|
Αγαπημένη ρήση του Γκαίμπελς, οπλισμένη με την αυτοπεποίθηση του «αήττητου» θεωρητικού του ναζισμού. Του «αήττητου», που πριν αυτοκτονήσει δεν δίστασε να σκοτώσει με κυάνιο τα έξι μικρά παιδιά του και με πυροβολισμό τη γυναίκα του.
Πίστευε ο κυνικός πραγματιστής, και άρα έτοιμος για όλες τις εκδοχές, ότι έτσι έσωσε την οικογένεια από τον «φρικτό κόσμο που θα αντικαθιστούσε τη ναζιστική Ευρώπη»; Φυσικά όχι. Απλώς ξέσπασε σε έξι παιδάκια και στη γυναίκα του την οργή της ήττας.
Άρχισα με το φρικτότερο κι εγκληματικότερο παράδειγμα εκδικητικότητας ηττημένου. Συνεχίζω ελαφρότερα:
Την εκδίκηση του Ευ. Βενιζέλου, όταν παρακάλεσε πιο επίμονα, πιο παθιασμένα από όλους τον σ. Τσίπρα «να μπει επικεφαλής της αντιμετώπισης της κρίσης», δηλαδή της μνημονιακής πολιτικής (sic! ελπίζω να μην το ξεχάσαμε), και φυσικά αντιμετώπισε άρνηση. Επιδόθηκε σε καταιγισμό ύβρεων όπου πρωτοστατούσαν οι όροι «χυδαίος - χυδαία (πολιτική, συμπεριφορά κ.ά.) - χυδαιότητα». Κι όσο δεν έπαιρνε αντίστοιχης χυδαιότητας απάντηση, τόσο περισσότερο άφριζε.
Ελαφρότερες οι αντιδράσεις του Σ. Κεδίκογλου και πιο χαμηλότονες, αλλά τόσο διαστρεβλωτικές, ώστε συχνά τον «πιάνω» να ξεχνά τη φράση ή την άποψη που αντικρούει.
Κι έρχομαι σε ύβρη πρωτοφανή για ηγέτη Κομμουνιστικού Κόμματος από τα ηρωικότερα και ιστορικότερα της Ευρώπης. Πριν να συνεχίσω, τονίζω ότι καταχάρηκα για την πρόσφατη στατιστική άνοδο του ΚΚΕ κι ότι αν δεν είχα μυηθεί στον ευρωκομμουνισμό και δεν είχα συμμετάσχει στην ελληνική εξέλιξή του, αν δηλαδή δεν υπήρχε αντίστοιχος πολιτικός χώρος στην Ελλάδα, θα ψήφιζα το ΚΚΕ και θα προσφερόμουν για κάθε άλλη βοήθεια, εκτός από τη συμμετοχή στην ίδια υπεραιωνόβια μονολιθική κοσμοθεωρία και πολιτική του.
Στις ευρωπαϊκές ημερίδες και συνέδρια που έχω συμμετάσχει έχω υποστεί τη συμπεριφορά των ηγετών ή απλών εκπροσώπων των «αυθεντικών» Κ.Κ. Οι πρώτοι ούτε χαιρετούσαν τους αντίστοιχους "ευρω"... ηγέτες, οι δεύτεροι δημοσία κάνανε το ίδιο, αλλά στους διαδρόμους των ξενοδοχείων χαιρετούσαν τους «ευρωάντρες» και εγκαρδιότερα τις ευρωκομμουνίστριες. Υπάρχουνε πτυχές της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας που, ευτυχώς, υπερβαίνουν το δόγμα.
Στην πολύχρονη θητεία μου στην Αριστερά δεν άκουσα ποτέ προσωπική ύβρη από ηγέτη Κ.Κ. Ούτε φυσικά από τον αγαπητό Φλωράκη, ούτε σε καμιά περίπτωση από την κ. Παπαρήγα.
Ο χωρίς παρόμοιο προηγούμενο από κομμουνιστή ηγέτη χαρακτηρισμός του κ. Κουτσούμπα επιστρέφει στον ίδιο (χωρίς να «επιστρέφεται» από τον ΣΥΡΙΖΑ, διάβασα κι εκτίμησα ήπιες κρίσεις στην "Αυγή"), επειδή το σφοδρό ατομικό άχτι που εκφράζει κι ο χαρακτηρισμός, προσιδιάζουνε σε αργόσχολη «μπιριμπόφιλη» κυρία που επιδιώκει να εξευτελίσει άλλην, αντίπαλο στις προτιμήσεις των ανδρών της παρέας.
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου