Χαλάρωση με... σκλήρυνση!

Το μακιγιάζ δεν μαλακώνει τις σκληρές γραμμές της μάσκας. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, στην πρώτη σύνοδό τους μετά τις ευρωεκλογές, συμφώνησαν για τη μοιρασιά των θέσεων αποφεύγοντας να συζητήσουν τα επείγοντα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία επιδεινώνονται από την επιμονή τους στις πολιτικές λιτότητας. Κι όμως, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό Νότο το νόημα της ψήφου προς τα αριστερά ήταν σαφώς η καταδίκη της λιτότητας.
Στη Σύνοδο Κορυφής, με τη συμφωνημένη κατανομή των αξιωμάτων, επιτεύχθηκε ένας "μεγάλος συνασπισμός". Η γαλλο-γερμανική συμφωνία ή, ακριβέστερα, η υποταγή της εξασθενημένης Γαλλίας στην αυτοκρατορική Γερμανία (με την απομόνωση της Βρετανίας του Κάμερον, που τίθεται εκτός ευρωπαϊκών ισορροπιών) στηρίζεται στη συνέχιση της σοσιαλ-φιλελεύθερης συναίνεσης.
Η δήλωση των Ευρωπαίων ηγετών ότι είναι αποφασισμένοι να αξιοποιήσουν πλήρως την ευελιξία (!) που προσφέρει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι άλλη μια άσκηση ισορροπίας εις βάρος των συμφερόντων των Ευρωπαίων πολιτών. Το Παρίσι και η Ευρώπη διερμηνεύουν την κοινή δήλωση ως άνοιγμα προς την ανάπτυξη. Και το Βερολίνο την ερμηνεύει αυθεντικά ως επιμονή στον δρόμο της σωτηρίας, δηλαδή ως δημοσιονομική πειθαρχία.
Στη Βουλή η κυβέρνηση επιταχύνει τη νομοθετική εργασία για τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές ("μικρή ΔΕΗ", ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας με αιχμή τους αιγιαλούς, προοπτική κατεδάφισης συντάξεων), επιχειρώντας με τα τετελεσμένα να δεσμεύσει την κυβέρνηση της Αριστεράς. Η δέσμευση Τσίπρα ότι ως κυβέρνηση δεν θα αναγνωρίσει την πώληση της δημόσιας περιουσίας και τη διάλυση στρατηγικών τομέων της οικονομίας, καθώς και οι πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, προδιαγράφει τα στενά όρια του επιχειρούμενου από την κυβέρνηση εκβιασμού. Το πρώτο βήμα έγινε με τη συνάντηση των αντιμνημονιακών - δημοκρατικών πολιτικών κομμάτων με τα κινήματα και τις κοινωνικές οργανώσεις, με αιχμή την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Θα υπάρξει συνέχεια προκειμένου με βάση προγραμματικές συγκλίσεις να σφυρηλατηθεί η συνεργασία ή και η νέα ενότητα, ώστε να αφαιρεθεί από τον πρωθυπουργό η ικανότητα πολιτικών πρωτοβουλιών, που διαθέτει λόγω του παρόντος κοινοβουλευτικού συσχετισμού, με κορυφαία επιδίωξη την αποτροπή σχηματισμού πλειοψηφίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, μαζί τους και ο Σαμαράς, δείχνουν να μην έλαβαν το μήνυμα των ευρωεκλογών. Εκείνοι μπορούν να έχουν περιθώρια κινήσεων. Ο Σαμαράς καθημερινά δείχνει να εκτελεί εργολαβίες με το άγχος του πολιτικού ατυχήματος. Η επιλεκτική εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων ικανοποιεί ψηφοθηρικά ανοίγματα, καθώς και την επανεξισορρόπηση των σχέσεων ανάμεσα στην εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί ομολογία ρήγματος στη δημοκρατική νομιμότητα και επιβεβαίωση της δυναμικής ήττας που συνοδεύει την κυβέρνηση λόγω του αποτελέσματος των ευρωεκλογών.

 29.06.2014, Το κύριο άρθρο της Αυγής.

avgi.gr

«Είμαι άθεος, αλλά προσεύχομαι στον θεό να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ»

ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ, Σλοβένος φιλόσοφος.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Τάσο Τσακίρογλου (Εφημερίδα των Συντακτών).




• Εκτός από την Ελλάδα, όπου η ριζοσπαστική Αριστερά τερμάτισε πρώτη στις ευρωεκλογές, στις υπόλοιπες χώρες οι επιδόσεις των κομμάτων της ήταν από μέτριες έως χαμηλές. Την προηγούμενη περίοδο είχαμε αναταραχές, αλλά η κατάσταση δεν ευνόησε τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις. Γιατί;

Είναι καθαρό το γιατί. Μπορεί να μην ενισχύθηκε η αντικαπιταλιστική Αριστερά, αλλά ενισχύθηκε η λαϊκιστική αντιμεταναστευτική Δεξιά. Ο μεγάλος νικητής των ευρωεκλογών ήταν αυτή η Δεξιά, η οποία αναδείχθηκε το ισχυρότερο κόμμα σε μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία και η Βρετανία. Και αυτό δεν είναι παράδοξο. Το πρόβλημα με την Αριστερά για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι το εξής: ναι, είχαμε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, αλλά, μέχρι σήμερα, με ορισμένες εξαιρέσεις όπως η Ελλάδα, και εδώ λέω «ίσως», είμαι ακόμα προβληματισμένος, αλλά και η Ισπανία με το Podemos, η Αριστερά δεν κατόρθωσε να παρουσιάσει ένα βιώσιμο πρόγραμμα. Ενα πρόγραμμα για το τι να κάνουμε, το οποίο θα είναι αποδεκτό από τη μεγάλη πλειονότητα. Είναι εύκολο να είσαι αντικαπιταλιστής και να κατηγορείς τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αλλά το θέμα είναι τι να κάνουμε. Ετσι, η Αριστερά δεν αντιμετώπισε τη ριζοσπαστική αντιμεταναστευτική Δεξιά. Δείτε σε όλη την Ευρώπη: σήμερα στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο γίνεται πιο «πολιτισμένο». Η Μαρίν Λεπέν ασκεί κριτική ακόμα και στον πατέρα της και έτσι αρκετοί αριστεροί αρχίζουν και συμπαθούν τώρα το Εθνικό Μέτωπο. Το πρόγραμμα αυτού του κόμματος δεν είναι πια ρατσιστικό. Βασικά τάσσεται κατά της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, η οποία είναι υπηρέτης του διεθνούς Κεφαλαίου, λέει ότι χρειαζόμαστε ένα ισχυρότερο κυρίαρχο κράτος που θα νοιάζεται για τους εργαζομένους του κ.λπ. κ.λπ.

• Αυτό σημαίνει μια μεταλλαγμένη Ακροδεξιά;

Οχι. Νομίζω ότι την τελευταία δεκαετία δημιουργείται μια νέα πολιτική διαίρεση στην Ευρώπη. Παλιότερα ήταν όπως στην Ελλάδα: Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό κόμμα που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Το ίδιο με τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς στην Αγγλία. Τώρα όμως αναδύεται κάτι καινούργιο. Εχουμε ένα κύριο κόμμα, το οποίο θα ονομάζαμε «κόμμα της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας». Είναι καθαροί καπιταλιστές, αλλά την ίδια στιγμή είναι ανοιχτοί σε πολιτιστικά μέτρα, όπως για παράδειγμα οι γάμοι των ομόφυλων ζευγαριών κ.λπ. Και έτσι έχουμε ένα, ας πούμε, μεταδημοκρατικό κόμμα, που υποστηρίζει ότι χρειαζόμαστε τεχνοκράτες ειδικούς για να διαχειριστούν την οικονομία και ταυτόχρονα ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε θέματα όπως το σεξ, η θρησκεία κ.λπ. Μ’ αυτόν τον τρόπο η μόνη σοβαρή εναλλακτική είναι αυτή η λαϊκιστική δεξιά εξέγερση.

• Και η ριζοσπαστική Αριστερά;

Αυτή σε όλη την Ευρώπη ισχυριζόταν για δεκαετίες ότι ζούμε σ’ ένα ψευδοκράτος Δικαίου και ότι σε λίγο θα έρθει η κρίση, οπότε θα έχει φτάσει και η ώρα της. Τώρα που η κρίση είναι εδώ, με εξαίρεση την Ελλάδα, η Αριστερά δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την απλή διαμαρτυρία του τύπου «σταματήστε την κερδοσκοπία των τραπεζών» κ.λπ.

• Εδωσε μόνο αμυντικούς αγώνες.

Ναι. Δεν είχε ένα ζωντανό πρόγραμμα. Γι’ αυτόν τον λόγο θαυμάζω ακόμα την Ελλάδα. Είναι το μοναδικό παράδειγμα, όπου απ’ αυτές τις μαζικές διαμαρτυρίες βγήκε ένα μαζικό οργανωμένο κίνημα. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα έλεγα ότι είναι παγκόσμιας και ιστορικής σημασίας, αν και δεν θα πρέπει να περιμένουμε και τόσο πολλά, διότι η Αριστερά δεν πρότεινε κάποια εναλλακτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αριστερά είναι ανόητη. Υπάρχει όντως εναλλακτική. Το πραγματικό πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα φανεί σε περίπτωση που κερδίσει τις εθνικές εκλογές. Θα αφορά το πού θα πάμε, με τι πρόγραμμα.

• Τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη σας;



Σε αντίθεση με διάφορους αναλυτές στην Ελλάδα, που λένε ότι ο Τσίπρας θα εγκαθιδρύσει ένα ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος, λέω ότι η μόνη δυνατότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η μετριοπάθεια. Η μόνη περίπτωση για να πετύχεις κάτι στην Ελλάδα δεν είναι να δοκιμάσεις μια παλαβή αριστερίστικη ριζοσπαστική επανάσταση και μετά να αποτύχεις και στη συνέχεια να έχεις μια καλή ιστορική ανάμνηση του στιλ «Α, τι ωραία που ήταν!». Οχι. Το κράτος στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένο και πελατειακό. Ξέρω ότι αυτό που θα πω ακούγεται τρελό και ίσως ορισμένοι μαρξιστές θα με κρέμαγαν γι’ αυτό. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να προσεγγίσει κάποιους παραγωγικούς καπιταλιστές, οι οποίοι, επίσης, πρέπει να έχουν κουραστεί απ’ αυτή την κατάσταση, απ’ αυτό το πελατειακό και παρασιτικό κράτος. Πρέπει να είμαστε ολοκληρωτικά πραγματιστές. Ισως εάν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα τίμιο αστικό κόμμα, το οποίο θα μετέτρεπε την Ελλάδα απλώς σ’ ένα κανονικό κράτος (βέβαια κανένα δεν είναι κανονικό, όλα τα κράτη είναι τρελά), σ’ ένα κράτος που να μοιάζει κάπως περισσότερο σ’ ένα κανονικό φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος. Και αυτό είναι ένα εμπόδιο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ταυτόχρονα και μια μοναδική ευκαιρία.

• Τι εννοείτε;

Για να χρησιμοποιήσουμε την παλιά μαρξιστική γλώσσα, τα αστικά κόμματα είναι ηλίθια, διότι αφήνουν αυτό το πεδίο ελεύθερο και οι πολίτες το γνωρίζουν. Ξέρω ότι οι πολίτες που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι όλοι αριστεροί, αλλά έχουν αηδιάσει από τα υπάρχοντα κόμματα. Επιζητούν μια αποτελεσματική διακυβέρνηση. Εδώ υπάρχει μια υποκρισία της Ε.Ε. Επιτίθενται στην Ελλάδα ως μια διεφθαρμένη χώρα και στις τελευταίες εκλογές υποστήριξαν τη Νέα Δημοκρατία, η οποία αποτελεί την ενσάρκωση αυτής της διαφθοράς. Θα το ξαναπώ. Είναι προς το συμφέρον ακόμα και των δυτικών τραπεζών να είναι πιο ανοιχτόμυαλες.

• Βλέπουμε όμως ότι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε επιμένουν στην ίδια συνταγή. Εχουν άγνοια κινδύνου ή ο φανατισμός τους δεν τους επιτρέπει να δουν τις συνέπειες των επιλογών τους;

Εδώ παίζεται ένα πολύ βρόμικο πολιτικό παιχνίδι το οποίο δεν είναι ορθολογικό ακόμα και για τη δική τους ατζέντα. Δεν μιλώ ως μαρξιστής, αλλά ως ένας γενικός παρατηρητής των κοινωνικών εξελίξεων. Σε αντίθεση με χώρες όπως η Κίνα και η Σιγκαπούρη ή οι ΗΠΑ, νομίζω ότι στην Ευρώπη, και δεν εννοώ σε περιθωριακές χώρες αλλά σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, η κυρίαρχη τάξη χάνει την ικανότητά της να κυβερνά. Και δεν εννοώ να κυβερνά εξ ονόματος του λαού, αλλά απλά να επιδιώκει ορθολογικά συμφέροντα κ.λπ. Ακόμα και με τη λιτότητα. Φυσικά, όταν βρίσκεσαι σε κρίση πρέπει να κάνεις οικονομία, όμως ακόμα και ένα αναγκαίο επίπεδο λιτότητας πρέπει να εντάσσεται σ’ έναν θετικό σκοπό, δηλαδή να αναδιαρθρώσεις την οικονομία. Νομίζω ότι ο τρόπος που η Ευρώπη χρησιμοποιεί τη λιτότητα είναι ένας ανορθολογικός τελετουργικός τρόπος: είμαστε χρεωμένοι, άρα πρέπει να κάναμε κάτι κακό, άρα πρέπει να υποφέρουμε για να πληρώσουμε το τίμημα.

