Τα διαδημοτικά έργα της Περιφέρειας Αττικής στη Δυτική Αττική

Τα έργα της Περιφέρειας Αττικής στα όρια περισσοτέρων του ενός δήμων της Δυτικής Αττικής.
Κατηγορία, τίτλος και προϋπολογισμός, από το renadouroudynata.gr.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ	ΔΗΜΟΣ	ΤΙΤΛΟΣ	ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ / ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΜΟΝΟΠΑΤΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΟΡΕΙΝΟΥΣ ΟΓΚΟΥΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ	200.000,00 €
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ / ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΥΠΟΓΕΙΩΝ ΝΕΡΩΝ ΚΑΙ ΕΔΑΦΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΘΡΙΑΣΙΟ ΠΕΔΙΟ - ΛΙΟΣΙΑ - ΜΑΝΔΡΑ - ΜΕΓΑΡΑ).	843.042,00 €
ΑΝΑΠΤΥΞΗ / ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ / ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ / ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ & ΥΠΟΔΟΜΕΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΦΗΒΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΒΙΟΥΝ ΣΕ ΧΩΡΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ ΜΕΣΩ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ	600.000,00 €
ΑΝΑΠΤΥΞΗ / ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ / ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ / ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ & ΥΠΟΔΟΜΕΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: ΧΩΡΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΚΥΚΛΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ.	79.950,00 €
ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΕΚΠΟΝΗΣΗ ΜΕΛΕΤΩΝ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΦΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, ΡΕΜΑΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΔΥΤ. ΑΤΤΙΚΗΣ.	300.000,00 €
ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΕΛΕΤΩΝ, ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΕΙΜΑΡΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΤΑΜΟ.	2.500.000,00 €
ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΡΕΜΑΤΑ ΓΙΑΚΟΥΜΗ ΚΑΙ ΛΟΥΤΣΑ ΘΡΙΑΣΙΟΥ ΠΕΔΙΟΥ.	1.500.000,00 €
ΚΤΙΡΙΑΚΑ / ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟΥ ΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ Π.Ε. ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ.	300.000,00 €
ΚΤΙΡΙΑΚΑ / ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟΥ ΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ Π.Ε. ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (Η18).	300.000,00 €
ΛΟΙΠΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΓΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΕΓΓΕΙΟΒΕΛΤΙΩΤΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ (ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΕΞΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ).	22.500,00 €
ΛΟΙΠΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΑΓΩΓΩΝ ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΕΥΔΑΠ.	50.000,00 €
ΛΟΙΠΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΡΓΩΝ.	5.000.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΦΘΟΡΩΝ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥ ΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ Π.Ε. ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (Α16).	2.000.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΧΑΡΑΞΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΛΑΤΥΝΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΔΟΥ ΑΘΗΝΩΝ - ΘΗΒΩΝ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΜΑΝΔΡΑ - ΟΙΝΟΗ - Α' ΤΜΗΜΑ.	24.490.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ "ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΧΑΡΑΞΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΛΑΤΥΝΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΔΟΥ ΑΘΗΝΩΝ - ΘΗΒΩΝ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΜΑΝΔΡΑ - ΟΙΝΟΗ.	3.000.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΕΛΕΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΛΕΠΟΧΩΡΙ ΠΡΟΣ ΣΧΟΙΝΟ.	300.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΠΡΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΟΧΗΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ ΟΔΟ ΣΧΙΝΟΣ - ΑΛΕΠΟΧΩΡΙ.	1.060.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΦΘΟΡΩΝ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥ ΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ Π.Ε. ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (Α18).	2.000.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΤΕΧΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ "ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΑΙΓΑΛΕΩ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ο. ΑΘΗΝΩΝ ΚΟΡΙΝΘΟΥ - ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΚΟΜΒΩΝ".	700.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΝΕΑΣ ΧΑΡΑΞΗΣ ΚΑΙ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗΣ ΣΤΗΝ Π.Ε.Ο. ΑΘΗΝΩΝ-ΘΗΒΩΝ (Β΄ ΤΜΗΜΑ).	50.000.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΑ	ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΑΙΓΑΛΕΩ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ο. ΑΘΗΝΩΝ ΚΟΡΙΝΘΟΥ - ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΚΟΜΒΩΝ.	55.000.000,00 €

Τα έργα της Περιφέρειας Αττικής στο δήμο Μάνδρας - Ειδυλλίας

Τα έργα της Περιφέρειας Αττικής στα όρια του δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας.
Κατηγορία, τίτλος και προϋπολογισμός, από το renadouroudynata.gr.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ	ΔΗΜΟΣ	ΤΙΤΛΟΣ	ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ / ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΓΗΠΕΔΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΣΤΟ Ο.Τ. 11 ΣΤΗ ΘΕΣΗ "ΒΑΛΑΡΙΑ" ΤΗΣ Δ.Κ. ΜΑΝΔΡΑΣ.	785.000,00 €
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ / ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΕΠΙΣΚΕΥΩΝ ΣΕ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ.	304.000,00 €
ΑΝΑΠΤΥΞΗ / ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ / ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ / ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ & ΥΠΟΔΟΜΕΣ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΨΑΘΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ.	267.892,00 €
ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΕΚΤΡΟΠΗ ΧΕΙΜΑΡΡΟΥ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΧΕΙΜΑΡΡΟΥ ΣΟΥΡΕΣ ΘΡΙΑΣΙΟΥ ΠΕΔΙΟΥ.	10.949.200,00 €
ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΕΚΤΗΡΑ ΟΜΒΡΙΩΝ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΕΡΥΘΡΩΝ	3.474.750,00 €
ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΜΕΛΕΤΗ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗΣ ΧΕΙΜΑΡΡΩΝ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΤΕΡΙΝΙ.	500.000,00 €
ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ, ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑ ΑΝΑΣΧΕΣΗΣ ΡΕΜΑΤΩΝ ΣΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΑΝΑΝΤΙ ΠΟΛΕΩΣ ΜΑΝΔΡΑΣ.	2.000.000,00 €
ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΑ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΥΔΡΑΥΛΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΡΕΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ ΑΠΌ ΕΚΤΡΟΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Χ. ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΤΑΜΟ (ΒΙΒΕΧΡΩΜ) ΕΩΣ ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟ ΑΘΗΝΩΝ - ΚΟΡΙΝΘΟΥ.	90.000,00 €
ΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΠΛΑΣΕΙΣ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΖΗΜΙΩΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΠΛΑΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΣΤΗ Δ.Κ. ΜΑΝΔΡΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΕΟΜΗΝΙΑ ΤΗΣ 15.11.2017.	2.350.000,00 €
ΛΟΙΠΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΡΥΜΟΤΟΜΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ Δ. ΒΙΛΙΩΝ.	1.655.794,19 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΟΔΟΠΟΙΪΑΣ ΣΤΟ ΒΙΟΠΑ - ΒΙΠΑ.	100.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗΣ ΟΔΟΥ ΑΛΕΠΟΧΩΡΙΟΥ (ΑΚΤΗ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ) ΣΤΟ ΕΝΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΜΗΜΑ, ΑΠΌ ΤΟ Ο.Τ. 12 ΜΕΧΡΙ ΤΟ Ο.Τ. 33.	600.000,00 €
ΟΔΟΠΟΙΪΑ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΖΗΜΙΩΝ ΟΔΟΠΟΙΪΑΣ & ΠΕΖΟΔΡΟ-ΜΙΩΝ ΣΤΗ Δ.Κ. ΜΑΝΔΡΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΝΙΑΣ ΤΗΣ 15.11.2017.	4.350.000,00 €
ΥΔΡΕΥΣΗ / ΑΡΔΕΥΣΗ / ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΟΙΚΙΣΜΟΥ ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ.	1.746.600,00 €
ΥΔΡΕΥΣΗ / ΑΡΔΕΥΣΗ / ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗΣ ΑΚΑΘΑΡΤΩΝ ΤΗΣ Δ.Κ. ΜΑΝΔΡΑΣ ΜΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΑΠΌ ΑΜΙΑΝΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΕΣΕΩΝ.	256.640,28 €
ΥΔΡΕΥΣΗ / ΑΡΔΕΥΣΗ / ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗ	ΜΑΝΔΡΑΣ - ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΕΠΙΒΛΕΨΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΔΡΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ ΕΙΔΥΛΛΙΑΣ	685.000,00 €

Πολιτική Απόφαση της Κ.Ε. (03/03/2019) για τη μάχη των Ευρωεκλογών

Οι Ευρωεκλογές του 2019 αποτελούν σημαντικό και κρίσιμο γεγονός τόσο για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και για κάθε χώρα ξεχωριστά. Διεξάγονται σε ένα περιβάλλον παρατεταμένης αβεβαιότητας, σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, με τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας να είναι πολλές και ιδιαίτερα σύνθετες. 

Η λιτότητα, αποδεικνύεται πως δεν αποτέλεσε μια συγκυριακή επιλογή για το νεοφιλελευθερισμό ως απάντηση στην οικονομική κρίση αλλά το όχημα ώστε να επαναπροσδιοριστεί προς τα κάτω το ιστορικά καθοριζόμενο όριο των αναγκών του κόσμου της εργασίας και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να μετασχηματιστούν σε κοινωνίες χαμηλών προσδοκιών, να μάθουν να ζουν με λιγότερα ακόμα και αν παράγουν περισσότερα.

Η διαρκής λιτότητα και η υποτίμηση της εργασίας αναπαράγεται ως διαρκής τάση, τάση που αποτελεί το αναγκαστικό αποτέλεσμα της εσκεμμένης υπαγωγής της ΕΕ στους κανόνες πειθάρχησης των διεθνών αγορών χρήματος. Μια τάση που η αντιστροφή της απαιτεί την μετατόπιση των πολιτικών συσχετισμών υπέρ του κόσμου της εργασίας, της οικολογίας και της ειρήνης, με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αλλαγών, που θα λειτουργεί ως ανάχωμα στην εξουσία των αγορώνκαι ένα ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα διαμοιρασμού του ρίσκου που θα λειτουργεί ως ανάχωμα στην πειθαρχική εξουσία των αγορών.

Τα αποτελέσματα της λιτότητας, είναι φανερά και στο πολιτικό επίπεδο. Καθώς η Άκρα Δεξιά, πατώντας στο έδαφος της συλλογικής απόγνωσης και της απουσίας προοπτικής για ένα καλύτερο μέλλον, διευρύνει την επιρροή της, μέσα από θέσεις και πρακτικές που προωθούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, στοχοποιώντας σε κάθε ευκαιρία τους πλέον αδύναμους ως τους υπαίτιους για όλα τα δεινά των σύγχρονων κοινωνιών.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται το σημείο επαφής νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς. Στην αποθέωση της ισχύος που η άλλη όψη της είναι η στοχοποίηση των αδυνάμων. Ο μεν νεοφιλελευθερισμός τη νομιμοποιεί διότι μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί η αναγκαία για την αναπαραγωγή του, νέα συσσώρευση πλούτου. Η δε ακροδεξιά, στοχεύει τους αδύναμους ως υπαίτιους για κάθε κοινωνικό κακό και με αυτό τον τρόπο στηρίζει την κυριαρχία ενός πολιτικού σχεδίου που βασίζεται στις πιο ακραίες και στυγνές μεθόδους εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό εξάλλου εξηγεί και την προϊούσα σύμφυση των δύο αυτών πολιτικών ρευμάτων σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Επομένως, ο πολιτικός αγώνας είναι σε δύο μέτωπα. Απέναντι στις κυρίαρχες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού που υπερασπίζονται την Ευρώπη της λιτότητας για τους πολλούς και της συσσώρευσης πλούτου για τους λίγους και εκλεκτούς, και οι οποίες φρόντισαν να διατηρήσουν την ισχύ τους μέσω της ίδιας της αρχιτεκτονικής της ΕΕ. Ενός μοντέλου που προέκρινε την αδιαφανή, μη συμμετοχική, μη δημοκρατική οικοδόμηση και λειτουργία των θεσμικών οργάνων της και των κέντρων λήψης αποφάσεων. Ενός μοντέλου, το οποίο όχι μόνο πρέπει σε βάθος να αμφισβητηθεί αλλά και να αντικατασταθεί υπέρ της θεσμικής και λειτουργικής αποτύπωσης της δυναμικής των αιτημάτων των πολιτών και των κατοίκων της. Αλλά και απέναντι στην ακροδεξιά, η οποία επιδιώκει τη συλλογική οπισθοδρόμηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, την επιστροφή στις μαύρες μέρες των εθνικών ανταγωνισμών και της εθνικιστικής περιχαράκωσης.

Στην Ελλάδα η μάχη αυτή δεν είναι νέα. Έχει παράξει αποτελέσματα και μάλιστα σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα θετικά και ελπιδοφόρα για τις λαϊκές τάξεις.

Ο ελληνικός λαός, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις το 2015, έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την εντολή ώστε να αναλάβει την ιστορική ευθύνη να οδηγήσει τη χώρα από έξω από την προδιαγεγραμμένη για δεκαετίες στενωπό της λιτότητας και της κοινωνικής ερήμωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ τίμησε την εμπιστοσύνη ενός ολόκληρου λαού που πέρασε πολλά και με όχημα την αποφασιστικότητα, την εντιμότητα και τον απόλυτο σεβασμό στις θυσίες κάθε Ελληνίδας και κάθε Έλληνα, κατάφερε να οδηγήσει τη χώρα από την συνθήκη της χρεοκοπίας του 2010 στην ανάκαμψη της οικονομίας, την έξοδο από τα μνημόνια και την ασφυκτική εποπτεία.

Η πορεία εξόδου από την κρίση δεν ήταν ρόδινη και ευθύγραμμη. Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε έχοντας διαρκώς στραμμένο το βλέμμα της στο σκοπό της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια, στην ιστορική μέρα της 21ης Αυγούστου του 2018. Αυτά τα τρία χρόνια, ο επώδυνος αλλά αναγκαίος συμβιβασμός του τρίτου προγράμματος δεν έκαμψε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να υλοποιήσει το σύνολο των δεσμεύσεων της τον Σεπτέμβρη του 2015, ένα πρόγραμμα σταδιακής αποκατάστασης των αδικιών και μέτρων ανακούφισης του ελληνικού λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυξε ότι θα βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, με την κοινωνία όρθια. Και αυτό έπραξε. Αξιοποίησε κάθε δυνατότητα ώστε να κατευθύνει πόρους για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, έλαβε πρωτοβουλίες για την προστασία των πλέον αδυνάμων, είτε μέσα από την καθολική πρόσβαση των ανασφάλιστων πολιτών στις δομές Υγείας, τα προγράμματα για την ανθρωπιστική κρίση και το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης και φυσικά όταν η χρηστή διαχείριση και το τέλος της διασπάθισης δημοσίου χρήματος, έφεραν ως αποτέλεσμα τη δημοσιονομική υπεραπόδοση την τελευταία τριετία, το ποσό αυτό αποδόθηκε σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού που το είχαν πραγματικά ανάγκη. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έθεσε ως προτεραιότητα της αντιστροφή της τάσης απορρύθμισης της αγοράς εργασίας που αποτελούσε τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής τάση η οποία εντάθηκε την περίοδο των προγραμμάτων προσαρμογής αφού αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα τους. Έτσι μέσα σε μια τετραετία καταφέραμε να μειώσουμε το ποσοστό της αδήλωτης εργασίας από το 20% στο 8,9%, επαναφέραμε σε ισχύ τις βασικές αρχές των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αυξήσαμε για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία τον κατώτατο μισθό στα 650 ευρώ, υλοποιώντας πολιτικές που βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου σχεδίου για την Ευρώπη και την Ελλάδα.

Το τέλος των μνημονίων στην Ελλάδα υπό τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά μια ιστορικού χαρακτήρα δικαίωση που ξεπερνά τα όρια της χώρας μας.
Δώσαμε το μήνυμα προς όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης ότι η μάχη ενάντια στη λιτότητα δεν είναι μια μάχη της στιγμής. Αλλά ένας πολύπλευρος αγώνας, ο οποίος απαιτεί αποφασιστικότητα, πολιτική βούληση και επιμονή. Ένας αγώνας στον οποίο η σύγκρουση και ο συμβιβασμός ήταν και τα δύο τακτικές επιλογές που υποτάσσονταν στο στρατηγικό στόχο της εξόδου προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και του εργαζόμενου λαού.

Παράλληλα, η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε την ευθύνη μονάχα για την υπέρβαση της κρίσης και των συνεπειών της. Ήταν αυτή που έπρεπε να βγάλει τη χώρα από τη διεθνή απομόνωση στην οποία την καταδίκασαν οι κυβερνήσεις της κρίσης. Για το λόγο αυτό, ανέλαβε με θάρρος και παρρησία να διαχειριστεί εξαιρετικά κρίσιμα θέματα, από τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και στην ανάγκη προώθησης θεσμικών μεταρρυθμίσεων, τον ρόλο της στα Βαλκάνια, την ιστορική Συμφωνία των Πρεσπών, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό.

Μέσα σε τέσσερα χρόνια λοιπόν, δρώντας εντός ενός εξαιρετικά δυσμενούς πλαισίου συσχετισμών, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του κατόρθωσαν να προχωρήσουν σε γενναία βήματα που αντιστρατεύονται τη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό, αλλά και πετυχαίνουν αποφασιστικής σημασίας νίκες απέναντι στην Άκρα Δεξιά και τον εθνικισμό. Διότι είναι ακριβώς το αντιπαράδειγμα της ελληνικής κυβέρνησης που μπορεί να δημιουργήσει τους όρους για την ήττα της ακροδεξιάς η οποία προϋποθέτει πρώτα και κύρια την αντιστροφή των πολιτικών της λιτότητας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Όμως γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι ο προοδευτικός μετασχηματισμός και οι ριζοσπαστικές τομές σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν αποτελούν υπόθεση μονάχα του ΣΥΡΙΖΑ. Για το λόγο αυτό, αποτελεί στρατηγική μας προτεραιότητα η συγκρότηση ενός ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αριστερών, προοδευτικών δυνάμεων που μπορούν να ομονοήσουν σε συγκεκριμένους προγραμματικούς στόχους για μια σειρά αναγκαίων ριζοσπαστικών προοδευτικών αλλαγών σε όλα τα επίπεδα.

Σε αυτή τη βάση, ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει και συμμετέχει ενεργά σε πρωτοβουλίες, όπως η «Προοδευτική Συμμαχία» (Progressive Caucus) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που συγκεντρώνει δυνάμεις που θέλουν να πορευθούν μαζί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Δυνάμεις που αγκαλιάζουν την Αριστερά, τους Πράσινους και τμήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που αποδεσμεύονται από τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού. Σε αυτό το πνεύμα διοργανώθηκαν τα δύο πρώτα πανευρωπαϊκά Φόρουμ των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων στη Μασσαλία (2017) και στο Μπιλμπάο (2018), όπου το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια τέτοια συμμαχία οφείλει και μπορεί να οικοδομηθεί στη βάση ενός πλαισίου κοινών ιδεών και στόχων, όπου κάθε δύναμη διατηρεί την ταυτότητα και τις ιδιαίτερες στοχεύσεις της.
Το στρατηγικό όραμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο σοσιαλισμός με Δημοκρατία και Ελευθερία στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Το όραμα αυτό δεν προκύπτει μονάχα ως θέση αρχής αλλά ως ανάγκη στη σύγχρονη πραγματικότητα. Η Ευρώπη του 21ου αιώνα με τις τεράστιες δυνατότητες που παρέχουν η πρόοδος της επιστήμης, των νέων τεχνολογιών, των μεταφορικών δικτύων, της άρσης των περιορισμών στη γνώση και τις ευκαιρίες εργασίας που υπήρχαν σε περασμένες δεκαετίες, μπορεί και πρέπει να εξασφαλίζει σε κάθε πολίτη της, τις καλύτερες δυνατές συνθήκες διαβίωσης. Ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτό περνά μέσα από την αναδιανομή του πλούτου και την αύξηση του εισοδήματος για τους πολλούς, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την ισομερή ανάπτυξη κάθε χώρας με βάση τις δυνατότητες που έχει και μπορεί να αξιοποιήσει.

Σε αυτό τον αγώνα για τον προοδευτικό μετασχηματισμό, μπορούν να συμβάλουν καίρια ευρύτερες δυνάμεις που δεν συμφωνούν υποχρεωτικά σε όλα με την Αριστερά. Αυτές οι δυνάμεις, οι δυνάμεις μιας τέτοιας συμμαχίας μπορούν να οικοδομήσουν με σταθερότητα και συνέπεια ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα, με συγκεκριμένους στόχους όπως την εξάλειψη των κοινωνικών και φυλετικών ανισοτήτων, τη διεύρυνση και την εμβάθυνση της δημοκρατίας, την υπεράσπιση της εργασίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και την προστασία του περιβάλλοντος, την ισότητα των φύλων.

Το μέτωπο στο οποίο καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα απολύτως επείγον. Γιατί η πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι λαοί της Ευρώπης είναι ιστορικής σημασίας. Οι δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς κατακτούν διαρκώς ισχυρότερες θέσεις, με κεντρικό στόχο την πλήρη αποδυνάμωση της δημοκρατικής Ευρώπης και τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το βλέπουμε στην Ουγγαρία του Όρμπαν, στην Ιταλία του Σαλβίνι, στη Γαλλία με την Λεπέν, στην Αυστρία του Κουρτς, στην ραγδαία άνοδο του γερμανικού AfD, στην Ολλανδία και σε Σκανδιναβικές χώρες. Το βλέπουμε και στο πολιτικό χάος της Βρετανίας του Brexit, ακόμα μια εκδήλωση της συνάντησης της Άκρας Δεξιάς, με την απογοήτευση και την αγανάκτηση των πολιτών λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μία αγανάκτηση που εκφράστηκε με το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Αυτό το κύμα του ακροδεξιού λαϊκισμού όμως έχει σαφέστατη επίδραση στην ολοένα και κλιμακούμενη αντιδραστική στροφή της λεγόμενης παραδοσιακής Δεξιάς στην Ευρώπη. Η περίπτωση της ΝΔ αποτελεί τρανό παράδειγμα αυτής της στροφής. Ένα κόμμα που πήρε οριστικά και αμετάκλητα διαζύγιο από τη μετριοπάθεια και τη φιλοευρωπαϊκή ρητορική του, το οποίο μετασχηματίζεται ραγδαία σε ένα πολιτικό μόρφωμα που ταυτίζεται ανοιχτά με τον εθνικισμό τόσο σε επίπεδο λόγων όσο και πράξεων, ένα μόρφωμα που δε διστάζει να ανασύρει στον 21ο αιώνα το θεωρητικό και πολιτικό οπλοστάσιο της μετεμφυλιακής δεξιάς στην Ελλάδα.

Η άνοδος της ακροδεξιάς, έχει και στο σήμερα ένα διακριτό γνώρισμα. Καθοδηγείται από την ανάγκη να ονομάσει και να στοχοποιήσει τον αδύναμο «άλλο», όπως έκανε εξάλλου σε όλη την ιστορική της πορεία η ακροδεξιά.

Αυτόν τον αδύναμο «άλλο» παρέχουν σήμερα οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή όπως και η συνεχιζόμενη καταστροφή του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου». Με άλλα λόγια, ο αδύναμος «άλλος» είναι σήμερα πάνω από όλα ο πρόσφυγας και ο μετανάστης. Αλλά όχι μόνον. Είναι ο αλλόθρησκος, ο διαφορετικός, εκείνος του οποίου οι πολιτισμικές παραδόσεις δεν ταυτίζονται με τις επικρατούσες νόρμες, εκείνος που διεκδικεί την ελευθερία της ιδιαίτερης ταυτότητάς του και του σεξουαλικού προσανατολισμού του, είναι οι φεμινίστριες, είναι οι αριστεροί κάθε απόχρωσης και όλων των κατευθύνσεων. Και είναι, όπως πάντα, οι Εβραίοι.

Με όχημα «ιδέες» σαν αυτές, ιδέες που δεν μπορούν να κρύψουν τον φασιστικό πυρήνα τους, συγκροτείται σήμερα μια νέα Μαύρη Διεθνής που ενώνει επιμέρους εθνικισμούς. Ο εθνικισμός φαίνεται να αμφισβητεί ευθέως την παγκοσμιοποίηση και να αναπτύσσει μια διεθνική διάσταση, καθώς οι ακροδεξιές δυνάμεις κάθε χώρας προωθούν τον δικό τους εθνικισμό καθεμιά, αλλά όλες μαζί ομονοούν ότι είναι οι κοινές τους ιδέες εκείνες που πρέπει να κυριαρχήσουν παντού. Και αγωνίζονται να το πραγματοποιήσουν. Προσπαθώντας να αποδυναμώσουν την Ευρώπη και να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το εκ πρώτης όψεως παράδοξο είναι ότι το πολιτικό ρεύμα αυτό συμφύεται κατά περίπτωση με τον νεοφιλελευθερισμό αποτελώντας πλέον μια διακριτή τάση στο εσωτερικό του.

Είναι απέναντι σε αυτό το μέτωπο, που ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να υποστέλλει τη ριζοσπαστική κινηματική του προσέγγιση και χωρίς να απεμπολεί τίποτα από τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά του, οφείλει να συμβάλλει στη συγκρότηση του αριστερού - προοδευτικού πόλου. Μαζί με όλες τις δυνάμεις της Ευρώπης, οι οποίες θέλουν, όχι μόνο να διατηρήσουν, αλλά να εμβαθύνουν τις ιδρυτικές δημοκρατικές αξίες της και ταυτόχρονα να αντιστρέψουν τον μονόδρομο της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Εδραιώνοντας το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» σε μια βάση που θα αντιστοιχεί στα σημερινά δεδομένα και θα το καθιστά περιουσία όλων των πολιτών της Ευρώπης, αλλά και ελκυστικό για τους άλλους λαούς.

Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως βασικούς στόχους:

1. Την προστασία του δικαιώματος στην εργασία. Την καταπολέμηση της ανεργίας, της εργασιακής επισφάλειας και της εργασιακής φτώχειας, ιδιαίτερα των νέων. Τη συστηματική καταπολέμηση της εργοδοτικής παραβατικότητας στην εργασία. Την αύξηση των πραγματικών μισθών. Τις συλλογικές συμβάσεις με ρήτρα σύγκλισης στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Την ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική για το ωράριο και τον κατώτατο μισθό. Την πλήρη εργασιακή προστασία του γονιού. Τη φορολογική ελάφρυνση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στο πλαίσιο μιας νέας φορολογικής πολιτικής.

2. Τη συνολική ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, τους κράτους πρόνοιας, την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Την επαναθεμελίωση των δομών του κοινωνικού κράτους στην Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Αλληλεγγύη ώστε να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των ευρωπαϊκών κοινωνιών, διατηρώντας και δυναμώνοντας το δημόσιο χαρακτήρα τους, καθώς και τη δωρεάν και χωρίς διακρίσεις παροχή υπηρεσιών σε όλους τους πολίτες.

3. Τη δημοκρατική θωράκιση των θεσμών και των διαδικασιών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με στόχο την συνέχιση της πορείας για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Αυτό προϋποθέτει ουσιαστική κινητοποίηση για την κατάργηση της λογικής του νεοφιλελεύθερου προτάγματος ως μονόδρομου, όπως και όλων των πολιτικών που τη συνοδεύουν. Τη λήψη θετικών δημοκρατικών μέτρων υπέρ των πολιτών με πρώτη την ενίσχυση των αποφασιστικών λειτουργιών του μοναδικού εκλεγμένου θεσμού της ΕΕ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά και την υποστήριξη κινημάτων και πρωτοβουλιών των Ευρωπαίων πολιτών που εκφράζονται μέσω δημοψηφισμάτων, συλλογής υπογραφών ή όπως αλλιώς επιθυμούν. Στο πλαίσιο αυτό στηρίζουμε τους δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους των ευρωπαίων πολιτών και όχι στους τεχνοκράτες. Την αποκλειστική ευθύνη για τη λήψη αποφάσεων στρατηγικής σημασίας, στους δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους των ευρωπαίων πολιτών και όχι στους τεχνοκράτες. Στο πλαίσιο αυτό στηρίζουμε τις προσπάθειες για κοινό Υπουργό Οικονομικών αλλά και Κοινό Υπουργό Κοινωνικής συνοχής που θα ελέγχονται από το Ευρωκοινοβούλιο. Την ενίσχυση των ελεγκτικών και εκτελεστικών εξουσιών του Ευρωκοινοβουλίου. Τον δημοκρατικό έλεγχο της ΕΚΤ. Την αλλαγή στο ευρωπαϊκό νομικό καθεστώς και ειδικά στο δίκαιο του ανταγωνισμού. Την προστασία των προσωπικών δεδομένων.

4. Την υιοθέτηση μιας ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής φιλειρηνικής, πολυδιάστατης, με σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δημοκρατική βούληση κάθε λαού. Την αποφασιστική παρέμβαση για να επανέλθει η ειρήνη σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, αλλά και παντού στον κόσμο. Την ανάληψη σοβαρών και διαρκών θεσμικών πρωτοβουλιών με στόχο την κατάργηση των πυρηνικών εξοπλισμών εντός και εκτός της Ε.Ε, ενώ παράλληλα να εργαστεί για την ενίσχυση του κινήματος ειρήνης, των κινήσεων πολιτών και κυβερνήσεων που διεκδικούν την εξάλειψη των πυρηνικών εξοπλισμών.

5. Μια ολοκληρωμένη Ευρωπαϊκή πολιτική για τους πρόσφυγες και μετανάστες που δικαιούνται διεθνούς προστασίας, που να περιέχει:
Α) Ειρηνευτικές πρωτοβουλίες στις χώρες από όπου γεννώνται προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές.
Β) Πλήρη εφαρμογή της Συνθήκης της Γενεύης και των άλλων διεθνών Συνθηκών για τους πρόσφυγες, νόμιμες οδοί μετανάστευσης στο πνεύμα του Παγκόσμιου Συμφώνου για τη μετανάστευση που εγκρίθηκε στο Μαρακές.
Γ) Μεταρρύθμιση του Κανονισμού του Δουβλίνου στην κατεύθυνση της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες και της συνευθύνης μεταξύ των Κρατών-μελών, μέσω ενός δίκαιου καταμερισμού των βαρών.

6. Την ενίσχυση του κινήματος ειρήνης, των κινήσεων πολιτών και κυβερνήσεων που διεκδικούν την εξάλειψη των πυρηνικών εξοπλισμών.

7. Την πλήρη απάλειψη των διακρίσεων σε όλα τα επίπεδα, την δεσμευτικότητα της χάρτας κοινωνικών δικαιωμάτων και την υιοθέτηση μιας παγκόσμιας Χάρτας θεμελιωδών δικαιωμάτων. Την ενίσχυση της δημοκρατικής λογοδοσίας και διαφάνειας των Θεσμών της Ε.Ε. Τη διασφάλιση της δεσμευτικότητας εφαρμογής της Χάρτας Κοινωνικών Δικαιωμάτων.

8.Την καταπολέμηση της πατριαρχίας και την αποκατάσταση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών σε όλους τους τομείς της ζωής.

9. Έναν ισχυρό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και μια κοινή φορολογική πολιτική σε επίπεδο ΕΕ. Την ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος με στόχο το διαμοιρασμό της ευθύνης και του ρίσκου μεταξύ των κρατών μελών της ΕΖ και της ΕΕ και την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης με ενσωμάτωση πέραν των οικονομικών και κοινωνικών κριτηρίων (ανεργία, ποσοστό φτώχειας, ύψους μισθού).

10. Τη συστηματική αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και την προστασία του περιβάλλοντος με ευρεία διεύρυνση των όρων του πλαισίου της Συμφωνίας των Παρισίων.

11. Δεσμευτικές αποφάσεις στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης και της κυκλικής οικονομίας, καθώς και την αξιοποίηση φυσικών πόρων χωρίς χρήση καταστροφικών μεθόδων.

12. Την προστασία των πολιτών από τη χρήση μεταλλαγμένων προϊόντων και άλλων ουσιών που υπονομεύουν τη δημόσια υγεία.

13. Μια πανευρωπαϊκή «Συμφωνία για τα δικαιώματα των ζώων». Την υιοθέτηση νόμων για την πρόληψη υπέρ της ευζωίας κάθε ζώου.

14. Μία πανευρωπαϊκή Συμφωνία για τη φορολόγηση των GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft), των γιγάντων δηλαδή του διαδικτύου που ελέγχουν την παραγωγή και ροή του πληροφοριακού συστήματος και της ψηφιακής τεχνολογίας.

15. Ενίσχυση της κουλτούρας των Ευρωπαϊκών αξιών υπέρ του αντιφασισμού και της Δημοκρατίας, επιμονή στην προστασία του πολιτισμού, των ιστορικών μνημείων και πόλεων της Ευρώπης.

Οι Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019 δεν είναι σαν τις άλλες. Αφορούν το μέλλον κάθε Ελληνίδας και κάθε Έλληνα, όπως και κάθε πολίτη της Ένωσης.
Σε αυτές διακυβεύεται όχι απλώς μια οικονομική πολιτική, αλλά το μέλλον της ίδιας της δημοκρατίας όπως και το μέλλον ενός ολόκληρου πολιτισμού. Εμείς οι πολίτες της Ελλάδας, εμείς οι λαοί της Ευρώπης, αντιμετωπίζουμε μια ιστορική πρόκληση.

Για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί κάθε προοδευτική πολιτική δύναμη, κάθε δημοκρατικό φορέα, κάθε δημοκράτη και κάθε Έλληνα πολίτη που δεν θέλει να ξανασκεπάσει την Ευρώπη το μαύρο νέφος του φασισμού, σε μια κοινή προσπάθεια ώστε να διαμορφωθεί μια λαϊκή, ριζοσπαστική, προοδευτική συμμαχία.

Μια συμμαχία που είναι σήμερα αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Για να δώσουμε άλλη μια φορά τη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις, για να στηρίξουμε τη δημοκρατία και τα δικαιώματα όλων, οσοδήποτε «διαφορετικών», για να στηρίξουμε τα εργασιακά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος, για να συνδράμουμε τα κοινωνικά κινήματα που υπερασπίζονται τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της διαφορετικότητας, της προστασίας του περιβάλλοντος.
Απευθυνόμαστε σε έναν αστερισμό πολιτικών δυνάμεων, κινήσεων, συλλογικοτήτων και προσώπων από την αριστερά της αριστεράς μέχρι την σοσιαλδημοκρατία και τους οικολόγους, στον κόσμο της ανένταχτης αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων αλλά και σε όλους τους προοδευτικούς και δημοκράτες πολίτες.
Γιατί είναι καθήκον μας απέναντι στους εαυτούς μας και απέναντι στις επόμενες γενιές. Όπως είναι και χρέος μας απέναντι στη μνήμη εκείνων που έδωσαν το παν για τις ίδιες ακριβώς αξίες.

Το μέλλον της Ευρώπης δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ούτε η υποταγή στους τεχνοκράτες και τη σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία ούτε η κυριαρχία του φόβου, του εθνικισμού και η επιστροφή στη λογική του «όλοι εναντίων όλων».

Έχουμε τη δυνατότητα, εμείς οι λαοί της Ευρώπης, να δώσουμε νέα πνοή και υπόσταση στο κοινό ευρωπαϊκό μας όραμα. Αντλώντας έμπνευση και δύναμη από τις μεγάλες πανανθρώπινες αξίες που γέννησαν την Ευρώπη της ειρηνικής συνύπαρξης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, στα δύσκολα χρόνια μετά τον όλεθρο του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Στο χέρι μας είναι, να χαράξουμε το δρόμο για μια νέα Ευρώπη.
Μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνανάπτυξης. Της συνάντησης των πολιτισμών και των παραδόσεων. Της συνεργασίας στις επιστήμες, τις τέχνες, τον πολιτισμό, τις νέες τεχνολογίες.
Μια Ευρώπη των πολλών που μπορεί να οικοδομηθεί σήμερα από τους λαούς της, για τους λαούς της.

Οφείλουμε να σηκώσουμε το βάρος της ιστορικής ευθύνης για μια Ευρώπη βαθιά δημοκρατική, αλληλέγγυα, ειρηνική και ουσιαστικά ανθρώπινη. Γι’ αυτό καλούμε τις αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, δημοκράτες, σοσιαλιστές, πράσινους, να συστρατευτούν στη συγκρότηση ενός πλατιού προοδευτικού μετώπου ώστε να απαντήσουμε συλλογικά σε αυτό το κρίσιμο κέλευσμα της κοινής μας ιστορίας και να δώσουμε από κοινού τη μάχη των επόμενων εκλογών.

Ομιλία του Γραμματέα της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ στο Συνέδριο με τίτλο «Το μέλλον της ΕΕ: προκλήσεις και προοδευτικές εναλλακτικές λύσεις» που συνδιοργάνωσαν στην Αθήνα ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρωομάδα της Αριστεράς GUE/NGL

Δεύτερη ημέρα του Συνεδρίου,  Σάββατο 16 Μαρτίου 2019

 

Φίλες και φίλοι συντρόφισσες και σύντροφοι
Αγαπητοί Γκάμπι, Ντέκλαν, Άντρο και Δημήτρη

Βρισκόμαστε στο τέλος ενός πολύ ενδιαφέροντος διημέρου. Τα τραπέζια, όπως θα διαπιστώσατε, έπιασαν κομβικά ζητήματα που σχετίζονται με το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται τέτοιου είδους συναντήσεις και νομίζω ότι αν κάτι έχουμε να καταθέσουμε αυτή τη στιγμή, είναι μια διακριτή παρουσία της Ευρωομάδας της Αριστεράς όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε όλα τα τρέχοντα ζητήματα, που την έχει καταστήσει έναν ξεχωριστό, πολύμορφο πόλο με ιδιαίτερη συμβολή στον προβληματισμό, με ξεχωριστές, ρηξικέλευθες τοποθετήσεις γύρω από τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη.

Βεβαίως υπάρχει μία καθοριστική ιδιομορφία. Βρισκόμαστε δύο μήνες και κάποιες μέρες πριν από τις εκλογές της 26ης Μαΐου. Κατά συνέπεια προσφέρεται, εκ των πραγμάτων, η σημερινή συζήτηση για να κάνουμε μία αποτίμηση της προηγούμενης περιόδου, να δούμε πώς είναι τα πράγματα σήμερα στην Ευρώπη, τι έχουμε να πούμε στους ευρωπαϊκούς λαούς πηγαίνοντας σε αυτές τις ευρωεκλογές.

Κάτι που κάθε φορά συνηθίζεται να λέγεται, είναι ότι θα είναι κρίσιμες εκλογές. Νομίζω όμως, ότι στην τρέχουσα συγκυρία είναι κυριολεκτικά κρίσιμες αυτές οι ευρωεκλογές για το παρόν και για το μέλλον της Ευρώπης. Είναι πράγματι ένα κρίσιμο σταυροδρόμι μπροστά μας. Από ποιο δρόμο τελικά θα διαλέξουμε, συνολικά ως Ευρωπαϊκή Ένωση, θα εξαρτηθεί ποια θα είναι η Ευρώπη αύριο, αλλά θα σας έλεγα πολύ περισσότερο και το αν θα υπάρξει η (ενωμένη) Ευρώπη. Όχι μόνο όπως την ξέραμε, αλλά αν θα υπάρξει στην κυριολεξία.

Πριν από λίγες μέρες έγινε μια διεθνής συνάντηση ενός «συγγενούς» χώρου ως προς εμάς. Είχε έρθει ο Πρόεδρος Μπούλμαν και μίλησε στην Αθήνα. Ήταν μία συνάντηση που γινόταν με πρωτοβουλία του Ινστιτούτου στο οποίο συμμετέχει εκ μέρους της Ελλάδας η κα Κατσέλη. Το λέω αυτό διότι ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν σε σχέση με τα χαρακτηριστικά της σημερινής Ευρώπης. Και εκείνο που κανείς μπορεί εύκολα να διαπιστώσει - και θα μπορούσε να κωδικοποιήσει σε μία φράση - είναι ότι η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού τα προηγούμενα χρόνια, η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, γέννησε τις νέες ανισότητες. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που μπορεί πια να το ομολογήσει οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος. Βρισκόμαστε λοιπόν σε μία κατάσταση οριακή. Μία κατάσταση η οποία έχει επιδράσει πλέον στα ρεύματα, στους πολιτικούς συσχετισμούς που διαμορφώνονται, ύστερα από μία πολυετή, υπερδεκαετή, ηγεμονία των φιλελευθέρων στρατηγικών και των πολιτικών της ακραίας λιτότητας.

Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με το οξυμένο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά κυρίως και με τον τρόπο που αντιμετώπισε η Ευρώπη αλλά και ο υπόλοιπος πρώτος κόσμος τις μεταναστευτικές ροές, είναι φανερό ότι έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την άνοδο της Ακροδεξιάς. Αυτός δεν είναι ένας κίνδυνος μπροστά μας, είναι μια πραγματικότητα που παίρνει σάρκα και οστά. Η λογική της εθνικής αναδίπλωσης, νεοφασιστικά φαινόμενα, ακροδεξιές λογικές ρατσιστικές λογικές, σήμερα ενδυναμώνονται, σηκώνουν κεφάλι. Όλα αυτά δεν είναι άσχετα με όσα είπαμε ακριβώς πριν από λίγο. Με την πολιτική που υλοποιήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Μια πολιτική η οποία ουσιαστικά απαξίωσε το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και έσπρωξε κόσμο, ιδιαίτερα από τις λαϊκές τάξεις της Ευρώπης, προς την Ακροδεξιά. Νομίζω λοιπόν, ότι αν δεν ξεκινήσουμε από αυτή την επισήμανση δεν θα μπορέσουμε να δούμε τι κάνουμε από εδώ και μπρος. Θεωρώ ότι εμείς, ως ευρωπαϊκή Αριστερά, είμαστε από εκείνες τις πολιτικές ομάδες που δεν βλέπουμε με έκπληξη αυτή την κατάσταση. Πολύ πριν η κρίση αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα- και δεν αναφέρομαι μόνο στην κρίση την Ελληνική, που πήρε μια ακραία έκφραση - αναφέρομαι στην κρίση όπως την γνώρισε μετά το 2008, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήμασταν από αυτούς οι οποίοι είχαμε προειδοποιήσει για τα χαρακτηριστικά του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου μοντέλου. Για αυτή την τραπεζική, τότε, «φούσκα» που όλοι πίστευαν ότι η οικονομία αενάως θα μεγεθύνεται και θα μπορεί έτσι να καλύπτει, μέσα από αυτή την αέναη μεγέθυνση, ακόμη και τον τραπεζικό κίνδυνο και προϊόντα τα οποία ήταν προϊόντα «φούσκα».

Αλλά κάποια στιγμή έρχεται η ώρα του «ταμείου» και ο πρώτος, ο οποίος αποτέλεσε θύμα της κρίσης, ήταν ο τραπεζικός τομέας. Βεβαίως, επειδή βρισκόμαστε σε αυτές τις συνθήκες, σε αυτό το πολιτικό σύστημα, η ζημιά μετακυλίστηκε στις ευρωπαϊκές οικονομίες, στον Δημόσιο τομέα και, κατ’ επέκταση, στους λαούς και τους εργαζόμενους. Στο «μάτι του κυκλώνα» αυτών των πολιτικών, των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν με συγκεκριμένα προγράμματα σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες, βρέθηκε ο κόσμος της εργασίας. Ο κόσμος της εργασίας ο οποίος ενοχοποιήθηκε για την κρίση, του οποίου του αφαίρεσαν δικαιώματα, μετέτρεψαν την αγορά εργασίας σε πολλές περιπτώσεις και ιδιαίτερα εδώ στην πατρίδα μας, σε μία κυριολεκτική εργασιακή ζούγκλα. Αλλά, όπως σας έλεγα και πριν, νομίζω ότι όλα αυτά εμείς τουλάχιστον τα είχαμε εντοπίσει. Αυτό μας δημιουργεί μία καλώς εννοούμενη πολιτική αυτοπεποίθηση για να μπορούμε να σταθούμε σήμερα απέναντι στους ευρωπαϊκούς λαούς και να τους πούμε ότι αυτά που συνέβησαν δεν ήταν νομοτελειακά, αλλά ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών που υλοποιήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ήμασταν εμείς αυτοί οι οποίοι είχαμε πει για τα ελλείμματα της ατελούς Νομισματικής Ένωσης. Διότι πραγματικά, αποτελεί παράδοξο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία να έχουμε ένα κοινό νόμισμα, να έχουμε σφιχτούς νομισματικούς κανόνες, αλλά σε όλα τα άλλα πεδία της οικονομικής πολιτικής να υπάρχουν τεράστιες ανισότητες. Και με βάση αυτήν την πολύ περίεργη πραγματικότητα,είδαμε οι πραγματικές ανισότητες ανάμεσα στις οικονομίες να μεγεθύνονται, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Γι’ αυτό πολύ σωστά θυμόσαστε ότι είχαμε πει πως τα πλεονάσματα των ισχυρών οικονομιών της Κεντρικής Ευρώπης είναι τα ελλείμματα των αδύναμων περιφερειακών οικονομιών. Ήμασταν εμείς αυτοί οι οποίοι είχαμε μιλήσει για το έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήμασταν εμείς οι οποίοι αναρωτηθήκαμε πως νομιμοποιείται το πιο ισχυρό πολιτικό όργανο σήμερα στην Ευρώπη να είναι το άτυπο, το Eurogroup. Του οποίου οι αποφάσεις καθορίζουν τις πολιτικές που υλοποιούνται στις Ευρωπαϊκές χώρες, όμως είναι ένα άτυπο όργανο το οποίο δεν έχει πολιτικό έλεγχο. Αντίθετα, το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο εκλέγεται άμεσα από τους ευρωπαϊκούς λαούς εξακολουθεί να είναι αποδυναμωμένο, ενώ ο ευρωπαϊκός Προϋπολογισμός είναι αρκετά μικρός και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο του, τον σκοπό του.

