Εκεί που ο κόσμος κλαίει από θυμό κι απόγνωση- ή αλλιώς, ένα πρωινό στη ΔΕΗ

Της Όλγας Στέφου

 

Όταν από μια διακοπή ρεύματος αποφασίζεις πως μόνη σου επιλογή είναι να αλλάξεις τον κόσμο

Εμένα οι φίλοι μου είναι απολυμένοι, άνεργοι, ανασφάλιστοι και υποαμειβόμενοι. Μια τέτοια φίλη σήμερα το πρωί με πήρε έξαλλη τηλέφωνο - της είχαν κόψει το ρεύμα. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, ετοιμοπόλεμες, με συνταγμένα θαυμαστά λογύδρια ενάντια στο ανάλγητο κράτος που μας στερεί βασικά αγαθά. Μα όταν μπήκαμε στο κτίριο της Αριστείδου, μας κόπηκαν τα πόδια.

Είχε μια τεράστια ουρά. "Κι εσείς για πληρωμή;" "Όχι, εμείς για διακοπή". "Αχ, υπομονή...". Υπομονή είχαμε, λεφτά -δανεικά- βρήκαμε, αυτό που δεν περιμέναμε ήταν η επόμενη μία ώρα που περάσαμε εκεί μέσα. Γιατί ο κόσμος, κάθε ηλικίας, έτρεμε μ'εκείνο το μάτι το γεμάτο απόγνωση ή θυμό κι εκείνο το ξέπνοο  "Είμαι απλήρωτος, πού να τα βρω τόσα χρήματα". Πού να τα βρει, αλήθεια;

Στο Τμήμα των Διακοπών περιμέναμε και περιμέναμε, είχε τόσο κόσμο! Έκλαιγαν, άλλοι έβριζαν, άλλοι πέρασαν μέρες ολόκληρες χωρίς ρεύμα. "Ευτυχώς που είναι καλοκαίρι και δε χρειαζόμαστε ζεστό νερό για να πλυθούμε". Μια κυρία γύρω στα 50 σωριάστηκε σε μια καρέκλα μισολιπόθυμη όταν κατάλαβε πως δεν μπορεί να πληρώσει για την επανασύνδεση. Κι εκεί που καταλάβαμε πως είμαστε πιο συνηθισμένο φαινόμενο από όσο νομίζαμε, ήρθε η σειρά μας. Πληρώσαμε, φύγαμε, είχαμε το κεφάλι μας σκυμμένο και την ψυχή πιο κάτω κι απ'τα πόδια.

Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε μες στα κινήματα: Από το αντιπολεμικό του 2003 στο άρθρο16, μετά ήρθε ο Δεκέμβρης και μας βρήκε στις σχολές, μετά ο αγώνας των 300 μεταναστών, οι μεγάλες πανεργατικές του Μνημονίου, οι πλατείες, οι Σκουριές, τώρα η ΕΡΤ... Έτσι ξέραμε πως ο κόσμος θα αλλάξει γιατί θα τον γυρίσουμε ανάποδα. Είχαμε σιγουρευτεί, "δώστε μου μια μάχη και τα γαν κινήσω". Νομίζω πως κάτι καταφέραμε - τουλάχιστον διατηρούμε ακόμα την ελπίδα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από το φόβο: Το φόβο που μας επέβαλαν σα μόνη λύση.  Η βία να υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα τους. Εκείνη τη βία των 25.000 αστέγων, των υποσιτισμένων παιδιών στα σχολεία, των μαχαιρωμένων μεταναστών, των εκατομμύρια ανέργων,  των επί 2,5 χρόνια κρατουμένων χωρίς δίκη.

Κι έρχεται αυτή η μεγάλη, η υπέροχη στιγμή που σκέφτεσαι πως ένα πρωινό στη ΔΕΗ σου άλλαξε λιγάκι τη ζωή σου. Έχεις δεκάδες ζευγάρια δακρυσμένα μάτια για να πολεμήσεις πιο δυνατά, αφού το ξέρεις ήδη: Θα νικήσουμε.

left.gr

Της Όλγας Στέφου

Της Όλγας Στέφου