• Μοιάζει με θρησκευτική προσέγγιση.

Η λιτότητα δεν αποτελεί ορθολογική πολιτική. Είναι μια θρησκευτική τελετουργία.

• Και φυσικά ο ευρωπαϊκός Βορράς την ίδια ώρα έχει τεράστια κέρδη από τις περιοριστικές πολιτικές στον Νότο.

Αυτή είναι η πιο σκοτεινή πλευρά του παιχνιδιού. Και δεν είναι το μόνο παράδοξο. Δείτε τι κάνει η Μέρκελ στη Γερμανία. Εξαιτίας της συμμαχίας με τους Σοσιαλδημοκράτες, κινείται σχεδόν προς τα αριστερά. Δεν εφαρμόζεται πολιτική λιτότητας στη Γερμανία. Ξανακινείται λιγάκι προς ένα κράτος Πρόνοιας. Ετσι, έχουμε αυτή την παράλογη πολιτική. Το πλούσιο κομμάτι της Ευρώπης εκμεταλλεύεται το φτωχό προκειμένου να χρηματοδοτεί την ευημερία του. Ισως αντιτείνετε ότι η Μέρκελ κάνει ό,τι είναι ορθολογικό για τη Γερμανία. Εγώ αμφιβάλλω. Διότι μακροπρόθεσμα αυτό δεν θα έχει αποτέλεσμα. Στο τέλος θα καταρρεύσει και αυτό θα είναι το τέλος του γερμανικού κράτους Πρόνοιας.

• Και ταυτόχρονα γεννιέται ένα ισχυρό αντιγερμανικό αίσθημα σε όλη την Ευρώπη.

Ναι, διότι ακόμα και η Μαρίν Λεπέν και αυτός ο τρελάρας, ο Νάιτζελ Φάρατζ, της αντιμεταναστευτικής Δεξιάς στην Αγγλία, τον οποίο συνάντησα πρόσφατα σε ένα πάνελ, είναι πολύ ευγενικός και «πολιτισμένος». Δεν παραδέχεται ότι τάσσεται κατά των μεταναστών. Μου είπε: «Εάν οι μετανάστες είναι καλοί και σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι, είναι καλοδεχούμενοι στην Αγγλία». Πρόσθεσε ότι δεν θα είχε πρόβλημα με έναν Ελληνα γείτονα, αλλά με έναν Ρουμάνο Ρομά που είναι εγκληματικό στοιχείο. Θέλει τους καλούς και όχι τους κακούς μετανάστες. Ολοι ξέρουμε όμως ότι όντως είναι ρατσιστής. Εχουμε αυτή τη νέα «πολιτισμένη» αντιμεταναστευτική Δεξιά κι αυτό είναι επικίνδυνο.

• Εχουν επιρροή στους απλούς ανθρώπους.

Ακριβώς. Και είναι αποτελεσματικοί. Σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική, ίσως αυτές οι δύο τάσεις, δηλαδή οι φιλελεύθεροι τεχνοκράτες και ο αντιμεταναστευτικός λαϊκισμός, ανακαλύψουν ότι μπορούν να δουλέψουν από κοινού. Η επίσημη πολιτική του αστικού κράτους να είναι η φιλελεύθερη τεχνοκρατία με ταυτόχρονη ρατσιστική λαϊκιστική ρητορική.

• Ηδη στην Ελλάδα τα κύρια παραγωγικά υπουργεία τα έχουν νεοφιλελεύθεροι υπουργοί, ενώ η διαχείριση της επικοινωνιακής πολιτικής γίνεται από λαϊκιστές της Δεξιάς.

Ακριβώς. Νομίζω ότι το μήνυμά μας στους ειλικρινείς φιλελεύθερους που τάσσονται κατά της αντιμεταναστευτικής Δεξιάς πρέπει να είναι ότι συμφωνούμε με τους στόχους τους, όπως η ανθρώπινη ελευθερία κ.λπ. Ωστόσο, μόνο μια ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί να διασφαλίσει ό,τι αξίζει σε μια φιλελεύθερη ατζέντα. Μόνο εμείς οι αριστεροί μπορούμε να σώσουμε τους φιλελεύθερους. Εάν δεν τους βοηθήσουμε, θα υποταχτούν σ’ αυτή τη νέα λαϊκιστική Δεξιά.

• Εδώ και δύο χρόνια ο Τζούλιαν Ασάνζ κατάφερε ένα ισχυρό πλήγμα στη μυστική διπλωματία και στα κρατικά μυστικά. Την ίδια περίοδο είχαμε τις αποκαλύψεις για τις μαζικές παράνομες παρακολουθήσεις από την αμερικανική NSA. Μπορούμε να αντισταθούμε σ’ αυτές τις ολοκληρωτικές πρακτικές;

Πολλοί μιλώντας για τα WikiLeaks λένε ότι η διαφάνεια είναι ουτοπία. Ομως αυτά άλλαξαν ήδη τον κόσμο. Μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε σε τι κόσμο ζούμε. Και, παρότι έχουμε αρκετές μάχες μπροστά μας, αυτό ήταν μια επιτυχία. Το ευρύ κοινό δεν εμπιστεύεται πλέον τους κρατικούς μηχανισμούς. Είναι ένα σχεδόν ιστορικό επίτευγμα. Γνωρίζαμε ότι γίνονται βασανιστήρια, αλλά λέγαμε «ας είναι, βασανίζουν κάποιους τρομοκράτες». Ετσι, υποκρινόμασταν ότι δεν ξέραμε και τους αφήναμε να κάνουν τη βρόμικη δουλειά μυστικά. Τώρα δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Μακροπρόθεσμα αυτές οι ηλίθιες μυστικές υπηρεσίες θα είναι καταστροφή για τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ θα έπρεπε να αρχίσουν να σκέφτονται για όλα αυτά. Οσοι σήμερα είναι εχθροί τους κάποτε ήταν οι πράκτορές τους. Ο Μπιν Λάντεν χρηματοδοτήθηκε κατά των Ρώσων στο Αφγανιστάν. Δεν είναι μόνο ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν κάποια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Μακροπρόθεσμα οδηγούνται σε μια αυτοκαταστροφή. Τα έχουν κάνει τελείως θάλασσα.

• Και ο Ομπάμα;

Κοιτάξτε, σήμερα είναι της μόδας να είσαι κατά του Ομπάμα. Ομως αυτός έκανε ορισμένα καλά πράγματα, έστω μετριοπαθή, ενώ υπήρξαν και άλλα που δεν έκανε. Για παράδειγμα αντιστάθηκε στον πειρασμό να εισβάλει στη Συρία. Αυτό που φοβάμαι είναι η τρομακτική προπαγάνδα κατά του Ομπάμα και το ενδεχόμενο να έρθουν πάλι διάφοροι παρανοϊκοί δεξιοί που θα αρχίσουν τις επεμβάσεις.

• Εννοείτε τους νεοσυντηρητικούς;

Ναι. Γι’ αυτό να μη θεωρούμε τα WikiLeaks αποτυχία. Ηταν επιτυχία. Ακόμα και εάν είμαστε κριτικοί, να μην ξεχνάμε ότι τώρα όλοι ξέρουν ότι μας παρακολουθούν. Νομίζω ότι αυτό το κίνημα των WikiLeaks πρέπει να οικουμενικοποιηθεί. Ολες οι μεγάλες δυνάμεις πρέπει να το φοβούνται. Είναι σημαντικό.

• Το μήνυμά σας για την Ελλάδα;

Είμαι άθεος αλλά προσεύχομαι στον θεό, όπως και εκατομμύρια άλλοι στη Δύση έχουν μια κρυφή ελπίδα, να νικήσει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι κάθε σαράντα-πενήντα χρόνια αφήνουν κάποιο τέτοιο κόμμα να έρθει στην εξουσία για έναν χρόνο και τότε όλα πάνε στραβά, ακολουθεί οικονομικό χάος και οι άνθρωποι παίρνουν το μάθημά τους.


……………………………………..

Ποιος είναι

Γεννημένος το 1949, ο Ζίζεκ διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα. Θεωρείται κριτικός θεωρητικός που δουλεύει στο πλαίσιο των παραδόσεων του χεγκελιανισμού, του μαρξισμού και της λακανικής ψυχαναλυτικής. Εχει σημαντική συμβολή σε τομείς όπως η πολιτική θεωρία, η θεωρία του κινηματογράφου και η θεωρητική ψυχανάλυση. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του από τις εκδόσεις Scripta: «Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα» (2011), «Βία: έξι λοξοί στοχασμοί» (2010), «Το υψηλό αντικείμενο της ιδεολογίας» (2006), «Ιράκ: η δανεική χύτρα» (2006), «Η μαριονέτα και ο νάνος» (2005), «Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού» (2003), «Μίλησε κανείς για ολοκληρωτισμό;» (2002). Από τις εκδόσεις Πατάκη «Λακάν» (2009).

efsyn.gr

«Μικρή» ΔΕΗ – Μέγα σκάνδαλο!

Νίκος Μπογιόπουλος

 

 

Γιατί ξεπουλιέται η ΔΕΗ; Για να έχει ο λαός… φτηνό ρεύμα; Αυτή είναι η αγωνία της τρόικας; Να έχει ο λαός φτηνό ρεύμα; Γι’ αυτό με το που πάτησε το πόδι της στην Ελλάδα έθεσε - ήδη από το πρώτο Μνημόνιο - ως «προαπαιτούμενο» των περίφημων δόσεων την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ; Αυτή είναι η αγωνία και του ΔΝΤ που στην τελευταία του έκθεση απαίτησε την επίσπευση των διαδικασιών του ξεπουλήματος; Να έχει ο λαός φτηνό ρεύμα; Ο λόγος που οι πολυεθνικοί κολοσσοί έχουν βγάλει τα μαχαίρια ποιος θα κατασπαράξει τη ΔΕΗ, από τις γερμανικές «RWE»και «EON» μέχρι την ιταλική «Edison» και τις γαλλικές «EDF» και «Gaz De France – Suez», είναι η αγωνία τους να έχει φτηνό ρεύμα ο ελληνικός λαός;
Κάτι μας λέει ότι άλλοι είναι οι λόγοι του ξεπουλήματος. Όπως, για παράδειγμα, ότι σύμφωνα με τα οικονομικά αποτελέσματα του Α’ τριμήνου 2014, ο τζίρος της ΔΕΗ άγγιξε το 1,5 δισ. ευρώ και τα προ φόρων, τόκων κλπ κέρδη (EBITDA) της επιχείρησης ανήλθαν στα 309 εκατ. ευρώ. Ο λόγος που έχουν πέσει σαν τα κοράκια πάνω από το σώμα της ΔΕΗ είναι, για παράδειγμα, ότι σύμφωνα με τα οικονομικά αποτελέσματα χρήσης 2013, ο κύκλος εργασιών της ΔΕΗ ανήλθε στα 6 δισ. ευρώ! Ότι τα κέρδη (EBITDA) την ίδια περίοδο εκτινάχτηκαν στα 987 εκατ. ευρώ! Ο λόγος είναι πως όταν αποβιβάστηκε η τρόικα στην Ελλάδα, ήξερε πως σύμφωνα με τα οικονομικά αποτελέσματα του έτους 2009 τα προ φόρων κέρδη της ΔΕΗ ήταν 993,1 εκατ. ευρώ και ο κύκλος εργασιών της 6,030 δισ. ευρώ.
Αυτός είναι ο λόγος που η ΔΕΗ τεμαχίζεται, κομματιάζεται και – στην πραγματικότητα – χαρίζεται σε μεγάλους «επενδυτικούς» ομίλους: Τα 6 δισ. ευρώ που κατ’ έτος ανέρχεται ο τζίρος της εταιρείας και τα οποία θέλουν να ξεκοκαλίσουν εγχώριοι και ξένοι όμιλοι.
Γιατί θέλει η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν να ξεπουλήσουν τη ΔΕΗ; Γιατί τους πιέζει η τρόικα; Μα ήδη από το 2004, τότε που ούτε τρόικα υπήρχε, ούτε Μνημόνια, στα προεκλογικά τους μάλιστα προγράμματα, διαφήμιζαν τα εξής:  «Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακολουθήσει "επιθετική" πολιτική στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, τόσο στις μετοχοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων όπως ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΔΕΗ, η ΕΧΑΕ, τα ΕΛΠΕ (...)» (Προεκλογικό πρόγραμμα ΠΑΣΟΚ, 2004, σελίδα 12).
Αυτά έγραφαν, αυτά ομολογούσαν, γι' αυτά τα πεπραγμένα τους πανηγύριζαν, αυτά είχαν συμπεριλάβει στο προεκλογικό τους πρόγραμμα.  Ήδη από το 2004! Και επαναλαμβάνουμε ότι τότε ούτε τρόικα υπήρχε, ούτε δημόσια χρέη, ούτε ελλείμματα στην πολιτική επικαιρότητα. Τι υπήρχε, όμως, και τότε και σήμερα; Υπήρχαν και υπάρχουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Υπήρχαν και υπάρχουν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και η επιθυμία τους να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στον τομέα της ενέργειας και γενικά στο δημόσιο τομέα της οικονομίας. Ως εκ τούτου, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έχουν δίκιο όταν λένε πως δεν είναι το ΔΝΤ, δεν είναι η ΕΕ, δεν είναι η ΕΚΤ που τους «αναγκάζουν» να γίνονται ξεπουληματίες του τόπου. Ο... εαυτός τους είναι που τους «αναγκάζει»! Οι άνθρωποι έχουν το ξεπούλημα στο πολιτικό DNA τους. Και είναι τόσο περήφανοι γι' αυτό που το διαλαλούσαν και προεκλογικά!
Μήπως, όμως, το ξεπούλημα (σσ: ιδιωτικοποίηση το λένε αυτοί) μπορεί να επιφέρει κάποια οφέλη στο δημόσιο ταμείο, ειδικά στην δύσκολη συγκυρία που περνάει η Ελλάδα, με το τόσο υψηλό δημόσιο χρέος;
Μα εδώ έρχονται να απαντήσουν τα αποτελέσματα του προηγούμενου ξεπουλήματος που συντελέστηκε υπό την κωδική ονομασία «μετοχοποίηση». Από τις αρχές του 2001 ξεκίνησε και ως τα τέλη του 2003 ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της λεγόμενης «μετοχοποίησης» της ΔΕΗ που έφτασε στο 49% των μετοχών της. Ιδού τι συνέβη:

• Το ελληνικό δημόσιο από την πώληση του 49% των μετοχών της ΔΕΗ σε ιδιώτες το 2001-2003, εισέπραξε 1,8 δισ. ευρώ.
• Ναι, αλλά την ίδια περίοδο, τα καθαρά κέρδη (μετά από φόρους, τόκους και αποσβέσεις) της ξεπουλημένης κατά το ήμισυ ΔΕΗ ΑΕ ήταν 2,4 δισ. ευρώ!!

Τι έκανε, δηλαδή, η τότε κυβέρνηση του Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον κ. Παπανδρέου και υπουργό Πολιτισμού τον κ.Βενιζέλο; Ξεπούλησε τη μισή ΔΕΗ, εξασφαλίζοντας σίγουρα κέρδη σε αυτούς που την ξεκοκάλισαν, έσοδα που τελικά πήγαν στις τσέπες των ιδιωτών και όχι στα δημόσια ταμεία. Εκτοτε η «συνετή» και «νοικοκυρεμένη» αυτή πολιτική, συνεχίζεται. Ακάθεκτη. Και παράλληλα συνεχίζεται το ψεύδος ότι με αυτή την πολιτική - την πολιτική του ξεπουλήματος - «μειώνεται το δημόσιο χρέος». Στο μεταξύ, βέβαια, το δημόσιο χρέος αυξάνει. Ακάθεκτα, κι αυτό…
Αυτό που ετοιμάζονται να διαπράξουν με τη λεγόμενη «μικρή ΔΕΗ» είναισκάνδαλο μεγατόνων:
α) Παραδίδουν στα ιδιωτικά συμφέροντα μεγάλο μέρος σημαντικότατων υποδομών ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.
β) Βγάζουν στο σφυρί δέκα μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και μεγάλος μέρος των κοιτασμάτων λιγνίτη που αντιστοιχούν σε κοιτάσματα 450 εκατομμυρίων τόνων!
γ) Κόβουν από τη ΔΕΗ το 30% του σώματός της, το πιο προσοδοφόρο, και το παραδίδουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
δ) Μαζί παραδίδουν έτοιμες υποδομές, το δικαίωμα στον «επενδυτή» να παράγει και να διανέμει ρεύμα, να προχωρά στην εξόρυξη λιγνίτη, και
ε) ταυτόχρονα με όλα αυτά του παραδίδουν και εξασφαλισμένο πελατολόγιο που αντιστοιχεί στο 30% της ηλεκτρικής ενέργειας που πουλά η ΔΕΗ! Με άλλα λόγια: Έτοιμη περιουσία, έτοιμη δουλειά, έτοιμη «μπίσνα»…
Εδώ οφείλεται, λοιπόν, η «έγνοια» τους για τη ΔΕΗ. Το βλέμμα τους είναι στραμμένο στον τεράστιο τζίρο της εταιρείας, λόγω της στρατηγικής της θέσης στην ελληνική οικονομία, και όχι φυσικά στην «εξυπηρέτηση» του καταναλωτή, που ήδη πληρώνει το ρεύμα χρυσάφι και αύριο θα το πληρώνει πολύ ακριβότερο.
(Παρένθεση - γιατί στο σημείο αυτό πρέπει να είμαστε σαφείς): Όποιος υπερασπίζεται τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ δεν μπορεί να υπερασπίζεται την σημερινή και τάχα «δημόσια» ΔΕΗ. Άλλωστε είναι αυτή η σημερινή ΔΕΗ, η τάχα «δημόσια»,  που αγοράζει από ιδιώτες ρεύμα σε τιμή ακριβότερη απ' ό,τι το παράγει η ίδια. Είναι αυτή η ΔΕΗ, η σημερινή και τάχα «δημόσια», που πουλάει το ρεύμα με προνομιακό τιμολόγιο σε κεφαλαιοκράτες με ενεργοβόρες βιομηχανικές δραστηριότητες, την ώρα που ο λογαριασμός του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά έχει μετατραπεί σε «κεφαλικό φόρο»! Είναι αυτή η ΔΕΗ, η σημερινή και τάχα «δημόσια» που, την εποχή των μαγκαλιών, κόβει το ρεύμα σε χίλια νοικοκυριά και επιχειρήσεις την ημέρα!
Αυτό που σήμερα μας παρουσιάζουν σαν «δημόσια» ΔΕΗ δεν είναι παρά ένας δυνάστης. Που κάνει πλάτες στους «μεγάλους» και χαρατσώνει τους μικρούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση «ΠΕΣΙΝΕ». Το σκάνδαλο κράτησε για πάνω από 3 δεκαετίες! Το 1975 αποκαλύφθηκε ότι η ΠΕΣΙΝΕ έπαιρνε το ρεύμα από τη ΔΕΗ στο 1/3 του κόστους! Είναι ενδεικτικό ότι η πρώτη ανατιμολόγηση ακόμα και αυτού του «συμβολικού» ποσού της τιμής του ρεύματος στην ΠΕΣΙΝΕ, από το 1963 που άρχισε να λειτουργεί η πολυεθνική, έγινε το 1993, δηλαδή μετά από τριάντα χρόνια.  Με πρόχειρους υπολογισμούς, η συσσωρευμένη ζημιά δεκαετιών που προκάλεσε η πολυεθνική στη χώρα, ξεπερνά, στην προ ευρώ εποχή, τα 100 δισ. δραχμές...
Μιλάμε, επομένως, για μια πραγματικά δημόσια ΔΕΗ, ενταγμένη σε μια οικονομική πολιτική που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού, που θα αποτελεί εργαλείο μεγέθυνσης του κοινωνικού οφέλους και όχι του ιδιωτικού, ατομικού, καπιταλιστικού κέρδους. Τέτοια ΔΕΗ δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε. Και με ό,τι κάνουν σήμερα, επιδιώκουν μέσα στο αντικοινωνικό πλαίσιο που ήδη λειτουργεί η ΔΕΗ, να οδηγήσουν τα πράγματα στα ακρότατα αντικοινωνικά τους όρια, με την παράδοση ακόμα μεγαλύτερης πίττας του τομέα της ενέργειας απευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της λεγόμενης «απελευθέρωσης». Για τα κέρδη των λίγων. Εκεί αποβλέπει είτε το πλήρες ξεπούλημά της, είτε η περαιτέρω υπονόμευσή της.
   Και κάτι ακόμα: Οι ιδιωτικοποιήσεις, λένε οι κυβερνώντες, λειτουργούν προς το συμφέρον του καταναλωτή…

• Ε, τότε, γι’ αυτό, μάλλον, την περίοδο της «ευημερίας», από τους  Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά, όταν πια η ΔΕΗ δούλευε υπό το καθεστώς της ιδιωτικοποίησης του 49% των μετοχών της, οι αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος ξεπέρασαν μέσα στην τριετία το 25%...
• Γι’ αυτό και σήμερα, η μετοχοποιημένη και ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ έχει επιβάλλει περίπου 15 ανατιμήσεις (!) στα τιμολόγια της από το 2008 και μετά που έχουν οδηγήσει σε αύξηση των τιμών κατά 44%...
• Γι’ αυτό, μάλλον, οι κάτοικοι του Βερολίνου και του Αμβούργου έχουν ξεσηκωθεί από τις αυξήσεις 21% της τιμής του ρεύματος μέσα σε δυο χρόνια και ζητούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ενάντια στην ιδιωτικοποίησή του…
• Γι’ αυτό, μάλλον, ο λαός της Βουλγαρίας ξεσηκώθηκε πέρσι και ανέτρεψε την κυβέρνηση Μπορίσοφ με αίτημα την εθνικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας, η ιδιωτικοποίηση της οποίας είχε ως αποτέλεσμα αύξηση της τιμής του ρεύματος κατά 140%...
• Γι’ αυτό, μάλλον, η ιδιωτικοποίηση στη Βρετανία οδήγησε 3,5 εκατομμύρια νοικοκυριά σε «ενεργειακή φτώχεια», οι εταιρείες (σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα) κέρδισαν μεταξύ 9 – 11 δισ. ευρώ αλλά οι καταναλωτές έχασαν περί τα 5 δισ. ευρώ, η τιμή του ρεύματος αυξήθηκε από το 1997 έως το 2008 κατά 68% και συνεχίζει να αυξάνεται 8% ετησίως κατά μέσο όρο, και γι’ αυτό, «τελικά, μετά από 20 χρόνια ιδιωτικοποίησης, η «Ofgem» (η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας της Βρετανίας), που ήταν ανέκαθεν ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της ιδιωτικοποίησης«αναγνώρισε πέρυσι κι επισήμως πως το μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αγοράς ενέργειας δεν δουλεύει…» (carnagio.wordpress.com/2012/11/)

enikos.gr , 24 Ιουν. 2014

 

Ιδιωτική σοβιετία

Κυρίτσης Γιώργος

Στην προσπάθειά της να ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ, για την ακρίβεια να αποσπάσει το φιλέτο και να το παραδώσει, με προίκα τους καταναλωτές, σε κολλητούς (Μυτιληναίο, Μπόμπολα κ.λπ.), η κυβέρνηση και τα φιλοκυβερνητικά μίντια επαναφέρουν τη ρητορική της τελευταίας Σοβιετίας. Υπονοούν πως η ΔΕΗ είναι δημόσια και γι' αυτό δεν πάει καλά ως επιχείρηση, άρα πρέπει να την ξεφορτωθούμε.
Φυσικά όλα αυτά είναι ψέματα, και το γνωρίζουν. Η ΔΕΗ δεν είναι δημόσια, είναι κατ' ουσίαν ιδιωτική, εισηγμένη στο Χρηματιστήριο και, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις που θέλουν να την πουλήσουν φρόντισαν διά πράξεων και παραλείψεων να τη λεηλατήσουν, η ΔΕΗ παραμένει κερδοφόρα επιχείρηση, μοιράζει μάλιστα και μέρισμα.
Το επόμενο επιχείρημα, λογική συνέπεια του προηγούμενου, είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία. Πρόκειται περί ενός ιδεολογικού επιχειρήματος, το οποίο δεν δικαιώνεται από την πράξη. Η εμπειρία της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας στην Ελλάδα μπορεί να περιγραφεί κάλλιστα με την περίπτωση των Hellas Power και Energa, των δύο εταιρειών - παρόχων που εισέπρατταν κανονικά το χαράτσι και, αντί να το αποδίδουν στο Δημόσιο, το έστελναν στην Ελβετία... Είναι μάλιστα τόση η απέχθεια της κυβέρνησης προς όσους "ποινικοποιούν την επιχειρηματικότητα", που στη δίκη των δύο εταιρειών συνήγορος υπεράσπισης είναι ο υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης.
Οι "επενδυτές" της "μικρής ΔΕΗ" είχαν την επιλογή να φτιάξουν οι ίδιοι εργοστάσια, αλλά αφού μπορούν να πάρουν τα έτοιμα, γιατί να ξοδευτούν; Άλλωστε, ως γνωστόν, είμαστε σοβιετία... Το επιχείρημα "κράτος vs ιδιώτης" θα μπορούσε, όμως, να απαντηθεί και με άλλον τρόπο, ενσωματώνοντάς το. Ωραία, το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας. Τα βασικά δημόσια αγαθά, νερό, ενέργεια κ.λπ., μπορεί να είναι αντικείμενο επιχειρηματικότητας; Η κυβέρνηση απαντά "ναι" και προσπαθεί να ξεπουλήσει και το νερό και το ρεύμα και οτιδήποτε άλλο είναι στρατηγικής σημασίας. Πιθανόν οι ιδιώτες να είναι πιο αποτελεσματικοί στη στρατηγική. Αλλά είναι η στρατηγική για το ιδιωτικό οικονομικό τους όφελος, το οποίο δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με το γενικό όφελος, κατά κανόνα μάλιστα το αντιστρατεύεται.
Το παράδειγμα της ΔΕΗ είναι προσφυές: το κοινό όφελος υπαγορεύει την κατανάλωση της μικρότερης ποσότητας ενέργειας στην πιο καθαρή της μορφή. Το ιδιωτικό όφελος επιβάλλει τη μεγαλύτερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας, στην πιο φθηνή, άρα και βρόμικη μορφή της.
Για τη δημόσια αντίληψη, η φθηνή ενέργεια είναι κοινωνική πολιτική και τα ακριβά φίλτρα στα εργοστάσια ηλεκτρισμού είναι οικολογική πολιτική. Για το ιδιωτικό συμφέρον είναι χασούρα. Όπως χασούρα είναι και τα κοινωνικά τιμολόγια και το να μην κόβεται το ρεύμα σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Αλλά μπροστά στην επιχειρηματικότητα...

 25.06.2014 avgi.gr

Η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (21-22 Ιουνίου 2014)

Συμπεράσματα για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μάη 2014

1. Ευρωεκλογές

Το εκλογικό αποτέλεσμα της κάλπης για το Ευρωκοινοβούλιο είναι μια μεγάλη νίκη για το ΣΥΡΙΖΑ, το λαό μας, τις κοινωνίες όλης της Ευρώπης. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας, η Αριστερά αναδείχτηκε εκλογικά πρώτη δύναμη και με σημαντική διαφορά. Το αποτέλεσμα είναι πρωτίστως νίκη του λαού μας, που ξεπέρασε δυναμικά την προπαγάνδα φόβου, καταδίκασε την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και την πολιτική της ακραίας κοινωνικής λιτότητας, την πολιτική των μνημονίων.

Η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει τα μέλη και τον κόσμο της Αριστεράς που έδωσαν με επιτυχία τη μάχη των εκλογών και τους καλεί να δυναμώσουν την προσπάθεια για τη μεγάλη ανατροπή στη χώρα μας.

Η κυβερνητική και «ευρωπαϊκή» πολιτική των μνημονίων καταδικάστηκε. Τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης έχασαν. Ο ελληνικός λαός από «πειραματόζωο» εφαρμογής του μνημονιακού καθεστώτος, γίνεται πόλος αντίστασης και νέας ελπίδας. Οι στόχοι που είχαμε βάλει για τις Ευρωεκλογές, δηλαδή καταδίκη της κυβέρνησης και της πολιτικής της και εκλογική πρωτιά, επιτεύχθηκαν. Ο δρόμος για την πολιτική ανατροπή άνοιξε, αλλά μένουν πολλά ακόμη να γίνουν. Δυσάρεστο γεγονός των ευρωεκλογών ήταν η ενίσχυση της ακροδεξιάς εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής.

Το συνολικό ευρωπαϊκό αποτέλεσμα καταδεικνύει την έντονη αμφισβήτηση που διαμορφώνεται απέναντι στην νεοφιλελεύθερη οικοδόμηση της Ευρώπης. Αυτό εκφράστηκε με άνοδο της αριστεράς στη νότια Ευρώπη και την Ιρλανδία, αλλά και, δυστυχώς, της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης Η άνοδος της ακροδεξιάς αποδεικνύει από τη μια μεριά τις σοβαρές αδυναμίες της αριστεράς σε αυτές τις χώρες να εντάξει στο πολιτικό σχέδιό της πολίτες που δυσανασχετούν από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, όσο και την αποδοχή από ευρύτερες μάζες του ρατσιστικού και ξενοφοβικού λόγου. Η εξοικείωση των λαϊκών στρωμάτων με το ρατσιστικό λόγο δεν είναι άσχετη με την υιοθέτηση των ξενοφοβικών επιχειρημάτων από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, από τα κυρίαρχα μίντια προκειμένου να συσκοτίσουν τις αιτίες της κρίσης. Είναι ανάγκη σε επίπεδο αξιών, πολιτικής και κοινωνίας να μελετήσουμε και να καταρτίσουμε ένα σχέδιο στο πλαίσιο του ΚΕΑ ώστε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της ακροδεξιάς, στις ποικίλες μορφές της, και της φασιστικής απειλής πανευρωπαϊκά.

Η υποψηφιότητα του σ. Αλέξη Τσίπρα και η παρουσία του στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή προσέδωσε μια δυναμική που ενέπνευσε αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε έναν εναλλακτικό δρόμο για την Ευρώπη. Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ευρώπη αποσαφηνίζει τους πόλους σύγκρουσης για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης, με κύρια πεδία τη δημοκρατία, την οικονομία, την απασχόληση και τις κοινωνικές ανάγκες. Απαιτείται η διαμόρφωση ενός πλαισίου μεγάλων στόχων – ρήξεων, με βάση το οποίο πρέπει να αναπτυχθεί ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό κίνημα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Στις νέες μετεκλογικές συνθήκες διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση. Πρέπει να σημειώσουμε ιδιαίτερα την προσπάθεια του συστήματος να διαμορφώσει με επικοινωνιακά μέσα την κοινή γνώμη, με μυθεύματα περί της αντοχής και ανοχής – αν όχι αποδοχής – της ασκούμενης πολιτικής και συγχρόνως περί της ανάγκης ανασυγκρότησης του μνημονιακού και νεοφιλελεύθερου κέντρου, με τη μορφή είτε της κεντροαριστεράς, είτε της κεντροδεξιάς.

Τα κυβερνητικά κόμματα, παρά την απονομιμοποίησή τους, και την ουσιαστική απώλεια της δεδηλωμένης, που τους στερεί τη δυνατότητα τους να διαχειρίζονται τα της χώρας, κωφεύουν στη λαϊκή εντολή «να φύγουν». Επιμένουν στη μνημονιακή γραμμή, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και να επιτύχουν την επιβίωση της κυβερνητικής εξουσίας, με βασικό σενάριο την επίτευξη κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας 180 ψήφων για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Η κυβέρνηση και το σύστημα εξουσίας πρόκειται να χρησιμοποιήσει, όπως έχει αποδείξει και η ιστορία, κάθε μέσο για την εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας: από την εξαγορά συνειδήσεων και τις προσφορές ανταλλαγμάτων μέχρι τις απειλές και τους εκβιασμούς. Η αριστερά καταδικάζει αυτές τις μεθόδους. Η αριστερά επιλέγει το δρόμο της ιδεολογικής, πολιτικής και προγραμματικής ηγεμονίας.

Συνοπτικά τα αποτελέσματα

Τα επίδικα των ευρωεκλογών δεν ταυτίζονται βεβαίως, με αυτά των βουλευτικών. Σε κάθε περίπτωση είναι μια δευτερεύουσα εκλογική μάχη, που δίνει πλεονέκτημα στους μικρότερους κομματικούς σχηματισμούς. Κανείς όμως δεν αμφισβητεί την αυξημένη πολιτική σημασία που εντέλει πήραν οι φετινές ευρωεκλογές, μετά από 4 χρόνια μνημονιακής πολιτικής, καθώς και το ότι το αποτέλεσμα της 25ης Μαΐου διαμόρφωσε ένα νέο πολιτικό χάρτη, τις συντεταγμένες του οποίου ορίζουν:

α)η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό που εδραιώνει εκείνο των βουλευτικών εκλογών.

β)η υποχώρηση των κομμάτων της συγκυβέρνησης (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ/Ελιά) κατά 11%, με απώλειες δηλαδή περίπου 855 χιλ. ψήφων σε σύγκριση με το 2012,

γ)η συρρίκνωση του τρίτου εταίρου της συγκυβέρνησης του 2012, της ΔΗΜΑΡ,

δ)η επικύρωση της εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής, που πλέον αποτελεί βασική συνιστώσα του κομματικού συστήματος, με διείσδυση σε λαϊκά και εργατικά στρώματα, και μάλιστα με μία σταθερή εκλογική βάση,

ε)η χαμηλότερη των προσδοκιών (τους) καταγραφή των ΑΝΕΛ, του ΚΚΕ, παρά την ενίσχυσή του, και του νεοσύστατου ΠΟΤΑΜΙΟΥ.

Ένα νέο πολιτικό και εκλογικό φαινόμενο που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά είναι η εισβολή των επιχειρηματικών συμφερόντων ευθέως στην πολιτική διαχείριση των υποθέσεων των πόλεων. Τα φαινόμενα Μώραλη στον Πειραιά, Μπέου στο Βόλο, οι επιθέσεις τρομοκράτησης των πολιτών υπέρ επιχειρηματικών συμφερόντων στη Νέα Φιλαδέλφεια συνιστούν συμπτώματα σωβούσας ασθένειας της αστικής δημοκρατίας στη χώρα μας, στο ενδιάμεσο της πολιτικής και της οργανωμένης παραβατικότητας.

Την ίδια στιγμή, το γεγονός ότι στις 25 Μαΐου πήγαν στις κάλπες 274.660 λιγότεροι ψηφοφόροι σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου 2012, μαρτυρά ότι για ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας η εκλογική μάχη ήταν αδιάφορη. Η τάση αυτή δεν μπορεί να αγνοηθεί, στο βαθμό μάλιστα που αποτελεί πάγια προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να αναπαραχθεί, εξοβελίζοντας τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία από την πολιτική συμμετοχή

Η πολιτική ανάλυση.

Η λεγόμενη «κεντροαριστερά» συρρικνώθηκε, όμως κατάφερε να επιβιώσει, έστω και με σημαντικές εκλογικές απώλειες, κυρίως χάρη σε εκείνα τα κοινωνικά στρώματα τα οποία είτε δεν έχουν θιγεί από τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας είτε θεωρούν ότι η πίεση απέναντί τους έφτασε στο τέλος της.

Η συρρίκνωση της κεντροαριστεράς, παρά τις μεταμορφώσεις της με νέα και παλαιότερα σχήματα, δεν μπορεί να κρύψει την κρίση κοινωνικής αντιπροσώπευσης που διέρχεται, αφού τα μεσαία και λαϊκά στρώματα απομακρύνονται από αυτή, ενώ η πρόσδεση της στη ΝΔ και η ηγετική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική γεωγραφία δημιουργεί διαιρετικές τάσεις στο εσωτερικό της.

Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε μια προσπάθεια κεντροαριστερής ανασύστασης. Αυτό αποτελεί ένα κρίσιμο ζήτημα στην προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να δημιουργήσει αναχώματα προκειμένου να ανακοπεί η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και το ερώτημα που αιωρείται ειναι σε ποια κοινωνικά αιτήματα αναφέρεται η κεντροαριστερά, ποιά ειναι τα κοινωνικά ερείσματα της ύπαρξης της;

Η κεντροαριστερά αποτέλεσε βασικό πολιτικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας και δια μέσω αυτού και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Χωρίς την κεντροαριστερά, το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ποδηγετεί σε μόνιμη βάση την κοινωνία.

Σε πολιτικό επίπεδο η αντιμετώπιση της κεντροαριστερής ανασύστασης είναι κεντρικό πρωτεύον καθήκον για να έχει ο Συριζα ηγεμονικό ρόλο.

Η ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων δείχνει κυρίως την κοινωνική πόλωση, τη σύγκρουση ανάμεσα σε δυο κόσμους : από τη μια οι δυνάμεις της εργασίας, τα πληττόμενα λαϊκά και μεσαία στρώματα, οι λαϊκές συνοικίες και οι φτωχογειτονιές και από την άλλη οι δυνάμεις του πλούτου, τα συμφέροντα, η διαπλοκή.

Τελευταία, αλλά όχι έσχατη παρατήρηση είναι η ανησυχητική άνοδος και η παγίωση των συσχετισμών της Χ.Α., ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις. Η ενδυνάμωση του νεοναζιστικού φαινομένου, που έχει βάση την οργή που προκαλεί η μνημονιακή πολιτική, καθώς και ο εκφυλισμός του παλαιού πολιτικού συστήματος ταυτόχρονα με την αναβίωση και ενίσχυση ρατσιστικών αντιλήψεων, πρέπει συγχρόνως να αποδοθεί και στη στρέβλωση των αξιών, μέσω του νεοφιλελευθερισμού που εμπεδώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Η σύγκρουση με την ακροδεξιά και το ναζισμό σε αυτό το επίπεδο, το επίπεδο των αξιών, του πολιτισμού και της ιδεολογίας πρέπει να είναι διαρκής και ανειρήνευτη. Η αντιφασιστική πάλη με τον τρόπο που ασκείται μέχρι σήμερα έχει καταδείξει τα όριά της και συνεπώς απαιτείται η αναπροσαρμογή της. Η ΠΓ καλείται σε σύντομο χρονικό διάστημα να διατυπώσει συνολική πρόταση.

Ταξική, κοινωνική και χωρική επιρροή και πόλωση.

Ταξική ανάλυση της ψήφου.

Σε σχέση με την ταξική σύνθεση της εκλογικής του βάσης, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το κατ’ εξοχήν κόμμα των δυναμικών στρωμάτων των ανέργων (30,0%), των ιδιωτικών (28,8%) και των δημοσίων υπαλλήλων (30,9%), των επαγγελματιών (29,6%), και συνολικά των νεότερων σε ηλικία κατηγοριών (υπερέχει σαφώς της ΝΔ σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες μέχρι και 64 ετών), όπου επιβεβαιώνεται η υπεροχή του, όπως και το 2012, και η σαφής διαιρετική τομή που διατρέχει το εκλογικό σώμα στη βάση της απασχόλησης και της ταξικής ένταξης, καθώς και της ηλικίας. Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να υστερεί στους αγρότες (18,7%) και στους συνταξιούχους (23,8%), παρόλο που στους τελευταίους παρουσίασε σημαντική βελτίωση των ποσοστών του, ανάλογη με την αύξηση που είχε στους πάνω των 65 ετών.

Ειδικά για τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, θα πρέπει να σημειωθεί και η μεγάλη απόκλιση που παρατηρείται στο εσωτερικό της συγκεκριμένης κοινωνικής κατηγορίας, με τη σχετική αντοχή της ΝΔ, αλλά και μια ισχυρή επιρροή της ΧΑ, εικόνα η οποία προέρχεται κυρίως από τα μεσαία και ανώτερα στελέχη του ιδιωτικού τομέα (στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει ένα ισχνό 11,8% και 13,8% αντίστοιχα), ενώ παρατηρείται και στις δύο κατηγορίες προβάδισμα της ΝΔ με 23,5% και 20%,αλλά και εξαιρετικά υψηλά ποσοστά για την ΧΑ με 20% και 14% καθώς και ισχυρή παρουσία του Ποταμιού με 12% μεταξύ των υψηλόβαθμων στελεχών του ιδιωτικού τομέα). Αντίθετα, στις κατώτερες θέσεις της απασχόλησης (κατώτερο προσωπικό γραφείου, ανειδίκευτη εργασία, ελαστική απασχόληση - part time) o ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει ένα ποσοστό κοντά στο 30%, με το μεγαλύτερο στην κατηγορία των ανειδίκευτων εργατών (33,3%).

Η χωρική επιρροή.

Το πρώτο που θα πρέπει να σημειώσει κανείς σχετικά με την κατανομή της χωρικής/γεωγραφικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εξισορρόπηση σε μεγάλο βαθμό του διπόλου Αθήνας-περιφέρειας που είχε εμφανιστεί το 2012, αφού πλέον η εκλογική καταγραφή του ΣΥΡΙΖΑ εξαπλώνεται σχεδόν ισόρροπα σε όλη την Επικράτεια, επιβεβαιώνοντας έτσι την παρατήρηση ότι η περιφέρεια ακολουθεί με μία ορισμένη καθυστέρηση τις πολιτικές εξελίξεις που καταγράφονται πρώτα στην Αθήνα.

Το δεύτερο που πρέπει να σημειώσει κανείς είναι η απόλυτη υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ στα λαϊκά προάστια – παρά μία ορισμένη οριακή υποχώρηση της εκλογικής επιρροής μας στα λαϊκά προάστια της Ανατολικής Αττικής και Δυτικής Αθήνας (που οφείλουμε να σκύψουμε πάνω της με ιδιαίτερη προσοχή)– και η αναμενόμενη υστέρηση, έναντι του δικομματισμού, στις πλούσιες συνοικίες. Όπως είναι αναμενόμενο, εμφανίζεται μία διαφοροποιημένη εκλογική συμπεριφορά μεταξύ των «εργατικών – μισθωτών» περιοχών και των πιο «προνομιούχων» αστικώνπεριοχών. Οι μεν πρώτες δίνουν ισχυρά ποσοστά στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ, οι δε δεύτερες επιλέγουν με πολύ μεγάλη στατιστική σημαντικότητα τη ΝΔ (και δευτερευόντως το Ποτάμι).

Ωστόσο, αυτό που θα πρέπει να τονιστεί είναι ότι λόγω της κρίσης και της υποβάθμισης των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, την οποία επέφερε η μνημονιακή πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά ισχυρά ακροατήρια και στα μεσοαστικά στρώματα, ενώ σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012, φαίνεται ότι αντιμετωπίζεται λιγότερο φοβικά και εχθρικά και από τα αστικά στρώματα. Αντίθετα, η ΝΔ ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη φορά, έχοντας συρρικνωθεί τελείως στις λαϊκές γειτονιές και κυρίως χάνοντας την επιρροή της μεταξύ των μεσοαστικών στρωμάτων, που αποτέλεσαν για αυτή «τάξεις - στηρίγματα».

Η κοινωνική κατανομή – Συσπειρώσεις/μετακινήσεις

Η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ αυξάνεται στους άνδρες, σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου του 2012.

Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σημαντική αύξηση της εκλογικής του επιρροής στους πολίτες με στοιχειώδη μόρφωση (από 19% σε 25%), ενώ ως προς τις ηλικίες, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ανησυχητική πτώση στις μικρές ηλικίες, οι οποίες κερδήθηκαν από το Ποτάμι και αύξηση στις ηλικίες πάνω των 65 χρονών (από 13% στο 21%).

Μεγάλη υποχώρηση έχουμε υποστεί βεβαίως στη μειονότητα της Θράκης, η οποία συνδέεται αφενός με δικές μας αστοχίες και αφ’ ετέρου με την ταύτιση των άμεσων συμφερόντων, δηλαδή την εξουδετέρωση του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ Τουρκικού Προξενείου και των κομμάτων του Μνημονίου στην περιοχή (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), όπου μοίρασαν ψήφους, τοπικές και υπερτοπικές εξουσίες στις 3 κάλπες (Δήμος στο ΠΑΣΟΚ, Περιφέρεια στη ΝΔ, ευρωψηφοδέλτιο στο μειονοτικό κόμμα).

Γενικώς στις πρόσφατες ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη μεγαλύτερη συσπείρωση (77%) από όλα τα κόμματα, στις δε απευθείας μετακινήσεις ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ το ισοζύγιο είναι θετικό (9% και-2,4%), όταν τον Ιούνιο του 2012 το ισοζύγιο ήταν αρνητικό (4% και-5%)

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 6,1% της εκλογικής του δύναμης προς τα λοιπά κόμματα και 4,9% προς το ΠΟΤΑΜΙ, διαρροή που αφορά ένα σημαντικό τμήμα της νεολαίας που γοητεύεται από το lifestyle και το μετα-πολιτικό ύφος του τελευταίου.

2. Αυτοδιοικητικές εκλογές

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές οι δυνάμεις μας σημείωσαν ένα μεγάλο βήμα μπροστά, πίσω όμως από την πολιτική μας επιρροή και τις προσδοκίες μας. Για πρώτη φορά, περιφερειακές κινήσεις που στηρίχθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ, κέρδισαν 2 περιφέρειες. Την μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, την Αττική και την ιδιαίτερα σημαντική περιφέρεια των Ιονίων. Ταυτόχρονα, η μάχη της Αθήνας, παρά το τελικό αποτέλεσμα, είναι μια κερδισμένη μάχη που ως τέτοια χρειάζεται να την αξιοποιήσουμε.

Όπως είχαμε κατ’ επανάληψη τονίσει προεκλογικά, η μεγάλη επιτυχία δεν πρέπει να κρύψει αδυναμίες, λάθη και αστοχίες. Το αντίθετο. Σήμερα όμως από καλύτερες θέσεις μπορούμε να αναμετρηθούμε με όσα μας εμποδίζουν, ώστε ακόμα καλύτερα και ακόμα ταχύτερα να φτάσουμε στον πρώτο υψηλό στόχο.

Είχαμε θέσει ως πολιτικούς στόχους, με ομόφωνη απόφαση της ΠΓ και της ΚΕ, τη ματαίωση των σχεδίων της δικομματικής κυβέρνησης για χαλαρή αυτοδιοικητική ψήφο, και την υπογράμμιση του γεγονότος ότι στις σημερινές συνθήκες το πολιτικό και το αυτοδιοικητικό συμβαδίζουν.

Θέσαμε ως στόχο τη δημιουργία νέων παρατάξεων αλλά και τη στήριξη επιτυχημένων παρατάξεων και τη συμμετοχή μας στις εκλογές σχεδόν στο σύνολο των Καλλικρατικών δήμων. Κυρίως δε, η πολιτική μας απόφαση έθετε ως στόχο την αντιστοίχηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη νέα κοινωνική του στήριξη που είχε διαμορφωθεί μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012.

Αναμετρηθήκαμε με νέα προβλήματα

Σε αυτές τις τριπλές εκλογές έγιναν για πρώτη φορά πρωτοφανείς σε έκταση και βάθος θεσμικές παρεμβάσεις της «τελευταίας στιγμής». Ενδεικτικά :

Αλλαγή ημερομηνίας του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, ώστε οι ευρωεκλογές να συμπέσουν με το δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών.

Αύξηση του μέγιστου αριθμού των υποψηφίων στις δημοτικές εκλογές.

Καθιέρωση του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές, με διπλασιασμό των υποψηφίων.

Προβλήματα και περιπλοκές στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των ετεροδημοτών.

Όλα τα παραπάνω έκαναν περισσότερο δύσκολη και περίπλοκη την αυτοδιοικητική μας παρέμβαση, ενώ δυσχεραίνουν την ουσιαστικότερη εξαγωγή συμπερασμάτων από τα αποτελέσματα. Πόσο μάλλον όταν οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί, οι παρεμβάσεις, θεσμικές και διοικητικές, της κυβέρνησης περιορίζουν την αυτονομία της αυτοδιοίκηση μετατρέποντάς την σε ετεροδιοίκηση, δηλαδή σε κρατικό θεσμό, που απέχει από τη βούληση των πολιτών.

Η αριθμητική της αυτοδιοικητικής μας παρέμβασης

Συμμετείχαμε και στηρίξαμε δημοτικά σχήματα σε 213 από τους 325 Καλλικρατικούς Δήμους (όταν το 2010 είχαμε στηρίξει παρατάξεις, είτε ως αυτόνομη κάθοδο είτε σε συνεργασίες, σε 104 Δήμους), καλύπτοντας το 90% του πληθυσμού.

Συμβάλαμε για να εκλεγούν δημοτικές αρχές που ανήκουν στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε 23 Δήμους, εκ των οποίων 10 στην Αττική (Αγία Παρασκευή, Αιγάλεω, Βύρωνας, Ζωγράφου, Καισαριανή, Κερατσίνι-Δραπετσώνα, Νέα Ιωνία, Πέραμα, Φιλαδέλφεια-Χαλκηδόνα, και Χαλάνδρι), 5 πρωτεύουσες Νομών (Κέρκυρα, Κοζάνη, Λάρισα, Λειβαδιά και Λευκάδα), και 8 περιφερειακούς δήμους (Αλιάρτου-Θεσπιέων, Ανωγείων, Αριστοτέλη, Διρφύων-Μεσσαπίων, Ναυπακτίας, Σκύρου, Σφακίων, και Τυρνάβου).

Έχουμε 1024 δημοτικούς συμβούλους και πάρα πολλούς τοπικούς συμβούλους στους 204 δήμους, καθώς μόνο σε 9 δήμους που κατεβήκαμε δεν κατορθώσαμε να εκλέξουμε δημοτικό σύμβουλο.

Επίσης, κατεβάσαμε παρατάξεις στο σύνολο των Περιφερειών της χώρας, κερδίζοντας δύο από αυτές, επομένως σήμερα, εκτός των 2 περιφερειαρχών, έχουμε 11 άμεσα εκλεγμένους (χωρικούς) αντιπεριφερειάρχες και 144 περιφερειακούς συμβούλους (όταν το 2010 είχαμε 17).

Πολιτικά συμπεράσματα

Η εφαρμογή οργανωτικά και πολιτικά των πολιτικών μας στόχων αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση και ανέδειξε σημαντικές αδυναμίες όπως : απουσία αυτοδιοικητικής εμπειρίας και προσανατολισμού σε πολλές οργανώσεις, την περιχαράκωση των οργανώσεων σε αρκετές περιπτώσεις, την ανάδειξη φιλοδοξιών που εμπόδιζαν τις συλλογικές μας αποφάσεις, όπως για παράδειγμα την απόφαση για επιλογή υποψηφίων δημάρχων σε πόλεις μεγαλύτερες των 60.000 σε συνεννόηση των τοπικών οργανώσεων με την ΚΕ, η οποία δεν τηρήθηκε.

Οι επιτυχίες μας δεν πρέπει να κρύψουν, αρνητικά φαινόμενα παραγοντισμού και προσωπικών φιλοδοξιών, κλειστών κομματικών διαδικασιών και αχρείαστων εντάσεων. Ως κόμμα και ως Ο.Μ. είμαστε ακόμη, και παρά τις βελτιώσεις, μακριά από τη γείωση με την κοινωνία και το επίπεδο οργανωτικότητας μας δεν αντιστοιχεί στο να εκφράζει τις ελπίδες και τις αγωνίες της κοινωνίας, ιδιαίτερα σε τοπικό επίπεδο.

Το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών δείχνει ότι δεν υπάρχει η ανακλαστική αντιστοίχηση της γενικής εκλογικής μας επιρροής με τα τοπικά σχήματα που επιλέξαμε. Αυτό δείχνει από την μια μεριά την ανάγκη να συγκροτηθεί ένα ριζικά διαφορετικό αλλά ελκτικό μοντέλο αυτοδιοικητικής λειτουργίας, που να σηματοδοτεί με ενάργεια την ρήξη με το σημερινό τοπικό κατεστημένο και να το ανταγωνίζεται αποτελεσματικά. Ένα αυτοδιοικητικό καθεστώς που αποδεικνύεται ότι έχει μεγάλη αντοχή και ικανότητα αναπαραγωγής του. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων και την ανάγκη μεγαλύτερης εξειδίκευσης και κοινωνικής γείωσης και ταυτόχρονα καθημερινή πολιτική παρουσία και δράση των οργανώσεων μας σε τοπικό/αυτοδιοικητικό, σε πολιτικό και προγραμματικό επίπεδο.

Από την άλλη η καταγραφόμενη απόκλιση ενός τμήματος της επιρροής μας με τις επιλογές που κάνουμε ιδιαίτερα στις περιφερειακές εκλογές, αποδεικνύει τους χαμηλούς δεσμούς που έχουμε με ένα μεγάλο τμήμα της εκλογικής μας επιρροής, το οποίο παρουσιάζει στοιχεία διπλής ταυτότητας και για το οποίο πρέπει να αξιοποιηθούν πολιτικά και ιδεολογικά μέσα ώστε να αποκτήσει συμπεριφορά μεγαλύτερης πολιτικής ταύτισης με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Νέα κατάσταση, Νέα καθήκοντα

Ο λαός μας έδωσε το μήνυμα: Θέλουμε να κυβερνήσετε. Θέλουμε όμως περισσότερα από εσάς – πιο καθαρό, επεξεργασμένο και ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο, όχι αμφισημίες, πλήρη διαφοροποίηση από το φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Πέστε μας καθαρά τι θα κάνετε και πως θα το κάνετε.

Απαιτείται λοιπόν να ανταποκριθούμε στο αίτημα των καιρών για τη συγκρότηση ενός πλατιού δημοκρατικού, προοδευτικού, ριζοσπαστικού κινήματος ανατροπής, που όχι μόνο θα κερδίσει τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, αλλά θα αποτελέσει τη νέα μεγάλη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που θα αναλάβει το ιστορικό έργο της κοινωνικής σωτηρίας και της ανασυγκρότησης της πατρίδας μας.

Ο λαός μας έδωσε εντολή να επισπεύσουμε. Να ανταποκριθούμε στο αίτημα των καιρών και να βάλουμε τέλος στην ανθρωπιστική κρίση που ταλαιπωρεί εκατομμύρια Έλληνες πολίτες, και ιδιαίτερα στο πεδίο των 1.500.000 ανέργων και ταυτόχρονα να δώσουμε ανάσα, ελπίδα και εμπιστοσύνη σε όλους όσους υποφέρουν, και είναι πάρα πολλοί.

Εμπιστοσύνη γιατί οφείλουμε να ακυρώσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς, αντίθετα θα επιδιώξουμε και να πετύχουμε την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η δε αποπληρωμή του εναπομείναντος να γίνει με ρήτρα ανάπτυξης. Να προχωρήσουμε άμεσα στην αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος της εργασίας και στο σχεδιασμό της παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότηση της χώρας, με καθοριστικό ρόλο του δημόσιου και κοινωνικού τομέα, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ενός δημόσιου, κοινωνικά ελεγχόμενου, τραπεζικού συστήματος.

Εμπιστοσύνη διότι θα ρυθμίσουμε δίκαια το ιδιωτικό χρέος

Ελπίδα, γιατί θα προχωρήσουμε άμεσα στην αύξηση των δημοσίων δαπανών, στο σταμάτημα των απολύσεων στο Δημόσιο τομέα, στην επαναπρόσληψη των αντισυνταγματικά απολυθέντων, στην προστασία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα από μαζικές απολύσεις και στην κατάργηση της διαθεσιμότητας στο δημόσιο τομέα.

Ανάσα, γιατί θα επαναφέρουμε το κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, το επίδομα ανεργίας στα 461 ευρώ, τις συντάξεις στα προ του 2009 επίπεδα αρχίζοντας από τις χαμηλότερες, θα προστατεύσουμε τους εργαζόμενους από τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών επαναφέροντας τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις συμβάσεις εργασίας.

Με οδηγό τις συνεδριακές μας αποφάσεις θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων.

Έχουμε πολύτιμες εμπειρίες να αξιοποιήσουμε σε αυτή τη διαδρομή, τις Σκουριές, τους αγώνες των καθαριστριών, των Διοικητικών, τους αγώνες για το νερό, το δημοψήφισμα για την ΕΥΑΘ, την ΒΙΟΜΕ, τις δομές αλληλεγγύης και τόσα άλλα μικρότερα ή μεγαλύτερα παραδείγματα της κοινωνικής κίνησης

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές μπορεί γρήγορα και με επιτυχία να συνεχίσει την αύξηση της επιρροής του, δίνοντας μεταξύ άλλων έμφαση στα ενωτικά, ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του, καθιστώντας ακόμα πιο πλήρες, ακόμα πιο συνεκτικό το ριζοσπαστικό πρόγραμμά του, επιχειρώντας μια ακόμα πιο βαθειά στροφή στα λαϊκά προβλήματα, στα κινήματα και τους κοινωνικούς αγώνες, με ιδιαίτερη έμφαση στη νεολαία και την αναζωογόνηση του νεολαιίστικου κινήματός.

Κοινωνική συσπείρωση

Η ανατροπή ταυτόχρονα με τις δράσεις μας σε κοινωνικό προγραμματικό επίπεδο απαιτεί τη συγκρότηση μιας πλατιάς δημοκρατικής προοδευτικής ριζοσπαστικής συμμαχίας, μια συσπείρωση ικανή να διεκδικήσει την αυτοδυναμία στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πρωτοστατήσει και να αφιερώσει δυνάμεις, να σχεδιάσει και να δημιουργήσει μια πρωτότυπη προοδευτική, αντιμνημονιακή, κοινωνική συσπείρωση. Μια συσπείρωση δυνάμεων, κινήσεων, συλλογικοτήτων και κοινωνικών φορέων που θα τροφοδοτήσει, με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, με διαδικασίες συμμετοχής και εθελοντικής δράσης, ένα υπαρκτό, πλειοψηφικό και διάχυτο δυναμικό που ασφυκτιά από την αδυναμία έκφρασης και εκπροσώπησης. Αυτή η πρωτότυπη αντιμνημονιακή κοινωνική συσπείρωση θα συνδέεται με το εγχείρημα μιας νέας ριζοσπαστικής μεταπολίτευσης, με στόχους τη σωτηρία και την ανόρθωση,της κοινωνίας και της χώρας.

Στα πλαίσια αυτά είναι αναγκαίο να παρθούν όλα τα πολιτικά και οργανωτικά μέτρα, να αφιερωθούν δυνάμεις για την υλοποίηση μιας τέτοιας κατεύθυνσης. Είναι φυσιολογικό και πρέπει αυτή η πρωτοβουλία να συνδεθεί και να συνδυαστεί με όλη την προγραμματική δουλειά, τη μεγάλη διαβούλευση που πρέπει να γίνει μέσα στην κοινωνία και με συμμετοχή των ίδιων των ενδιαφερόμενων κάθε φορά για την αντιμετώπιση των μεγάλων και κρίσιμων προβλημάτων.Τέλος η προσπάθεια αυτή οφείλει να συνδυαστεί με μια τολμηρή αναδιάταξη δυνάμεων μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, με την εξωστρεφή κίνηση του μεγαλύτερου μέρους της προς την κοινωνία και με στόχο τη δημιουργία ενός πλατιού αντιμνημονιακού πολιτικού ρεύματος. Όπως επίσης χρειάζεται να συνδυαστεί με μια εξίσου τολμηρή αναδιάταξη του κόμματος, ώστε,να αντιστοιχηθεί με τους στόχους της πρωτοβουλίας. Αυτό σημαίνει πολιτικοποίηση και άνοιγμα προς την κοινωνία που μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα, θέτοντας παράλληλα το στόχο του διπλασιασμού των μελών μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Η ΚΕ εξουσιοδοτεί την Πολιτική Γραμματεία

Να σχεδιάσει και να φέρει σε έγκριση στην Κ. Ε. ένα πλάνο ενεργειών και μεγάλων πρωτοβουλιών προκειμενουν να καταστεί δυνατή μια συμμαχία των ανέργων, των μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των αυτοαπασχολούμενων, των πολύ μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, της αγροτιάς που αγωνίζεται σε αντίξοες συνθήκες για να επιβιώσει.

Μιας συμμαχίας που υπερασπίζεται την ανάγκη για μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή στις γυναίκες και τους άντρες, τους νέους και τις νέες και ολόκληρη την τρίτη ηλικία, όλους αυτούς που θίγονται βάναυσα από τη μνημονιακή πολιτική και οδηγούνται σε απόγνωση.

Μια συμμαχία που υπερασπίζεται ανυποχώρητα τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια όλων των κατοίκων της χώρας, που επιδιώκει τη θεσμική κατάργηση και την κοινωνική εξάλειψη όλων των φυλετικών, σεξιστικών, θρησκευτικών διακρίσεων, που πολεμά την περιθωριοποίηση των αδύνατων, των χωρίς φωνή, των διαφορετικών, στο πλαίσιο μιας σύγχρονης, τολμηρής και πλουραλιστικής αντίληψης για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.

Αυτή η συμμαχία απευθύνεται σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο σε όσους ενστερνίζονται αυτή την κατεύθυνση, μάχονται για την επικράτησή της και συμφωνούν σε ένα αντιμνημονιακό, αντινεοφιλελεύθερο, δημοκρατικό πρόγραμμα, που προτείνεται ως μόνο ικανό να σταματήσει τη καταστροφή και να δώσει ελπίδα στο κόσμο να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.

Το κόμμα μας

Τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος στη μεγάλη τους πλειονότητα, παρά τα προβλήματα που αναδείχθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις, έδωσαν τη μάχη με ενότητα και αυταπάρνηση. Εντούτοις, στο επίπεδο των ανώτερων θεσμικών οργάνων του κόμματος όπως και της επικοινωνιακής πολιτικής, υπήρξαν αστοχίες, σε συνθήκες όμως «έκτακτης ανάγκης» λόγω των τριπλών εκλογών και της επείγουσας λήψης κρίσιμων αποφάσεων.

Η εσωτερική ζωή του κόμματος μονοπωλήθηκε με τα ζητήματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, από τον Σεπτέμβριο του 2013, σε μιά περίοδο μάλιστα που μεσολάβησαν σημαντικά πολιτικά γεγονότα. Τα κριτήρια και οι προτεραιότητες που συνομολογήσαμε συνάντησαν ισχυρές αντιδράσεις και απώλεια σημαντικού πολιτικού χρόνου, έτσι ώστε η παρέμβαση που έγινε για να τοποθετηθούν στελέχη πρώτης γραμμής στις Περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους, ήταν η μοναδική πλέον λύση, με εύλογα όμως ελλείμματα όσο αφορά την αναγνώρισή τους ως εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών..

Ενώ διακηρύσσαμε ότι κεντρικός άξονας της παρέμβασής μας έπρεπε να ήταν οι ευρωεκλογές, εντούτοις ελάχιστες κομματικές δυνάμεις ασχολήθηκαν με τις ανάγκες των ευρωεκλογών. Η καμπάνια όμως του σ. Α. Τσίπρα σε όλη την Ελλάδα και ο αντίκτυπος της καμπάνιας του στην Ευρώπη με την απήχηση του ντιμπέητ, έδωσαν αέρα στην καμπάνια μας και πολιτικοποίησαν τη συζήτηση.

Τέλος σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο δεν δώσαμε έμφαση και δεν απαντήσαμε πολιτικά στα φαινόμενα της κεντροαριστερής ανασύστασης (Ποτάμι, επανεμφάνιση ΓΑΠ κλπ) και δεν προβλεψαμε την δύναμη που διατηρεί σε αυτοδιοικητικό επίπεδο ο γραφειοκρατικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ.

Στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προωθηθούν επειγόντως αλλαγές, με στόχο τη συγκρότηση ενός ισχυρού, πραγματικά δημοκρατικού και συλλογικού, αριστερού κόμματος, σε έκτακτες μάλιστα συνθήκες, του οποίου οι οργανώσεις και τα μέλη θα συμμετέχουν ουσιαστικά στη λήψη των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα και θα έχουν ουσιαστική παρέμβαση στα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, στους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα.

Κομβικό ζήτημα είναι οι μεγάλες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο κόμμα με στόχο την κατάκτηση της δημοκρατικής και συλλογικής του λειτουργίας, την απάλειψη των παθογενειών, τη μαζικοποίηση και ισχυροποίησή του ως μιας δύναμης της οποίας ο κάθε κρίκος μπορεί να αναδεικνύεται σε ηγετική δύναμη στην πολιτική πάλη, ώστε να συσπειρώνει και να κινητοποιεί ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, να συνδυάζει την κριτική, τον έλεγχο, την αντιπαράθεση με την ενεργή συμμετοχή στη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο

Να εντοπίσουμε τις αδυναμίες και να σχεδιάσουμε όλοι μαζί, «βάση» και «ηγεσία» από κοινού, τις απαραίτητες αλλαγές που θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά για τέτοια φαινόμενα στο μέλλον. Να δούμε ακόμα καλύτερα πως διαμορφώνουμε και κρίνουμε, τόσο τη γενική μας πολιτική, όσο και την καθημερινή πολιτική μας δράση, ποιος είναι ο ρόλος των οργάνων και πώς τα συγκροτούμε, τι σημαίνει «κόμμα στο χώρο», πώς κάνουμε επιλογές πολιτικών και προσώπων κ.ά.

Η προσεκτική, δημοκρατική αλλά και αποφασιστική αναδιάταξη των δυνάμεών μας σε όλα τα επίπεδα, θα βοηθήσουν στην αποκατάσταση των σχέσεων εμπιστοσύνης και στην βελτίωση της συλλογικής και συνεκτικής πολιτικής μας λειτουργίας, τόσο απαραίτητης για τις πυκνές και κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις που έχουμε μπροστά μας.

Διαθέτουμε τα εργαλεία γι’ αυτή την αναδιάταξη. Είναι η πλήρης και διαφανής λειτουργία των εκλεγμένων οργάνων, η δημοκρατική αντιπαράθεση απόψεων και ο σεβασμός στις αποφάσεις που θα λαμβάνονται με αυτόν τον τρόπο, η ενιαία δημόσια εκφορά του κεντρικού πολιτικού μας λόγου, ώστε να μη δίνουμε αφορμές για επιθέσεις εξαιτίας αυθαίρετων ερμηνειών της πολιτικής μας γραμμής, η ενεργοποίηση των μελών στη βάση της εξωστρεφούς δραστηριότητας, ο απολογισμός και η λογοδοσία που θα έχουν την κοινωνία ως τελικό αποδέκτη.

Ταυτόχρονα πρέπει να διασφαλίσουμε ένα καθεστώς ισότητας και αποτελεσματικότητας σε όσα στελέχη καλούνται να μας εκπροσωπήσουν στα media.

Τα προβλήματα ανακύπτουν από την ύπαρξη πολλές φορές ενός αμφίσημου λόγου, από τον παραγοντισμό, τις ιδιοτελείς πρακτικές και την αυτονόμηση στελεχών από συλλογικές αποφάσεις Η πρόσφατη εκλογική μάχη κατέδειξε επίσης συμπεριφορές που εισάγουν έναν ανταγωνισμό μεταξύ των στελεχών μακριά από τα κεκτημένα και τις αρχές της αριστεράς.

Να ανοίξουμε πλατιά τις πόρτες μας σε όλους όσους, χωρίς ιδιοτέλεια, θέλουν να προσφέρουν στο στόχο της ανατροπής. Να συγκροτήσουμε ακόμα καλύτερα την εσωτερική μας λειτουργία με το βλέμμα προς την κοινωνία και να στήσουμε ΟΜ παντού. Κεντρικό ζήτημα είναι η δημιουργία ενός μάχιμου κομματικού δυναμικού αφοσιωμένου στην υπόθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς και της προοδευτικής αλλαγής, που εντάσσεται με ανιδιοτέλεια και χωρίς παραγοντισμούς στην κοινή μας προσπάθεια.

Η αναγκαία μαζικοποίηση των οργανώσεων δεν είναι απλά ένας αριθμητικός στόχος. Δεν είναι η αξιοποίηση της προοπτικής ενός εν δυνάμει κυβερνητικού κόμματος, που ελκύει ανθρώπους που προσκολλώνται στην εκάστοτε εξουσία. Δεν είναι η αύξηση των μελών στα χαρτιά που συμμετέχουν μόνο στη διαμόρφωση εσωτερικών συσχετισμών. Θα πρέπει να στοχεύει κυρίως στα ποιοτικά χαρακτηριστικά, να αφορά στην ένταξη μελών-αγωνιστών και τη διαμόρφωση δραστήριων και ριζοσπαστικών στελεχών με πρωτοπόρα κομματική δραστηριότητα αλλά και δραστήρια πολιτικοκοινωνική παρέμβαση.

Ιδιαίτερο βάρος χρειάζεται στην ανάπτυξη συλλογικής πολιτικής λειτουργίας των οργανώσεων μελών με σχέδιο, με μαζική δράση και πρωτοβουλίες στην περιοχή ευθύνης τους ,ώστε να είναι το κόμμα στο χώρο τους. Απαιτείται επίσης η ενίσχυση του πολιτικού ρόλου των ενδιάμεσων οργάνων, η κατάκτηση του επιτελικού ρόλου των κεντρικών οργάνων, τα οποία με την εξασφάλιση της συλλογικής πολιτικής λειτουργίας και την ενεργοποίση τους ως ενιαίο πολιτικό κέντρο μπορούν να αποτρέψουν κάθε φαινόμενο υποκατάστασης τους.

Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να δημιουργήσουμε το κόμμα μας ως "συλλογικό διανοούμενο" με την έννοια ότι δεν παράγει μόνο πολιτική, αλλά την ίδια στιγμή παράγει αξίες και ιδεολογία αντίπαλες στις αξίες του νεοφιλελευθερισμού, στην ιδεολογία του αστικού κόσμου, αντίπαλος και ανταγωνιστής στην ομογενοποίηση και στην αισθητική των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Την ιδία στιγμή οφείλουμε να κτίζουμε το κόμμα μας ως "οργανωτή" της κοινωνικής κίνησης, που ενθαρρύνει τις συλλογικότητες, τις αντιστάσεις, τις διεκδικήσεις, τα εναλλακτικά παραδείγματα, με λίγα λόγια το κόμμα μας οφείλει να ενθαρρύνει την οργάνωση των υποτελών τάξεων.

Η Νεολαία

Πρέπει να γίνει ειδική συζήτηση στην ΚΕ για τον προσανατολισμό και τις μεθόδους δράσης στη νέα γενιά, η οποία όλο το προηγούμενο διάστημα είχε μικρή συμμετοχή στους αγώνες. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στη νεολαία διότι ενώ έχουμε αυξημένη εκλογική επιρροή, η οργανωτική αποτύπωσή της και η πολιτική-ιδεολογική παρέμβασή μας είναι ασθενής. Αυτό το ζήτημα πρέπει να απασχολήσει όλο το κόμμα και τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και χρειάζεται επειγόντως να ληφθούν μέτρα, να κατατεθούν σχέδια δράσης. Η Νεολαία μας πρέπει να αναπτυχθεί, να αντιστοιχηθεί οργανωτικά και πολιτικά στην εκλογική μας επιρροή. Χρειαζόμαστε ένα κίνημα νεολαίας που να αγκαλιάζει τους εργαζόμενους, να οργανώνει τους ανέργους, τους νέους της επισφάλειας και της εργασιακής περιπλάνησης, τους φοιτητές. Χρειαζόμαστε μια νεολαία πρωτοπορία στον πολιτισμό, στη νεανική καλλιτεχνική δημιουργία, τις τέχνες και τα γράμματα. Για να πετύχουμε τα παραπάνω, δηλαδή για να καταστεί ο χώρος μας ελκυστική επιλογή για τη νέα γενιά που βιώνει πολύ έντονα την κρίση, είναι αναγκαίο να προβάλλουμε τα ριζοσπαστικά και εναλλακτικά μας χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα να δομήσουμε ένα πολιτικό και πολιτιστικό αντιπαράδειγμα. Αντιπαραδείγματα που να απαντούν μεταξύ άλλων στον αποκλεισμό της νέας γενιάς από την πολιτική και την εξώθηση της στη διευρυμένη αποχή.

Η κοινωνική γείωση

Είναι η ώρα να δώσουμε ποιοτική συνέχεια στην κοινωνική μας γείωση, οι εκλογές έδειξαν ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε και να εκφράσουμε τη συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεων της εργασίας, τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα που πλήττονται από την κρίση.

Να συμβάλλουμε στην ακόμη μεγαλύτερη ανάπτυξη κινημάτων αντίστασης, δομών αλληλεγγύης, εναλλακτικών παραγωγικών εγχειρημάτων, με μια νέα συγκρότηση και δικτύωση των αυτοδιοικητικών κινήσεων για συντονισμό και ανταλλαγή εμπειρίας.

Να ανασυγκροτήσουμε το συνδικαλισμό της μισθωτής εργασίας, ένα συνδικαλισμό που να περιλαμβάνει όλους, τους εντός και εκτός των τειχών. Ένα συνδικαλισμό ταξικό, αγωνιστικό και διεκδικητικό, ένα συνδικαλισμό της άμεσης δημοκρατίας. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνδυαστεί με παρεμβάσεις μέσα στην υπάρχουσα δομή των συνδικάτων ώστε να αλλάξει ριζικά ο συσχετισμός, να αναπτυχθούν συντονισμένοι αγώνες και να κυριαρχήσει ο ταξικός προσανατολισμός των συνδικάτων. Να επινοήσουμε νέους τρόπους συμμετοχής πλάι στους παλιούς, να δώσουμε έμφαση στην άμεση δημοκρατία και στην πολιτική συμμετοχή.

Η Κ.Ε. αποφασίζει

1. Η δουλειά των οργανώσεων για την εκτίμηση των αποτελεσμάτων και τα νέα καθήκοντα να συνεχισθεί και να ολοκληρωθεί στα μέσα Ιούλη. Όλες οι Ν.Ε να καταθέσουν τα συμπεράσματά τους στη Π.Γ. με ευθύνη του οργανωτικού γραφείου. Μέχρι την ίδια περίοδο τα 13 περιφερειακά συμβούλια του κόμματος να φέρουν ανάλογες εκθέσεις με τα συμπεράσματα.

2, Οφείλει να υπάρξει ένας σχεδιασμός και σε επίπεδο περιφερειών και σε επίπεδο οργανώσεων (Νομαρχιακών) για τα συγκεκριμένα μέτρα προετοιμασίας και ενίσχυσης της δουλειάς μας στη ΤΑ. Χρειάζεται κεντρική εποπτεία και καθοδήγηση, με τη συνδρομή του τμήματος Τ.Α ώστε να πραγματοποιηθεί αυτό το καθήκον.

3. Για τα προβλήματα της Μειονότητας δημιουργείται με ευθύνη της Π.Γ. διατμηματική επιτροπή σε συντονισμό με τις αντίστοιχες ΕΕΚΕ-η οποία σε συνεργασία με τις ΟΜ της περιοχής θα παρακολουθεί σε μόνιμη βάση τα προβλήματα της μειονότητας.

4. Πρέπει να οργανωθεί η δουλειά των ΟΜ και συνολικά του κόμματος για το καλοκαίρι με ένα συγκεκριμένο σχεδιασμό. Οφείλουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα εκτός από τα παραπάνω σε ποιά μέτωπα θα κινηθούν οι οργανώσεις μας το καλοκαίρι και το κόμμα συνολικά ώστε αρχές Σεπτέμβρη να δούμε που είμαστε.