Αυτή λοιπόν η κατάσταση, από τη στιγμή που, για λόγους που δεν σχετίζονται μόνο με τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο, περάσαμε στη σφαίρα της οικονομικής κρίσης,
φάνηκε ευάλωτη, γέννησε νέες ανισότητες και σήμερα βλέπουμε μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών λαών να αναρωτιούνται “αξίζει κανείς να υπερασπίζεται την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης;”. Κατά συνέπεια, νομίζω ότι πέφτει το βάρος στη δική μας Αριστερά, στην ευρωπαϊκή Αριστερά. Έχοντας ασκήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια αυτή την πολύ εντοπισμένη και συστηματική κριτική στον τρόπο που διαμορφώθηκε η Ευρώπη, να μιλήσουμε για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Το πρώτο που νομίζω ότι αντιλαμβανόμαστε όσοι είμαστε σε αυτό το τραπέζι, αλλά και όχι μόνο όσοι είμαστε σε αυτό το τραπέζι - και αυτό είναι μια θετική εξέλιξη των τελευταίων ετών- είναι η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα στην άνοδο της Ακροδεξιάς, στην άνοδο των ρατσιστικών απόψεων. Και λέω ότι δεν το συνειδητοποιούν μόνο οι δυνάμεις Ευρωπαϊκής Αριστεράς, διότι όπως γνωρίζετε όλοι σας, ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ύστερα από αρκετά χρόνια, από αρκετές δεκαετίες, έχει αποφασίσει να ανοίξει μία συζήτηση στρατηγικού περιεχομένου σε σχέση με τις κυρίαρχες οικονομικές πολιτικές. Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία έχει μεγάλες ευθύνες, διότι από κοινού με την άλλη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια των χριστιανοδημοκρατών, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, υπηρέτησαν από κοινού τις ευρωπαϊκές στρατηγικές τα προηγούμενα χρόνια. Έχουν ευθύνες διότι είχαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μία προγραμματική συμπληρωματικότητα μεταξύ τους. Αυτό συνέβαινε και στον ελληνικό χώρο, κάτω από τις ιδιαίτερες δικές μας συνθήκες, όπου από τα τέλη ή και από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο εγχώριος εκφραστής της Σοσιαλδημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, ολοένα και περισσότερο έμοιαζε με τη Νέα Δημοκρατία. Στις συνθήκες των μνημονίων τους είδαμεαπό κοινού, στην ίδια κυβέρνηση, να υλοποιούν με τον πιο σκληρό τρόπο την πιο ακραία πολιτική λιτότητας που εφαρμόστηκε σε ευρωπαϊκή χώρα. Με τα γνωστά αποτελέσματα και με νωπές ακόμη τις πληγές, από αυτή την ακραία πολιτική, στο σώμα του ελληνικού λαού.

Είναι, λοιπόν, θετικό ότι μετά από χρόνια υπάρχουν μεγάλα τμήματα των ευρωπαίων σοσιαλιστών οι οποίοι θέλουν να χειραφετηθούν από τον νεοφιλελευθερισμό. Νομίζω ότι αυτή η συγκυρία προσφέρεται για να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογοςκαι δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να έχουμε μία συμπαράταξη με αυτές τις δυνάμεις, στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε το αντίπαλο δέος απέναντι στον συντηρητικό πόλο. Ένας συντηρητικός πόλος ο οποίος πια διαμορφώνεται μέσα από την συνάντηση του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού με την ακροδεξιά ρητορική και λογική. Αυτός είναι πλέον το νέο πρόσωπο της «ευρωδεξιάς», θα μπορούσαμε να πούμε.Στον δικό μας πόλο σίγουρα έχουν θέση και οι δυνάμεις της Οικολογίας. Οι οποίες κατορθώνουν μέσα από τη δική τους οπτική, ασκώντας μία κριτική που σχετίζεται με το ίδιο το παραγωγικό μοντέλο, να κάνουν καίριες επισημάνσεις, οι οποίες νομίζω μας δίνουν τη δυνατότητα και με αυτές τις δυνάμεις να δημιουργήσουμε έναν νέο ευρωπαϊκό προοδευτικό πόλο ο οποίος, όμως, προσέξτε, δεν μπορεί να έχει μία αμυντική λογική. Δεν μπορεί να συγκροτηθεί στη βάση της άρνησης των προτάσεων του αντιπάλου. Είναι υποχρεωμένος, αν θέλει να εμπνεύσει νέες δυνάμεις, αν θέλει να γίνει πειστικός στις λαϊκές τάξεις, να καταθέσει μία εναλλακτική πρόταση. Πιάνοντας, λοιπόν, το νήμα των επεξεργασιών, της κριτικής που κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια για τον τρόπο που διαμορφώθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, θα πρέπει να μιλήσουμε για μία διαφορετική Ευρώπη. Μία Ευρώπη με λιγότερες ανισότητες, μεγαλύτερη αλληλεγγύη, δημοκρατική εμβάθυνση, με αυξημένο ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό. Μια Ευρώπη η οποία θα αναστρέψει την πορεία απαξίωσης της εργασίας, μία Ευρώπη που θα ξαναπιάσει το νήμα των ριζοσπαστικών προτάσεων. Και το λέω αυτό αναφερόμενος και στη δική μας Αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στον καθρέφτη μας. Εμείς, έχοντας βγει από το τελευταίο μνημονιακό πρόγραμμα - και αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό - θα πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα των αναλύσεων, των εναλλακτικών προτάσεων που κάναμε πριν από τα χρόνια της κρίσης. Διότι για εμάς, την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, η έννοια της επιτυχίας δεν τελειώνει με την ολοκλήρωση ενός προγράμματος που ποτέ, άλλωστε, δεν ήταν το δικό μας πρόγραμμα. Στον πυρήνα του δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής. Μπορέσαμε βεβαίως και αξιοποιήσαμε ό,τι δυνατότητες είχαμε, στα πλαίσια ενός πολύ δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων, για να μπορέσουμε να κάνουμε πράξη ένα στοιχειώδες κοινωνικό κράτος που ποτέ δεν υπήρχε ισχυρό στην Ελλάδα, για να προστατεύσουμε όσους ήταν ανασφάλιστοι, για να κάνουμε πράξη το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης. Ναι, αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά και γνωρίζουμε ότι αν ήταν μία άλλη κυβέρνηση, σαν και την προηγούμενη, όλα αυτά δεν θα τα βλέπαμε. Αλλά δεν μας αρκεί αυτού του είδους η επιτυχία. Τους τελευταίους μήνες, με αυτά που γίνονται πράξη στην χώρα μας ανοίγουμε έναν διαφορετικό δρόμο. Έναν δρόμο που μας απομακρύνει από τις πολιτικές λιτότητας. Αυτός ο δρόμος πρέπει να βαθύνει. Η συζήτηση που γίνεται σήμερα στην Ευρώπη γίνεται και στην Ελλάδα. Δηλαδή η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός αριστερού - προοδευτικού πόλου που θα μπορέσει να συσπειρώσει ό,τι πιο ζωντανό υπάρχει, έτσι ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τους αναγκαίους συσχετισμούς, να δημιουργήσουμε ένα πλειοψηφικό μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα μπορέσει πλέον να κάνει πράξη μεγάλες αλλαγές.

Ξέρετε, εδώ στην Ελλάδα μας αρέσει πολύ η αυτοαναφορικότητα. Σκεφτόμαστε, αριστεροί και δεξιοί, πολύ ομφαλοσκοπώντας. Δεν έχουμε καταλάβει, αλλά το καταλαβαίνουμε όταν βρισκόμαστε έξω, πως είμαστε η μοναδική Κυβέρνηση στον αριστερό χώρο, που προέρχεται, είναι από τον χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έχουμε διπλή υποχρέωση, ένα διπλό στοίχημα. Και απέναντι στον ελληνικό λαό, αλλά και απέναντι στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς και τις προοδευτικές δυνάμεις, να πετύχουμε. Ήταν πραγματικά πρωτότυπο αυτό που έγινε, παράξενο, δεν έχει προηγούμενο, μία κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να υλοποιήσει μία πολιτική που την πίεσαν από κάθε κατεύθυνση να την υιοθετήσει, να πει «δεν την υιοθετώ, γνωρίζω ποια είναι τα όρια της και προσπαθώ να την κάνω όσο το δυνατόν ανώδυνη για τον λαό μου ανοίγοντας έναν διαφορετικό δρόμο». Θεωρώ ότι σε πάρα πολλά ζητήματα τα καταφέραμε. Σε κάποια άλλα ίσως όχι. Αλλά το βέβαιο είναι ότι εξακολουθούμε να εμπνεόμαστε από τις μεγάλες αξίες της Αριστεράς για λιγότερη εκμετάλλευση, μεγαλύτερη αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη, περισσότερη δημοκρατία. Όλα αυτά τα οποία παραμένουν δραματικά επίκαιρα σήμερα, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά συνολικά για την Ευρώπη.

Είμαι λίγο επηρεασμένος γιατί καθώς ερχόμουνα, αν και δεν θέλω να αναφερθώ πολύ στα εσωτερικά πράγματα, είχα μια ενημέρωση γύρω από το Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Την απόπειρα πραγματοποίησης του Συνεδρίου της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα. Πραγματικά με πιάνει θλίψη. Διότι στον Ευρωπαϊκό χώρο, που δεν υπάρχουν αριστερές κυβερνήσεις, που η Αριστερά στο σύνολό της ίσως καταγράφει σε κάποιες από αυτές τις χώρες μικρότερα ποσοστά, έχουν κατορθώσει να έχουν υπαρκτά συνδικάτα τα οποία όταν κινητοποιούνται συμμετέχει κόσμος. Καταλαβαίνει ο άλλος ότι γίνεται απεργία. Στην Ελλάδα έχουμε τοοξύμωρο σχήμα του μεγάλου αριθμού απεργιών που δεν τις καταλαβαίνει ποτέ κανείς. Είναι fake. Σαν τα fake news έτσι υπάρχουν και fake απεργίες.

