλαίσια, να θέτουν κανόνες και να στηρίζουν τις όποιες πρωτοβουλίες.
7) Τι ρόλο καλείται να διαδραματίσει ο αγροτοκτηνοτροφικός τομέας στο νέο παραγωγικό πρότυπο;

Η εναλλακτική ριζοσπαστική αγροτική πολιτική μας έχει στόχο μια βιώσιμη γεωργία προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, που θέτει στον πυρήνα της:

- το κοινωνικό δικαίωμα της πρόσβασης σε υγιεινά τρόφιμα, με σταθερές και δίκαιες τιμές

- τη διατροφική επάρκεια της χώρας

- την ανάπτυξη της περιφέρειας και τον «επανεποικισμό» της υπαίθρου στο  πλαίσιο ενός προγράμματος αειφόρου ανασυγκρότησης της χώρας

- τη διασφάλιση της απασχόλησης και σταθερών και δίκαιων εισοδημάτων στους μικρομεσαίους αγρότες 

- τη στροφή στην παραγωγή επώνυμων πιστοποιημένων προϊόντων και την  ενίσχυση της ολοκληρωμένης διαχείρισης και της βιολογικής γεωργίας

- το σεβασμό στο περιβάλλον, την προστασία των φυσικών μας πόρων και της βιοποικιλότητας

- την εκ βάθρων ανασυγκρότηση του συνεργατισμού και των συνεταιρισμών,  καθώς και των επαγγελματικών οργανώσεων των αγροτών, μέσα από δημοκρατικές, συμμετοχικές και κινηματικές διαδικασίες.Βεβαίως η πρότασή μας για την παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα είναι ανοικτή σε περαιτέρω συζήτηση και εξειδίκευση, καθώς απευθύνεται αλλά και προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή όλης της κοινωνίας της υπαίθρου. Πρώτα και κύρια των αγροτών και των εμπλεκομένων με την αγροτική παραγωγή αλλά και των τοπικών κοινωνιών μέσα από τους Οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, τα περιβαλλοντικά κινήματα, τις κινήσεις «χωρίς μεσάζοντες»  και γενικότερα τα δίκτυα αλληλεγγύης.

 dragasakis.gr

Οι δίδυμοι πύργοι Δένδια. Του Κώστα Βαξεβάνη.

 
Μετά την πτώση των δίδυμων Πύργων, οι ΗΠΑ, στο όνομα της ασφάλειας και της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας,προχώρησαν σε μέτρα που αναίρεσαν δικαιώματα και ελευθερίες. Η αναίρεση αυτή έγινε αποδεκτή, επειδή ακριβώς δημιουργήθηκε ένα αίσθημα συλλογικής ανασφάλειας. Είναι εύκολο να αποδεχθείς ένα κακό αν πειστείς πως βοηθά να αντιμετωπιστεί ένα μεγαλύτερο.
Ο κύριος Δένδιας, απ΄ ό,τι φαίνεται έχει ξεκινήσει τη δική του μάχη απέναντι σε όσους απειλούν κατά αυτόν, την συλλογική ασφάλεια. Μόνο που δεν περιμένει να γκρεμίσει κάποιος δίδυμους πύργους. Τους κατασκευάζει μόνος του και στη συνέχεια θα τους ανατινάξει για να αποδείξει πόσο κινδυνεύουμε.
Επί τρία χρόνια, το αίσθημα της ανασφάλειας, καλλιεργείται με επιμέλεια, μέσα από την επικοινωνιακή διόγκωση συμβάντων, που ως τώρα ήταν συνηθισμένα και ακίνδυνα περιστατικά του αστυνομικού δελτίου. Τα γκαζάκια στον μαντρότοιχο του σπιτιού του αδελφού του Κεδίκογλου, οι πυροβολισμοί τα ξημερώματα στην πινακίδα των έρημων γραφείων της ΝΔ, γκαζάκια σε ΑΤΜ Τραπεζών που κάποτε δεν γράφονταν ούτε σε μονόστηλο επαρχιακής εφημερίδας. Και ενώ ποτέ δεν είναι γνωστός ο φυσικός αυτουργός, πολύ εύκολα και γρήγορα αποδίδονται ευθύνες στον υποτιθέμενο ηθικό. Πρόκειται για μια νομική πρωτοτυπία, ενώ δεν βρίσκεται ο δράστης για να διαπιστωθεί αν είναι υποκινούμενος, τρελός, οργισμένος ή προβοκάτορας ανακαλύπτονται ηθικοί αυτουργοί.
Η κυβέρνηση και μαζί της ο κύριος Δένδιας, έχει περάσει από το στάδιο της προπαγάνδας, το οποίο πια είναι αναποτελεσματικό σε αυτό της βίαιης καταστολής. Η καταστολή βέβαια δεν είναι πλέον οι ψεκασμοί με χημικά στις πλατείες ή οι ξυλοδαρμοί, αλλά η επίθεση στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.
Ο κοινωνικός χώρος ενοχοποιείται, η κοινωνική δραστηριότητα καθίσταται ύποπτη, οι κοινωνικές ευαισθησίες στοιχεία που μπαίνουν σε δικογραφίες και η αλληλεγγύη θεωρείται «συνάθροιση άνω των τριών» κατά τα πρότυπα της δεκαετίας του 60. Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής ήταν τελικώς μια χρυσή ευκαιρία για να δικαιολογηθούν μέτρα που ξεφεύγουν από κάθε συνταγματική πρόβλεψη. Η Χρυσή Αυγή που ουδέποτε αποτέλεσε απειλή στην αντίληψη Δένδια, ο οποίος συλλάμβανε γκαζάκηδες αντί για Ναζί, ως απειλή νέας εσοδείας, μετατρέπεται στο άλλοθι της αστυνομοκρατίας.
Το προφίλ της αποφασισμένης κυβέρνησης να τελειώνει με το κακό, εξαργυρώνεται ωστόσο σε αυτό που η ίδια βαφτίζει κακό. Η Αστυνομία μπουκάρει σε δύο χώρους κοινωνικής δράσης το «Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού» και τους διεθνώς αναγνωρισμένους «Γιατρούς του Κόσμου», ψάχνοντας για ναρκωτικά «μετά από καταγγελίες». Αυτή η ασφαλίτικη αντίληψη δεν στοχεύει στα ναρκωτικά που δεν υπάρχουν, αλλά στο να εξασφαλίσει στο Δένδια και την Αστυνομία του το δικαίωμα στα μάτια του κόσμου, να μπουκάρει όπου θέλει στο όνομα της νομιμότητας. Μόνο που τη νομιμότητα μπορείς να την κατασκευάσεις.
Υπάρχουν βέβαια κάποιες λεπτομέρειες. Λίγες μέρες πριν ο εκπρόσωπος του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου, Γιώργος Βήχας, ξεφτίλισε στην εκπομπή του Χατζηνικολάου τον Άδωνι Γεωργιάδη για την πολιτική Υγείας. Ο εκπρόσωπος της οργάνωσης «Γιατροί του Κόσμου» Νικήτας Κανάκης, είχε κάνει επώνυμες καταγγελίες στο HOT DOC για το πώς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις χρηματοδοτήθηκαν από την κυβέρνηση αλλά δεν έκαναν ποτέ έργο. Οι δύο αυτές κοινωνικές οργανώσεις, είναι δηλαδή εκ των πραγμάτων, όχι μόνο αποκούμπι των φτωχών που δημιουργεί η κυβέρνηση Σαμαρά και των αλλοδαπών που θέλει να διώξει, αλλά και παράδειγμα κοινωνικής δράσης. Όπως καταλαβαίνει κάποιος, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε ο Δένδιας θέλουν η κοινωνική δράση να υπερβαίνει τους τοίχους του Μεγάρου Μουσικής ή της θρησκευτικής φιλανθρωπίας προς τους φτωχούς και αδέσποτους αυτής της χώρας, είτε πρόκειται για σκυλιά είτε για ανθρώπους.
Χιλιάδες κάτοικοι της Χαλκιδικής ήταν υπό διαρκή παρακολούθηση επί μήνες, γιατί αντιδρούν στο να ξεπουληθεί έναντι 11 εκατομμυρίων ευρώ χρυσός αξίας 25 δισ. και στο να πεθαίνουν τα παιδιά τους. Η κυβέρνηση Σαμαρά όρισε τη νομιμότητα ως τα συμφέροντα της εταιρίας, παρά την επιβολή προστίμου από την Ευρωπαϊκή Ένωση για χαριστική αντιμετώπιση της Ελληνικός Χρυσός. Όπως αποκαλύπτει άλλωστε η ίδια η εταιρεία χρηματοδοτεί την Αστυνομία στο «έργο» της. Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της «εγκληματικότητας στις Σκουριές» ο κύριος Δένδιας και οι υπηρεσίες του παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα δεκάδων δημοσιογράφων ελληνικών Μέσων και ξένων πρακτορείων. Πρόκειται για πρωτοφανή πράγματα. Μερικοί αστυνομικοί, από αυτούς που δεν αποκλείεται να είναι από τους πολλούς που υποστήριζαν την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, αποφασίζουν ποιούς θα παρακολουθήσουν και τι είναι νόμιμο.
Το επιχείρημα του κυρίου Δένδια βεβαίως είναι πως όλα γίνονται νόμιμα. Είναι ψέματα. Όπως αποκαλύπτει η ΑΔΑΕ, η Ανεξάρτητη Αρχή για το Απόρρητο των επικοινωνιών, οι υποκλοπές έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια και δεν μπορεί να υπάρξει έλεγχος της νομιμότητάς τους. Η άδεια για τις υποκλοπές παρέχεται από Δικαστικό Συμβούλιο ή από εισαγγελέα μέσω διάταξης. Όταν σε κάποιον εισαγγελέα γίνεται αίτημα για συνακρόαση, ο εισαγγελέας δεν γνωρίζει πόσο ενέχονται οι υπό παρακολούθηση στην υπόθεση. Δηλαδή ο αστυνομικός μπορεί να υποβάλει αίτημα για όσους θέλει, εμφανίζοντας βάσιμη την ανάγκη. Όταν θα τελειώσει η συνακρόαση, αν γίνει δικογραφία, ο εισαγγελέας δεν μπορεί να ελέγξει πόσα από τα τηλέφωνα που παρακολουθήθηκαν ήταν πραγματικά αναγκαίο να παρακολουθηθούν. Ούτε μπορεί να ελέγξει το σύνολο των συνομιλιών που μπορεί να είναι δεκάδες χιλιάδες σελίδες.
Το σημαντικό είναι πως η Αστυνομία μπορεί να ξεκινήσει παρακολούθηση μετά από ανώνυμη καταγγελία. Κάποιος δηλαδή εμφανίζεται να κάνει καταγγελία, αυτή ενεργοποιεί την συνακρόαση και αφού μάθουν όσα θέλουν, απλώς κλείνουν την υπόθεση λέγοντας πως δεν προέκυψε κάτι. Έτσι μπορούν να παρακολουθήσουν δημοσιογράφους, κοινωνικούς φορείς και ό,τι άλλο θέλουν. Επίσης η ΑΔΑΕ, αποκαλύπτει πως δεν μπορεί να ελεγχθεί η νομιμότητα υποκλοπών που έγιναν με τα γνωστά βαλιτσάκια, αφού οι χειριστές τους, πληκτρολογούν απλώς έναν αριθμό και κάνουν την παρακολούθηση.
Οι θεσμικές εγγυήσεις είναι ανύπαρκτες. Έτσι ο κύριος Δένδιας και οι υπό αυτόν αξιωματικοί, έχουν απλώς να ορίσουν ποιόν θέλουν να παρακολουθήσουν και στη συνέχεια να ορίσουν ή και να εφεύρουν την νομιμότητα. Δεν μπορεί κανένας να προστατευτεί από το κράτος που επιλέγει να λειτουργεί ως παρακράτος.
H επιθετικότητα της αντίληψης Δένδια ωστόσο δεν βρίσκεται στο εύρος της λειτουργίας αυτού του συστήματος, αλλά στην προσπάθεια που κάνει να ποινικοποιήσει κοινωνικές λειτουργίες. Να καταστήσει κοινά αποδεκτό να παρακολουθούνται δημοσιογράφοι, πολιτικοί, άτομα που έχουν κοινωνικές δραστηριότητες. Η αντίληψη Δένδια επιστρέφει την Ελλάδα στην δεκαετία του ΄50,τότε που οι μανάδες σήκωναν το δάχτυλο ως το στόμα και με ένα συνεχές «σσσσσ…» απαιτούσαν από τα παιδιά τους να μη μιλάνε και να μην μπλέκουν με πράγματα που μπορούσαν να χαρακτηριστούν «κομμουνιστικά». Σήμερα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, επιστρέφει στη λογική ότι πρέπει να διώκονται «οι αριστεροί και οι συνοδοιπόροι τους». Αυτό ίσως γι αυτόν να είναι μια ιδεολογική επιτυχία, για την κοινωνία όμως είναι όνειδος.
Υ.Γ. Την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου, είχα ραντεβού με άτομο το οποίο ήταν υπό αστυνομική φύλαξη. Οι αστυνομικοί φρουροί του, εντόπισαν δύο άτομα που με παρακολουθούσαν και στα πρόσωπά τους αναγνώρισαν συναδέλφους τους. Πίστεψαν πως ήταν προσωπική μου φρουρά. Τους ενημέρωσα πως δεν έχω. Κύριε Δένδια, πάρτε τους γιατί την επόμενη φορά θα τους φωτογραφίσω και θα τους ανεβάσω στο facebook.

 koutipandoras.gr

Το «μάθημα» της μικρής Μαρίας. Του Γιώργου Μόσχου.