5. Η Π.Γ σε συνεργασία με το Κ.Σ.Νεολαίας. θα φέρει στη Κ.Ε. του Σεπτέμβρη συνολικό σχέδιο ανασυγκρότησης της νεολαίας 'ωστε να ανταποκριθούμε στα νέα καθήκοντα

5 Σε κάθε περίπτωση αποφασίζουμε την άμεση έναρξη εκστρατεία ένταξης νέων μελών, ξαναπιάνοντας το νήμα από την προηγούμενη θετική εμπειρία του 2012

Το Πρόγραμμα

Χρειάζεται με καθαρό τρόπο να απαντήσουμε στο κοινωνικό αίτημα τι θα κάνουμε ως κυβέρνηση και αυτό σημαίνει συγκεκριμένο και συνεκτικό πρόγραμμα άμεσων ενεργειών και συγχρόνως κυβερνητικό πρόγραμμα ριζοσπαστικών αλλαγών, με αρχή, μέση και τέλος, με ρεαλισμό και όραμα. Τα Τμήματα της Κ.Ε., οι ΕΕΚΕ και η Επιτροπή Προγράμματος είναι έτοιμοι, χρειάζεται πλέον να το συζητήσουμε στο κόμμα και να ανοίξουμε μια πλατειά διαδικασία κοινωνικής διαβούλευσης. Οι κοινωνικές - πολιτικές συμμαχίες πρέπει να γίνονται στη βάση των μεγάλων μετασχηματισμών : της κοινωνίας, της οικονομίας, του κράτους, των θεσμών κοινωνικού ελέγχου, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, όλα εκείνα δηλαδή που αναλυτικά υπάρχουν στο Πρόγραμμά μας.

Το πρόγραμμά μας άλλωστε είναι η δέσμευση που αναλαμβάνουμε έναντι του λαού και η μόνη βάση πάνω στην οποία συζητάμε με τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες επιδιώκουμε τη συμπόρευση σε δημοκρατική, προοδευτική, ριζοσπαστική κατεύθυνση, για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών και τη δημιουργία μίας κυβέρνησης σωτηρίας του λαού και του τόπου.

Με τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις και με το κάλεσμα συστράτευσης που απευθύνουμε, αναλαμβάνουμε την ιστορική μας ευθύνη να ανατρέψουμε τα μνημόνια και να αποτρέψουμε τη νεοφιλελεύθερη επίθεση, ώστε να πάψει η χώρα να είναι έρμαιο των δυνάμεων της διαπλοκής και των τραπεζών, να σταματήσουμε την κοινωνική λεηλασία και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας, να σωθεί ο λαός.

Με την έννοια αυτή, απευθύνουμε συγκεκριμένο κάλεσμα να παραμερίσουμε τις υπαρκτές διαφορές μας, σε όλες και σε κάθε μια ξεχωριστά, στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, της οικολογίας, στους αριστερούς σοσιαλιστές, στις λαϊκές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Σε όλους όσους συνειδητοποιούν ότι πρώτιστο καθήκον τώρα είναι να αποτρέψουμε την καταστροφή.

Απευθυνόμαστε στο ΚΚΕ, όχι παραγνωρίζοντας τις πολλές και σημαντικές μας διαφορές, αλλά αξιολογώντας ως πιο σημαντική την ιστορική ευθύνη της αριστεράς να εκφράσει την πλειοψηφία του λαού που πλήττεται βάναυσα από τη μνημονιακή πολιτική.

Απευθυνόμαστε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί θεωρούμε ότι η συμπόρευσή μας στα κινήματα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν όλα τα τελευταία χρόνια και η κοινή μας βούληση να ανατρέψουμε τα μνημόνια, είναι σημαντικότερη από τις διαφορές που έχουμε, κυρίως στο θέμα της Ε.Ε.

Απευθυνόμαστε στο χώρο της Οικολογίας που έχει ταχθεί σαφώς στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο και, επιπλέον, αναδεικνύουν ιδιαίτερα μία εξαιρετικά σημαντική και για μας οπτική, αυτή της περιβαλλοντικής καταστροφής.

Απευθυνόμαστε, στις πολιτικές κινήσεις και στους ανθρώπους που συναντηθήκαμε προεκλογικά στην στήριξη της υποψηφιότητας του σ. Α. Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν, καθώς και στους ανθρώπους και τα στελέχη που έχουν έρθει σε ανοιχτή ρήξη με το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου και της δεξιάς συγκυβέρνησης, που δεν χωρούν σε κεντροαριστερά σενάρια που έχουν ως μόνο στόχο να ανακόψουν τη δυναμική μίας πραγματικής, ριζοσπαστικής αριστερής αλλαγής. Παρά τις διαφορές μας, είμαστε ανοιχτοί να βρεθούμε σε κοινούς αγώνες για να σταματήσει η καταστροφή.

Βλέπουμε τις διεργασίες που συντελούνται στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς κατανοώντας ότι αυτός ο πολιτικός χώρος βρίσκεται σε κινητικότητα. Στη βάση των πολιτικών σχεδίων είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε με εκείνους που αντιλαμβάνονται πλέον ότι η λύση για τη χώρα δεν μπορεί να έρθει με τα κεντρώα σενάρια, στον αστερισμό της ΝΔ, ούτε φυσικά με την αναβάπτιση του παλαιού, φθαρμένου και διεφθαρμένου στελεχικού δυναμικού του πάλαι ποτέ δικομματισμού, αλλά σε εκείνους που έρχονται σε ρήξη με τα μνημόνια, που αναζητούν πολιτική διέξοδο για τη χώρα σε αριστερή, αντιμνημονιακή, δημοκρατική, προοδευτική κατεύθυνση.

Δεν έχουμε προσδοκίες για προσέλευση στο αντιμνημονιακό μπλοκ, στην αντιμνημονιακή ριζοσπαστική δημοκρατική συσπείρωση, από τον οργανωμένο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, και συγκεκριμένα από το ΠΑΣΟΚ, αφού έχει ενταχθεί εδώ και πολλά χρόνια στο νεοφιλελεύθερο (και μνημονιακό ως εκ τούτου) μπλοκ και αποτελεί τμήμα του αντιπάλου πολιτικού σχεδίου.

Απευθυνόμαστε στις δυνάμεις και τα πρόσωπα που απεγκλωβίζονται από τις μνημονιακές πολιτικές και τους καλούμε να συναντηθούμε στους κοινωνικούς αγώνες και τις πολιτικές διεργασίες της Αριστεράς.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους παραπάνω συνολικά και στον καθένα ξεχωριστά. Χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς, αλλά και με την αποφασιστικότητα που μας επιβάλει η κρίσιμη ιστορική συγκυρία να προχωρήσουμε μπροστά. Και τους καλούμε όλους, χωρίς συνδιαλλαγές και υποσχέσεις, να κάνουν το αυτονόητο βήμα, να αναλάβουν το μερίδιο της ιστορικής ευθύνης που τους αναλογεί.

Και, κυρίως, απευθυνόμαστε σε όλο τον ελληνικό λαό, όποια κι αν ήταν μέχρι σήμερα η πολιτική του προτίμηση, τους πολίτες που δοκιμάζονται καθημερινά, που αγωνιούν, που δεν αντέχουν άλλο, που αναζητούν την ελπίδα με ένα ελάχιστο πρόγραμμα. Και με προοπτική τον νέο συνασπισμό εξουσίας, σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι η Αριστερή Ριζοσπαστική Ιδεολογιά, το πρόγραμμά μας, εφόσον τα υπηρετούμε, είναι το βάθρο και η ασφάλεια μας σε κάθε απόπειρα ενσωμάτωσή μας

Η νέα περίοδος

Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει το επόμενο διάστημα, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο να ξεπεράσει τον σκόπελο της προεδρικής εκλογής και να εξαντλήσει τη θητεία της. Με αυτό τον τρόπο εκτιμά ότι μπορεί να δημιουργήσει τους όρους ανάκτησης των συμμαχιών με τα μεσαία στρώματα, με επί μέρους διορθώσεις της πολιτικής της, χωρίς αλλαγή του πυρήνα της πολιτικής των μνημονίων. Εκτιμά ότι μπορεί να εξασφαλίσει την αποδοχή ή την ανοχή τμημάτων της κοινωνίας που διατηρούν μια οικονομική αντοχή και φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο στη νέα περίοδο ή όσων έχουν κουραστεί από τα διαδοχικά χτυπήματα και έχοντας μειωμένες προσδοκίες φοβούνται τα χειρότερα και συμβιβάζονται με τις ψευδαισθήσεις ανάκαμψης που παρουσιάζει η κυβέρνηση.

Τα σχέδια της κυβέρνησης μπορούν να ανατραπούν με πρωτοβουλίες σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο που θα αποτρέπουν τις κυβερνητικές επιδιώξεις, κυρίως όμως από τα κάτω με την δημιουργία ενός ζωντανού και δραστήριου πολιτικού κινήματος πλειοψηφίας που θα διεκδικήσει την ανατροπή του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας και των πολιτικών που εφαρμόζει και το σχηματισμό κυβέρνησης της αριστεράς, για την υλοποίηση ενός προγράμματος σωτηρίας του λαού και του τόπου.

Η προοδευτική αλλαγή στη χώρα μας δεν θα προέλθει από ανακατατάξεις στην κορυφή της πυραμίδας του πολιτικού σκηνικού αλλά κυρίως στη βάση με την συγκρότηση και ενεργοποίηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Με αυτό το στόχο η δημιουργία ενός μετώπου με πλατειά συσπείρωση πολιτών και συλλογικοτήτων που θέλουν να ενεργοποιηθούν για την προοδευτική αλλαγή στη χώρα μας, με βάση ένα μίνιμουμ πρόγραμμα και να παίξουν το ρόλο μιας δυναμικής συσπείρωσης για την στήριξη των προοδευτικών αλλαγών και του ελέγχου του έργου της κυβέρνησης της Αριστεράς είναι εξαιρετικά αναγκαία.

Περιφέρειες: η επαγγελία, η δέσμευση, το παράδειγμα

Η νίκη στις Περιφέρειες της Αττικής και των Ιονίων αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία και ταυτόχρονα μια μεγάλη δοκιμασία, στο βαθμό που η Αριστερά καλείται να διοικήσει σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και κοινωνικής καταστροφής. Στις συνθήκες μάλιστα της μνημονιακής συγκυβέρνησης τα πράγματα θα είναι ακόμα ποιο δύσκολα αφού γνωρίζουμε ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν το έργο των αριστερών Περιφερειαρχών, περιορίζοντας αρμοδιότητες, συρρικνώνοντας πόρους. Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης μεταξύ άλλων είχε και ως επιμέρους στόχο την επιλογή προσώπων που θα δυσκολέψουν το έργο της Δούρου και του Γαλιατσάτου. Στην Αττική και στα Ιόνια θα κριθούμε στο κατά πόσο μπορούμε να υλοποιήσουμε τις επαγγελίες μας, στο κατά πόσο μπορούμε να δώσουμε ένα εναλλακτικό παράδειγμα συμμετοχικής δημοκρατίας, στο κατά πόσο μπορούμε να θέτουμε κριτήρια στις προτεραιότητες, προτεραιότητες που να απαντούν στην ανθρωπιστική κρίση, την παραγωγική ανασυγκρότηση, τη δημιουργία θεσμών. Για να γίνουν αυτά, μεταξύ άλλων, απαιτούν συλλογικές διαδικασίες, διοικητική επάρκεια και πάνω απ’ όλα στενή σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες. Με αυτή την έννοια οι επιμέρους αυτοδιοικητικές κινήσεις, οι Οργανώσεις Μελών, οι αριστερές δημοτικές αρχές που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των 2 Περιφερειών χρειάζεται να αναπροσαρμόσουν τον προσανατολισμό τους έτσι, ώστε να είναι οι κατάλληλοι αγωγοί προτάσεων και κοινωνικού ελέγχουν στο έργο των Περιφερειών. Τα παραπάνω σε ανάλογο Βαθμό ισχύουν για κάθε αριστερή δημοτική αρχή, αλλά και για τις αυτοδιοικητικές κινήσεις που δεν κατάφεραν να πάρουν τη διοίκηση του Δήμου.

Η Κ.Ε.αποφασίζει

Λόγω των ειδικών, κρίσιμων, συνθηκών που διαμορφώνονται ενόψει του καλοκαιριού, η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζει πως για το διάστημα αυτό, και μέχρι την επόμενη συνεδρίαση της ΚΕ, η Γραμματεία του κόμματος και το Προεδρείο της Κ

2. Αυτοδιοικητικές εκλογές

Ο θα βρίσκονται σε διαρκή συνεδρίαση, έτσι ώστε το κόμμα να μπορεί να αντιμετωπίσει συλλογικά και θεσμικά οποιοδήποτε ζήτημα προκύψει. Η ΚΕ στην επόμενη συνεδρίαση της οφείλει να φέρει απολογισμό της λειτουργίας των οργάνων στο διάστημα αυτό.