Δυστυχώς, μετά από πάρα πολλά χρόνια, αυτές τις ώρες που μιλάμε, με ευθύνη και των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, αλλά και της απαξιωμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε την επίσημη ηγεσία της ΓΣΕΕ, δεν γίνεται Συνέδριο της Συνομοσπονδίας αυτή τη στιγμή και πηγαίνουμε σε άγνωστους δρόμους. Defacto αυτή τη στιγμή, βιώνουμε τον κατακερματισμό και τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος. Νομίζω ότι πρέπει να πρωτοστατήσουν οι δικές μας δυνάμεις, μιλώντας στη βάση των εργατικών σωματείων, στα πρωτοβάθμια σωματεία, να πάρουμε εμείς στα χέρια μας την υπόθεση του ξαναζωντανέματος του συνδικαλιστικού κινήματος. Διότι μια αριστερή Κυβέρνηση και τελειώνω με αυτό, δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν έχει ένα υπαρκτό κοινωνικό έρμα, αν δεν έχει υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις και δει τις δυνάμεις της εργασίας, που να την στηρίζουν μέσα στην κοινωνία και αν δεν έχει, για να μιλήσω λίγο και για τα δικά μου καθήκοντα, ένα κόμμα μαζικό, λαϊκό, με διακριτό ρόλο απέναντι στην Κυβέρνηση. Με το δικό του λόγο που θα είναι «χωνευτήρι» όλων αυτών των ιδεών που μας έρχονται, μέσα από τα πολλαπλά μηνύματα που εισπράττουμε από τη σχέση μας με την κοινωνία. Η ιστορία έχει δείξει ότι δεν αρκεί να έχεις μόνο την Κυβέρνηση, αν δεν έχεις και εκείνους τους κοινωνικούς, πραγματικούς πυλώνες, που θα πατάς πάνω σε αυτούς, που θα σε τροφοδοτούν με ιδέες, με πρόγραμμα. Που θα αποτελούν την αριστερή σου Συνείδηση, που θα αποτελούν την πυξίδα εκείνη που σου δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις. Δεν θέλω να πω περισσότερα. Οι συνομιλητές εδώ έχουν ένα πλεονέκτημα. Έχουν θητεύσει στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και μπορούν να λένε όλα αυτά που είπα εγώ, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Εγώ προσπάθησα αυτή τη στιγμή να κόψω από δω και από κει, αλλά κάποτε θα τους μοιάσω.

Σας ευχαριστώ

(Από  https://www.syriza.gr/article/id/79479/P.-Skoyrleths:-H-hgemonia-toy-neofileleytherismoy-ta-prohgoymena-chronia-h-neofileleytherh-Eyrwph-gennhse-tis-nees-anisothtes.html?fbclid=IwAR1dngC9RamHztabB8s3MqHcu8FPSUtPigFFJ1qXfpKRubZd0lMf6uF1ddc)

Για πρώτη φορά τα έργα στη Μάνδρα δεν είναι μία υπόσχεση μέχρι την επόμενη καταστροφή.

"Δεκαέξι μήνες από τις καταστροφικές πλημμύρες στη Μάνδρα Αττικής, και δύο μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, δημοσιογράφοι με ενημέρωσαν ότι ασκήθηκε σε βάρος μου ποινική δίωξη.

Όπως έχω πει και πρόσφατα η απονομή της Δικαιοσύνης χρειάζεται υπομονή. Ακόμη και οι αθώοι πρέπει κάποιες φορές να περιμένουν.
Τόσο το ανεξάρτητο πόρισμα 8 Επιθεωρητών Ελεγκτών της Δημόσιας Διοίκησης όσο και το Πόρισμα 3 ανεξάρτητων Πραγματογνωμόνων Μηχανικών του ΤΕΕ καταλήγουν κατηγορηματικά στη διαπίστωση ότι οι υπηρεσίες και η σημερινή Διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής για την εκτέλεση του έργου «Εκτροπή Χειμάρρου Αγία Αικατερίνη και διευθέτηση χειμάρρου Σούρες Θριασίου Πεδίου», ενήργησαν ταχύτατα για το έργο αυτό, που εκκρεμούσε από το 2003, καθώς και σειρά έργων στην πληγείσα περιοχή, σε μια διαμορφωμένη κατάσταση δεκαετιών, όπου πλέον εκτελούνται αντιπλημμυρικά έργα με έντονους και γρήγορους, για τη συνήθη πρακτική έργων, ρυθμούς.

Παράλληλα, εκτελούνται για πρώτη φορά, σειρά αντιπλημμυρικών έργων σε όλη την Αττική, προϋπολογισμού άνω των 500 εκατομμυρίων ευρώ, στο πλαίσιο ενός συνολικού αντιπλημμυρικού σχεδιασμού"

Ρένα Δούρου
Περιφερειάρχης Αττικής

(Από τη σελίδα της Ρένας Δούρου στο Facebook)

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Ευρωπαικό Συνέδριο για το μέλλον της ΕΕ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

Μπορεί να άλλαξα λίγο τον προγραμματισμό καθώς μια ειλημμένη υποχρέωση δεν μου επιτρέπει να έρθω αύριο, όπως ήταν προγραμματισμένο, να χαιρετήσω στο τέλος της διημερίδας. Έρχομαι στην αρχή. Αυτό ενδεχομένως να έβγαλε λίγο από τον προγραμματισμό τους τους διοργανωτές, αλλά νομίζω ότι το διήμερο αυτό θα είναι εξαιρετικά ουσιαστικό, ένα διήμερο διαλόγου μπροστά στην κρίσιμη εκλογική μάχη που έχουμε μπροστά μας.

Πριν σας διατυπώσω ορισμένες σκέψεις, θα ήθελα εισαγωγικά, ειδικά που σήμερα είναι μια μέρα όπου όλοι έχουμε συγκλονιστεί από ένα αποτρόπαιο γεγονός που συνέβη πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, εν τούτοις όμως είναι σαν να συνέβη δίπλα μας. Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα λοιπόν να εκφράσω και από αυτό το βήμα, να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου, να καταδικάσω με τον πιο απόλυτο τρόπο αυτή την αποτρόπαια πράξη της ακροδεξιάς τρομοκρατίας, αυτή τη φορά στη Νέα Ζηλανδία.

Σε μια μακρινή χώρα, αλλά νομίζω ότι κανείς και καμία δεν είναι πλέον αρκετά μακριά, κανείς και καμία δεν είναι πλέον ασφαλής από μανιασμένους δολοφόνους της φυλετικής, εθνοτικής, θρησκευτικής καθαρότητας.

Και αυτό ας το έχουμε καλά στο μυαλό μας, κυρίως ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους όλοι εκείνοι που προάγουν την ισλαμοφοβία, τη μισαλλοδοξία, το μίσος για τους διαφορετικούς, για το διαφορετικό και το κάνουν μάλιστα, και αυτό είναι το πιο εξοργιστικό, ακόμα και από τα πιο επίσημα βήματα, ακόμα και από τα έδρανα των εθνικών κοινοβουλίων μας ή σε αυτά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Είναι τιμή μου που βρίσκομαι εδώ μαζί σας σε αυτή την εκδήλωση της ευρωομάδας της Αριστεράς για το μέλλον της Ευρώπης, ενόψει των κρίσιμων ευρωπαϊκών εκλογών.

Και θα ήθελα να ευχηθώ σε όλα τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς καλή δύναμη και καλή επιτυχία στην καμπάνια που έχουμε μπροστά μας, ιδιαίτερα όμως στους υποψήφιους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον Νίκο Κούε και τη Βιολέτα Τόμιτς, που θα αγωνιστούν να σηματοδοτήσουν μια άλλη πρόταση για την οικοδόμηση του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος.

Και βεβαίως δεν μπορώ, μιας και το ανέφερε ο Γιάννης εισαγωγικά, να μην θυμηθώ το 2014, πριν από πέντε χρόνια, όταν είχα την μεγάλη τιμή να έχω εγώ το χρίσμα του υποψήφιου από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, και να θυμηθώ εκείνο τον ωραίο αγώνα που δώσαμε στην πολιτική συγκυρία εκείνης της περιόδου, έναν αγώνα για να συνεγείρουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς και να αφυπνίσουμε την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία μπροστά στον κίνδυνο της εδραίωσης μιας νεοφιλελεύθερης ατζέντας στην Ευρώπη. Τον αγώνα που δώσαμε για να αναδείξουμε τους κινδύνους της καταστροφικής λιτότητας που ήδη από τότε υπονόμευε την ενότητα της Ευρώπης, τραυμάτιζε θανάσιμα τα αισθήματα αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και έπληττε βαριά το κύρος, την αξιοπιστία και την αποδοχή των ευρωπαϊκών θεσμών στους Ευρωπαίους πολίτες.

Και η αλήθεια είναι πως η Ευρωπαϊκή Αριστερά ήταν πάντα αυτή που προσπαθούσε να ανακόψει τον καλπασμό του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, ήδη πριν από την πρόσφατη μεγάλη κρίση.

Το 2014, στις προηγούμενες ευρωεκλογές δηλαδή, ήμασταν ήδη παραπάνω από 5 χρόνια σχεδόν εντός της μεγάλης τραπεζικής και δημοσιονομικής κρίσης και 4 τουλάχιστον χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τότε, όλες περιφερειακές χώρες, είχαν εισέλθει σε προγράμματα διάσωσης, όλα τους πανομοιότυπα, βασισμένα στις ίδιες αναποτελεσματικές αρχές, τις ίδιες λαθεμένες συνταγές.

Αρχές εμπνευσμένες από τις πιο σκληρές, ακόμα και επιστημονικά θα έλεγα, περιθωριακές εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού, που αγνοούσαν επιδεικτικά την αναγκαία αναπτυξιακή ατζέντα, αγνοούσαν επιδεικτικά τα αιτήματα της εργασίας και βεβαίως την ανάγκη να αναδιαρθρωθούν τα χρέη των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και τη σημασία να στέκονται οι κοινωνίες στα πόδια τους, να υπάρχει πραγματική οικονομία, να υπάρχει κατανάλωση, να υπάρχει παραγωγή, για να μπορούν να εξυπηρετούνται αυτά τα δυσθεώρητα κρατικά χρέη και τραπεζικά δάνεια.

Μπορεί τότε να ήμασταν βαθιά μέσα στην κρίση, είχαμε όμως την αισιοδοξία και τη δύναμη που μας είχαν δώσει τα κοινωνικά κινήματα και οι κινητοποιήσεις σχεδόν σε όλη την Ευρώπη ενάντια στη λιτότητα, ιδιαίτερα στο Νότο, την αισιοδοξία και τη δύναμη πως θα μπορέσουμε να τα βάλουμε με τις πανίσχυρες δυνάμεις που καθόριζαν τις εξελίξεις στην Ευρώπη.