Αντί για την ενεργοποίηση δημοσίων κοινωνικών υπηρεσιών, οδηγηθήκαμε στο δίπολο της απλοϊκής «σωτήριας» τοποθέτησης παιδιού σε σπίτι φροντίδας μη κυβερνητικού οργανισμού και της παράλληλης ανάπτυξης διωκτικών επιχειρήσεων και συνολικής στοχοποίησης κοινοτήτων Ρομά.
Η υπόθεση της 4χρονης Μαρίας, που απασχόλησε την τελευταία εβδομάδα τα ελληνικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης, ανέδειξε σοβαρές αδυναμίες της διοίκησης ως προς τις εγγραφές στα δημοτολόγια, την ανάπτυξη των μηχανισμών παιδικής προστασίας και την καταπολέμηση της παράνομης διακίνησης βρεφών. Όμως, πέραν αυτών, η μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε το θέμα, συνοδεύτηκε δυστυχώς για μία ακόμη φορά από σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δικαιωμάτων του παιδιού, τόσο από τη μεριά των ΜΜΕ που επιδόθηκαν σε μια γενική επίθεση και αφορισμούς στρεφόμενους κατά των Ρομά, όσο και από τους μηχανισμούς δημόσιας τάξης, καθώς, με αφορμή το περιστατικό, καταγράφηκαν νέες αστυνομικές επιχειρήσεις σε οικισμούς και καταυλισμούς Ρομά, συχνά με αμφισβητούμενης νομιμότητας και έντασης μέτρα και μέσα.
Σοβαρές παραβιάσεις
Ως προς τα ΜΜΕ, είναι προφανές ότι υπήρξε υπέρβαση των ορίων και πλαισίων ενημέρωσης που αποτελεί την κύρια αποστολή τους. Η δημοσιοποίηση των εικόνων του παιδιού επετράπη από τις εισαγγελικές αρχές με συγκεκριμένο σκοπό, δηλαδή τον εντοπισμό εμπλεκομένων σε παράνομες ενέργειες πολιτών, όμως στην πράξη λειτούργησε ως άλλοθι για την επανειλημμένη και ακατάσχετη χρήση τους, χωρίς κανένα σεβασμό στην ιδιωτική ζωή και με στόχο την πρόκληση εντυπωσιασμού και συχνά την καλλιέργεια μισαλλόδοξων και γενικευμένων προκαταλήψεων σε βάρος των Ρομά, ιδίως δε κατά το στερεότυπο ότι «οι Ρομά κλέβουν παιδιά». Αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού θα πρέπει να αποτελέσει το γεγονός ότι η καθοδήγηση της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ, σε επιφανειακή και μονοδιάστατη κατανάλωση εικόνων και στερεοτύπων και μάλιστα με πολλαπλές αναφορές σε εικαζόμενες παράνομες ενέργειες, που όμως δεν έχουν αποδειχθεί, και σε ταυτοποίηση της παραβατικής συμπεριφοράς όχι με πρόσωπα, αλλά με εκπροσώπους μιας φυλετικής ομάδας, δεν συνοδεύεται από ένα πλαίσιο ελέγχου της δεοντολογίας που πρέπει να τα διέπει και να τα οριοθετεί, με άξονα το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων του παιδιού.
Από την πλευρά των ευθυνών της επίσημης πολιτείας, η υπόθεση ανέδειξε επίσης σοβαρότατες δυσλειτουργίες και ελλείψεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την υπόθεση αυτή ενεργοποιήθηκαν οι μηχανισμοί καταστολής αφενός και ελέγχου των διοικητικών διαδικασιών για τη δημοτολογική εγγραφή των Ρομά αφετέρου. Όμως, ο προνοιακός μηχανισμός δήλωσε εμφατικά την απουσία του, δίνοντας θέση σε αυτόκλητους ιδιώτες που έχουν αναλάβει την υποκατάστασή του. Έτσι, αντί για την ενεργοποίηση δημοσίων κοινωνικών υπηρεσιών, τόσο για την περίθαλψη του συγκεκριμένου παιδιού, όσο και για τη γενικότερη προσέγγιση των οικογενειών και αντιμετώπιση των παραγόντων που οδηγούν πολλά παιδιά σε παραμέληση ή κακοποίηση, οδηγηθήκαμε στο δίπολο της απλοϊκής «σωτήριας» τοποθέτησης παιδιού σε σπίτι φροντίδας μη κυβερνητικού οργανισμού και της παράλληλης ανάπτυξης διωκτικών επιχειρήσεων και συνολικής στοχοποίησης κοινοτήτων Ρομά, με έμφαση στην καταστολή των πιθανών έκνομων δραστηριοτήτων τους.
Αξίζει να τονιστεί ότι η υπερβολική έκθεση και η δαιμονοποίηση του τρόπου ζωής των Ρομά ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την ακόμη μεγαλύτερη απομάκρυνσή τους από τις νόμιμες διαδικασίες καταγραφής της αστικής τους κατάστασης και συνολικότερης πρόσβασης τους στις δημόσιες υπηρεσίες.
Αναγκαία θεσμικά μέτρα
Μία νηφάλια και ουσιαστική παρέμβαση της Πολιτείας θα έπρεπε σήμερα να εστιαστεί στην υπέρβαση των χρόνιων αδυναμιών της, κυρίως των προνοιακών της μηχανισμών, που αφορούν το γενικότερο πληθυσμό αλλά και ειδικότερα τις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Η προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών Ρομά στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην φροντίδα και στην ανάπτυξη, δεν μπορεί να γίνει με αστυνομικές επιχειρήσεις ή με διώξεις, αλλά απαιτούνται πολύπλευρα μέτρα που θα ανταποκρίνονται στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της ομάδας αυτής, θα βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσής τους, θα ενδυναμώνουν τη σύνδεσή της με τον κοινωνικό ιστό, θα εγκαθιδρύουν θετικούς δεσμούς με τους εκπαιδευτικούς και τους προνοιακούς μηχανισμούς και θα παρεμβαίνουν υποστηρικτικά για την αποτροπή πρακτικών που οδηγούν σε διακινδύνευση και κακοποίησή τους.
Χρειάζονται επειγόντως θεσμικά μέτρα που αφορούν γενικότερα την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού στη χώρα μας, με προτεραιότητα στις πολιτικές που θα έχουν ως κέντρο το παιδί και με ένα ουσιαστικό μακρόπνοο εθνικό σχέδιο δράσης για τα παιδιά σε εφαρμογή. Οι ιδιωτικές υιοθεσίες θα πρέπει να καταργηθούν, καθώς είναι γνωστό ότι υποκρύπτουν οικονομικές συναλλαγές και ευνοούν το εμπόριο βρεφών, ενώ παράλληλα οι θεσμοί της δημόσιας υιοθεσίας και της αναδοχής θα πρέπει να στηριχθούν με νομοθετικά μέτρα και κατάλληλη οργάνωση των κοινωνικών υπηρεσιών που τις υποστηρίζουν. Τα ιδρύματα παιδικής προστασίας θα πρέπει να πιστοποιηθούν με θεσμοθετημένα κριτήρια και να στελεχώνονται κατάλληλα, για να αποφεύγονται σοβαρές παραβιάσεις δικαιωμάτων των φιλοξενούμενων παιδιών, όπως αυτές που συνέβησαν πριν χρόνια στο ίδρυμα Αγία Βαρβάρα και εξέθεσαν τη χώρα μας διεθνώς. Οι οικογένειες σε κρίση χρειάζεται να στηριχθούν, ώστε να κατορθώσουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή της αγωγής και φροντίδας των παιδιών τους.
Όμως όλα αυτά απαιτούν μια τελείως διαφορετική προσέγγιση και στάση της πολιτείας, αλλά και της κοινωνίας από αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας. Ελπίζω η ιστορία της μικρής Μαρίας να αποτελέσει ένα μάθημα και μια αφορμή για μια συνολική διεκδίκηση μιας άλλης στάσης απέναντι στα παιδιά στη χώρα μας.
* Ο Γ. Μόσχος είναι βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού

«Έκοψαν» ρεμπέτικο του Μπαγιαντέρα από σχολική γιορτή στον Πύργο. Το τραγούδι μιλάει για τον Άρη Βελουχιώτη...

 Το θέμα ανέδειξε και κατήγγειλε με ανακοίνωσή της και η ΕΛΜΕ Ηλείας.
 Πριν από μερικές μέρες και ενώ η συγκεκριμένη καθηγήτρια μουσικής προετοίμαζε μαζί με τους μαθητές της τα τραγούδια που θα παρουσίαζε η χορωδία στη χθεσινή επετειακή εκδήλωση του σχολείου, ο διευθυντής την κάλεσε και ζήτησε από τη μουσικό να… αφαιρέσει το ρεμπέτικο «Να’ ναι γλυκό το βόλι» του Μπαγιαντέρα από τα τραγούδια που έχουν επιλεγεί, κατόπιν προτροπής ενός γονέα του σχολείου που είπε ότι το παιδί του δεν θέλει να λέει τραγούδια που μιλάνε για τον Άρη (Βελουχιώτη) και τους αντάρτες!
Μάλιστα ο διευθυντής συγκάλεσε αμέσως και τον Σύλλογο Διδασκόντων για να τους ενημερώσει για το θέμα. Η καθηγήτρια μουσικής δεν δέχθηκε να «κόψει» το συγκεκριμένο ρεμπέτικο από τη γιορτή, είπε μαζί με τα παιδιά «ή όλα θα τα πούμε, ή κανένα» και συνέχισε να το διδάσκει κανονικά. Ωστόσο, στη χθεσινή σχολική γιορτή, οι πληροφορίες μας λένε ότι η λογοκρισία πήρε τη μορφή απαγόρευσης και έτσι η καθηγήτρια μουσικής μαζί με την χορωδία, επέλεξαν να μην πουν κανένα τραγούδι στην εκδήλωση του σχολείου, πλην του Εθνικού Ύμνου!
Επειδή όμως, κανείς δεν μπορεί ούτε να απαλείψει την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης, μα ούτε και του ρεμπέτικου τραγουδιού, γιατί δεν είναι δυνατόν το έργο των εκπαιδευτικών και ιδίως των καλλιτεχνικών μαθημάτων να υφίσταται λογοκρισία, ούτε τα φαινόμενα φανατισμού που μας έχουν παγώσει το αίμα να τα βλέπουμε να τρυπώνουν στα σχολεία με τις ευλογίες των διευθυντών και των ανωτέρων τους, η μουσικός μαζί με τη χορωδία του σχολείου είπαν το «απαγορευμένο» ρεμπέτικο του Μπαγιαντέρα στη χθεσινή αντιφασιστική συναυλία που διοργάνωσε η ΕΛΜΕ Ηλείας και ο Σύλλογος Δασκάλων Πύργου στην κεντρική πλατεία.
Διότι θεώρησαν ότι δεν αρκεί να καταγγέλλουμε τον σκοταδισμό, τον ρατσισμό και τον εκφασισμό της κοινωνίας, πρέπει και εμπράκτως να τον αποτρέπουμε. Μάλιστα, εκτός από το ρεμπέτικο, αναφέρθηκαν και στο ιστορικό του που είναι μέρος της ιστορίας του Μπαγιαντέρα, του τυφλού ραψωδού της Αντίστασης. Εξάλλου, το ρεμπέτικο τραγούδι περπάτησε επάνω στα αχνάρια του αντάρτικου τραγουδιού (χωρίς αυτό απαραίτητα να προσδίδει στο δεύτερο αισθητική υπεροχή). Συντάχτηκε με τον ΕΑΜ - ΕΛΑΣ κι ακολούθησε την πολιτική του ιδεολογία.



Οι επίμαχοι στίχοι του Μπαγιαντέρα
ΝΑ 'ΝΑΙ ΓΛΥΚΟ ΤΟ ΒΟΛΙ 
Φόρεσε αντάρτη τ’ άρματα
ζώσε και το σπαθί σου
και σύρε για τον πόλεμο
κι η λευτεριά μαζί σου

Σύρε και θέλω νικητής
παιδί μου να γυρίσεις
για τη γλυκιά τη λευτεριά
το αίμα σου να χύσεις

Πολέμησε αντάρτη μου
πως πολεμάνε όλοι
και με τον Άρη αρχηγό
να `ναι γλυκό το βόλι


Και το ιστορικό του…
 Χειμώνας 1941-42 στην Αθήνα, «μαύρος» χειμώνας, 350 άτομα πέθαναν από την πείνα. Το Σεπτέμβριο του 1942, το ΕΑΜ κυκλοφορεί ολιγοσέλιδο κείμενο που έχει συγγράψει ο μεγάλος παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός, όπου καλεί το λαό να αντισταθεί ενάντια στο φασισμό ακόμα και με ένοπλο αγώνα. Ο ΕΛΑΣ με αρχικαπετάνιο τον Άρη Βελουχιώτη αγωνίζεται ηρωϊκά και ηγείται της κυβέρνησης του βουνού, όπου στο πρώτο Πανθεσσαλικό Συνέδριο του ΕΑΜ τελούν τον αγιασμό ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος και ο Ιωακείμ Κοζάνης. Στον Πειραιά, ο τροβαδούρος της Αντίστασης Δημήτρης Γκόγκος ( κατά κόσμον Μπαγιαντέρας), καλεί με τα τραγούδια του τα παλικάρια της εποχής να ενταχθούν στις τάξεις του ΕΑΜ και να πολεμήσουν στον Έβρο. Το τραγούδι του «ΝΑ ‘ ΝΑΙ ΓΚΥΚΟ ΤΟ ΒΟΛΙ» που έγραψε και συνέθεσε το 1942 μαζί με άλλα τραγούδια του Μπαγιαντέρα, ανήκει στην ιστορία των αντιστασιακών ρεμπέτικων. Το συγκεκριμένο τραγούδι, αγραμματοφώνητο τότε, πρωτοκυκλοφόρησε το το 1980 τραγουδισμένο από τους Γιώργο Νταλάρα, Γλυκερία και Δημήτρη Κοντογιάννη και περιλαμβάνεται στο LP «ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ», MINOS DAL-MSM 391, 1980.
Πηγή: eproini.gr - Ρεπορτάζ: Ελένη Παπαδοπούλου

Κώστας Δουζίνας: Η ανυπακοή που υπερασπίζεται δικαιώματα είναι ηθική και νόμιμη.

Η πιο ακραία βία είναι αυτή που ασκείται από την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας, υπογραμμίζει ο Κώστας Δουζίνας, καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Κολλεγίου Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής. Ο Κ. Δουζίνας υποστηρίζει ότι η πρωτοβουλία των 58 για την Κεντροαριστερά δεν μπορεί να έχει κάποια τύχη, καθώς διέπεται από την πολιτική λογική του "εκσυγχρονισμού" που ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας.
* Και μετά τις προφυλακίσεις ηγετικών στελεχών της Χ.Α., η κυβέρνηση εμμένει στη θεωρία των δύο άκρων, ισχυριζόμενη μεταξύ άλλων πως "δεν υπάρχει καλή και κακή βία". Πού στοχεύει η ρητορική αυτή; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;
 Όπως υποστήριξαν πολλοί, η άποψη αυτή είναι ανιστόρητη και επιστημονικά σαθρή. Δεν υπάρχει μία και μόνη "βία", αλλά πολλές και πολυσχιδείς μορφές κρατικής βίας και κοινωνικής αντίστασης. Τα περισσότερα συντάγματα, όπως και τα δικά μας, καθιερώθηκαν παραβιάζοντας τα πρωτόκολλα της συνταγματικής νομιμότητας. Ήταν αποτελέσματα πολέμου, επανάστασης, κατοχής ή απελευθέρωσης. Η βία της γέννησης εγγράφεται στο δίκαιο και διαμορφώνει το πλαίσιό του. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν την ονομάζει «βία που συντηρεί δίκαιο». Η τακτική της άσκηση επιδεικνύει την τρομερή δύναμη στα χέρια του κράτους και, ταυτόχρονα, τη συγκαλύπτει στο όνομα υψηλών και αφηρημένων ιδανικών σκοπών, όπως το Έθνος, το Δίκαιο ή η Ανθρωπότητα. Η κρατική βία λειτουργεί με υλικούς και συμβολικούς τρόπους: εκφοβίζει, καταστέλλει αντιστάσεις και, ταυτόχρονα, προσδίδει νομιμότητα στον εαυτό της. Η ιδεολογία μετατρέπει τη βία των κυρίαρχων σε άσκηση νόμιμης ισχύος και παρουσιάζει κάθε αντιστεκόμενη δύναμη ως βίαια, εγκληματική, βάναυση.
Από την άλλη πλευρά, η διαμαρτυρία, η ανυπακοή, η απεργία, η εξέγερση, αποτελούν διακριτές μορφές αντίστασης. Κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται σε σχέση με τις μορφές της και στις συγκεκριμένες συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται. Η ανυπακοή που υπερασπίζεται δικαιώματα που παραβιάζονται ή δίνει τη δυνατότητα δημοκρατικής συμμετοχής είναι ηθική και νόμιμη. Οι ανυπάκουοι αντικαθιστούν δικαστές και πολιτικούς που δεν επιτελούν το έργο τους. Η γενική καταδίκη της βίας είναι επομένως κατεξοχήν ιδεολογική διαδικασία. Στη διαλεκτική βίας και αντί-βίας, η κρατική βία της μνημονιακής πολιτικής αντιστρέφει την αιτιακή και χρονολογική σειρά και παρουσιάζεται σαν η ίδια να αντικρούει, να προλαμβάνει ή να καταδικάζει μια πρωτογενή (κοινωνική, πολιτική) βία. Αφαιρετικά μιλώντας, κανείς δεν θέλει τη βία. Αλλά και κανείς που έχει διαβάσει λίγη ιστορία ή κοινωνιολογία δεν μπορεί να εξισώνει τη δύναμη της εξουσίας και των παρακλαδιών της με την αντίσταση των κατ' εξακολούθηση στόχων της κρατικής βίας.
Αν υπάρχει μια ακραία πολιτική και βία σήμερα, αυτή είναι της θανατοπολιτικής της εξουσίας: η καταστροφή ζωών από πείνα και αρρώστια, οι αυτοκτονίες, η εξαθλίωση και ο εξευτελισμός των γερόντων, η κατάθλιψη και η εγκατάλειψη.
* Στο πλαίσιο της θεωρίας των δύο άκρων, το μνημονιακό μπλοκ ισχυρίζεται πως οι πλατείες εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή, ισχυρισμό που συχνά αναπαράγει και το ΚΚΕ. Πώς σχολιάζεις την άποψη αυτή, καθώς πρόσφατα έγραψες κι ένα βιβλίο για το κίνημα των πλατειών;
 Από την Ταχρίρ, στο Σύνταγμα, το Ταξίμ και το Ρίο, οι πλατείες αποτελούν πρωτοφανές ιστορικό γεγονός. Οι πλατείες οριοθετούν την εποχή μας ως εποχή αντιστάσεων και ανατροπών. Στην Ελλάδα, οι πλατείες ανέτρεψαν το πολιτικό και εκλογικό σκηνικό κι έδωσαν ώθηση στην Αριστερά. Σήμερα οι πλατείες και η αντίσταση σπιλώνονται από την κυβέρνηση, τη Δεξιά και τους κεντροαριστερούς ως ατελέσφορες ή βίαιες, γιατί μπόρεσαν να συμπυκνώσουν την αγανάκτηση και να την μεταβάλουν σε πολιτική πράξη. Οι πλατείες πέρασαν τις δεξιότητες, τις δικτυώσεις, τις συνεργασίες και τις οριζόντιες διαστρωματώσεις του κόσμου από τους χώρους δουλειάς και τον ιδιωτικό χώρο στην πολιτική και τον δημόσιο χώρο. Η κληρονομιά τους αυτή πρέπει να περάσει στην καθημερινή μας πολιτική πράξη στο κόμμα, στη γειτονιά, στη δουλειά. Στις πλατείες μάθαμε την άμεση δημοκρατία: τώρα πρέπει να την θεσμοποιήσουμε πολιτειακά, πολιτικά και κοινωνικά. Και πρέπει να αναδείξουμε τη σημασία των κοινών αγαθών (beni communi), αυτών που δεν πρέπει να αποτελούν ούτε κρατική ούτε ιδιωτική ιδιοκτησία. Το νερό, ο αέρας, η φύση, ο πολιτισμός, η θάλασσα, οι παραλίες, η γλώσσα. Έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να ξαναφανταστούμε τη ζωή μας έξω και πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές της νεωτερικής θεσμοποίησης.
 * Από τη στιγμή που άρχισε να διώκεται η Χρυσή Αυγή, άνοιξε μια έντονη συζήτηση στην Αριστερά σχετικά με το νομικό πλαίσιο που χρησιμοποιήθηκε, ότι συνιστά προετοιμασία εκ μέρους κυβερνητικών κύκλων να χρησιμοποιηθεί και για την Αριστερά. Ποια είναι η άποψη σου;
Είναι αλήθεια ότι απαγορεύσεις και άλλοι περιορισμοί της δράσης έχουν κινηθεί κυρίως εναντίον της Αριστεράς και ριζοσπαστικών κομμάτων. Το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιδοκίμασαν την απαγόρευση του ΚΚ της Δυτικής Γερμανίας. Εντούτοις, νομίζω ότι σήμερα οι φόβοι αυτοί είναι υπερβολικοί. Η Αριστερά βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας, υποστηρίζεται από μεγάλο κομμάτι του λαού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα από τον φόβο του φόβου. Έχουμε μάθει να είμαστε προσεκτικοί, να παίρνουμε προφυλάξεις. Τώρα ήρθε η ώρα της κατανόησης της δύναμής μας. Η ύψιστη ηθική επιταγή, λέει ο Λακάν, είναι "Ποτέ μην υποχωρείς από την επιθυμία σου". Η επιθυμία της Αριστεράς είναι η ελπίδα της Ελλάδας, δεν πρέπει ούτε λεπτό να βγαίνει από την σκέψη και την πράξη μας.
 * Τα δημοσκοπικά ποσοστά της Χ.Α., αν και παρουσιάζουν κάμψη, κινούνται στο επίπεδο της εκλογικής της επίδοσης. Ποια πρέπει να είναι η στρατηγική της Αριστεράς για την καταπολέμηση του φασισμού;
Το τρίπτυχο είναι: πολιτική, πράξη, αλληλεγγύη. Οι ιδέες, η ιστορική γνώση, βοηθούν αλλά δεν φτάνουν. Χρειάζεται αλλαγή συμπεριφορών, και των δικών μας και των αποπλανημένων του ναζισμού. Η αλληλεγγύη στους άνεργους και τους φτωχούς, η παρουσία στις πλατείες και τις γειτονιές, η συνεχής κινητοποίηση για τα δικαιώματα που χάνονται, η αρωγή στον κόσμο που υποφέρει - Έλληνες και μετανάστες - αυτά δείχνουν στην πράξη τις δεσμεύσεις της Αριστεράς. Το παράδειγμα, η μαθητεία, η μίμηση είναι πιο αποτελεσματικά από τη "θεωρητική" δουλειά. Όταν η συμπεριφορά αλλάξει, οι ιδέες ακολουθούν, το αντίθετο δεν ισχύει πια.
 * "Ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστική Αριστερά", δηλώνει η διακήρυξη των 58 για την Κεντροαριστερά, κείμενο που υπογράφεται από αρκετούς διανοούμενους. Πώς βλέπεις την κίνηση αυτή;

Σήμερα μόνο η Αριστερά εκπροσωπεί τις αρχές του Διαφωτισμού, την "ιδέα της Ευρώπης". Της αντιφατικής Ευρώπης που έφτιαξε έναν πολιτισμό καθολικών αξιών αλλά ταυτόχρονα διέπραξε τεράστια εγκλήματα: αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμό, το Ολοκαύτωμα. Οι τρεις μεγάλες αρχές της "ιδέας της Ευρώπης" είναι η ελευθερία, η ισότητα και κοινωνική αλληλεγγύη, και η δημοκρατία. Η ελευθερία ήταν δημιούργημα του φιλελευθερισμού, αλλά οι σύγχρονοι νεοφιλελεύθεροι την έχουν καταστρέψει με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την καταστολή και τα στρατόπεδα που ξεφυτρώνουν σ' όλο τον κόσμο. Η ισότητα ήταν δημιούργημα του σοσιαλισμού, αλλά οι Σοσιαλδημοκράτες οδήγησαν τις κοινωνίες στην ιστορικά μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Τέλος, η δημοκρατία μετατράπηκε σε διακυβέρνηση των τεχνοκρατών, των τραπεζιτών και των αγορών, που αποφασίζουν την τύχη ολόκληρων λαών. Σήμερα είναι οι αριστεροί που παλεύουν για τα δικαιώματα των αδυνάτων, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ένα επαναπροσδιορισμό της δημοκρατίας. Δημοκρατίας όχι μόνο ως εκλογικής διαδικασίας, αλλά ως είδους ζωής που επεκτείνεται σ' όλο τον κοινωνικό ιστό: από το σπίτι, στη γειτονιά, στη δουλειά, στον πολιτισμό και την επικοινωνία. Είναι η Αριστερά λοιπόν που διατηρεί την τιμή του ονόματος "Ευρώπη".

Ας μην ασχολούμαστε πολύ με τους 58 λοιπόν, την τελευταία παραλλαγή των 32, 72, 300 κ.λπ. Το μόνο που διαθέτουν είναι η προβολή από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Κατά τα άλλα, η προσπάθεια να μιμηθούν το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ στο εκσυγχρονιστικό Κέντρο είναι καταδικασμένη. Όπως έχουν πει πολλοί, δεν υπάρχει ούτε κοινωνικό υπόβαθρο ούτε πολιτικό κενό.
Έχω να πω λοιπόν στους λίγους φίλους ανάμεσα στους 58 - όχι σ' αυτούς που είχαν υπουργεία και αξιώματα στις κυβερνήσεις που κατέστρεψαν την Ελλάδα: Το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού όχι μόνο απέτυχε, αλλά συνέβαλε στην κοινωνική καταστροφή. Είχατε την ευκαιρία σας, κυριαρχήσατε στη δημόσια συζήτηση, φτιάξατε κι εφαρμόσατε πολιτικές, είχατε και έχετε προνομιακή πρόσβαση στα ΜΜΕ. Αποτύχατε. Η Ευρώπη, το "ιδεώδες εγώ" σας, σας είπε τεμπέληδες, μάγκες της δημιουργικής λογιστικής, ψεύτες. Εφόσον λοιπόν πιστεύετε, όπως κι εμείς, στις καθολικές άξιες, ελάτε μαζί μας να φτιάξουμε (με τις διαφωνίες και αντιθέσεις μας) μια νέα Ελλάδα. Κάνατε το πάρτι σας, διασκεδάσατε κυβερνώντας, ώρα να γυρίσετε στις νεανικές σας αξίες κι ελπίδες.

* Ο Κώστας Δουζίνας είναι συγγραφέας, μεταξύ άλλων, των βιβλίων "Αντίσταση και φιλοσοφία στην κρίση" (εκδ. Αλεξάνδρεια) και Ριζοσπαστική Πολιτική και Νομική Φιλοσοφία (εκδ. Νήσος).

  avgi.gr

Συνέντευξη στην Αυγή και τον Χρήστο Σίμο

Η πιο ακραία βία είναι αυτή που ασκείται από την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας, υπογραμμίζει ο Κώστας Δουζίνας, καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Κολλεγίου Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής. Ο Κ. Δουζίνας υποστηρίζει ότι η πρωτοβουλία των 58 για την Κεντροαριστερά δεν μπορεί να έχει κάποια τύχη, καθώς διέπεται από την πολιτική λογική του "εκσυγχρονισμού" που ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας.

* Και μετά τις προφυλακίσεις ηγετικών στελεχών της Χ.Α., η κυβέρνηση εμμένει στη θεωρία των δύο άκρων, ισχυριζόμενη μεταξύ άλλων πως "δεν υπάρχει καλή και κακή βία". Πού στοχεύει η ρητορική αυτή; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Όπως υποστήριξαν πολλοί, η άποψη αυτή είναι ανιστόρητη και επιστημονικά σαθρή. Δεν υπάρχει μία και μόνη "βία", αλλά πολλές και πολυσχιδείς μορφές κρατικής βίας και κοινωνικής αντίστασης. Τα περισσότερα συντάγματα, όπως και τα δικά μας, καθιερώθηκαν παραβιάζοντας τα πρωτόκολλα της συνταγματικής νομιμότητας. Ήταν αποτελέσματα πολέμου, επανάστασης, κατοχής ή απελευθέρωσης. Η βία της γέννησης εγγράφεται στο δίκαιο και διαμορφώνει το πλαίσιό του. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν την ονομάζει «βία που συντηρεί δίκαιο». Η τακτική της άσκηση επιδεικνύει την τρομερή δύναμη στα χέρια του κράτους και, ταυτόχρονα, τη συγκαλύπτει στο όνομα υψηλών και αφηρημένων ιδανικών σκοπών, όπως το Έθνος, το Δίκαιο ή η Ανθρωπότητα. Η κρατική βία λειτουργεί με υλικούς και συμβολικούς τρόπους: εκφοβίζει, καταστέλλει αντιστάσεις και, ταυτόχρονα, προσδίδει νομιμότητα στον εαυτό της. Η ιδεολογία μετατρέπει τη βία των κυρίαρχων σε άσκηση νόμιμης ισχύος και παρουσιάζει κάθε αντιστεκόμενη δύναμη ως βίαια, εγκληματική, βάναυση.
Από την άλλη πλευρά, η διαμαρτυρία, η ανυπακοή, η απεργία, η εξέγερση, αποτελούν διακριτές μορφές αντίστασης. Κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται σε σχέση με τις μορφές της και στις συγκεκριμένες συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται. Η ανυπακοή που υπερασπίζεται δικαιώματα που παραβιάζονται ή δίνει τη δυνατότητα δημοκρατικής συμμετοχής είναι ηθική και νόμιμη. Οι ανυπάκουοι αντικαθιστούν δικαστές και πολιτικούς που δεν επιτελούν το έργο τους. Η γενική καταδίκη της βίας είναι επομένως κατεξοχήν ιδεολογική διαδικασία. Στη διαλεκτική βίας και αντί-βίας, η κρατική βία της μνημονιακής πολιτικής αντιστρέφει την αιτιακή και χρονολογική σειρά και παρουσιάζεται σαν η ίδια να αντικρούει, να προλαμβάνει ή να καταδικάζει μια πρωτογενή (κοινωνική, πολιτική) βία. Αφαιρετικά μιλώντας, κανείς δεν θέλει τη βία. Αλλά και κανείς που έχει διαβάσει λίγη ιστορία ή κοινωνιολογία δεν μπορεί να εξισώνει τη δύναμη της εξουσίας και των παρακλαδιών της με την αντίσταση των κατ' εξακολούθηση στόχων της κρατικής βίας.
Αν υπάρχει μια ακραία πολιτική και βία σήμερα, αυτή είναι της θανατοπολιτικής της εξουσίας: η καταστροφή ζωών από πείνα και αρρώστια, οι αυτοκτονίες, η εξαθλίωση και ο εξευτελισμός των γερόντων, η κατάθλιψη και η εγκατάλειψη.

* Στο πλαίσιο της θεωρίας των δύο άκρων, το μνημονιακό μπλοκ ισχυρίζεται πως οι πλατείες εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή, ισχυρισμό που συχνά αναπαράγει και το ΚΚΕ. Πώς σχολιάζεις την άποψη αυτή, καθώς πρόσφατα έγραψες κι ένα βιβλίο για το κίνημα των πλατειών;

Από την Ταχρίρ, στο Σύνταγμα, το Ταξίμ και το Ρίο, οι πλατείες αποτελούν πρωτοφανές ιστορικό γεγονός. Οι πλατείες οριοθετούν την εποχή μας ως εποχή αντιστάσεων και ανατροπών. Στην Ελλάδα, οι πλατείες ανέτρεψαν το πολιτικό και εκλογικό σκηνικό κι έδωσαν ώθηση στην Αριστερά. Σήμερα οι πλατείες και η αντίσταση σπιλώνονται από την κυβέρνηση, τη Δεξιά και τους κεντροαριστερούς ως ατελέσφορες ή βίαιες, γιατί μπόρεσαν να συμπυκνώσουν την αγανάκτηση και να την μεταβάλουν σε πολιτική πράξη. Οι πλατείες πέρασαν τις δεξιότητες, τις δικτυώσεις, τις συνεργασίες και τις οριζόντιες διαστρωματώσεις του κόσμου από τους χώρους δουλειάς και τον ιδιωτικό χώρο στην πολιτική και τον δημόσιο χώρο. Η κληρονομιά τους αυτή πρέπει να περάσει στην καθημερινή μας πολιτική πράξη στο κόμμα, στη γειτονιά, στη δουλειά. Στις πλατείες μάθαμε την άμεση δημοκρατία: τώρα πρέπει να την θεσμοποιήσουμε πολιτειακά, πολιτικά και κοινωνικά. Και πρέπει να αναδείξουμε τη σημασία των κοινών αγαθών (beni communi), αυτών που δεν πρέπει να αποτελούν ούτε κρατική ούτε ιδιωτική ιδιοκτησία. Το νερό, ο αέρας, η φύση, ο πολιτισμός, η θάλασσα, οι παραλίες, η γλώσσα. Έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να ξαναφανταστούμε τη ζωή μας έξω και πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές της νεωτερικής θεσμοποίησης.

* Από τη στιγμή που άρχισε να διώκεται η Χρυσή Αυγή, άνοιξε μια έντονη συζήτηση στην Αριστερά σχετικά με το νομικό πλαίσιο που χρησιμοποιήθηκε, ότι συνιστά προετοιμασία εκ μέρους κυβερνητικών κύκλων να χρησιμοποιηθεί και για την Αριστερά. Ποια είναι η άποψη σου;
Είναι αλήθεια ότι απαγορεύσεις και άλλοι περιορισμοί της δράσης έχουν κινηθεί κυρίως εναντίον της Αριστεράς και ριζοσπαστικών κομμάτων. Το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιδοκίμασαν την απαγόρευση του ΚΚ της Δυτικής Γερμανίας. Εντούτοις, νομίζω ότι σήμερα οι φόβοι αυτοί είναι υπερβολικοί. Η Αριστερά βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας, υποστηρίζεται από μεγάλο κομμάτι του λαού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα από τον φόβο του φόβου. Έχουμε μάθει να είμαστε προσεκτικοί, να παίρνουμε προφυλάξεις. Τώρα ήρθε η ώρα της κατανόησης της δύναμής μας. Η ύψιστη ηθική επιταγή, λέει ο Λακάν, είναι "Ποτέ μην υποχωρείς από την επιθυμία σου". Η επιθυμία της Αριστεράς είναι η ελπίδα της Ελλάδας, δεν πρέπει ούτε λεπτό να βγαίνει από την σκέψη και την πράξη μας.

* Τα δημοσκοπικά ποσοστά της Χ.Α., αν και παρουσιάζουν κάμψη, κινούνται στο επίπεδο της εκλογικής της επίδοσης. Ποια πρέπει να είναι η στρατηγική της Αριστεράς για την καταπολέμηση του φασισμού;
Το τρίπτυχο είναι: πολιτική, πράξη, αλληλεγγύη. Οι ιδέες, η ιστορική γνώση, βοηθούν αλλά δεν φτάνουν. Χρειάζεται αλλαγή συμπεριφορών, και των δικών μας και των αποπλανημένων του ναζισμού. Η αλληλεγγύη στους άνεργους και τους φτωχούς, η παρουσία στις πλατείες και τις γειτονιές, η συνεχής κινητοποίηση για τα δικαιώματα που χάνονται, η αρωγή στον κόσμο που υποφέρει - Έλληνες και μετανάστες - αυτά δείχνουν στην πράξη τις δεσμεύσεις της Αριστεράς. Το παράδειγμα, η μαθητεία, η μίμηση είναι πιο αποτελεσματικά από τη "θεωρητική" δουλειά. Όταν η συμπεριφορά αλλάξει, οι ιδέες ακολουθούν, το αντίθετο δεν ισχύει πια.

* "Ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστική Αριστερά", δηλώνει η διακήρυξη των 58 για την Κεντροαριστερά, κείμενο που υπογράφεται από αρκετούς διανοούμενους. Πώς βλέπεις την κίνηση αυτή;
Σήμερα μόνο η Αριστερά εκπροσωπεί τις αρχές του Διαφωτισμού, την "ιδέα της Ευρώπης". Της αντιφατικής Ευρώπης που έφτιαξε έναν πολιτισμό καθολικών αξιών αλλά ταυτόχρονα διέπραξε τεράστια εγκλήματα: αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμό, το Ολοκαύτωμα. Οι τρεις μεγάλες αρχές της "ιδέας της Ευρώπης" είναι η ελευθερία, η ισότητα και κοινωνική αλληλεγγύη, και η δημοκρατία. Η ελευθερία ήταν δημιούργημα του φιλελευθερισμού, αλλά οι σύγχρονοι νεοφιλελεύθεροι την έχουν καταστρέψει με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την καταστολή και τα στρατόπεδα που ξεφυτρώνουν σ' όλο τον κόσμο. Η ισότητα ήταν δημιούργημα του σοσιαλισμού, αλλά οι Σοσιαλδημοκράτες οδήγησαν τις κοινωνίες στην ιστορικά μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Τέλος, η δημοκρατία μετατράπηκε σε διακυβέρνηση των τεχνοκρατών, των τραπεζιτών και των αγορών, που αποφασίζουν την τύχη ολόκληρων λαών. Σήμερα είναι οι αριστεροί που παλεύουν για τα δικαιώματα των αδυνάτων, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ένα επαναπροσδιορισμό της δημοκρατίας. Δημοκρατίας όχι μόνο ως εκλογικής διαδικασίας, αλλά ως είδους ζωής που επεκτείνεται σ' όλο τον κοινωνικό ιστό: από το σπίτι, στη γειτονιά, στη δουλειά, στον πολιτισμό και την επικοινωνία. Είναι η Αριστερά λοιπόν που διατηρεί την τιμή του ονόματος "Ευρώπη".
Ας μην ασχολούμαστε πολύ με τους 58 λοιπόν, την τελευταία παραλλαγή των 32, 72, 300 κ.λπ. Το μόνο που διαθέτουν είναι η προβολή από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Κατά τα άλλα, η προσπάθεια να μιμηθούν το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ στο εκσυγχρονιστικό Κέντρο είναι καταδικασμένη. Όπως έχουν πει πολλοί, δεν υπάρχει ούτε κοινωνικό υπόβαθρο ούτε πολιτικό κενό.
Έχω να πω λοιπόν στους λίγους φίλους ανάμεσα στους 58 - όχι σ' αυτούς που είχαν υπουργεία και αξιώματα στις κυβερνήσεις που κατέστρεψαν την Ελλάδα: Το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού όχι μόνο απέτυχε, αλλά συνέβαλε στην κοινωνική καταστροφή. Είχατε την ευκαιρία σας, κυριαρχήσατε στη δημόσια συζήτηση, φτιάξατε κι εφαρμόσατε πολιτικές, είχατε και έχετε προνομιακή πρόσβαση στα ΜΜΕ. Αποτύχατε. Η Ευρώπη, το "ιδεώδες εγώ" σας, σας είπε τεμπέληδες, μάγκες της δημιουργικής λογιστικής, ψεύτες. Εφόσον λοιπόν πιστεύετε, όπως κι εμείς, στις καθολικές άξιες, ελάτε μαζί μας να φτιάξουμε (με τις διαφωνίες και αντιθέσεις μας) μια νέα Ελλάδα. Κάνατε το πάρτι σας, διασκεδάσατε κυβερνώντας, ώρα να γυρίσετε στις νεανικές σας αξίες κι ελπίδες.

* Ο Κώστας Δουζίνας είναι συγγραφέας, μεταξύ άλλων, των βιβλίων "Αντίσταση και φιλοσοφί

- See more at: http://left.gr/news/kostas-doyzinas-i-anypakoi-poy-yperaspizetai-dikaiomata-einai-ithiki-kai-nomimi#sthash.VrxvbVwz.dpuf

Φτωχοί, τρωτοί και εκτεθειμένοι στο ρατσισμό - Συνοπτική επισκόπηση της κατάστασης των Ρομά στην Ευρώπη. Του Αποστόλη Στραγαλινού.

Με μικρές αποκλίσεις, τόσο οι πληθυσμοί των Ρομά της ανατολικής Ευρώπης, όσο και οι δυτικοευρωπαίοι Ρομά, καθώς και οι έλληνες βρίσκονται αντιμέτωποι με την ίδια τραγική κατάσταση, μεταξύ σφύρας και άκμονος, είτε οι συνθήκες εγγυώνται ισονομία, είτε όχι: Ψηφίζουν, φορολογούνται και υπηρετούν τους εθνικούς στρατούς των κρατών – μελών, αλλά στην πράξη παραμένουν πένητες, αποκλείονται από την παραγωγική διαδικασία, πλήττονται από την ανεργία και τον αναλφαβητισμό, διαβιούν δίχως ηλεκτροδότηση, ύδρευση, υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και απασχόληση, μέσα σε συνθήκες χειρίστης εξαθλίωσης που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και παραπέμπουν σε κάποια ζούγκλα τριτοκοσμικού δικτατορικού καθεστώτος και όχι βέβαια στην Ευρώπη.

Ως η με διαφορά πιο αδύναμη κοινωνική ομάδα, οι κοινότητες των Ρομά υφίστανται εκμετάλλευση και ρατσισμό σε όλα τα επίπεδα, ενώ δεν λείπουν τα κρούσματα βίας και εκδιώξεών τους από τους χώρους εγκατάστασης. Εγκλωβισμένοι στη φτώχεια και την αδικία, έχουν δύο επιλογές: την υποταγή στη μοίρα και την εξώθηση στην παρανομία. Όσοι εξακολουθούν να αντιπαλεύουν την ειμαρμένη τους, ειδικά οι ανατολικοευρωπαίοι Ρομά, αναζητούν την τύχη τους στη δυτική Ευρώπη, κάνοντας χρήση του δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης προσώπων εντός της Ε.Ε. Στην Εσπερία αντιμετωπίζονται εχθρικά, γκετοποιούνται ή απελαύονται. (Ενδεικτικά, βλ. την υπόθεση Λεονάρντα στη Γαλλία του «τσιγγανοφάγου» υπουργού Εσωτερικών Μανυέλ Βαλ και τη μεγάλη δημόσια συζήτηση στη Γερμανία για τη «μετανάστευση της φτώχειας», δηλ. για τους Ρομά της Ανατολικής Ευρώπης που εισέρχονται σε γερμανικό έδαφος και τους τρόπους απέλασης – επαναπροώθησης στις χώρες καταγωγής τους. Αυτά, εν έτει 2013, εννιά χρόνια μετά τη διεύρυνση).

Αδιαφορία και υποκρισία

Η Ευρώπη από τη μία οχυρώνει τα εξωτερικά της σύνορα από τους πρόσφυγες, τους αποκαλούμενους «λαθρο»μετανάστες κι από την άλλη κατασκευάζει «λαθραίους» ευρωπαίους, πολίτες που μόνο στις συνθήκες και τις διακηρύξεις απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα. Πλήθος ψηφισμάτων, πακτωλοί κονδυλίων στα κράτη μέλη για την εκπόνηση και υλοποίηση εθνικών πλαισίων στρατηγικής και προγράμματα κοινωνικής ένταξης, ευρωπαϊκές Οδηγίες (π.χ. 2000/43/ΕΚ και 2000/78/ΕΚ) που απαγορεύουν τις άμεσες ή έμμεσες διακρίσεις λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας και γενετήσιου προσανατολισμού, αδυνατούν να σπάσουν το φαύλο κύκλο των προκαταλήψεων, τη στέρηση και τις διακρίσεις που βιώνουν καθημερινά όσοι αυτό-προσδιορίζονται ως Ρομά. Η κατάστασή τους δεν βελτιώνεται, όσο οι κυβερνήσεις τους αντιμετωπίζουν αδιάφορα και υποκριτικά, ως πρόβλημα, ως μια κατάσταση για την οποία ευθύνονται αποκλειστικά οι ίδιοι. Επιβεβαιώνεται, εν ολίγοις, ότι η κοινωνική ατζέντα και τα ανθρώπινα δικαιώματα περνούν στο «ντούκου». Οι διεθνείς συνθήκες και τα ψηφίσματα αναγνωρίζουν μεν την προβληματική θέση των Ρομά, αλλά δεν εξασφαλίζουν ισονομία, δικαιοσύνη και σεβασμό στην πράξη. Δεν καταργούν την εκμετάλλευση και τον καθημερινό ρατσισμό.

Ζητούμενο η χειραφέτηση

Υπό μια άλλη οπτική, τα δικαιώματα διεκδικούνται όχι μόνο μέσα από λόμπι, αλλά και από την αυτοργάνωση, το αντίδοτο στην χειραγώγηση και τον πατερναλισμό των διεθνών οργανισμών. Είναι ανάγκη οι Ρομά να πολιτικοποιήσουν το ζήτημά τους, να αναδείξουν αδιάφθορους πολιτικούς σε υπερεθνικό και τοπικό επίπεδο, να δημιουργήσουν μέσω της εκπαίδευσης τη δική τους «μαγιά» που θα πάρει αύριο την υπόθεση στα χέρια της. Αντίστοιχα, θα πρέπει να ανακαθοριστεί η σχέση μεταξύ των Ρομά και των οργανώσεων, κομμάτων, ακτιβιστών που πάνε κοντά τους και αγωνίζονται μαζί τους από αλτρουισμό. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι Ρομά δεν χρειάζονται ούτε ηγέτες, ούτε διαφωτιστές ή συνηγόρους «από τον κόσμο των λαϊκών» (σημ. μη – Ρομά). Αυτοί ή θα προκύψουν από τον πληθυσμό τους ή η κατάστασή τους θα διαιωνίζεται. Ναι στη συνεργασία μαζί τους για κοινά οράματα, όχι όμως στο «καπέλωμα», στην ανάληψη ρόλου καθοδηγητή. Οπωσδήποτε αυτή θα είναι μια επίπονη και μακρά διαδικασία που στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί αρκετά χρόνια για να λειτουργήσει. Είναι όμως μονόδρομος η συνειδητοποίηση και ανάλυση της κατάστασης από τους ίδιους και η εξεύρεση των όρων και των μέσων με τα οποία θα την άρουν.

Η ενσάρκωση του «άλλου»

Η διαβίωση μέσα στην εξαθλίωση δεν είναι επιλογή των Ρομά. Προερχόμενοι από τις Ινδίες, εκτοπισμένοι από πολεμοχαρείς λαούς, πέρασαν μεταξύ 8^ου και 11^ου αιώνα στο Βυζάντιο, τα Βαλκάνια και από εκεί (ακολούθησαν κι άλλες οδούς - βόρεια Αφρική, Γιβραλτάρ, Ρωσία) μετακινήθηκαν προς τη δυτική Ευρώπη. Η έλευση των μελαψών νομάδων από την ανατολή στις δυτικοευρωπαϊκές πόλεις του 14^ου και 15^ου αιώνα σηματοδότησε την έναρξη συστηματικών διώξεων, πογκρόμ και κακοποιήσεων. Η Εκκλησία τούς δαιμονοποίησε ως απεσταλμένους του Σατανά, τους θεώρησε άπιστους και τους αφόρισε. Οι οργανωμένες επαγγελματικές συντεχνίες της εποχής είδαν την άφιξή τους ανταγωνιστικά λόγω της επιδεξιότητας των Ρομά στην τεχνουργία, συκοφαντώντας τους στους πιστούς ως τους κατασκευαστές των καρφιών, με τα οποία σταυρώθηκε ο Ιησούς. Οι βασιλείς και μετέπειτα τα πρώιμα έθνη - κράτη τους καταδίωξαν διότι τους θεώρησαν κατάσκοπους των Τούρκων και απειλή για τα θεμέλια των νεοσύστατων κρατικών οντοτήτων. Το διαφορετικό χρώμα, η ανατολίτικη κουλτούρα τους, το ξένο προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του Μεσαίωνα σύστημα αξιών των Ρομά, τους κατέστησαν εκτεθειμένους σε στερεότυπα, δεισιδαιμονίες και τερατολογίες που αταβιστικά κληροδοτήθηκαν από γενιά σε γενιά και από χώρα σε χώρα περιθωριοποιώντας τους και οδηγώντας τους στο ναζιστικό ολοκαύτωμα, το porrajmos, που κόστισε τη ζωή τουλάχιστον σε μισό εκατομμύριο Ρομά. Η Ευρώπη αποδείχθηκε από την αρχή σκληρή και αφιλόξενη απέναντι σε ένα βαθύτατα ευρωπαϊκό λαό που ποτέ δεν ζήτησε κρατική υπόσταση και ποτέ δεν κατέφυγε στα όπλα για να το επιτύχει.

Η μεταχείριση των μειονοτήτων και των αδυνάτων της κοινωνίας είναι το μέτρο με το οποίο μετρώνται οι δημοκρατίες. Η Ελλάδα – το βλέπουμε και από τις φασιστικές γενικεύσεις εναντίον των Ρομά με αφορμή την υπόθεση της 4χρονης Μαρίας – παίρνει βαθμό κάτω από τη βάση.

Πηγή: ΕΠΟΧΗ

Η Ευρώπη αποδείχθηκε από την αρχή σκληρή και αφιλόξενη απέναντι σε ένα βαθύτατα ευρωπαϊκό λαό που ποτέ δεν ζήτησε κρατική υπόσταση και ποτέ δεν κατέφυγε στα όπλα για να το επιτύχει.

Με μικρές αποκλίσεις, τόσο οι πληθυσμοί των Ρομά της ανατολικής Ευρώπης, όσο και οι δυτικοευρωπαίοι Ρομά, καθώς και οι έλληνες βρίσκονται αντιμέτωποι με την ίδια τραγική κατάσταση, μεταξύ σφύρας και άκμονος, είτε οι συνθήκες εγγυώνται ισονομία, είτε όχι: Ψηφίζουν, φορολογούνται και υπηρετούν τους εθνικούς στρατούς των κρατών – μελών, αλλά στην πράξη παραμένουν πένητες, αποκλείονται από την παραγωγική διαδικασία, πλήττονται από την ανεργία και τον αναλφαβητισμό, διαβιούν δίχως ηλεκτροδότηση, ύδρευση, υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και απασχόληση, μέσα σε συνθήκες χειρίστης εξαθλίωσης που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και παραπέμπουν σε κάποια ζούγκλα τριτοκοσμικού δικτατορικού καθεστώτος και όχι βέβαια στην Ευρώπη.

Ως η με διαφορά πιο αδύναμη κοινωνική ομάδα, οι κοινότητες των Ρομά υφίστανται εκμετάλλευση και ρατσισμό σε όλα τα επίπεδα, ενώ δεν λείπουν τα κρούσματα βίας και εκδιώξεών τους από τους χώρους εγκατάστασης. Εγκλωβισμένοι στη φτώχεια και την αδικία, έχουν δύο επιλογές: την υποταγή στη μοίρα και την εξώθηση στην παρανομία. Όσοι εξακολουθούν να αντιπαλεύουν την ειμαρμένη τους, ειδικά οι ανατολικοευρωπαίοι Ρομά, αναζητούν την τύχη τους στη δυτική Ευρώπη, κάνοντας χρήση του δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης προσώπων εντός της Ε.Ε. Στην Εσπερία αντιμετωπίζονται εχθρικά, γκετοποιούνται ή απελαύονται. (Ενδεικτικά, βλ. την υπόθεση Λεονάρντα στη Γαλλία του «τσιγγανοφάγου» υπουργού Εσωτερικών Μανυέλ Βαλ και τη μεγάλη δημόσια συζήτηση στη Γερμανία για τη «μετανάστευση της φτώχειας», δηλ. για τους Ρομά της Ανατολικής Ευρώπης που εισέρχονται σε γερμανικό έδαφος και τους τρόπους απέλασης – επαναπροώθησης στις χώρες καταγωγής τους. Αυτά, εν έτει 2013, εννιά χρόνια μετά τη διεύρυνση).

Αδιαφορία και υποκρισία

Η Ευρώπη από τη μία οχυρώνει τα εξωτερικά της σύνορα από τους πρόσφυγες, τους αποκαλούμενους «λαθρο»μετανάστες κι από την άλλη κατασκευάζει «λαθραίους» ευρωπαίους, πολίτες που μόνο στις συνθήκες και τις διακηρύξεις απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα. Πλήθος ψηφισμάτων, πακτωλοί κονδυλίων στα κράτη μέλη για την εκπόνηση και υλοποίηση εθνικών πλαισίων στρατηγικής και προγράμματα κοινωνικής ένταξης, ευρωπαϊκές Οδηγίες (π.χ. 2000/43/ΕΚ και 2000/78/ΕΚ) που απαγορεύουν τις άμεσες ή έμμεσες διακρίσεις λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας και γενετήσιου προσανατολισμού, αδυνατούν να σπάσουν το φαύλο κύκλο των προκαταλήψεων, τη στέρηση και τις διακρίσεις που βιώνουν καθημερινά όσοι αυτό-προσδιορίζονται ως Ρομά. Η κατάστασή τους δεν βελτιώνεται, όσο οι κυβερνήσεις τους αντιμετωπίζουν αδιάφορα και υποκριτικά, ως πρόβλημα, ως μια κατάσταση για την οποία ευθύνονται αποκλειστικά οι ίδιοι. Επιβεβαιώνεται, εν ολίγοις, ότι η κοινωνική ατζέντα και τα ανθρώπινα δικαιώματα περνούν στο «ντούκου». Οι διεθνείς συνθήκες και τα ψηφίσματα αναγνωρίζουν μεν την προβληματική θέση των Ρομά, αλλά δεν εξασφαλίζουν ισονομία, δικαιοσύνη και σεβασμό στην πράξη. Δεν καταργούν την εκμετάλλευση και τον καθημερινό ρατσισμό.

Ζητούμενο η χειραφέτηση

Υπό μια άλλη οπτική, τα δικαιώματα διεκδικούνται όχι μόνο μέσα από λόμπι, αλλά και από την αυτοργάνωση, το αντίδοτο στην χειραγώγηση και τον πατερναλισμό των διεθνών οργανισμών. Είναι ανάγκη οι Ρομά να πολιτικοποιήσουν το ζήτημά τους, να αναδείξουν αδιάφθορους πολιτικούς σε υπερεθνικό και τοπικό επίπεδο, να δημιουργήσουν μέσω της εκπαίδευσης τη δική τους «μαγιά» που θα πάρει αύριο την υπόθεση στα χέρια της. Αντίστοιχα, θα πρέπει να ανακαθοριστεί η σχέση μεταξύ των Ρομά και των οργανώσεων, κομμάτων, ακτιβιστών που πάνε κοντά τους και αγωνίζονται μαζί τους από αλτρουισμό. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι Ρομά δεν χρειάζονται ούτε ηγέτες, ούτε διαφωτιστές ή συνηγόρους «από τον κόσμο των λαϊκών» (σημ. μη – Ρομά). Αυτοί ή θα προκύψουν από τον πληθυσμό τους ή η κατάστασή τους θα διαιωνίζεται. Ναι στη συνεργασία μαζί τους για κοινά οράματα, όχι όμως στο «καπέλωμα», στην ανάληψη ρόλου καθοδηγητή. Οπωσδήποτε αυτή θα είναι μια επίπονη και μακρά διαδικασία που στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί αρκετά χρόνια για να λειτουργήσει. Είναι όμως μονόδρομος η συνειδητοποίηση και ανάλυση της κατάστασης από τους ίδιους και η εξεύρεση των όρων και των μέσων με τα οποία θα την άρουν.

Η ενσάρκωση του «άλλου»

Η διαβίωση μέσα στην εξαθλίωση δεν είναι επιλογή των Ρομά. Προερχόμενοι από τις Ινδίες, εκτοπισμένοι από πολεμοχαρείς λαούς, πέρασαν μεταξύ 8^ου και 11^ου αιώνα στο Βυζάντιο, τα Βαλκάνια και από εκεί (ακολούθησαν κι άλλες οδούς - βόρεια Αφρική, Γιβραλτάρ, Ρωσία) μετακινήθηκαν προς τη δυτική Ευρώπη. Η έλευση των μελαψών νομάδων από την ανατολή στις δυτικοευρωπαϊκές πόλεις του 14^ου και 15^ου αιώνα σηματοδότησε την έναρξη συστηματικών διώξεων, πογκρόμ και κακοποιήσεων. Η Εκκλησία τούς δαιμονοποίησε ως απεσταλμένους του Σατανά, τους θεώρησε άπιστους και τους αφόρισε. Οι οργανωμένες επαγγελματικές συντεχνίες της εποχής είδαν την άφιξή τους ανταγωνιστικά λόγω της επιδεξιότητας των Ρομά στην τεχνουργία, συκοφαντώντας τους στους πιστούς ως τους κατασκευαστές των καρφιών, με τα οποία σταυρώθηκε ο Ιησούς. Οι βασιλείς και μετέπειτα τα πρώιμα έθνη - κράτη τους καταδίωξαν διότι τους θεώρησαν κατάσκοπους των Τούρκων και απειλή για τα θεμέλια των νεοσύστατων κρατικών οντοτήτων. Το διαφορετικό χρώμα, η ανατολίτικη κουλτούρα τους, το ξένο προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του Μεσαίωνα σύστημα αξιών των Ρομά, τους κατέστησαν εκτεθειμένους σε στερεότυπα, δεισιδαιμονίες και τερατολογίες που αταβιστικά κληροδοτήθηκαν από γενιά σε γενιά και από χώρα σε χώρα περιθωριοποιώντας τους και οδηγώντας τους στο ναζιστικό ολοκαύτωμα, το porrajmos, που κόστισε τη ζωή τουλάχιστον σε μισό εκατομμύριο Ρομά. Η Ευρώπη αποδείχθηκε από την αρχή σκληρή και αφιλόξενη απέναντι σε ένα βαθύτατα ευρωπαϊκό λαό που ποτέ δεν ζήτησε κρατική υπόσταση και ποτέ δεν κατέφυγε στα όπλα για να το επιτύχει.

Η μεταχείριση των μειονοτήτων και των αδυνάτων της κοινωνίας είναι το μέτρο με το οποίο μετρώνται οι δημοκρατίες. Η Ελλάδα – το βλέπουμε και από τις φασιστικές γενικεύσεις εναντίον των Ρομά με αφορμή την υπόθεση της 4χρονης Μαρίας – παίρνει βαθμό κάτω από τη βάση.

Πηγή: ΕΠΟΧΗ

- See more at: http://left.gr/news/ftohoi-trotoi-kai-ektetheimenoi-sto-ratsismo-synoptiki-episkopisi-tis-katastasis-ton-roma-stin#sthash.2gZOadJc.dpuf

Σημαντική αύξηση της φτώχειας και της ανισότητας στην Ελλάδα

 
Στη δημοσιότητα έδωσε το παρατηρητήριο οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (www.ineobservatory.gr), έκθεση με στοιχεία για τη φτώχεια στην Ελλάδα.

Δραματική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών στην Ελλάδα,  όπως επίσης και άνιση κατανομή των βαρών στον πληθυσμό, αποκαλύπτουν τα στοιχεία που μόλις δημοσιεύθηκαν από την Eurostat με βάση τη σχετική δειγματοληπτική έρευνα του 2012 (η οποία αφορά τα εισοδήματα των νοικοκυριών το 2011). Ειδικότερα:

Σύμφωνα με τον ευρέως χρησιμοποιούμενο δείκτη σχετικής φτώχειας (που αναφέρεται στο ποσοστό του πληθυσμού με ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα χαμηλότερο από το 60% του αντίστοιχου διάμεσου εισοδήματος των κατοίκων της χώρας), η σχετική φτώχεια αυξήθηκε από 19,7% το 2008 σε 23,1% το 2011. Ιδιαίτερα μεγάλη είναι η αύξηση που εμφανίζει το ποσοστό φτώχειας το 2011 σε σχέση με το 2010.
Να σημειωθεί ότι η αύξηση αυτή στη σχετική φτώχεια παρατηρήθηκε παρά τη σημαντική μείωση του ορίου φτώχειας για ένα μονομελές νοικοκυριό  από 549 ευρώ το 2010 σε μόλις 476 ευρώ το 2011.
Επίσης, με βάση τα στοιχεία της έρευνας για το 2012, ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ανήλθε σε 34,6% σε σχέση με 31% που ήταν την προηγούμενη χρονιά.
Αποκαλυπτικές για την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης είναι οι εκτιμήσεις που αφορούν τον δείκτη φτώχειας που κατασκευάζεται διατηρώντας διαχρονικά σταθερό το όριο φτώχειας σε όρους πραγματικής αγοραστικής δύναμης (με βάση τα εισοδήματα του 2007).
Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο δείκτη η φτώχεια αυξήθηκε από 20,1% το 2008 σε 35,8% το 2011. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η φτώχεια αυξήθηκε κατά 11 ποσοστιαίες μονάδες σε έναν μόλις χρόνο, από το 2010 στο 2011.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις για το χάσμα (ή βάθος) φτώχειας, το οποίο αποτυπώνει το πόσο απέχουν οι φτωχοί από το κατώφλι φτώχειας, 1 στους 2 φτωχούς είχαν το 2011 διαθέσιμο μηναίο ισοδύναμο εισόδημα μικρότερο από 334 ευρώ.

Μέσα σε έναν μόλις χρόνο, από το 2010 στο 2011, το διαθέσιμο μηνιαίο ισοδύναμο εισόδημα των ατόμων που βρίσκονται στο μέσο της εισοδηματικής κατανομής έπεσε από 915 ευρώ σε 793 ευρώ. Αυτή η μείωση αποκαλύπτει τη σημαντική συρρίκνωση στα εισοδήματα των μεσαίων στρωμάτων στη χώρα.

Το ποσοστό σχετικής φτώχειας των εργαζομένων αυξήθηκε από 11,9% το 2010 σε 15,1% το 2011. Αυτό φανερώνει τη δυσμενή επίδραση που είχαν στα εισοδήματα των εργαζομένων τα μέτρα λιτότητας και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Ο δείκτης υλικής αποστέρησης, δηλαδή το ποσοστό των νοικοκυριών που αδυνατούν να καλύψουν τουλάχιστον 3 από 9 βασικές ανάγκες, ανήλθε σε 33,7% το 2012 σε σχέση με 21,8% το 2008.

Ο δείκτης ανισότητας Gini αυξήθηκε από 0,335 το 2010 σε 0,343 το 2011. Αύξηση παρουσίασε την ίδια περίοδο και ο δείκτης που αποτυπώνει τη σχέση του εισοδήματος του 20% πλουσιότερου πληθυσμού με το 20% του φτωχότερου.

Τα προαναφερθέντα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι η οικονομική κρίση, τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας και η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας όχι μόνο έχουν επιδεινώσει σημαντικά τις συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού στην Ελλάδα αλλά, σε αντίθεση με την επίσημη κυβερνητική ρητορεία, έχουν οδηγήσει και σε διεύρυνση των ανισοτήτων.
Τον πρώτο 1,5 χρόνο εφαρμογής του Μνημονίου τα χαμηλά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα υπέστησαν σημαντικότερες απώλειες συγκριτικά με τα υψηλότερα στρώματα.
Δεδομένου ότι το 2012 και το 2013 οι επιπτώσεις του Μνημονίου στα εισοδήματα των νοικοκυριών ήταν περισσότερο έντονες, εκτιμάται ότι τα τωρινά επίπεδα φτώχειας είναι πολύ υψηλότερα και οι συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών αρκετά πιο δυσμενείς σε σχέση με την εικόνα που αποτυπώνεται στα παραπάνω στοιχεία.  

ertopen.com                   
                            

Βίντεο που προβλήθηκε σε εκδήλωση στο Παρίσι παρουσιάζοντας τα Κοινωνικά Ιατρεία Αλληλεγγύης στην Ελλάδα

Στις 23 Μαρτίου 2013, έγινε εκδήλωση στο Παρίσι , για τα Κοινωνικά Ιατρεία στην Ελλάδα. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από την "Ομάδα Αλληλεγγύης Ελλάδας-Γαλλίας για την Υγεία" και την "Πρωτοβουλία Ελλήνων καλλιτεχνών και Φοιτητών".
Από το δίκτυο των Κοινωνικών Ιατρείων μίλησε ο καρδιολόγος, και επικεφαλής της ιατρικής ομάδας του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, Γιώργος Βήχας.
Το βίντεο που αναρτούμε στο LEFTeria-news είναι η Παρουσίαση των Κοινωνικών Ιατρείων Αλληλεγγύης που έκανε η "Ομάδα Αλληλεγγύης Ελλάδας-Γαλίας για την Υγεία"και προβλήθηκε εκείνο το βράδυ, με τίτλο “Dispensaires Sociaux Solidaires en Grèce”
Παρουσιάζονται το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο στο Ελληνικό, το Κοινωνικό Ιατρείο Θεσσαλονίκης, Κοινωνικό Ιατρείο Καβάλας, Κοινωνικό Ιατρείο Κιλκίς, Κοινωνικό Ιατρείο Αγίου Νικολάου, Κοινωνικό Ιατρείο Πτολεμαΐδας, Κοινωνικό Ιατρείο Κοζάνης, Κοινωνικό Ιατρείο Βύρωνα, Κοινωνικό Ιατρείο Λάρισας, Κοινωνικό Ιατρείο Ρόδου
Να θυμίσουμε ότι και το βραβευμένο βρετανικό περιοδικό New Internationalist, είχε δημοσιεύσει τον Ιανουάριο του 2013, ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ για τις συλλογικότητες και τις δομές αλληλεγγύης της Αθήνας.

Δυτική Αττική: ανεργία ή περιβάλλον; Του Γιάννη Βασιλείου.

Η Δυτική Αττική των 5 Καλλικρατικών Δήμων και των 160.927 κατοίκων, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα διαχρονικής αποτυχίας της πολιτικής του δικομματισμού, σε κάθε περίπτωση στους εξής τομείς:
Της προστασίας του περιβάλλοντος και της απασχόλησης.
Σε ότι αφορά τον πρώτο διακρίνουμε τρεις βασικές πλευρές:
Την χωροταξική, όπου η ‘μίξη’ οικιστικού ιστού και δραστηριοτήτων είναι τέτοια που σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει καμία διάκριση.
Της εκπομπής ρύπων που η κατάσταση είναι κυριολεκτικά ανεξέλεγκτη.
Της επικινδυνότητας, αφού είναι η μοναδική περιοχή στον κόσμο που Δυτικά και Ανατολικά της προβλέπονται εκκενώσεις πληθυσμών!
Στο μεν Θριάσιο πεδίο, σε περίπτωση εκδήλωσης ατυχήματος μεγάλης έκτασης, 17 βιομηχανίες υπάγονται στην οδηγία ΣΕΒΕΖΟ, στη δε Φυλή, σε περίπτωση εκδήλωσης υπόγειας πυρκαγιάς στην χωματερή.
Σε ότι αφορά την απασχόληση η κατάσταση είναι επίσης δραματική:
Ο δεκαπλασιασμός της ανεργίας (οι 983 εγγεγραμμένοι άνεργοι το 1997 στον ΟΑΕΔ Ελευσίνας σήμερα είναι 9.380 και πλέον των 18.000 στην Δυτική Αττική) επιβεβαιώνει την παραγωγική κατάρρευση της περιοχής.
Ενός εκ των σημαντικότερων βιομηχανικών κόμβων της χώρας, με έντονη δραστηριότητα και στον τριτογενή τομέα της οικονομίας (κυρίως σε αποθηκευτικούς χώρους και μεταφορές).
Αυτή είναι η κατάληξη μιας περιοχής που άλλοτε έσφυζε από ανάπτυξη, αναζητώντας μάλιστα εργατικά χέρια και από εσωτερική μετανάστευση.
Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης που πρόκριναν και διαχειρίστηκαν από την μεταπολίτευση οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, στηριζόταν σε έναν από κάθε άποψη απαράδεκτο εκβιασμό.
Εάν θέλεις εργασία, τότε δεν θα έχεις καθαρό περιβάλλον, ενώ εάν θέλεις καθαρό περιβάλλον, τότε δεν θα έχεις εργασία!
Με το ψευτοδίλημμα λοιπόν ‘ανεργία η περιβάλλον’ βολεύτηκαν τόσο ο δικομματισμός, όσο και όσοι επιχειρούν στην περιοχή, κάνοντας με τις λιγότερες αντιδράσεις και συνέπειες και οι δυο την δουλειά τους…..
Όταν όμως επιβλήθηκαν οι Μνημονιακές πολιτικές αποκαλύφτηκε βίαια, ότι η Αριστερά πρόβλεπε πως θα συμβεί στην Δυτική Αττική:
Ο συγκεκριμένος τύπος ανάπτυξης, τελικά, θα επέφερε και ασύμμετρες περιβαλλοντικές επιβαρύνσεις και μαζική ανεργία, όπως και έγινε.
Τούτων λοιπόν δοθέντων, ερχόμενη μια Κυβέρνηση της Αριστεράς στην εξουσία θα έρθει αντιμέτωπη με εκρηκτικά προβλήματα.
Μαζική ανεργία, διάλυση του παραγωγικού ιστού της περιοχής, συν τα εκρηκτικά περιβαλλοντικά προβλήματα.
Ταυτόχρονα όμως θα έχει και δυο συγκριτικά πλεονεκτήματα:
Το ανθρώπινο δυναμικό και τις υποδομές, με την αξιοποίηση των οποίων μπορεί ταχύτατα να επιτύχει ανάπτυξη, αντιστρέφοντας άρδην την εικόνα κατάρρευσης που εμφανίζει σήμερα η Δυτική Αττική.
Το διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης που θα προκρίνει μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, πρέπει να απαντά ταυτόχρονα, τόσο στα περιβαλλοντικά όσο και στα προβλήματα της απασχόλησης, πχ:
Με την υλοποίηση από μια Κυβέρνηση της Αριστεράς του εναλλακτικού τρόπου διαχείρισης των απορριμμάτων, ενώ ανατολικά της θα μηδενιστεί η επικινδυνότητα, ταυτόχρονα, θα ανασάνουν το περιβάλλον και ο υδροφόρος ορίζοντας ολόκληρης της περιοχής.
Για να υπάρξει απασχόληση θα χρειαστεί να ‘αναστηθεί’ ο δευτερογενής και ο τριτογενής τομέας της οικονομίας, επιλεκτικά και ο πρωτογενής, όμως αυτή η εξέλιξη δεν μπορεί να γίνει με υλικά άλλων δεκαετιών.
Ξεκινώντας από την θέση ότι πρόκειται για περιβαλλοντικά κορεσμένη περιοχή θα απαγορευτεί η εγκατάσταση νέων δραστηριοτήτων που με την λειτουργία τους επιβαρύνουν το περιβάλλον.
Τερματίζοντας δε το καθεστώς ασυδοσίας, οι υπάρχουσες δραστηριότητες θα υποχρεωθούν σε ελέγχους από θεσμικούς φορείς, που με τον κατάλληλο εξοπλισμό και με επιστημονικούς ορους
θα διαπιστώνεται από τρίτους εάν και κατά πόσο πληρούν τους περιβαλλοντικούς ορους.
Ελέγχοντας το τραπεζικό σύστημα και παρέχοντας χαμηλότοκα δάνεια, εξ’ αιτίας του μεγάλου αριθμού μικρομεσαίων επιχειρήσεων της περιοχή, είναι δυνατό να αναζωπυρωθεί ταχύτατα η οικονομία και να ξαναδούμε τις πάλαι ποτέ γνωστές ταμπέλες με το ‘ζητούνται εργάτες’.
Ακόμα, η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα του 2010, οι ρυθμίσεις δανείων, η διεκδίκηση του ναυπηγοεπισκευαστικού τομέα ως μοχλού ανάπτυξης της οικονομίας όπως και άλλων μεγάλων μονάδων, πχ των αμυντικών συστημάτων, γύρω από τις οποίες κινούνται δεκάδες μικρότερες επιχειρήσεις θα δώσουν τεράστια οικονομική ώθηση όχι μόνο στην Δυτική Αττική αλλά και στην οικονομία ολόκληρης της χώρας κοκ.
Η σημερινή λοιπόν Δυτική Αττική της ανεργίας και των περιβαλλοντικών ακροτήτων, αξιοποιώντας το ανθρώπινο δυναμικό και τις υποδομές που διαθέτει μπορεί να γυρίσει την κατάσταση.
Αρκεί να φύγει με εκλογές το ταχύτερο δυνατό η σημερινή Κυβέρνηση και να έρθει μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, που με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει το πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Βασικό στοιχείο του οποίου είναι η αμφίδρομη σχέση στήριξης άλλα και έλεγχου από την ίδια την κοινωνία, της νέας πλέον διακυβέρνησης, με στόχο την πλήρη απασχόληση μέσα σε καθαρό ασφαλές περιβάλλον.
Απαλλαγμένου και από χυδαίους ρύπους, τύπου, η μένεις άνεργος η ζεις σε μολυσμένο και επικίνδυνο περιβάλλον.

 Ο Γιάννης Βασιλείου είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Η ομιλία της Αν λε Στρατ στην Αθήνα για το νερό ως κοινό αγαθό

 

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης του Ινστιτούτου Πουλαντζά: Το νερό ως κοινό αγαθό. Από τη θεωρία στην πράξη

Η Αν λε Στρατ, αντιδήμαρχος του Παρισιού σήμερα, παρακολούθησε και πρωτοστάτησε στον αγώνα για την ανάκτηση από το δήμο της εταιρείας ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας (η οποία είχε ιδιωτικοποιηθεί το 1985). Θα παρουσιάσει την Eau de Paris, τον τρόπο λειτουργίας της, τη δομή της και τα ιδιαίτερα ζητήματα που προκύπτουν τόσο σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όσο και συμμετοχής των εργαζομένων και των πολιτών στο σχετικό εγχείρημα. Επιπλέον θα αναφερθεί στις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης, που έγιναν αφόρητες, οδηγώντας στην επαναφορά της εταιρείας υπό δημόσιο έλεγχο.
Η εκδήλωση πραγματοποίηθηκε το Σάββατο 19 Οκτωβρίου, στην Αθήνα.

 

left.gr

Κρίση λιτότητας στην Ελλάδα: Πολλή στάχτη, κανένας φοίνικας. Του Ρούντολφ Χίκελ.

 
Οι τελευταίες ειδήσεις για την οικονομική και δημοσιονομική εξέλιξη στην Ελλάδα ηχούν εντυπωσιακά θετικές. Περίπου σαν να πρόκειται για την αναγέννηση του φοίνικα από τις στάχτες, πολλοί οικονομικοί αναλυτές βλέπουν να έρχεται το τέλος της βάρβαρης κατρακύλας της ελληνικής οικονομίας. Πριν από μερικές ημέρες, ακόμη και το hedge fund του δισεκατομμυριούχου Τζον Πόλσον διαμήνυσε ότι τώρα σκοπεύει να στοιχηματίσει στην ανάκαμψη - τουλάχιστον στην ανάκαμψη των ελληνικών τραπεζών. Η ελληνική κυβέρνηση βομβαρδίζει με θετικά νέα: Για πρώτη φορά από την έναρξη της ύφεσης το 2008, ο ρυθμός της επιβράδυνσης της οικονομίας θα είναι μικρότερος από την αρχική πρόβλεψη, και θα κλείσει στο τέλος της χρονιάς στο -3,8%, από το αρχικό -4,2%. Ακόμη και το Ινστιτούτο για τη Γερμανική Οικονομία, που ελέγχεται από τους συνδέσμους εργοδοτών, βλέπει τώρα «φως στο βάθος του τούνελ». Ειδήσεις επιτυχίας έρχονται και από το δημοσιονομικό επίπεδο: Στο τέλος των πρώτων επτά μηνών αυτού του έτους, η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της και μάλιστα ύψους 2,6 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Μήπως οι επικριτές της περιοριστικής πολιτικής, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα ως αντάλλαγμα για την οικονομική βοήθεια, έκαναν λάθος; Μήπως το πρόγραμμα λειτουργεί; Μια ματιά στα στοιχεία πείθει αμέσως για το αντίθετο. Όλοι αυτοί οι αισιόδοξοι που μιλούν για ανάκαμψη δεν έχουν καταλάβει ούτε τα αίτια, αλλά ούτε και τον μηχανισμό εξέλιξης αυτής της βαθιάς ύφεσης, που στηρίζεται σε μια διαρθρωτική κρίση. Το σπιράλ της επιβράδυνσης, που προκαλείται από τον συνδυασμό των δανείων από τον μηχανισμό στήριξης -και του τιμήματός τους, τις μαζικές περικοπές στον προϋπολογισμό- και της αύξησης των φόρων για τις μάζες, δεν έχει ανακοπεί. Τα χρήματα από τον μηχανισμό στήριξης πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά στην αποπληρωμή των ελληνικών ομολόγων που λήγουν. Ούτε ευρώ δεν πηγαίνει στην ανάκαμψη, στην ενδυνάμωση της ελληνικής οικονομίας. Την ίδια ώρα, το «αντάλλαγμα» για την οικονομική βοήθεια, η πολιτική λιτότητας, στραγγαλίζει την εσωτερική ζήτηση.
Στα έξι χρόνια της ύφεσης, η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε περισσότερο από 17%. Η αγοραστική δύναμη του ελληνικού πληθυσμού κινείται στα επίπεδα του 1999. Το πιο βάρβαρο σύμπτωμα της συστημικής κρίσης είναι η υψηλή ανεργία, την οποία συχνά ξεχνούν να αναφέρουν οι αισιόδοξοι, όταν διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις επιτυχίας. Έχει φτάσει το 28% για το σύνολο του πληθυσμού και το 65% για τους νέους, που δεν έχουν καμία επαγγελματική προοπτική. Η μετανάστευση που προκαλεί αυτή η ανεργία, κυρίως ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, στερεί από την Ελλάδα τους ανθρώπους εκείνους που χρειάζεται για να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Το κεντρικό πρόβλημα παραμένει: οι αρνητικές επιπτώσεις της πολιτικής λιτότητας στο σύνολο της οικονομίας και στον κρατικό προϋπολογισμό εξακολουθούν να υποτιμώνται. Μόνο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έκανε μια κάποια αυτοκριτική στη δική υποτίμηση αυτών των επιπτώσεων, πλην όμως χωρίς να προτείνει την έξοδο από την πολιτική της λιτότητας. Ο αρνητικός πολλαπλασιαστής, που προβλέπει ότι μια οικονομία βυθίζεται πολλαπλά, ως αποτέλεσμα της μείωσης των δαπανών και της αύξησης της φορολογίας, υποτιμήθηκε δραματικά. Το ΔΝΤ υπολόγιζε σε ένα 0,5%, στην πράξη το ποσοστό σχεδόν τετραπλασιάστηκε.
Αλλά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έγινε ρεζίλι με την πρόβλεψή της την άνοιξη του 2011 ότι η Ελλάδα θα είχε μηδενική ανάπτυξη. Στην πράξη, η επιβράδυνση της ελληνικής οικονομίας κινήθηκε εκείνη τη χρονιά στο -6%. Η σημερινή αισιοδοξία που βασίζεται σε απειροελάχιστα δείγματα ανάκαμψης διαλύεται από τη σκληρή γλώσσα των απλών μαθηματικών.
Προς τι λοιπόν αυτή η ρητορική της ανάκαμψης; Τα κίνητρά της είναι οφθαλμοφανή. Αυτές οι ψευδείς ειδήσεις επιτυχίας στόχο έχουν να τορπιλίσουν τον αναπόφευκτο τρίτο γύρο οικονομικής βοήθειας από τον μηχανισμό στήριξης. Τα hedge funds, που αδιαφορούν για την συνολική οικονομική κατάσταση, στοιχηματίζουν σε κέρδη από τις ελληνικές τράπεζες, που διασώθηκαν με δημόσια κεφάλαια. Ταυτόχρονα, αυξάνουν την πίεση στην ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει με την ιδιωτικοποίηση του τραπεζικού τομέα.
Το να πιστεύει κανείς σήμερα ότι από τις στάχτες της λιτότητας θα αναγεννηθεί ο ελληνικός φοίνικας είναι ανόητο. Αντίθετα, απαιτούνται μια σειρά νέα μέτρα: Πρώτον, ένα τρίτο πακέτο χρηματοδότησης για την εξυπηρέτηση του χρέους, καθώς η Ελλάδα για καιρό δεν πρόκειται να ξαναβγεί στις αγορές. Ωστόσο, πολύ πιο γρήγορη ελάφρυνση του χρέους θα έφερνε ένα κούρεμα. Δεύτερον, θα πρέπει επιτέλους η όποια βοήθεια προς την Ελλάδα να μην απαιτεί ως αντάλλαγμα μέτρα λιτότητας. Αντίθετα, θα πρέπει να διοχετεύεται στην ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Τρίτον, η χώρα θα πρέπει να ασχοληθεί επιτέλους με την όχι και τόσο απλή υπόθεση να κάνει ανταγωνιστική την οικονομία της, μέσω της δημιουργίας μεσαίων επιχειρήσεων με εξαγωγικό προσανατολισμό. Τέταρτον, απαιτείται μια εκ βάθρων διοικητική μεταρρύθμιση, με τελικό στόχο την "good governance", μια μεταρρύθμιση που την χρωστά η Ελλάδα στον εαυτό της.
 
* Ο Ρούντολφ Χίκελ είναι καθηγητής Οικονομίας στο πανεπιστήμιο της Βρέμης

Ποιος είναι
Ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Ρούντολφ Χίκελ είναι ιδρυτής του Ινστιτούτου για την Εργασία και την Οικονομία (IAW) και επιστημονικός σύμβουλος της Attac. Στο επίκεντρο της έρευνάς του τα τελευταία 40 χρόνια ήταν η πολιτική οικονομία της εξέλιξης του καπιταλισμού, οι χρηματαγορές και το Ευρωσύστημα. Το άρθρο γράφηκε ειδικά για την "Αυγή". Ανάλογο άρθρο είχε γράψει ο γνωστός καθηγητής και για τη γερμανική Taz.

 avgi.gr

Η πολιτική απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ (20.10.2013)

Η απόφαση της προηγούμενης ΚΕ προσδιορίζει το πλαίσιο της πολιτικής μας δραστηριότητας για το επόμενο διάστημα.

Παρά τις ραγδαίες πρόσφατες εξελίξεις η κατεύθυνση της δράσης μας διατηρείται στο ακέραιο:

    Επιμένουμε στο στόχο της δημοκρατικής ανατροπής της συγκυβέρνησης των μνημονίων και της προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, διότι η περαιτέρω παραμονή αυτής της κυβέρνησης στην εξουσία εντείνει το καταστροφικό αδιέξοδο για το λαό και τα χώρα.
    Προβάλλουμε το εναλλακτικό προγραμματικό μας πλαίσιο όπως αποφασίστηκε στο συνέδριό μας και εξειδικεύουμε τις προτάσεις μας ανοίγοντας έναν δημιουργικό διάλογο με τους πολίτες και τους φορείς τους.
    Οργανώνουμε τη δράση μας πανελλαδικά με στόχο την συμβολή μας στην συσπείρωση και κινητοποίηση του λαού μέσα από τις λαϊκές επιτροπές αγώνα για τα καθημερινά προβλήματα συνδυασμένα με την κεντρική πολιτική πάλη.
    Σχεδιάζουμε και προωθούμε την αυτοτελή πολιτική δουλειά του κόμματος στους χώρους εργασίας και κατοικίας, αναβαθμίζοντας τον ρόλο των οργανώσεων μελών.
    Συμβάλουμε στην ανάπτυξη της πάλης απέναντι στα μνημόνια και τις αντεργατικές πολιτικές, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι απαιτείται η σύνδεση του ειδικού με το γενικό και η πολιτικοποίηση της πάλης απέναντι σε μια πολιτική που έχει σαρώσει το εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
    Προετοιμαζόμαστε για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας για τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

Με κωδικό τρόπο χρειάζεται να προσανατολιστούμε:

α. Στην ανάπτυξη με συγκεκριμένο τρόπο ενός ενεργού κινήματος, ενός μετώπου ανατροπής «από τα κάτω».

β. Στην ανασυγκρότηση και ενδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος.

γ. Στη δράση μας στη νέα γενιά.

δ. Σε πρωτοβουλίες ανάδειξης της πολιτικής και προγραμματικής μας πρότασης.

Όλα τα παραπάνω απαιτούν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, Οργανώσεις Μελών που λειτουργούν με δημοκρατικό τρόπο, αποφασίζουν, μοιράζουν δουλειά, δρουν ως το Κόμμα στο χώρο ευθύνης τους. Κεντρικά όργανα και τμήματα επεξεργασίας μέσα στη ζωή. Με καθημερινή παρέμβαση και προσανατολισμό στον κεντρικό στόχο. Τα πιο πάνω πρέπει να προωθηθούν με τον χαρακτήρα του επείγοντος.

2. Η πολιτική της χώρας βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Η κυβέρνηση σταθερή στις επιλογές της, παραμένει δέσμια μιας πολιτικής η οποία διαλύει την κοινωνία οδηγώντας σε απόγνωση εκατομμύρια συμπολίτες μας καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας ,αποστερεί τεράστιους πόρους από την οικονομία και κοινωνία , διατηρεί στο διηνεκές τη χώρα σε μια παγίδα χρέους και εξάρτησης, υποθηκεύοντας ταυτόχρονα την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Έναντι όλων αυτών, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου συνεχίζει και εντείνει την προσπάθεια εξαπάτησης του λαού προβάλλοντας την ψευδαίσθηση ότι τάχα τα δύσκολα πέρασαν και ότι ανοίγεται ένας δρόμος εξόδου από την κρίση. Το καλοκαίρι έβαζαν ως χρονικό όριο τη μετά τις γερμανικές εκλογές περίοδο. Διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Τώρα χρησιμοποιούν ως εθνικό στόχο το «πρωτογενές πλεόνασμα». Η επίκληση των «θυσιών του λαού» είναι ψευδής. Στην πραγματικότητα θυσιάζουν το λαό για χάρη των δανειστών και αυτό το ονομάζουν «λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα». Η έκθεση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ είναι αποκαλυπτική. Οι διεθνείς οργανισμοί με τη στάση τους πιστοποιούν το αντίθετο και κρούουν τον κώδωνα για την μη βιωσιμότητα του χρέους. Η ίδια η πραγματικότητα βοά, η ύφεση συνεχίζεται, η ανεργία διογκώνεται, η φτώχεια θερίζει.

Τα ψέματα της κυβέρνησης καταρρίπτονται:

Το μνημόνιο δεν τελειώνει με το πέρας του προγράμματος χρηματοδότησης αφού οι αντιλαϊκές πολιτικές και οι συνέπειές τους θα συνεχίζουν να πληγώνουν την κοινωνία επί πολλά χρόνια ακόμη.

Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ικεσίες για επενδύσεις από το εξωτερικό ούτε με προγράμματα συγκάλυψής της αλλά με μια άλλη οικονομική-αναπτυξιακή πολιτική που θα ενεργοποιήσει τις εσωτερικές αναπτυξιακές ικανότητες της χώρας και θα τονώσει την εσωτερική ζήτηση.

Η ρητορική περί του ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα είναι κενή περιεχομένου διότι υπάρχουν ήδη υποχρεώσεις προς υλοποίηση μέσα στο 2014,ενώ προεξοφλείται ήδη η λήψη «διαρθρωτικών μέτρων» που θα πλήξουν εκ νέου την εργασία

Το δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό κενό δεν μπορούν να καλυφθούν με λογιστικές αλχημείες και αφήνουν μετέωρο τον προϋπολογισμό του 2014.

Η κυβέρνηση, ωστόσο, δέσμια της θεμελιώδους πολιτικής της στάσης υποτέλειας στην τροϊκανή λογιστική, ούτε μπορεί ούτε θέλει να διεξάγει οποιαδήποτε ουσιαστική διαπραγμάτευση προς την κατεύθυνση αλλαγής της καταστροφικής πορείας της χώρας. Αντ’ αυτού επιδίδεται είτε στην επαιτεία κάποιων “πολιτικών δώρων” από τους ισχυρούς της ΕΕ είτε επικοινωνιακά τεχνάσματα, όπως το πρόσφατο περί διαπραγματευτικής σκλήρυνσης της κυβέρνησης που στόχο έχουν την ανακοπή της αντικειμενικής αποσταθεροποίησής της λόγω της λαϊκής απονομιμοποίησης της πολιτικής της.

Η προσπάθειά της να αγοράσει πολιτικό χρόνο, μπορεί να εξυπηρετεί μικροκομματικές επιδιώξεις ή ανάγκες του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και της οικονομικής ολιγαρχίας αλλά είναι κατάφωρα σε βάρος του λαού και της χώρας. Η αντίληψη υποταγής της χώρας που εκφράζεται στο οικονομικό πεδίο, κυρίως απέναντι στη Γερμανία, επεκτεινόμενη στο γεωπολιτικό πεδίο κρύβει μεγάλες παγίδες ένταξης τις χώρας σε άξονες που υπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα στη περιοχή.

Ειδικά ως προς το τελευταίο οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας και στον κόσμο αναδεικνύουν τη σημασία, όσο ποτέ πριν, του διεθνισμού της Αριστεράς, την αξία της συμπόρευσης της με τα νέα κοινωνικά κινήματα στο παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο. Η κίνηση προς έναν πιο πολυπολικό κόσμο, συνδυάζεται με την εκδήλωση νέων οξύτατων διεθνών ανταγωνισμών με μεγάλους κινδύνους για την υπόθεση της Ειρήνης.

Στη γειτονιά μας, κέρδισε έδαφος, με την παρέμβαση της κοινής γνώμης στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, η αναζήτηση πολιτικής λύσης της κρίσης στη Συρία, ενώ επικείμενη έναρξη διαλόγου Ιράν – ΗΠΑ θέτει επί τάπητος την ένταση των προσπαθειών για την ανακήρυξη της Μ. Ανατολής σε ζώνη ελεύθερη από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, που συνεπάγεται την εγκατάλειψη και από το Ισραήλ του παράνομου πυρηνικού οπλοστασίου.

Υπό το πρίσμα των εξελίξεων αυτών, η απουσία της Ελληνικής Κυβέρνησης από τις πρωτοβουλίες για την ειρήνη στη Μ. Ανατολή, η εμμονή στον ατλαντισμό και η επιλογή αναβάθμισης της στρατιωτική συνεργασίας με το Ισραήλ, βλάπτουν τα εθνικά θέματα της χώρας μας και ακινητοποιούν τις δυνατότητες αναβάθμισης του διεθνούς της ρόλου ως χώρας ευρωπαϊκής, βαλκανικής και μεσογειακής.


3. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι για την αναγκαία αλλαγή πορείας της χώρας απαιτούνται: η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η κατάργηση των μνημονίων, η δίκαιη φορολόγηση με βάση τη συνολική περιουσία και τις οικονομικές δυνατότητες και όχι η υπεροφορολόγηση των φτωχών, η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η αποκατάσταση της ρευστότητας από ένα δημόσιο τραπεζικό σύστημα, η αναδιάρθρωση και ενίσχυση των κοινοτικών πόρων, η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, η απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων και η επαναφορά των επιχειρήσεων και οργανισμών δημοσίων αγαθών υπό δημόσιο έλεγχο, η ενίσχυση νέων μορφών δημόσιας συλλογικής και κοινωνικής οικονομίας, η πάταξη της διαφθοράς, η δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους, η αποκατάσταση των δημοκρατικών λειτουργιών που έχουν παραβιαστεί, η εμβάθυνση της δημοκρατίας και της λαϊκής συμμετοχής και άλλες ριζικές και δημιουργικές παρεμβάσεις που περιλαμβάνονται στις προγραμματικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα τίθεται επιτακτικά το δίλλημα: ή θα παραμείνει η χώρα σε μια ατέρμονη παγίδα χρέους, λιτότητας, υποανάπτυξης, ανεργίας και κοινωνικής διάλυσης ή θα θέσουμε τις βάσεις μιας νέας πορείας ανάκαμψης της χώρας και της κοινωνίας, με όρους προόδου, αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων και με κατεύθυνση το σοσιαλισμό;

Εμείς στο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετούμαστε με σαφήνεια: Σήμερα περισσότερο από ποτέ η αλλαγή σελίδας στη χώρα πρέπει να γίνει κεντρικό πολιτικό αίτημα, να δημιουργήσει ένα μεγάλο πολιτικοκοινωνικό ρεύμα ανατροπής και ριζικής αλλαγής, να γίνει ο στόχος της κινητοποίησης των εκατομμυρίων πολιτών που συνθλίβονται από τις μνημονιακές πολιτικές. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η εναλλακτική λύση στη χώρα μας όχι μόνο δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, που απαιτεί τη σύγκρουση με το νεοφιλελεύθερο σύστημα και υπόδειγμα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι η λύση του μέλλοντος, η μόνη ικανή να δημιουργήσει μια ελπιδοφόρα πορεία. Είμαστε πεισμένοι ότι αυτή την δύσκολη επιλογή ρήξης, ριζοσπαστικής κοινωνικής ανασυγκρότησης και προοδευτικής αναδημιουργίας θα την στηρίξει ο ελληνικός λαός και θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία για την προώθησή της .

4. Αναμφίβολα το κεντρικό γεγονός του διαστήματος που πέρασε είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Είναι το τελευταίο γεγονός μέσα σε μια στρατηγική αναβάθμισης της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Είχαν προηγηθεί: Πλήθος απρόκλητων επιθέσεων μελών της ΧΑ σε πρόσφυγες και μετανάστες σε συνοικίες της Αθήνας και σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας, με αποτέλεσμα σοβαρούς τραυματισμούς και θανάτους των θυμάτων τους, επιθέσεις ταγμάτων  εφόδου σε μικροπωλητές σε δρόμους και λαϊκές αγορές, επιθέσεις σε δομές κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης αξιώνοντας την εξαίρεση προσφύγων και μεταναστών κάθε ηλικίας από τις προσφερόμενες υπηρεσίες, η επίθεση τάγματος εφόδου της Χ.Α. στο Πέραμα, η ηχηρή και βίαιη παρουσία της Χ.Α. στο Μελιγαλά και άλλα επιμέρους γεγονότα σε όλη την Ελλάδα. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η οργή του δημοκρατικού κόσμου ξεχύθηκε στους δρόμους. Και ήταν αυτό το κίνημα που μαζί με την διεθνή κατακραυγή, έκαναν δικαιοσύνη και κυβέρνηση να κινηθούν. Οι αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της Χ.Α. είναι γνωστές και δεν έχουν ακόμη τελειώσει. Γνωστά είναι και τα μέτρα που ως τώρα έχουν παρθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προηγούμενα και τώρα έδωσε μεγάλες μάχες μέσα στη Βουλή αλλά κυρίως μέσα στο λαό. Η διαχείριση της κατάστασης από το κόμμα και την Κοιν. Ομ. είναι σωστή και πρέπει να επιμείνουμε.

Χρειάζεται όμως να επισημάνουμε τα εξής:

- Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός είναι κεντρικοί ιδεολογικοί άξονες στην αναβίωση του φασιστικού και νεοναζιστικού αποστήματος σήμερα. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, φέρουν τεράστια ευθύνη γιατί υπέθαλψαν με τη ρητορική αλλά και τα έργα τους (βλ. στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και μεταναστών χωρίς χαρτιά, διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, εθνικιστικές ρητορείες και υστερίες, ακύρωση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και τόσα άλλα) και ενίσχυσαν αυτές τις ιδεολογικές κατευθύνσεις.Επιπλέον, στα γενεσιουργά αίτια της ραγδαίας ανάπτυξης της Χ.Α. στη διάρκεια της μνημονιακής τριετίας πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε η αποσάθρωση του δημόσιου βίου και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος εξαιτίας της διαφθοράς αλλά και της πρωταρχικής συμβολής του, μέσω των μνημονιακών πολιτικών, στην βίαιη εξαθλίωση του λαού μας και στην καταστροφή κάθε δικτύου προστασίας για τους φτωχούς, αδύναμους και αποκλεισμένους που, σε συνδυασμό με την συστηματική προώθηση από τις κυρίαρχες δυνάμεις μιας νεοφιλελεύθερης κουλτούρας που εκθειάζει την ιδιώτευση, τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων  και ποινικοποιεί την αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση, άνοιξαν το δρόμο στις φασίζουσες ιδέες και τις νεοναζιστικές ομάδες. Οι τελευταίες, με το προκάλυμμα του «αντισυστημικού» λόγου και τη λογική της αντιποίησης αρχής των κουμπουροφόρων υπέρ των «δικών μας» και εναντίον «των άλλων» απευθύνθηκαν σε ένα τμήμα του πληθυσμού, που αποξενωμένο απ‘ το στοιχειώδες αξιακό φορτίο της δημοκρατίας διακατεχόμενο από τυφλή οργή και επικίνδυνη άγνοια είδε ως εχθρό τον φτωχό διπλανό του και ανέχθηκε την έξαλλη ναζιστική βία.

- Αρωγός σ’ αυτή την επικίνδυνη κατάσταση υπήρξε η συστηματική ανοχή αν όχι διαφήμιση των χρυσαυγιτών από ΜΜΕ, και η ενεργός υποστήριξη της Χ.Α. από θύλακες εντός του κράτους και από οικονομικά συμφέροντα.. Όλοι αυτοί είδαν την Χ.Α. ως συστημικό βοηθό. Όσο η δράση της αφορούσε σε φτωχούς μετανάστες και αριστερούς την αξιοποιούσαν ως ανάχωμα, υποβάθμιζαν στη δημόσια εικόνα την εγκληματική της δράση, ανέπτυσσαν ιδέες και αφηγήσεις περί 2 άκρων ή αντίθετα περί αξιοποίησης μιας άλλης «καλής» Χ.Α. στη πορεία μιας συντηρητικής κυβερνητικής σταθερότητας. Όλα αυτά κατέρρευσαν με πάταγο όμως δεν χάθηκαν. Η κυβέρνηση είναι αναξιόπιστη μπροστά και σε αυτό το κομμάτι του πληθυσμού, η εξαθλίωση είναι πολύ ισχυρή και «κακός σύμβουλος» και οι φασιστικές ιδέες με την ίδια ή άλλη μάσκα μπορεί και πάλι να βγουν δυνατές.

Τα παραπάνω συμπεράσματα έρχονται να συνδυαστούν με την αύξηση της δύναμης των ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός επενδύει στη βάρβαρη πολιτική λιτότητας, προσπαθεί να κερδίσει έδαφος ακριβώς για να υπηρετήσει, όπως το έκανε και προηγούμενα, τις ρίζες του συστήματος.

