https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjYJcshgkmHnbKrNDi0KpeUqsBnOZ81nO4UC6jhJQ_VzlrGSDm9mE6qHkD4x35STXY4ecebQMovxvUonwyq79KSaTleDuEYkw8L1lmvhjLZBK1Y8zPUB9ugjybItz8OJTn7KxFXAMWkhdD/s640/panhgyrizoyn-gia-pleonasma-eno-exoyme-elleima.JPG

Η κρίση στην Ελλάδα συνεχίζεται. Σε διάστημα λίγων ετών, η χώρα έχασε μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ της κι ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας έχει καταρρεύσει. Το 27% του πληθυσμού είναι άνεργο. Ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός είναι κατά πολύ μεγαλύτερος του οικονομικά ενεργού.
Στις 18 Μαρτίου 2014, ο ΟΟΣΑ δημοσίευσε την ετήσια έκθεση «Society at a glance», όπου περιγράφει την κοινωνικοοικονομική κατάσταση στις χώρες - μέλη του. Τα στοιχεία και κυρίως οι κρίσεις που παραθέτει για την Ελλάδα είναι συγκλονιστικά. Σύμφωνα με αυτά, «το εισόδημα των νοικοκυριών έπεσε κατά 1/3 την περίοδο 2007-2012. Οι μέσες απώλειες για κάθε νοικοκυριό ανέρχονται σε 4.400 ευρώ ανά άτομο». Ήταν η μεγαλύτερη πτώση που έχει καταγραφεί ποτέ σε χώρα του ΟΟΣΑ. «Μεταξύ 2008 και 2013, η ανεργία αυξάνονταν με ρυθμό 3.800 ανέργων κάθε εβδομάδα». Τώρα πια, οι μακροχρόνια άνεργοι, δηλαδή οι άνεργοι που βρίσκονται τουλάχιστον 1 χρόνο εκτός εργασίας, φτάνουν τις 840 χιλιάδες επί συνόλου 1,4 εκατομμυρίων ανέργων.
Και συνεχίζει ο διεθνής οργανισμός: «Από το 2007/8, οι συνολικές δαπάνες σε παροχές κοινωνικής προστασίας και υγείας μειώθηκαν κατά περίπου 18% σε πραγματικούς όρους, σε σύγκριση με 14% αύξηση του μέσου όρου των χωρών του ΟΟΣΑ». «Παρά την τεράστια αύξηση της ανάγκης παροχής βοήθειας εκ μέρους της πολιτείας, η υποστήριξη για τις φτωχότερες οικογένειες παραμένει λίγη». Στην έκθεση επισημαίνεται ότι η Ελλάδα παραμένει η μία εκ των δύο χωρών της Ε.Ε. που δεν έχουν θεσπίσει ελάχιστο εισόδημα, παρά την ανεργία και παρά την τεράστια πτώση των μισθών. Και είναι γεγονός πως ούτε η μισθολογική πτώση κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα στην ανεργία. Και είναι ακόμα πιο τραγικό το γεγονός ότι σήμερα το 20% των πολιτών ηλικίας 18-65 ετών ζουν σε νοικοκυριό που κανείς δεν εργάζεται. Έτσι μεγαλώνει το ποσοστό των ανθρώπων που δηλώνουν ότι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε επαρκή τροφή, έτσι διπλασιάστηκε η μετανάστευση, κυρίως των νέων, προς άλλες χώρες του ΟΟΣΑ.
Πώς όμως ο ίδιος ο ΟΟΣΑ αντιδρά στην ελληνική κρίση και στα προβλήματα που, όπως ο ίδιος εντοπίζει, πρέπει άμεσα να επιλυθούν; Πώς διασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή που αποτελεί βασικό ζητούμενο;
Είναι η «εργαλειοθήκη» απάντηση σε όλα τα παραπάνω; Οι αλλαγές στα φαρμακεία, στο γάλα, στα περίπτερα, στο ψωμί και το λάδι θα φέρουν λύσεις; Θα τονώσουν την απασχόληση, θα διευκολύνουν τη σύναψη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, θα αποτρέψουν τη δημιουργία μιας χώρας δύο ταχυτήτων, των πολλών φτωχών και των λίγων πλούσιων;
Όχι, δεν είναι αυτά τα πρωταρχικά μελήματα. Όχι, αυτά τα μέτρα δεν συμβάλλουν στην υλοποίηση επειγουσών προτεραιοτήτων. Με άλλα λόγια, ο ΟΟΣΑ περιγράφει την Ελλάδα ως έναν ασθενή με βαρύτατα εγκαύματα σε όλο του το σώμα, όμως η «εργαλειοθήκη» κατά αναλογία δεν κάνει τίποτα άλλο παρά μια άγαρμπη προσπάθεια να μπει λίγο μέικ-απ στο πρόσωπο του ασθενή. Έτσι όμως δεν πρόκειται να αναρρώσει.
«Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε» θα ισχυριστεί κάποιος. Δεν διαφωνώ. Όμως αυτό το κάπου θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών. Και οι εργαλειοθήκες δεν δείχνουν να συμβαδίζουν με την ιστορική αναγκαιότητα. Άσε που μαζί με τις «εργαλειοθήκες» λαμβάνονται μέτρα που τελικά διαιωνίζουν τις κοινωνικές ανισότητες και τον δαρβινιστικό κανιβαλισμό.
Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα το τελευταίο διάστημα δεν είναι παρά ακόμη ένα επεισόδιο στην κωμωδία των τελευταίων ετών. Το μεγάλο στοίχημα παραμένει και είναι διπλό. Σε πολιτικό επίπεδο είναι η χάραξη πολιτικών που θα αποκαθιστούν τις αδικίες που επέφερε η κακοσχεδιασμένη πολιτική των τελευταίων τεσσάρων ετών. Πολιτικών που δεν θα υπόσχονται θαύματα, αλλά δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών και κοινωνική φροντίδα. Σε κοινωνικό επίπεδο κι εμείς οι πολίτες αξίζει να προσπαθήσουμε ώστε να μην αφήσουμε την πολιτική ανυπαρξία να δηλητηριάσει τελείως τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Αυτό που απαιτείται είναι περισσότερες κοινωνικές και συμμετοχικές δομές, με στόχο όχι την ελεημοσύνη ή τη φιλανθρωπία, αλλά τον κοινωνικό μετασχηματισμό, την έμπρακτη αλληλεγγύη, την κατάρτιση και την καινοτομία. Κι αν παραμείνουμε μόνο στις φωνές και δεν προχωρήσουμε σε πράξεις, θα κρατάμε μια ζωή άδειες "εργαλειοθήκες".

05.04.2014, avgi.gr