Από τότε βεβαίως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά νομίζω ότι αν μπορούμε να βγάλουμε ένα πρώτο συμπέρασμα σήμερα, πέντε χρόνια μετά, λίγο πριν ξεκινήσουμε μια νέα καμπάνια για τις ευρωπαϊκές εκλογές, είναι ότι η κριτική μας που ασκήσαμε δημόσια πέντε χρόνια πριν, με αφορμή τις ευρωεκλογές του 2014, αλλά και η προειδοποίησή μας απέναντι σε μια Ευρώπη που θύμιζε, σήμερα ακόμα περισσότερο, τον υπνοβάτη που πορεύεται προς το γκρεμό, η κριτική μας λοιπόν αλλά και η προειδοποίησή μας μόνο αβάσιμες δεν αποδείχτηκαν τα πέντε αυτά χρόνια που πέρασαν.

Η δική μας προσπάθεια εδώ στην Ελλάδα για τον τερματισμό της λιτότητας συγκρούστηκε με τα τείχη της βίαιης αντίδρασης των ευρωπαϊκών θεσμών.

Περάσαμε και συναρπαστικές αλλά και δύσκολες ταυτόχρονα στιγμές.

Για πρώτη φορά σε μια χώρα της ευρωζώνης υπήρχε ένας εκλογικός θρίαμβος της αριστεράς και των δυνάμεων που είχαν και έχουν σαφή στόχο ενάντια στην πολιτική της ακραίας λιτότητας, τη νεοφιλελεύθερη πολιτική,

Υπήρξαν λοιπόν στιγμές συναρπαστικές αλλά και στιγμές σφοδρής σύγκρουσης. Υπήρξαν και στιγμές δύσκολες.

Σήμερα όμως μπορούμε να πούμε ότι η δική μας προσπάθεια εδώ στην Ελλάδα για τον τερματισμό της λιτότητας, μέσα από συγκρούσεις αλλά και δύσκολους συμβιβασμούς, έχει οδηγηθεί σε ένα δρόμο που φαίνεται ότι οδηγεί σε ξέφωτο, που φαίνεται ότι έχει σαφή πλέον ορίζοντα.

Ξεκινήσαμε σιγά-σιγά να χτίζουμε ένα νέο κοινωνικό κράτος σε γερές βάσεις, επαναφέραμε την οικονομία μας σε τροχιά ανάπτυξης, εξορθολογήσαμε τα δημόσια οικονομικά, κυρίως όμως καταφέραμε να ολοκληρώσουμε ένα δύσκολο πρόγραμμα προσαρμογής, σαφώς ηπιότερο δημοσιονομικά, στοχευμένο σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Κυρίως όμως το καταφέραμε αυτό προστατεύοντας τις λαϊκές εκείνες δυνάμεις, την κοινωνική εκείνη κατηγορία την οποία είμαστε ταγμένοι να εκπροσωπούμε. Τους πολλούς και τους αδύναμους.

Και βεβαίως δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για σημαντικές νίκες για τις δυνάμεις της εργασίας. Για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργασιακών δικαιωμάτων, γιατί θέλουμε μια οικονομική ανάπτυξη που να τροφοδοτείται από την εργασία και όχι από τη συντριβή της εργασίας. Διότι εμείς, αντίθετα με τους νεοφιλελεύθερους, δεν θεωρούμε τη μείωση της ανεργίας ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης, αλλά ως προϋπόθεση της ανάπτυξης.

Βεβαίως και σε άλλα, για να μην μονοπωλώ τη συζήτηση με βάση τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα, να πω ότι και σε άλλα σημεία, σε άλλες χώρες της Ευρώπης είχαμε παραδείγματα όπου με δυσκολίες, με πισωγυρίσματα, είχαμε σημαντικές νίκες.

Και αναφέρομαι ιδιαίτερα στην Πορτογαλία, όπου οι προοδευτικές δυνάμεις, οι Σοσιαλιστές, οι Κομμουνιστές, η Αριστερά , οι Πράσινοι, ήρθαν άξαφνα, δεν το περιμέναμε, σε μια προγραμματική συνεννόηση και συγκρότησαν κυβέρνηση για ένα πρόγραμμα εξόδου από την ύφεση και την υψηλή ανεργία.

Ενώ πιο πρόσφατα, είδαμε να αναπτύσσεται ένας παρόμοιος διάλογος μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων και στην Ισπανία, πάνω σε ένα πρόγραμμα για την ανάταξη της εργασίας, για την επαναφορά των εργασιακών δικαιωμάτων και για την αύξηση των δημόσιων δαπανών προκειμένου να τονωθεί η ενεργός ζήτηση της οικονομίας.

Μπορεί να είναι σημαντικά αυτά που πετύχαμε στις χώρες του Νότου, εκεί όπου είχαμε νίκες για τις δυνάμεις της προόδου όλα αυτά τα χρόνια, όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στη συνολικότερη εικόνα της Ευρώπης δεν είναι αρκετή για να διαμορφώσουμε μια αισιόδοξη εικόνα.

Γιατί σε γενικότερο επίπεδο στην Ευρώπη, τα ίδια αναποτελεσματικά και εχθρικά προς τους λαούς, και κυρίως προς τους αδύναμους και τους πολλούς, δόγματα κυριαρχούν ακόμη και ιδίως κυριαρχούν ακόμη στα κέντρα λήψης αποφάσεων, στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, έτσι όπως έχουμε μάθει να τα ονομάζουμε αυτά τα κέντρα αποφάσεων τα τελευταία χρόνια.

Οι ίδιες εμμονές της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ορθοδοξίας για τη διαρκή ενίσχυση του κεφαλαίου, τη διαρκή και αέναη ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος της μισθωτής εργασίας.

Και, οι ίδιες πρακτικές έλλειψης λογοδοσίας, έλλειψης δημοκρατικής νομιμοποίησης, οι ίδιες πρακτικές τεχνοκρατικής διακυβέρνησης και περιφρόνησης της βούλησης των λαών και βεβαίως της περιφρόνησης των πιο ανίσχυρων κρατών, δηλαδή των πιο μικρών κρατών συγκριτικά και ανάλογα με την οικονομική τους δύναμη και με την ισχύ τους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Από αυτήν την άποψη λοιπόν, θα έλεγε κανείς, για να έρθω στον αρχικό ειρμό της τοποθέτησής μου, ότι πριν από πέντε χρόνια είχαμε προειδοποίηση γι’ αυτό που θα συνέβαινε. Και συνεπώς δεν μπορεί κανείς να πει πως για μας τουλάχιστον δεν ήταν αναμενόμενο να δούμε αυτό το κύμα εθνικιστικών αναδιπλώσεων που είδαμε στην Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν από την προηγούμενη ευρωεκλογική αναμέτρηση.

Ξεκινώντας, μιας και μιλάμε για εθνικιστικές αναδιπλώσεις, να ξεκινήσουμε από μία που εξελίσσεται και σε θρίλερ καθώς και δεν μπορούμε να δούμε και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και έχουμε χάσει κάθε εκδοχή, πρόβλεψη για το τι θα συμβεί, αναφέρομαι στο περίφημο Brexit, ένα Brexit το οποίο έχει βάλει μια τόσο σημαντική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια πρωτοφανή πολιτική κρίση εδώ και τρία χρόνια, από την οποία αδυνατεί να εξέλθει. Οι δυνάμεις εκείνες που υπερασπίστηκαν αυτή την προοπτική και σε ότι αφορά τα φυσικά πρόσωπα, τη φυσική ηγεσία που προπαγάνδισε αυτή την εκδοχή έχει χαθεί από τον ορίζοντα, την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν και βρέθηκαν όλοι οι υπόλοιποι να ψάχνουν να βρουν τον τρόπο μέσα από τον οποίον θα λύσουν ένα γρίφο, ένα σταυρόλεξο, το οποίο μάλλον είναι δισεπίλυτο.

Αλλά βεβαίως δεν είναι μόνο το Brexit. Είναι και η θλιβερή ενδυνάμωση, ανάδυση ακροδεξιών, ξενοφοβικών, ρατσιστικών δυνάμεων σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης, ακόμα και σε κάποιες που φημίζονταν για τις δημοκρατικές τους παραδόσεις, και για τη σταθερότητα των πολιτικών τους θεσμών.

Πάνω στο έδαφος της κρίσης σε όλες αυτές τις χώρες η ακροδεξιά πέτυχε να εκφράσει τον θυμό και την απογοήτευση των λαϊκών μαζών και κυρίως να κερδίσει από τη δυσαρέσκεια, δυσαρέσκεια που είχε προκληθεί από τις κραυγαλέες αποτυχίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Όμως, κι αυτό πρέπει να μην ξεφεύγει από την οπτική μας, η ακροδεξιά εκφράζει μεν την οργή και την απογοήτευση λαϊκών δυνάμεων, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στα πανίσχυρα συμφέροντα των ελίτ σε κάθε χώρα ξεχωριστά, των ισχυρών. Εκφράζει μεν τον θυμό και τη δυσαρέσκεια, αλλά δεν εκπροσωπεί τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των πολλών.

Παρουσιάζεται ως αντισυστημική δύναμη παντού, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στο οικονομικό κατεστημένο.

Ούτε στο ελάχιστο δεν αποπειράται να μετριάσει την κυριαρχία του κεφαλαίου επί των δυνάμεων της εργασίας.

Το αντίθετο.

Εκεί όπου έχουν καταφέρει δυνάμεις τέτοιες να κερδίσουν εξουσία, να βρεθούν σε θέσεις διακυβέρνησης, να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες, επιχειρούν και προωθούν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι βεβαίως οι μεταρρυθμίσεις του περιβόητου Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία για την ασυδοσία του κεφαλαίου απέναντι στην εργασία, για να μην υπάρχει ωράριο και να υπάρχει απεριόριστη δυνατότητα και ασυδοσία στις απολύσεις. Και αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις προωθούν ομοϊδεάτες του στην Αυστρία και σε άλλες χώρες.

Να μην ξεχνάμε λοιπόν ότι η ακροδεξιά μοιράζεται με το νεοφιλελευθερισμό την ίδια κοινωνική φιλοσοφία.

Την ίδια περιφρόνηση των αδύναμων, των νικημένων, την ίδια επιθυμία για τη συντριβή και, επιτρέψτε μου την έκφραση, για την εκκαθάριση των μη προσαρμόσιμων.

Και το πιο ανησυχητικό λοιπόν, είναι ότι βλέπουμε ότι αυτό το κυρίαρχο οικονομικό δόγμα, η νεοφιλελεύθερη οικονομική θρησκεία, ας το πω έτσι, μετατοπίζεται από το πολιτικό όχημα των μετριοπαθών, των κομμάτων της μετριοπαθούς κεντροδεξιάς, από τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, που είχαν τα περισσότερα απ’ αυτά προσχωρήσει στη νεοφιλελεύθερη δοξασία, στο όχημα το πολιτικό της ακραίας δεξιάς, στο όχημα της ακροδεξιάς. Γι αυτό και πλέον βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο εξαιρετικά επικίνδυνο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

Απομένουν λοιπόν δύο μήνες ως τις εξαιρετικά κρίσιμες ευρωπαϊκές εκλογές. Εγώ θα έλεγα ότι αυτές οι ευρωπαϊκές εκλογές είναι μάλλον υπαρξιακού χαρακτήρα για την Ε.Ε. Πρώτη φορά που είναι τόσο κρίσιμες από την ίδρυση της Ε.Ε., διότι οι συσχετισμοί που θα τη διαμορφώσουν, φαντάζουν απειλητικοί σε σχέση με τα προβλήματα που έχουμε να διαχειριστούμε.

Και τα προβλήματα που έχουμε να διαχειριστούμε δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση. Κυρίως τα προβλήματα που έχουμε να διαχειριστούμε είναι το αν η Ε.Ε. μπορεί να αντέξει να διατηρήσει το ίδιο θεσμικό πλαίσιο που είχε μέχρι σήμερα και τις ίδιες, ας το πούμε έτσι, ιδρυτικές αρχές.

Απομένουν λοιπόν δύο μήνες από τις εξαιρετικά κρίσιμες ευρωεκλογές και εμείς, οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, έχουμε πρώτα απ’ όλα καθήκον να ξεδιαλύνουμε και προτεραιοποιήσουμε τα πολιτικά μέτωπα που έχουμε μπροστά μας.

Κατά την εκτίμησή μας έχουμε καθήκον να δώσουμε τη μάχη αυτή κυρίως απέναντι σε δύο μέτωπα:

Ενάντια στη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό , το μέτωπο που αναδείξαμε και πριν πέντε χρόνια, αλλά και ενάντια στην ακροδεξιά και το εθνικιστικό μίσος.

Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε για πολύ ακόμα να καρπώνεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια από τις αποτυχημένες οικονομικές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού η Νέα Ακροδεξιά της Ευρώπης, η οποία πολλές φορές δίνει την εντύπωση, παρά το γεγονός ότι σε κάθε χώρα ξεχωριστά βασικό της χαρακτηριστικό είναι το μίσος προς τον άλλον, το διπλανό, το διαφορετικό, και η εθνικιστική περιχαράκωση, δίνει την εντύπωση μιας νέας διεθνούς, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας. Μιας μαύρης διεθνούς όμως.

Όμως θα έλεγα ότι για να το πετύχουμε αυτό δεν αρκεί να διαθέτουμε απλά, όχι ότι δεν είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί λέω, να διαθέτουμε ένα αντινεοφιλελεύθερο και ευρωκριτικό πολιτικό πρόγραμμα. Πρέπει την ίδια στιγμή να προσφέρουμε και στους ευρωπαϊκούς λαούς, στους πολίτες στους οποίους απευθυνόμαστε και μια σύγχρονη εύληπτη και πειστική εναλλακτική λύση.

Για να ξεριζώσουμε το μίσος και τον φόβο που θρέφουν την Άκρα Δεξιά, πρέπει να γίνουμε ικανοί, όχι μόνο να καταδεικνύουμε το πρόβλημα, αλλά να παράγουμε και απαντήσεις και πολιτικά παραδείγματα συγκεκριμένα για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων.

Γιατί μάχιμο πρόγραμμα δεν είναι ένα πρόγραμμα που διακηρύττει απλά την αντικαπιταλιστική μας διάθεση σε κάθε του σελίδα.

Αλλά ένα πρόγραμμα που δείχνει ότι είμαστε έτοιμοι και ικανοί να δουλέψουμε με τους πολίτες για να αλλάξουμε τα πράγματα, τη ζωή τους την καθημερινότητά τους, όχι σε ένα αβέβαιο μέλλον, αλλά σήμερα.

Έχω την αίσθηση ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά και τα κόμματά της δεν στερούνται στρατηγικού οράματος. Δεν στερούνται στρατηγικής. Έχουμε στρατηγική, μπορεί να εκφραστεί με ένα ωραίο σύνθημα, για την Ευρώπη των πολλών.

Μια ενωμένη, δημοκρατική Ευρώπη, αναγεννημένη στη βάση ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου ισότητας, κοινωνικής ανάπτυξης και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας.

Για να καταφέρουμε να σταματήσουμε τη νεοφιλελεύθερη κυριαρχία και να αρχίσει να γίνεται βήμα-βήμα πράξη αυτή η «Ευρώπη των πολλών», χρειαζόμαστε όμως, όχι μόνο να μιλάμε για τους πολλούς αλλά, κατά την άποψή μου, κυρίως χρειαζόμαστε να τους φέρουμε κοντά μας.

Με δυο λόγια, να το πω απλά, πέρα από στρατηγική και πρόγραμμα για τους πολλούς, η Ευρωπαϊκή Αριστερά χρειάζεται να βρει τον τρόπο, αλλά να το πιστέψει κιόλας ότι το χρειάζεται, να συμμαχήσει με τους πολλούς.

Χρειαζόμαστε σήμερα μια συμμαχία ευρύτατη, με τις κοινωνικά αποκλεισμένες και συμπιεσμένες κοινωνικές τάξεις και ομάδες, με όλους όσους κλήθηκαν να πληρώσουν το κόστος μιας διεθνούς κρίσης που δεν δημιούργησαν.

Αλλά και με τις πολιτικές δυνάμεις που συνομολογούν, έστω και με αντιφάσεις και με διαφορές πολλές μεταξύ μας, αλλά με όλες τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που συνομολογούν ότι η Ευρώπη και οι λαοί της χρειάζονται επειγόντως αλλαγή πορείας.

Χρειαζόμαστε δηλαδή μια ευρεία κοινωνική και πολιτική προοδευτική συμμαχία, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μια προοδευτική συμμαχία με βασικό στόχο την αναχαίτιση της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού.

Θα έλεγα ότι έχουμε ιστορικό καθήκον να συνειδητοποιήσουμε πόσο κρίσιμες είναι οι στιγμές για την Ευρώπη και υπ΄ αυτή την έννοια να προωθήσουμε και να εργαστούμε για να αγωνιστούμε από κοινού με όλες εκείνες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις παρά τις διαφορές μας, προκειμένου να αλλάξουμε τη σημερινή, ζοφερή πραγματικότητα.

Και να δείξουμε στην πράξη ότι δεν είναι φυσικό φαινόμενο οι κοινωνικές ανισότητες, όπως ισχυρίζονται οι νεοφιλελεύθεροι.

Και ότι δεν ευθύνονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, ο αδύναμος διπλανός για τα κοινωνικά δεινά και για την σημερινή υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, όπως ισχυρίζονται οι ρατσιστές και εθνικιστές ακροδεξιοί.

Για να γίνουμε πειστικοί, πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα του διεθνισμού των νέων κοινωνικών κινημάτων και της ίδιας μας της ιστορικής κληρονομιάς.

Να ξεφύγουμε από τον εθνοκεντρισμό και τον ιδιότυπο εθνικισμό κομματιών της Αριστεράς, που επιχειρούν να απαντήσουν στην άνοδο της Ακροδεξιάς με τον πιο αυτοκαταστροφικό και βλαπτικό τρόπο.

Ναι, χρειαζόμαστε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Πολύ ριζοσπαστικότερο από αυτό που έχει παρουσιάσει η σοσιαλδημοκρατία σήμερα στην Ευρώπη και που έχει κι αυτή μεγάλη ευθύνη, διότι διολίσθησε στην κυρίαρχη λογική σε πολλές περιπτώσεις, σε πολλές χώρες, στην κυρίαρχη λογική του νεοφιλελευθερισμού.

Αλλά χρειαζόμαστε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση στο θέμα της Ευρώπης ταυτόχρονα. Ναι στο ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Πιο ριζοσπαστικό απ’ αυτό των σοσιαλδημοκρατών. Πιο ριζοσπαστικό απ’ αυτό των Πράσινων. Αλλά και σαφή τοποθέτηση στο ερώτημα, αν είμαστε με την Ευρώπη ή όχι. Ή αν επιθυμούμε την επιστροφή στο έθνος-κράτος, στη λογική δηλαδή ότι οι λαϊκές τάξεις, το λαϊκό κίνημα σε κάθε χώρα ξεχωριστά θα βρει τη λύση, ανταγωνιζόμενο τα αντίστοιχα κινήματα στις διπλανές χώρες.

Αυτή η λογική είναι έξω από τη δική μας αντίληψη για το πού αυτή τη στιγμή βρίσκεται το πεδίο της ταξικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.

Το πεδίο της ταξικής και πολιτικής αντιπαράθεσης για τη δική μας Αριστερά βρίσκεται στην Ευρώπη και εκεί οφείλουμε να δώσουμε τις μάχες.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε πάρει πρωτοβουλίες εν όψει των ευρωεκλογών και έχουμε απευθύνει ένα κάλεσμα, με αυτοπεποίθηση και τόλμη, σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου που αντιλαμβάνονται το κρίσιμο διακύβευμα, αντιλαμβάνονται την ανάγκη να συγκρουστούμε μετωπικά με το νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά, να ενώσουμε δυνάμεις.

Πιστεύω ότι με την ίδια αυτοπεποίθηση και τόλμη πρέπει ως Ευρωομάδα της Αριστεράς να απευθυνθούμε συνολικότερα στην Ευρώπη. Και να απευθυνθούμε σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις παρά τις σημαντικές διαφορές που έχουμε.

Από τους Πράσινους και τους Σοσιαλιστές, που επανατοποθετούνται πολιτικά, μέχρι τους ριζοσπάστες της Αριστεράς, χωρίς αποκλεισμούς σε ένα μεγάλο, ενωτικό μέτωπο για την Ευρώπη των πολλών.

Για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση της δημοκρατίας.

Για την εφαρμογή πολιτικών ισότητας και δίκαιης ανάπτυξης.

Για να σταματήσουμε τον εκφασισμό της δημόσιας σφαίρας και της πολιτικής στην Ευρώπη.

Σε αυτούς τους δύο μήνες που απομένουν, λοιπόν, πιστεύω ότι πρέπει να αφοσιωθούμε ως Ευρωπαϊκή Αριστερά σε αυτόν τον μεγάλο στόχο, με γενναιότητα, με τόλμη και με αλληλεγγύη.

Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς:

Να πηγαίνει μπροστά τις εξελίξεις προς όφελος των λαών.

Κι όχι να μένει κλεισμένη στα υπνωτήρια της πολιτικής αυτοεπιβεβαίωσης.

Ως ΣΥΡΙΖΑ, ως μια δύναμη που εν πάση περιπτώσει θεωρώ είναι σημείο αναφοράς σήμερα για την Αριστερά και όχι μόνο στην Ευρώπη, δηλώνουμε παρόντες, παρόντες και παρούσες, για να μην ξεχνάμε και τη φεμινιστική διάσταση στον πολιτικό μας λόγο, δηλώνουμε παρόντες και παρούσες σε αυτή τη μεγάλη πολιτική μάχη.

Και είμαι αισιόδοξος, έχω την αισιοδοξία της βούλησης, εν πάση περιπτώσει, για να είμαι πιο σαφής, και όχι της γνώσης των πραγμάτων, αλλά έχω την αισιοδοξία που πρέπει να μας δίνει η βούληση και η επιθυμία να προχωρήσουμε μπροστά, ότι μπορούμε να πετύχουμε σημαντικά πράγματα, αν το τολμήσουμε.

Πιστεύω δηλαδή ότι, παρά τους δυσμενείς πολιτικούς συσχετισμούς, η επόμενη μέρα των ευρωεκλογών θα είναι μια μέρα που μπορεί να βρει ενωμένες τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, προκειμένου να αποτελέσουν όλες μαζί –και το μπορούν όλες μαζί- ένα ικανό ανάχωμα στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, του εκφασισμού και της ακροδεξιάς.

Με αυτές τις σκέψεις ελπίζω να μπόλιασα λίγο τη συζήτησή σας και είμαι βέβαιος ότι θα είναι παραγωγική,

Σας ευχαριστώ θερμά.