Από τα παραπάνω προκύπτουν καθήκοντα:

Οφείλουμε να σημάνουμε συναγερμό ανάμεσα στις αριστερές, αντινεοφιλελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Να επιμείνουμε στην ενότητα και τη συνεργατική δράση του αντιφασιστικού κινήματος που αναδεικνύοντας τις αξίες της δημοκρατίας, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης αντικειμενικά έρχεται σε ρήξη με τις πολιτικές ευρωπαϊκής εσωτερικής υποτίμησης, φτωχοποίησης και εξαθλίωσης.

Οφείλουμε να σημάνουμε συναγερμό ανάμεσα στις φιλειρηνικές δυνάμεις και τον κόσμο της διανόησης. Στην Ελλάδα ο συντονισμός αντιφασιστικών κινημάτων, το Ελληνικό Τμήμα του Ευρωπαϊκού Αντιφασιστικού Μανιφέστου, το ALTERSUMMIT πρέπει να δέσουν συναγωνιστικά τη δράση τους με τους συνδικαλιστικούς αγώνες, τις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών και τις αντίστοιχες επιτροπές για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών και τις αντίστοιχες επιτροπές, το κίνημα  και τις αυτοδιαχειριζομενες δομές αλληλεγγύης..

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον πιο ανοιχτό τρόπο να συνεχίσει και να δυναμώσει τη δράση σε αξιακό, πολιτικό και κινηματικό επίπεδο ώστε να συντριβεί το φασιστικό τέρας που σηκώνει κεφάλι.

Η αντιφασιστική πάλη για να είναι αποτελεσματική πρέπει να αναπτυχθεί κυρίως από τα κάτω, να συνδεθεί με την πάλη κατά των μνημονίων ,με την διεύρυνση της δημοκρατίας, με τον έλεγχο και τον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας, του στρατού και της ΕΥΠ, με την αναβάθμιση της βουλής, το σταμάτημα των συνταγματικών παραβιάσεων, την πάταξη της διαφθοράς και την ακύρωση του φαύλου πολιτικού μνημονιακού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση η αντιφασιστική δράση πρέπει να εκτυλιχθεί στο κινηματικό, πολιτικό, ιδεολογικό πεδίο και να γίνει υπόθεση της νέας γενιάς .

 5. Το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, υφίσταται σήμερα έναν ισχυρό –τον ισχυρότερο τα τελευταία 40 χρόνια της ιστορίας μας– κλυδωνισμό, εν δυνάμει επικίνδυνο ακόμη και για τη σταθερότητα της ταξικής του κυριαρχίας. Μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο, που συνδέεται με την προοπτική ανόδου της ριζοσπαστικής αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία και γνωρίζοντας την έλλειψη εφεδρειών σε πολιτικό προσωπικό αφού το μεγαλύτερο μέρος του έχει απαξιωθεί μέσα από τη στήριξη των μνημονιακών πολιτικών, απεργάζεται σειρά μεθοδεύσεων για την επανασταθεροποίηση της εξουσίας του. Εξαιτίας των ραγδαία οξυνόμενων αντιθέσεων και ανταγωνισμών εντός του συστημικού μπλοκ, δεν προκύπτει αυτή τη στιγμή ούτε ενιαίο κέντρο εκπόνησης των μεθοδεύσεων ούτε πλήρως κατασταλαγμένη στρατηγική. Γι’ αυτό αναφύονται από πολλές πλευρές και συνυπάρχουν πολλά σενάρια. Στο σύνολό τους, εντούτοις, όλοι οι συστημικοί – μνημονιακοί παράγοντες, εντός και εκτός της χώρας, κατανοούν το σοβαρό κίνδυνο για τα συμφέροντά τους από μια ενδεχόμενη διακυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα. Συνεπώς, έχουν κάθε λόγο να μετέλθουν κάθε μέσου ώστε να εμποδίσουν αυτή την προοπτική. Εκτιμούμε ως πολύ πιθανόν, στο επόμενο διάστημα, η επίθεση στο μαζικό κίνημα και την αριστερά να κλιμακωθεί λαμβάνοντας ακραίες μορφές.

Ταυτόχρονα, σε διάφορους «εκσυγχρονιστικούς» κύκλους εξυφαίνονται σχέδια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς, με μέτωπο κυρίως απέναντι στον δήθεν λαϊκισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς. Οι «λύσεις» αυτές, αν και δεν πρέπει να υποτιμηθούν ως εναλλακτική επιλογή του αστικού μπλοκ εξουσίας, δεν έχουν περιθώρια να ευδοκιμήσουν κι αυτό, όχι μόνον εξαιτίας της καθαρής και σταθερής επιλογής του ΣΥΡΙΖΑ να μείνει αταλάντευτος στο πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο των δεσμεύσεων και επιλογών του, όπως έχει διατυπωθεί από τις προηγούμενες εκλογές μέχρι σήμερα και επικυρωθεί από το 1ο του Συνέδριο και τις μετέπειτα αποφάσεις της Κ.Ε. του.

Όλες αυτές οι «λύσεις» υποτιμούν ή και αγνοούν τη ραγδαία και εκ βάθρων ανατροπή που έχει γίνει στη ζωή των πολιτών, επιδεινώνοντάς την ριζικά και επηρεάζοντας εξίσου τον τρόπο σκέψης τους, παράγοντας βαθιές κοινωνικές διαιρέσεις και αναδεικνύοντας εντέλει μια ολοένα και πιο έντονη πολιτική πόλωση, με ανταγωνιστικά και ασυμφιλίωτα πολιτικά σχέδια, μεταξύ των χώρων που συγκροτούν σήμερα προτάσεις εξουσίας.

Αυτήν ακριβώς την, επικίνδυνη για το μνημονιακό καθεστώς, πραγματικότητα επιχείρησε να συγκαλύψει και να διαστρεβλώσει η, επικίνδυνη για την κοινωνία και τη δημοκρατία, «θεωρία των δυο άκρων». Η «θεωρία των δυο άκρων», την οποία εκπόνησαν και εκφώνησαν με τον πιο επίσημο τρόπο εκπρόσωποι του κατεστημένου και της κυβέρνησης, με προεξάρχοντα τον ίδιο τον πρωθυπουργό, στόχευσε συνειδητά στην τρομοκράτηση και την καταστολή, τόσο στο επίπεδο της ιδεολογίας όσο και της πρακτικής, των κινημάτων και των πολιτών που αντιστέκονται στην αγριότητα της μνημονιακής επίθεσης, στην παραβίαση της δημοκρατίας και τον αυταρχισμό, στο φασισμό και το ρατσισμό. Σήμερα, η «θεωρία των δυο άκρων» έχει υπονομευθεί ως ηγεμονικό ιδεολογικό εργαλείο και έχει χάσει σημαντικό τμήμα των πολιτικών της ερεισμάτων, αλλά δεν πρέπει να υποτιμήσουμε την ανάγκη διαρκούς αντιπαράθεσης με αυτήν.

Ωστόσο, καθώς η μνημονιακή διακυβέρνηση παραμένει και η κοινωνική καταστροφή σοβεί, αναδεικνύεται ξεκάθαρα η ασυμφιλίωτη αντίθεση των δυο αντίπαλων κόσμων, όπως το συμπυκνώνει και το σύνθημα «Εμείς ή αυτοί»: Από τη μια πλευρά, τη δική μας, ο κόσμος της δημοκρατίας, των λαϊκών αντιστάσεων, των κοινωνικών κινημάτων, της «αλλαγής σελίδας» και της ριζοσπαστικής προοδευτικής προοπτικής που δυναμώνει τη φωνή του, αποδεικνύει ότι είναι όχι μόνον αναγκαίος αλλά και εφικτός, και επιδιώκει να συρρικνώσει την άλλη πλευρά, «αυτούς», το σύμπαν δηλαδή του άγριου καπιταλισμού, της μνημονιακής βαρβαρότητας, της διαφθοράς, του αυταρχισμού και του εκφασισμού των συνειδήσεων και πρακτικών.

Σ’ αυτή τη σύγκρουση, που είναι ιστορικής σημασίας και διεξάγεται, από την πλευρά μας, με απόλυτη διαφάνεια αποκλειστικά στο έδαφος της δημοκρατίας και της δημοσιότητας, δεν υπάρχει έδαφος για «ήπια διαχείριση» από κοινού με τους αντιπάλους.

 6. Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν σημαντικοί αγώνες στο χώρο της παιδείας ,της υγείας, της τοπικής αυτοδιοίκησης, στον ιδιωτικό τομέα .Έγιναν και ορισμένες κεντρικές απεργιακές κινήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υλοποιώντας την απόφαση της Κ.Ε. της 1ης Σεπτεμβρίου 2013, συνέβαλλε μέσα από τις δυνάμεις του στο μαζικό κίνημα για το συντονισμό των αγώνων στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός μετώπου για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και της κυβέρνησης, με χαρακτηριστικά παλλαϊκού κινήματος. Τα αποτελέσματα ήταν ωστόσο κατώτερα των προσδοκιών μας. Στην έκβαση αυτή έπαιξε ρόλο η γενικότερη συγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με σοβαρότατες ευθύνες της ηγεσίας του, που αντιστρατεύτηκε την προσπάθεια για πανεργατικό – παλλαϊκό ξεσηκωμό με κεντρικοπολιτική κατεύθυνση, χάριν των μικροκομματικών – μικροπαραταξιακών σκοπιμοτήτων της κάθε πλευράς. Παράλληλα, βέβαια, η κρίση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος έχει και βαθύτερα αίτια. Στη διάρκεια της μνημονιακής αλλά και των προηγούμενων διακυβερνήσεων, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει δεχθεί στρατηγικά πλήγματα, έχει υπονομευτεί σε τεράστιο βαθμό η διαπραγματευτική του ικανότητα και η αξιοπιστία του στα μάτια των εργαζομένων, ενώ η κρίση του ακουμπά όλη την κλίμακα των συνδικάτων, όχι μόνον τις ηγεσίες και απαιτείται μια νέα στρατηγική ανασύνταξής του εκκινώντας από την δράση και τον συντονισμό από τα κάτω στους χώρους δουλειάς και τόπους κατοικίας. Γεγονός είναι ότι στην περίοδο των μνημονίων έγιναν μεγάλοι και πρωτόγνωρα μαζικοί αγώνες με την συμμετοχή των συνδικάτων. Ωστόσο, οι μακροχρόνιες παθογένειες του κυβερνητικού, κομματικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, οι διαχωριστικές αντιλήψεις μέρους του αριστερού συνδικαλισμού, η εξουθένωση των εργαζομένων εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής, της συστηματικής καλλιέργειας του κοινωνικού αυτοματισμού από την πλευρά της εξουσίας, του εκφοβισμού, των απολύσεων και της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας, , τέλος δε η αδυναμία αποτελεσματικότητας των αιματηρών αγώνων, έχουν οδηγήσει σε κόπωση σημαντικό τμήμα εργαζομένων, ενώ κερδίζει δυστυχώς έδαφος η λογική της ανάθεσης και της παθητικής αναμονής των πολιτικών εξελίξεων. Σήμερα, αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη σύνδεσης της κοινωνικής και πολιτικής πάλης, χωρίς ωστόσο να υποκαθίσταται το κοινωνικό από το πολιτικό, ούτε φυσικά να απομακρύνονται οι εργαζόμενοι από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και πολύ περισσότερο να παραιτούνται από την πάλη. Η πολιτικοποίηση των εργατικών αγώνων, η ενωτική λογική, η επικοινωνία και εναρμόνιση των «από κάτω» (πρωτοβάθμια σωματεία) με τις ομοσπονδίες και τις ηγεσίες και, παράλληλα, ο σεβασμός της αυτονομίας των μαζικών κινημάτων και των διεργασιών τους, είναι άξονες που χρειάζονται άμεσα εμβάθυνση, επικαιροποίηση και πρακτικές εφαρμογές στο πεδίο της δράσης. Η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης πρέπει να απασχολήσει με επείγοντα τρόπο όλο το κόμμα και τη νεολαία με όρους ενός σχεδίου ανασυγκρότησής του. Παράλληλα πρέπει να υπάρξει η αμέριστη και κομματικά ανιδιοτελής βοήθεια ώστε παρά τις μεγάλες δυσκολίες να κινητοποιηθεί συντονισμένα και με σχεδιασμό ιεράρχησης των αναγκών και του επείγοντος, ο κόσμος της εργασίας για τα μεγάλα θέματα: της ανεργίας, της κατάρρευσης των μισθών και των δικαιωμάτων, των απολύσεων, της υπερφορολόγησης, των λαϊκών στρωμάτων και των χαρατσιών, των κόκκινων δανείων και των πλειστηριασμών, της διάλυσης της παιδείας, της υγείας του συστήματος κοινωνικής ασφάλειας, σε σύνδεση με την ανάγκη ριζικής αλλαγής του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.

7. Σοβαρή παράμετρος στην προσπάθεια ανατροπής των αντιλαϊκών πολιτικών ,της τρόικας και της συγκυβέρνησης είναι η οργανωτική ανάπτυξη ,η μεγαλύτερη σύνδεση του κόμματος με τα λαϊκά προβλήματα και την κοινωνία η κατάκτηση της πολιτικής , οργανωτικής και εκλογικής ετοιμότητας ώστε να ανταποκριθούμε στις μάχες του είναι μπροστά μας .Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στα προβλήματα και τις κινητοποιήσεις της νεολαίας και σε μορφές πιο μαζικής πολιτικής οργάνωσης της, δημιουργία μαζικών χώρων για την ενωμένη δράση της. Εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα είναι η ικανότητα συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων γύρω από την πολιτική του κόμματος. Μέσα από τις αποφάσεις του 1ου Συνεδρίου και της Κ.Ε. αναδεικνύεται η ανάγκη διαμόρφωσης ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών με κριτήρια, αφενός την απόρριψη του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, των μνημονιακών πολιτικών και του πολιτικού προσωπικού που τα έχει στηρίξει, αφετέρου δε την προάσπιση των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων, των αντιστάσεων και των κοινωνικών κινημάτων, στο έδαφος των αξιών της δημοκρατίας και της αριστεράς. Έχουν γίνει βήματα αλλά οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και πρέπει να υπάρξει μια ταχύτατη ανασύνταξη .Αυτό αφορά όχι μόνο τις οργανώσεις μελών που πρέπει να κινηθούν με συγκεκριμένο σχέδιο, με ουσιαστικό διάλογο και κυρίως μέσα από την εξωστρεφή τους δράση. Τα κεντρικά όργανα του κόμματος πρέπει να ενισχύσουν την επιτελικότητα, την πολιτική λειτουργία και αποτελεσματικότητά τους και ιδίως την βοήθεια προς τις οργανώσεις και τα τμήματα του κόμματος. Πρέπει να γίνει απόλυτα σαφές ότι η πολιτική δουλειά δεν είναι υπόθεση των ανώτερων οργάνων ή των κεντρικών στελεχών αλλά όλου του κόμματος συνολικά.

 8. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα χρειάζεται να επικεντρώσουμε στα εξής:

α. Να εκδηλωθεί το αντιφασιστικό φρόνημα αλλά και η αντιμνημονιακή δημοκρατική λαϊκή θέληση. Οι επετειακές εκδηλώσεις (28/10, 17/11 κ.λ.π) να αποκτήσουν το πραγματικό τους περιεχόμενο.

β. Να συμβάλλουμε στην επιτυχία της απεργία στις 6/11.

γ. Να συμβάλλουμε στη διεύρυνση και τον συντονισμό των κινητοποιήσεων με πολιτικό πρόταγμα την δημοκρατική ανατροπή.

δ. Με δική μας πρωτοβουλία και στη βάση του δικού μας προγράμματος να ανοίξουμε μια πλατειά συζήτηση για την «επόμενη ημέρα». Για την παραγωγική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση. Σ’ αυτή τη συζήτηση αλλά και στην επόμενη μέρα να καλέσουμε να συμβάλλει ο κόσμος της διανόησης, των γραμμάτων, του πολιτισμού και του αθλητισμού, οι συνδικαλιστές, οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι σε ένα φόρουμ δημιουργικότητας, δημοκρατίας και έμπνευσης.

ε. Να βοηθήσουμε την συγκρότηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.